Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก - ตอนที่ 585

TQF:บทที่ 585 หาเรื่องไร้สาระ (1)

 

 

“มีอะไร”

 

สีหน้าของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ยังคงจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชาราวกับไม่ได้ยินคำเยินยอจากอีกฝ่าย

 

“เจ้า….”

 

หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นสะอึกไป สีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ คนในฮวงยันที่กล้าพูดแบบนี้กับเขาคงจะไม่มีแล้ว ต่อให้เป็นเหล่าผู้อาวุโสในสมาคมทหารรับจ้างก็ไม่กล้าทำอะไรพวกเขา

 

แต่ตอนนี้ นังหนูที่เพิ่งลงทะเบียนกลุ่มทหารรับจ้างระดับ 4 ไปกล้าพูดแบบนี้กับเขา ทำให้เขาโมโหขึ้นมาทันที แต่เขายังพอมีสติอยู่บ้าง ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เขาจะอาละวาดได้

 

“ได้ข่าวว่าเจ้าตีคนของคนของกลุ่มทหารรับจ้างเถี่ยฉุยจนขาหัก”

 

ในเมื่อเกรงใจกันต่อไม่ไหวเขาย่อมเลิกเสแสร้งแกล้งทำไปแล้วเปลี่ยนเป็นใบหน้าเย็นชาเสีย พลางใช้น้ำเสียงคาดโทษ

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวชำเลืองมองเขาก่อนจะตอบเรียบๆ “ใช่แล้วจะทำไม อยากจะทำให้คนอื่นขาหักก็ต้องเตรียมใจที่จะขาหักเสียเอง”

 

“ได้ๆ นังหนู เจ้านี่กล้าไม่เบา แม้แต่คนที่พวกเรากลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นคุมกะลาหัวอยู่ก็กล้าแหยม หรือว่าเจ้าไม่เห็นกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นของพวกเราอยู่ในสายตา”

 

ตอนนี้หัวหน้ากลุ่มคนนี้ตำหนิด้วยน้ำเสียงดุเดือดแล้ว ทำให้เป็นที่สนใจของผู้คนอีกครั้ง

 

เจอกับคำถามคาดคั้นของเขา เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเพียงแต่คลี่ยิ้มเยาะเย้ย “คนที่เจ้าคุมกะลาหัวอยู่ไม่มีใครแหยมได้? ต่อให้พวกเขาอยากจะฆ่าคน คนอื่นก็ต้องยืนรอนิ่งๆให้เขาฆ่าโดยไม่ตอบโต้รึ เพียงเพราะพวกเขาคือคนที่พวกเจ้าคุมกะลาหัวอยู่”

 

“ใช่แล้วจะทำไม”

 

“เยี่ยม เยี่ยมยอด” เมื่อได้ฟังคำตอบจากเขาเฉิงเสี่ยวเสี่ยวหัวเราะแทนที่จะโกรธ “ไม่มีปัญหาหากพวกเจ้ามีความสามารถถึง พวกเรากลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนก็เช่นกัน ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเป็นใคร หากกล้าลงมือกับสมาชิกกลุ่มซื่อหุนของเรา ฆ่าไม่มีเหลือ”

 

เสียงของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ดัง แต่น้ำเสียงแน่วแน่ ขณะเดียวกันก็มีลมปราณพยาบาทแผ่ซ่านออกไปรอบทิศ ใครๆก็รู้ว่านางไม่ได้พูดเล่น

 

“เจ้ากล้าเมินกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นของเรารึ” หัวหน้ากลุ่มคนนี้เริ่มตะโกนด้วยความเดือดดาล

 

“หืม เมินพวกเจ้า?”

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเม้มปาก ตอบนิ่งๆ “ใครเมินพวกเรา พวกเราย่อมต้องเมินกลับ นี่มันก็เรื่องปกติ ไม่อยากถูกเมินตัวเองก็อย่าเมินคนอื่น ข้าไม่รู้สึกว่าผิดอะไร…”

 

“เจ้า….”

 

เมื่อได้เห็นหญิงสาวตรงหน้าที่ไม่สะทกสะท้าน หัวหน้ากลุ่มคนนี้โมโหนจนแทบบ้า เขาเอ่ยอย่างเคียดแค้น “นังหนู คอยดูนะ เจ้าคอยดูข้าได้เลย”

 

ลงมือในถิ่นของโถงวิหารสวรรค์ไม่ได้ หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นได้แต่สะบัดแขนและพาคนของตัวเองออกไปท่ามกลางสายตาของทุกคน

 

อีกอย่างตาเขาก็ไม่ได้บอด ไม่ว่ากลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนจะมีจักพรรดิ์อมตะเยอะขนาดนั้นจริงรึเปล่าเขาก็ไม่โง่ลงมือในฮวงยันแน่ แค่ด้วยเหล่าทหารรับจ้างด้านหลังเฉิงเสี่ยวเสี่ยวแล้วเขาก็ไม่กล้าลงมือ สิ่งที่เขาทำเมื่อกี้ก็แค่แสดงละครเท่านั้นแหละ

 

ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะลงมือ แค่พูดทิ้งท้ายไว้แล้วก็ไป

 

กับคนที่เหมือนหมาบ้ากัดไปทั่วแบบนี้แล้วเฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่เห็นอยู่ในสายตาอยู่แล้ว กลุ่มทหารรับจ้างระดับ 3 แล้วยังไง ก็แค่ยอดฝีมือจักพรรดิ์อมตะไม่กี่คนเท่านั้นแหละ อยากจะรนหาที่ตายก็สนองให้ได้ง่ายดายอยู่แล้ว

 

ไม่ใช่แค่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวที่ไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา แม้แต่เหล่าทหารรับจ้างด้านหลังนางก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำขู่ของคนพวกนั้นเช่นเดียวกัน

 

ผู้คนที่มุงดูอยู่ทั้งสงสัยและตกใจ แม้ว่าทุกคนจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาที่พินิจพิเคราะห์ก็มองมาที่นางและทหารรับจ้างด้านหลังไม่หยุด

 

แต่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ ยังคงรอคอยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

 

จนกระทั่งคนคุ้นเคย 2 คนปรากฏสู่สายตา สีหน้าเย็นชาถึงได้ค่อยๆอ่อนลงและเดินไปรับ 2 คนนั้น

 

“อาจารย์ อาจารย์หญิง เป็นอย่างไรบ้าง” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเดินมาอยู่ข้างๆอาจารย์หญิงหรงจิ้งซือพลางยิ้มถาม

 

2 สามีภรรยาโม่อู๋เซอยิ้มให้กันก่อนจะหันไปพยักหน้าให้นาง เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ

 

ไม่ว่าอย่างไรอาจารย์และอาจารย์หญิงก็ได้เข้าโถงวิหารสวรรค์โดยไม่เกิดอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้น

 

“อาจารย์ อาจารย์หญิง เรากลับบ้านก่อนค่อยคุยกัน”

 

“ได้”

—————————