สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า "เธอไม่มีพรสวรรค์" กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 94 ลิตตี้ซึมซับความรู้มากขึ้นจากการฝึกสาธารณะ

94 ลิตตี้ซึมซับความรู้มากขึ้นจากการฝึกสาธารณะ

ในที่สุดแบดริกก็หมดความอดทน และเขารู้ว่าฝูงคนจะตอบสนองอย่างไรกับริวโตะและฮิสไรต์ผู้แสดงพฤติกรรมน่ารังเกียจของพวกเขาทีละคนตามๆกัน

แต่เหนือเรื่องเหล่านั้นทั้งหมดคนหนึ่งซึ่งเขาไม่อยากแสดงส่วนที่แย่ให้เห็น เจ้าชายองค์แรก โอลิวาน คือศัตรูตัวฉกาจของแบดริก

ไม่เพียงแค่พ่อของเขาเท่านั้น ราชา แต่ไม่มีใครในประเทศที่ผู้ไม่ชื่นชมโอลิวานจากเมื่ออายุยังน้อย เขาทำให้ผู้ใหญ่ทึ่งทุกวัน และแม้แต่วิชาดาบของเขานั้นเก่งท่วมท้น

แม้ว่าเมื่อยังเป็นเด็กชาย เขาก็ก้าวข้ามปรมาจารย์ดาบได้ แม้ว่าไม่ได้เก่งเท่าอัลดิส เทียบกับบางคนแบบนั้น แบดริกถูกออกความคิดเห็นฉลาดๆจากอาจารย์ผู้ให้การศึกษาของเขา

แบดริกกระซิบกับตัวเขาเอง “ฉันถูกคาดหวังให้ทำแบบที่เขาทำได้ได้ยังไงกัน… เมื่อฉันไม่มีแม้แต่สิทธิ์ชิงบัลลังก์?”

มันเป็นเหมือนกันกับอัลดิสของอิกดราเซีย แม้ว่าเขาเกิดมาเป็นชนชั้นกลาง เขาแสดงพรสวรรค์ที่ตีคู่ได้กับตระกูลราชวงศ์

อัลดิสนั้นยิ่งใหญ่ แต่แม้ว่าเมื่อเทียบกับโอลิแวน แบดริกแย่กว่านิดหน่อย นั่นคืออะไรที่เขาถูกบอกมาตลอด

แบดริกจ้องโอลิแวนในกลุ่มคนดูเขม็ง

“แบดริกซามะ? จะทำอะไร? นี่มันเป็นสถานการณ์ที่แย่มาก”

“แกดูถูกฉัน… นี่เป็นที่แกเห็นอัลดิสด้วยเหรอ? ถ้าชายคนนั้นกลายเป็นผู้กล้า ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเป็นราชาผู้กล้า”

ความเป็นจริงว่าโอลิแวนกำลังนั้งอย่างภาคภูมิใจต่อจากราชาเป็นการสื่อออกมาว่าเขาใกล้กับบัลลังก์มากกว่า ในหมูพี่น้องโตกว่า พวกเขาบางคนดูถูกแบดริกมากๆด้วยรอยยิ้มเยาะบนหน้าของพวกเขา

เขาอาจเป็นคนที่เหนือกว่าในโรงเรียน แต่นี่คือที่เขาถูกปฏิบัติอย่างใรในตระกูลราชวงศ์ นั่นคือทำไมมีผู้ได้เสียชีวิตในอ้อมแขนของโรงเรียน

“เฮ้ ออสวาลด์ นายก็ดูถูกฉันด้วย ไม่ใช่เหรอ?”

