Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก - ตอนที่ 501

TQF:บทที่ 501  อานุภาพยิ่งใหญ่ ผอมแห้งแรงน้อย (3)

 

“คุณหนู อยากทดสอบอานุภาพของยาเม็ดเป้าพั่วนี้มั้ย”

 

หยูเฮงหน้าเปื้อนเป็นรอยดำๆอย่างกับแมวน้อย แต่ก็ไม่อาจบดบังความดีใจบนใบหน้าได้ “คุณหนู เราไปลองกันหน่อยมั้ย”

 

“ได้ เราไปลองกัน” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเองก็อยากรู้เหมือนกัน พยักหน้ารับคำ

 

1 คน 1 ภูติมาปรากฏตัวที่ป่าด้านหลังดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงหยวน ป่านี้ถูกสร้างขึ้นอย่างตั้งใจเมื่อ 3 ปีก่อน ในป่าไม่เพียงแต่มีสัตว์ป่าและสัตว์อสูรต่างๆ แล้วยังปลูกยาวิเศษไว้ด้วยไม่น้อย ตอนนี้ก็เป็นสถานที่ฝึกฝนของลูกศิษย์ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงหยวน

 

หยูเฮงพิจารณาเนินเขาเล็กๆตรงหน้า เอียงหัวถาม “คุณหนู เราระเบิดเนินอันนี้จะทำให้คนอื่นตกใจมั้ย”

 

“ไม่รู้สิ ยาเม็ดเป้าพั่วนี้จะระเบิดมั้ยเราก็ยังไม่รู้” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมองยาเม็ดเป้าพั่วขนาดเท่าผลไม้เล็กๆ 3 เม็ดในมือด้วยความคาดหวัง

 

หยูเฮงหยิบมาเม็ดนึงอย่างพิจารณา “พวกเรามาลองดูก่อน”

 

พูดจบก็โยนยาเม็ดเป้าพั่วไปที่เนินเขา

 

ตู้มม…..

 

เมื่อเม็ดเป้าพั่วสัมผัสโดนพื้นดินก็ระเบิดออกทันที เกิดแรงปะทะขึ้น โคลนกระจายออกรอบทิศ ฝุ่นคละคลุ้งไปทั่วท้องฟ้า

 

เกิดเสียงประหลาดแบบนี้ในที่สงบนี้ได้อย่างไร เหล่าผู้อาวุโสรีบมาทันทีด้วยความโกรธ

 

ขณะเดียวกัน เหล่าลูกศิษย์ที่เข้าไปฝึกฝนในขุนเขาก็ตกใจกับเสียงนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

สัตว์ป่าและสัตว์อสูรในป่ากลัวจนวิ่งพล่านไปทั่ว นึกว่าเกิดภัยใหญ่หลวงอะไรขึ้น

 

“อัยย่ะ ไม่เลวเลยนะ ระเบิดจริงๆด้วย” หยูเฮงเห็นหลุมใหญ่ในเนินด้านหน้า ยิ้มออกอย่างเบิกบาน

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเห็นผู้คนที่มาตามเสียง นางเดินไปต้อนรับเหล่าผู้อาวุโสและพวกผู้ใหญ่ แม้แต่อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์ก็มาปรากฏตัวเช่นกัน

 

“คุณหนู หยูเฮง นี่มัน…” ผู้เฒ่าหยิงมองหลุมตรงหน้า ถามอย่างไม่เข้าใจ

 

อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์เหมือนว่าจะล่วงรู้บางอย่าง เขาเหล่มองหยูเฮงที่หน้าเปื้อนเหมือนลูกแมว “ไม่เลวเลยนะ ท่าทางวันเวลาอันครึกครื้นจะจบลงแล้ว”

 

นี่มันหมายความว่าอะไร?

 

เหล่าผู้อาวุโสมองหน้ากัน พวกเขาไม่รู้อะไรเลยจึงไม่เข้าใจความหมายนี้เช่นกัน

 

หยูเฮงพยักหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “แน่นอน เชื่อว่าต้องจบในเร็ววันนี้แหละ”

 

“ต้องลำบากพวกเจ้าอีกแล้ว” อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์หัวเราะก่อนจะหันหลังจากไป

 

“ถือว่าเป็นเรื่องดี” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้อธิบาย ถึงเวลาที่พวกเขาควรจะรู้ก็จะรู้เอง

 

สมองของผู้เฒ่าหยิงทำงานได้ไว เขารับรู้ได้ถึงบางอย่าง มีรอยยิ้มสดใสอยู่บนใบหน้าเหี่ยวๆของเขา “คุณหนู พวกท่านจะทำการทดลองก็บอกพวกเราหน่อยสิ พวกเราน่ะตกใจแทบแย่”

 

“ตกใจแทบแย่?”