“อะไร? แน่นอนว่าไม่”

“แหล่งข้อมูลของพ่อนายได้ค้นพบเรื่องฉาวโฉ่เยอะจากปราสาท ฉันแน่ใจว่านั้นต้องทำให้นายดูถูกฉัน”

“ไม่ นั่นไม่…”

หมัดแบดริกกระแทกเข้าสู่ออสวาลด์ ไม่อนุญาติให้เขาตอบ พร้อมด้วยฟันและเลือดบินกระเด็น ออสวาลด์ทรุดล้มสู่พื้น มองหาแว่นกลม แต่มือเขาถูกเหยียบ

“เราทั้งสองจะฆ่าอีพวกเด็กเหล่านี้”

“ข่ะ ครับ”

“สูตรเวทมนตร์ดั้งเดิมของนาย… นายแต่ใจว่ามันจะได้ผล?”

“ผมแน่ใจ…”

เลือดออกจมูกออสวาลด์ถูกจับตรงหน้าอกโดยแบดริก

คนดูกำลังมองดูเขาด้วยสายตาเย็นชาเราะพฤติกรรมหยิ่งยโสของเขา แต่มันไม่สำคัญกับแบดริก

เขาเพียงแค่จะทำให้ปัญหาอื่นไปไกลๆ โดยการโยนความผิดให้ลิตตี้และคนอื่นๆ

“ใครจะมาสอนเราตอนนี้?”

“แบดริกซัง ทำไมถึงตีออสวาลด์ซัง?”

“หุบปาก!”

เมินคำพูดลิตตี้ แบดริกก้าวเข้าสู่สนามแข่ง ออสวาลด์ตามมา ยังคงจับจมูกของเขา ระหว่างลิตตี้สงสัยเกี่ยวกับพวกเขาทั้งสองคน

ลิตตี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่คนเดียวผู้ตั้งคำถามว่าพวกเขาฝึกได้ภายใต้สถานการณ์แบบนี้หรือ; โรม่าก็ไม่เห็นจุดหมายในการทำต่อไปด้วย

“เซ็นเซ เธอจะสอนเรา ถูกมั้ย? อย่าบอกฉันนะว่าเธอแค่จะอ้างและวิ่งหนี?”

“ได้เลย ฉันจะสอน”

“ลิตตี้ เธอจะไปคนเดียวเหรอ?”

“ใช่ เพราะทั้งหมดฉันมีอะไรไม่กี่อย่างที่ต้องพูดกับพวกเขา”

ลิตตี้กระโดดเข้าสนามแข่งด้วยการเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว ซึ่งจากนั้นตามมาด้วยออสวาลทำการร่ายเวทมนตร์หลังจากถูกคะยั้นคะยอโดยแบดริกด้วยการจ้องเขม็งเป็นสัญญาน

ลิตตี้ แม้ว่าตกใจ ยังปล่อยให้ออสวาลด์ร่ายเวทมนตร์ต่อไป

“เวทมนตร์ไฟระดับกลาง ยิงเผาผลาญ!”

เมื่อพิจารณาถึงความเสียหายสู่คนดู ลิตตี้กันมันด้วยโล่ของเธอ แม้ว่าด้วยเท้าและแขนเธอตั้งหลักทน กำลังของการยิงทำให้เท้าลิตตี้สไลด์ไปข้างหลัง

แม้ว่าได้รับความร้อนของเวทมนตร์ออสวาลด์ ซึ่งไม่อ่อนแอ ลิตตี้ไม่ได้ปล่อยโล่

หลังจากยืนยันการระเบิดออกและความเสียหายจากการไหม้โดยการยิงเผาผลาญ ลิตตี้มองของหลังเธออย่างกังวล

“ออสวาลด์ เรามีคนดู”

“ฉันแน่ใจว่ามี แต่ฉันคิดว่าอาจารย์รับมือมันได้อย่างง่าย… ฮิ๊ฮิ๊ฮิ๊ฮิ๊!”

“ออสวาลด์นายต้องไม่แสดงความปรานี”

“แน่นอน แน่นอน…”

“ลิตตี้ซัง!”

คูฟาถูกปกคลุมด้วยม่านพลังน้ำ; โรลม่ายืนกันเพื่อสกัดกั้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

ถ้าไม่ใช่ลิตตี้ อาจมีผู้เสียชีวิต ใครกันที่สอนพวกเขาแบบนั้น?