 

หยูเฮงหันกลับมา เอียงตามองเขา “ตาเฒ่า เจ้าขี้กลัวขนาดนั้นเลยหรือ ยังไงให้ข้าลองระเบิดเจ้าดูก่อนมั้ย ดูซิจะระเบิดจนเจ้ากระเด็นเลยได้รึเปล่า”

 

“หา หยูเฮง อย่าล้อเล่นน่า” ผู้เฒ่าหยิงตกใจจนหน้าซีดเผือก รีบถอยหลังกรูด “ข้ามีธุระ พวกเจ้าเล่นกันไปก่อนเลย”

 

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตแล้ว ผู้เฒ่าหยิงไม่กล้าเอาร่างเลือดน้อยของตัวเองไปล้อเล่น เนินเขายังระเบิดจนเป็นหลุมได้ ถ้าขว้างมาโดนตัวเองคงระเบิดจนไม่เหลือซาก

 

ผู้อาวุโสคนอื่นยังมึนๆกันอยู่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ต่อ ต่างพากันจากไป

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวและหยูเฮงก็ไม่ได้อยู่ต่อเช่นกัน กลับเข้ามิติไปทันที

 

ยาเม็ดเป้าพั่วทำออกมาได้สำเร็จแล้ว ที่เหลือก็แค่ผลิตเพิ่มจำนวน

 

อุ่นเตา ใส่ยา สกัดน้ำ…

 

ตู้ม….

 

…….

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวใช้เวลาถึง 3 วันเต็มๆ ฝึกฝนไม่หยุดหย่อน วัสดุยาก็สิ้นเปลืองไปนับสิบอย่าง ในที่สุดก็ทำเม็ดยาเป้าพั่วออกมาสำเร็จในวันที่ 4 ภายใต้การชี้แนะของหยูเฮง

 

ในที่สุดก็สำเร็จ

 

กินผลไม้วิเศษไปนิดหน่อย 1 คน 1 ภูติก็เริ่มการปรับแต่งเม็ดยาแบบไม่กินไม่นอน

 

ทั้งสองตั้งสมาธิอยู่กับสถานการณ์ภายในเตาไม่ได้ละเลย คล้อยตามกระบวนการอันคุ้นเคย ยาเม็ดเป้าพั่วมีเยอะขึ้นเรื่อยๆ หลายวันให้หลัง ทุกๆเตาทำออกมาได้มากถึง 10 เม็ด

 

ครึ่งเดือนให้หลัง

 

ทั้ง 2 ผลิตเม็ดยาเป้าพั่วออกมาได้นับพันเม็ด

 

โดยเฉพาะหยูเฮงที่ทุ่มสุดชีวิตจนต้องกลับร่างเดิมเพื่อพักผ่อน

 

เมื่อเฉิงเสี่ยวเสี่ยวออกมาปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน จากที่เพรียวบางอยู่แล้ว หน้ายิ่งตรอบเข้าไปใหญ่ แก้ม 2 ข้างไม่มีเนื้อเลยแม้แต่น้อย ท่าทางเหมือนคนไม่ได้กินข้าวมานานหลายปี

 

“เสี่ยวเสี่ยว…”

 

โม่ซวนซุนที่เพิ่งกลับมาเมื่อได้เห็นคนที่ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้วก็อดปวดใจไม่ได้ ไม่สนแล้วว่ายังมีผู้ใหญ่อยู่ข้างๆ เขาดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของตัวเองทันที มีความโกรธอยู่ในน้ำเสียง “ทำไมเจ้ากลายเป็นแบบนี้ เจ้าอยากตายรึไง”

 

“เอ่อ ทำอะไรน่ะ…”

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมองเขาอย่างงงๆ แต่ก็สัมผัสถึงความเป็นห่วงจากเขาได้ ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ข้าไม่เป็นไร เอาล่ะ มีอะไรเดี๋ยวค่อยว่ากัน”

“รออะไร เรื่องของเจ้าก็เป็นเรื่องใหญ่” ใบหน้าหล่อเหลาของโม่ซวนซุนคร่ำเครียดถึงที่สุด มีประกายไฟอยู่ในแววตา กล่าวเสียงเข้ม “ผู้ปรับแต่งเม็ดยาของที่บ้านตายกันหมดแล้วหรือไง ถึงต้องให้เจ้าทำงานหนักขนาดนี้ ดูซิ เจ้ากลายเป็นแบบนี้แล้วเนี่ย”