ไม่มีใครสอนอะไรที่ถูกต้องให้พวกเขาเลยหรือ?

คำตอบของคำถามนั้นถูกแก้โดยการคิดถึงเอเลน มันเป็นผู้ใหญ่เหมือนเธอผู้ยุยงพวกเขา

อาจารย์ผู้สอนสมควรจะเป็นคนดูนักเรียน แต่ทุกอย่างในโรงเรียนนี้ถูกกำหนดโดยตำแหน่งและความสำเร็จของพวกเขา ทุกคนทั้งหมดคิดเกี่ยวกับชื่อเสียงของโรงเรียน

“ลิตตี้ ทำเต็มที่นะ”

“ได้”

โรม่าไม่พูดอะไรอื่นตราบใดที่ลิตตี้พูดว่าเธอจะทำมัน เธอจะเคารพมัน

ความโกรธที่รู้สึกได้แม้ว่าจากข้างหลังลิตตี้เกือบท่วมท้นโรม่า

“แบดริกซัง ออสวาลด์ซัง มันเสียเปล่าที่แค่ใช้การเป็นนักผจญภัยเป็นตำแหน่ง

“แกอยากให้ฉันไปที่ซึ่งฉันอาจตายเรอะ?”

“ใช่ ตราบใดที่นายแค่โตได้โดยการทำอย่างนั้น”

“โอ้ แกจะเตรียมฉันเพื่อเผชิญหน้าความอันตรายเช่นนั้นเหรอ อาจารย์”

“ใช่ ฉันจะสอนสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้มาเหมือนกันให้กับนาย”

“อะไร?”

“ฉันไม่เก่งพอที่จะสอนคนอื่นตรงๆ”

ลิตตี้ยังคงยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา รักษาท่ายืนโล่ จากนั้นเธอเคลื่อนที่จากข้างหนึ่งสู่ข้างหนึ่งอย่างคล่องตัวสู่ตำแหน่งดั้งเดิมของเธอ

“นายสองคน โจมตีฉัน ฉันจะทำเต็มที่เพื่อป้องกันและหลบหลีก นี่ควรเป็นการฝึกที่ดีสำหรับเราทั้งหมด”

“ถ้าอย่างนั้นเธอกำลังพูดว่าเธอจะไม่โจมตีเรา?”

“ใช่นั่นถูกต้อง”

“แกคิดว่าฉันเป็นขี้แพ้อย่างนั้นเรอะ?”

“ไม่ ไม่ค่อย”

กลุ่มคนดู ไม่เข้าใจเจตนาลิตตี้ ตกใจที่แบดริกจะเชื่อเธอจากคำพูด หน้าเปลี่ยนเป็นแดงขณะเขาทำอย่างนั้น

ณ ที่สุดของความรำคาญ เขาใส่พลังเวทมนตร์ลงในมือหนึ่งและปกคลุมมันด้วยสายฟ้า

“แกหมายถึงแกไม่สนใจถ้าแกโดนตีแล้วตาย! เวทมนตร์ระดับกลาง – ดาบสายฟ้า!”

สายฟ้ายืดออกจากมือหนึ่งของแบดริกและเล็งไปที่ลิตตี้ มันเก็บรูปทรงของมันและยังคงตรงอยู่และยืดออกเหมือนดาบ

ในมือขวาของเขา เขาถือดาบจริงและโจมตีลิตตี้โดยไม่ลังเล

“อีโง่! ออสวาลด์! ฆ่าเธอ!”