 

“เอ่อ อย่าตะโกน ข้าปวดหัว” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวลูบแก้มเขาอย่างช่วยไม่ได้เพื่อปลอบโยน “ไม่เป็นไรหรอก ข้าจะไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้แหละ ดีมั้ย”

 

“……” คนที่ใบหน้ายังบึ้งตึงอยู่ไม่ได้พูดอะไร

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวหยิบแหวนมิติออกมา “ท่านพ่อ ในนี้มีเม็ดยาเป้าพั่วประมาณ 5000 เม็ด ท่านเอาไปแจกจ่ายดูว่าจะเป็นยังไง หวังว่าจะได้ผลยิ่งใหญ่”

 

“เจ้า…”

 

เห็นลูกสาวผอมมากขนาดนี้ เฉิงไป๋หยวนปวดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “เจ้านี่น้า ไม่รู้จะว่าอะไรเจ้าดี วางใจเถอะ เรื่องนี้พวกเราจะจัดการให้ดี”

 

“สถานการณ์ข้างนอกนั่นคงไม่ค่อยดีสินะ”

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมองคนตรงหน้า พอจะเดาออกว่าเป็นยังไงจากสีหน้าเคร่งเครียดของพวกเขา

 

นึกไปถึงว่าตัวเองก็สูญเสียสัตว์ศักสิทธิ์ไปนับร้อยตัวก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาในตอนนี้ดีเหมือนกัน

 

“สงครามย่อมต้องอลหม่านและเกิดการสูญเสีย เรื่องนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก” โม่อู๋เซอเอ่ยเสียงทุ้ม

 

ในสายตาของโม่ซวนซุนมีเพียงคนที่ผอมจนแค่ลมพัดก็สามารถปลิวได้ นัยน์ตาลึกล้ำมองนางอย่างไม่วางตา “ตอนนี้เจ้ายังไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้ ทุกคนจะจัดการเอง ตามข้ามา”

 

“เจ้า…” เห็นเจ้าคนที่ท่าทางเหมือนกินระเบิดเข้าไป เฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็ไม่มีคำจะพูด

 

“คุณหนู ลำบากท่านกับหยูเฮงเหลือเกิน ไม่ว่ายังไงตอนนี้ท่านก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ไม่ใช่แค่คุณชายที่เป็นห่วงท่านนะ พวกเราทุกคนก็เป็นห่วง” ผู้เฒ่าหยิงเอ่ยอย่างจริงจัง

 

โม่อู๋เซอมองคนตรงหน้าที่ผอมลงไปเยอะ พูดขึ้น “แม้เสี่ยวเสี่ยวจะไม่ได้ออกรบแต่เหนื่อยกว่าใครๆ พวกเราได้ยินเรื่องยาเม็ดเป้าพั่วแล้ว ครึ่งเดือนมานี้ลำบากเจ้าจริงๆ”

 

“ท่านพ่อ อาจารย์ ผู้เฒ่าหยิง พวกท่านคิดซะว่าข้าลดความอ้วนก็แล้วกัน ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้ม

 

“ลดหน้าเจ้าน่ะสิ”

 

รู้ทั้งรู้ว่านางแค่พูดปลอบใจ แต่โม่ซวนซุนก็อดโมโหไม่ได้ ดึงคนที่นั่งอยู่ออกไปด้านนอกทันที “มา เจ้าตามข้ามา”

 

ทุกคนเห็นร่างของทั้งคู่ที่เดินออกต่างถอนหายใจออกมา

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวถูกลากกลับตำหนักเถาวัลย์หยกเจ้าคนที่หน้าดำคร่ำเครียดอย่างกับท่านเปาผลักนางเข้าไปในห้องนอนและออกคำสั่งให้ไปพักผ่อนทันที ก่อนจะปิดประตูห้องนางให้ดีและจากไปอย่างเร็ว

 

เหนื่อย เหนื่อยจริงๆ

 

แม้ว่าเฉิงเสี่ยวเสี่ยวจะไม่ได้ตั้งใจที่จะไปส่องกระจก แต่ก็พอจะรู้ว่าสีหน้าตัวเองคงจะไม่ดีเท่าไหร่ ทำนู่นทำนี่นิดหน่อยก็ล้มตัวลงบนเตียงทันที

 

ครั้งนี้ได้พักผ่อนอย่างสบายใจสักที หลังจากที่นางหลับไปก็หลับลึกไม่ตื่นอีก

———————————