เสาดินแทงขึ้นมาจากพื้นใกล้กับลิตตี้ชิดมากผู้กำลังกันการบุกอาละวาดของแบดริก ลูกบอลของไฟและการเล็งที่แม่นยำมาจากข้างหลังเธอเฉียงๆและเธอหลบมัน

ลิตตี้สงสัยว่าเวทมนตร์ออกมาจากความว่างเปล่าได้อย่างไร แต่เธอเข้าใจเมือเธอเห็นสีหน้าของออสวาลด์

“วิเคราะห์… วิเคราะห์… วิเคราะห์… สำเร็จ… ฉันได้ความคิดคร่าวๆถึงแนวรูปแบบพฤติกรรมของแกแล้ว! ไม่มีจุดหมายในการวิ่งหนีตอนี้! ฮิ๊ฮิ๊ฮิ๊!”

“ออสวาลด์เป็นลูกชายของนักค้าข้อมูลในเมืองหลวงแห่งราชวงศ์”

“สูตรเวทมนตร์ดั้งเดิมของฉันเก็บข้อมูลเกี่ยวกับศัตรูของฉัน วิเคราะห์พฤติกรรมของคนนั้นและตามคนนั้นไปโดยอัตโนมัติ!”

เวทมนตร์วิเคราะห์อัตโนมัติของแบดริกและออสวาลด์ทำให้มันยากสำหรับลิตตี้ในการทำพยายามที่จะหนี แม้แต่โรม่าและคนอื่น ไม่ต้องพูดถึงคนดู ก็คิดว่าการหนีของลิตตี้อาจยาก

ความเป็นจริงที่เส้นทางหนีของลิตตี้ถูกกันเอามากๆ มีหลายเวลาที่เธอเกือบแพ้การต่อสู้

“ทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับการต่อสู้คือข้อมูล! ตราบใดที่แกมีข้อมูล แกฆ่ามอนสเตอร์และมนุษย์ได้… ไม่ใช่นี่มันวิธีดีที่สุดที่จะสู้เหรอ? ฮิ๊ฮิ๊ฮิ๊!”

“มันเป็นเวทมนตร์น่าประทับใจ! ฉันประทับใจ!”

“ฉันรู้ ฉันน่ะน่าทึ่ง!”

“ฉันจะเรียนรู้ด้วย!”

นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ปากออสวาลด์ยังคงยิ้มได้ เวทมนตร์ที่สมควรจะโดนโดยไม่ล้มเหลวไม่ได้โดนเป้าเลยสักนิด

เพิ่มเติม ออสวาลด์ไม่รู้มัน แต่ความสามารถทางกายภาพของลิตตี้นั้นน่ากลัว

มันใช้ทุกอย่างของพวกเขาสองคนที่จะจำกัดการเคลื่อนไหวของเธอ และ แม้แต่สูตรเวทมนตร์ดั้งเดิมของออสวาลด์นั้นยังไม่สามารถช่วยได้

แม้แต่เมื่อขณะที่ลิตตี้เคลื่อนที่และตีลังกากลางอากาศ หรือในการยืนที่เป็นไปไม่ได้ในการจะรักษาสมดุลย์ เธอยังคงกลับไปยืนท่ายืนถูกต้องได้เมื่อเธอลงพื้น

พลังฉับพลันของแบดริกที่ควรจะไม่สามารถตามมันได้ด้วยตา พบว่าตัวเองถูกทำให้ถอยหลังซ้ำๆ

“อ๊า! บัดซบ! นี่จบแล้ว!”

แบดริกไม่มีทางเลือกนอกจากเหวี่ยงดาบของเขาเอย่างมืดบอด แนวการต่อสู้ของเขาคือใช้วิชาดาบระหว่างปล่อยเวทมนตร์ด้วยหนึ่งมือ

แม้ว่าภายในโรงเรียน ไม่มีใครผู้เอาชนะเขาได้ยกเว้นเจสเตอร์ เขาใช้พลังเวทมนตร์เพื่อล่าและฆ่าศัตรูระหว่างปล่อยเวทมนตร์ของเขา

แม้ว่าเขาชนะการต่อสู้ฝึกมากมายในอดีต ลิตตี้ไม่เคยให้เขาทำอะไรที่เขาต้องการ

“ออสวาลด์!”

“ฉันกำลังวิเคราะห์ทุกอย่าง!”

“การเคลื่อนที่ของนายเสียเปล่ามากเกินไป”

คำพูดที่ส่งความเย็นยะเยือกลงสู่ทั้งสองสันหลังด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาเข้าใจได้

มันก็แค่เพราะจริงๆแล้วพวกเขาเห็นและรู้สึกถึงการเคลื่อนที่ของลิตตี้ว่าคนนั้นเข้าใจ

“คนนี้…คนนี้…เธอแม้แต่ก้าวข้ามสูตรเวทมนตร์ของออสวาลด์และเติบโต…”

“มันน่าทึ่งที่นายเห็นจุดอ่อนของศัตรูได้! ฉันได้ทำงานหนักและเรียนรู้ที่จะพัฒนาด้วยเหมือนกัน!” (ลิตตี้)

ลิตตี้ไร้เดียงสาและตื่นเต้น เธอไม่ใช่อะไรเลยนอกจากเป็นสิ่งไว้เพื่อเกรงกลัวจนเวทมนตร์วิเคราะห์อัตโนมัติมีเหตุผลอะไรกับพวกเขาไม่ได้อีกแล้ว

สำหรับลิตตี้ มันไม่มีอะไรมากกว่าการเล่น เหมือนเด็กๆ กำลังเล่นบนสนามกีฬา

“ฉันเดาว่า ฉันมันทำอย่างเดียวเกินไป ถ้าอย่างนั้น บางทีนายควรใส่แนวรูปแบบไม่กี่อย่างมากขึ้น” (ลิตตี้)

“โอ้ไม่ อึก สูตรเวทมนตร์ดั้งเดิมของฉันที่ฉันให้เวลาสี่ปีเพื่อส้ร้าง…” (ออสวาลด์)

“นายยังคงทำได้! ฉันจะสู้!” (ลิตตี้)

“ฮฮฮิ้ ฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว! ฉันไม่อยากจะสู้อีกแล้ว! ฉันไม่อยากจะสู้!” (ออสวาลด์)

ออสวาลด์หยุดใช้วิเคราะห์อัตโนมัติและวิ่งหนีจากการต่อสู้ แบดริกผู้ที่ยังคงอยู่ข้างหลังพยายามตะโกน แต่เขาไม่มีพลังงานที่จะแม้แต่ใส่เสียงลงคำพูดของเขา

ในความเป็นจริง แบดริกก็ด้วยเหมือนกัน เกือบยอมแก้ เขาคิดว่าเขาเอาชนะยกได้ถ้าพวกเขาสองคนทำงานด้วยกัน แต่การคำนวณของเขานั้นยังมีช่องโหว่

“หยุด! เรายังฝึกไม่เสร็จ!” (ลิตตี้)

“ฮฮฮฮฮฮฮิ๊! นั่นพอแล้ว ฉันจบแล้ว! ฉันผิดเอง!” (ออสวาลด์)

ลิตตี้กระโดดข้ามแบดริกผู้แข็งนิ่งและเคลื่อนที่ไปข้างหน้าออสวาลด์ผู้หนี เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นและร้องขอความช่วยเหลืออย่างครึ่งๆกลางๆ แม้แต่ความจริงที่เธอได้ตามเขาทันในพริบตามไม่ได้สำคัญ

ลิตตี้ หงุดหงิด มองดูสนามแข่งและเห็นแบดริกทิ้งดาบเขาและเดินมา

“…บัดซบ”

“แบดริกซัง?”

“บัดซบ! พวกมันทุกคน!”

เขามีแผนจะยกชื่อเสียงโดยการขยี้ลิตตี้และคนอื่นๆ แต่เขาไม่มีความอยากที่จะทำอย่างนั้นแล้ว

การเริ่มใหม่จะดี แต่ไม่สำหรับบางคนเหมือนเขาที่ภาคภูมิใจในตัวเองมากเกินไป เขาทำได้แค่จ้องลิตตี้เขม็งในอารมณ์ไม่ดีและความโมโห

“ถ้าแค่เธอไม่…”

“ถ้าแค่เธอไม่มา หือ?”

การปรากฏของเจสเตอรร์ยิ่งทำให้แบดริกโมโหมากขึ้่น เขาพยายามต่อยเจสเตอร์ แต่เขาหลบอย่างง่ายดายและนำความอับอายมาให้แก่ตัวเองมากขึ้น เจสเตอร์แม้แต่จับหมัดที่สองของเขา

“เจสเตอร์ แก!”

“มันเพราะนายเป็นเจ้าชายคนที่หกและพี่ชายของนายมีพรสวรรค์มากกว่า… มันเพราะนายไม่มีสิทธิ์ครอบครองบัลลังก์… ที่นายเป็นอย่างนี้เหรอ? จากมุมมองของฉัน จริงๆแล้วนายอยู่ในบรรยากาศที่น่าอิจฉา”

“อะไร?”

“อะไรที่นายต้องเสียใจเมื่อนายเป็นเจ้าชายและได้รับการศึกษาโดยไม่ต้องเกิดความไม่สะดวกและ? เหนือกว่านั้นทั้งหมดนายอิจฉาลิตตี้…”

“ฉันคิดมาสักพักแล้วว่านี่นายพูดอะไร…!

“เข้าใจแล้ว ยังไงซะ นายเป็นลูกชายของพระองค์จักรพรรดิ และฉันเป็นลูกชายของดยุคผู้ยิ่งใหญ่เรดเนอร์…”

“เออ๋?”

ลิตตี้เตกใจถึงจุดที่ตอบสนองอย่างไม่ได้ตั้งใจ จากนั้มองดูเรดเนอร์ในคนดู

เรดเนอร์กำลังมองลงมาที่เธอจากนั้นเขามองที่เจสเตอร์อีกครั้งแล้วยิ้มเบาๆ

“ลิตตี้ เมื่อฉันไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน ฉันอยู่กับคนนั้นตลอด ดังนั้นฉันเห็นเธอไปทั่วนิดหน่อย”

“อ๊ะ เธอคือหนึ่งในผู้ติดตามคุ้มกันเขาใช่มั้ย?”

“ฉันเรียนรู้เกี่ยวกับโลกนี้โดยการอยู่ข้างเขา…”

เชสเตอร์จงใจหันความสนใจไปที่พ่อของเขา เรดเนอร์ และยิ้มอีกครั้งแต่ครั้งนี้เป็นรอยยิ้มดูถูกตัวเอง จากนั้นเขาชักดาบของเขาออกมา

“เธอเสร็จกับการฝึกสาธารณะแล้วใช่มั้ย? ถ้าอย่างนั้นลิตตี้ ไม่มาเล่นกับฉันสักหน่อยเหรอ?”

“ฉัน? ทำไม?”

“เพราะฉันสนใจเธอ”

“เข้าใจแล้ว”

ลิตตี้ไม่มีเหตุผลที่จะสู้เขา เขาไม่เหมือนนิลส์ผู้ที่โจมตีเธอตอนกลางคือ หรือโจซู ผู้ที่โจมตีเธอย่างไม่ทันตั้งตัว

ลิตตีี้ไม่ชินกับการแข่งขันจริงจังอย่างบริสุทธิ์

“นี่ก็เป็นการผจญภัยด้วย ฉันเดาว่า?”

“อืม บางทีแหละ…”

ตามนั้นทันใดนั้นเรดเนอร์ก็ยืนขึ้น

“น่าสนใจ! ทำมัน! ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ทุกคน! ลูกชายที่ภาคภูมิใจของฉันจะไขว้ดาบกับนักผจญภัยที่ทำงานอยู่! ไม่ใช่นายอยากเห็นนั่นเรอะ?”

เรดเนอร์ประกาศกระทันหัน

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: Facebook:  https://bit.ly/3SwePL9 / X: @wayutl