สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า "เธอไม่มีพรสวรรค์" กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 68 ลิตตี้ พบกันใหม่อีกครั้งกับโรม่า

68 ลิตตี้ พบกันใหม่อีกครั้งกับโรม่า

“ลิตตี้!” (โรม่า)

“อ้า…โรม่าซัง?!” (ลิตตี้)

คนที่เข้าหาลิตตี้ ที่สมาคมนักผจญภัยคือโรม่า ผู้ที่เธอได้พบปะที่เมืองโทปาส ดูเหมือนอาการบาดเจ็บของเธอ ที่ได้มาจากการกำจัดสคาร์ปได้รักษาแล้ว เพราะมันไม่มีแผลเป็นรูปแบบใดๆเลย ที่เห็นได้อยู่ที่ใดๆเลย

เธอดูร่างกายแน่นขึ้น ไม่ต้องพูดถึงผิวสีน้ำตาลที่เห็นได้ชัดเจน จากรูปลักษณ์ของเธอ ลิตตี้เข้าใจ ว่าเธอ ด้วยเหมือนกัน ได้ทำการฝึกอย่างขยันหมั่นเพียร

“โรม่าซัง! เธอฟื้นจากการบาดเจ็บแล้ว!” (ลิตตี้)

“เมื่อไหร่กันที่เธอ…อะไร? เฮ้ตัวนี้มันอะไรน่ะ? มันยาวจัง?” (โรม่า)

“เมียนจ่ะ” (ลิตตี้)

“เมียน!” (เมียน)

โรม่าเอื้อมหาเมียน ซึ่งห่ออยู่ที่เอวลิตตี้ จากนั้นเธอลูบคาง จากนั้นหัวของเธอ ขณะที่เมียนไถมือของโรม่า

“โอ้ไม่…น่ารักมากเลย…!” (โรม่า)

“เมียน” (เมียน)

“ตัวอะไรน่ะ! มันดีเกินไปแล้ว!” (โรม่า)

“นี่คือเมียน สัตว์อัญเชิญ น้องเค้าน่ารักและพึ่งพาได้ด้วยนะ”

ลิตตี้บอกโรม่า เกี่ยวกับสมาคมนักผจญภัย และประสบการณ์ในเมืองหลวง การตอบสนองของโรม่า นั้นเบาๆอย่างน่าตกใจ แต่การทำแบบนั้นเป็นข้อพิสูจน์ที่ชัดแจ้งถึงความชื่นชมที่มีต่อลิตตี้

สั้นๆก็คือ เธอคาดว่าลิตตี้จะทำมากขนาดนั้น

“สัตว์อัญเชิญ… แทนที่จะพูดเรื่องนั้น ได้ชื่อเรียกอาชีพไปมากเท่าไหร่? เธอมีแผนอะไรที่จะทำ กับมากขนาดนั้น?” (โรม่า)

“ชั้นรู้สึกกว่าชั้นแข็งแกร่งขึ้น แต่มันไม่พอเลย” (ลิตตี้)

ลิตตี้ ย้อนนึกไปถึงการเผชิญหน้ากับเรดเนอร์ และสำหรับการกระประเมินตัวเธอเองของเธอ ทักษะการต่อสู้เธอได้พัฒนาอย่างมาก ตั้งแต่มาถึงที่เมืองหลวง

แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น ยังมีนักสู้ที่ดุร้าย ดั่งเรดเนอร์ และมอนสเตอร์ที่ทรงพลังในโลกนี้ ซึ่งเธอไม่หวังที่จะไปสู้ด้วยกำลังปัจจุบันของเธอ

เมื่อพิจารณา ว่าเธอเป็นนักผจญภัยมานานแค่ไหนแล้ว ลิตตี้นั้นมากกว่าสามารถ ที่จะเริ่มแข็งแกร่งเท่าพวกเขาในอนาคต แต่เธอยังไม่พอใจ

“เธอจะไปสอบเลื่อนขึ้นแรงค์ 3 เหรอ โรม่าซัง?” (ลิตตี้)

“ใช่ แต่จังหวะเวลามันไม่ดีเลย มันดูเหมือนยังมีเวลา ก่อนจะสอบครั้งต่อไป” (โรม่า)

“เธอควรจะระวังนะ ผู้คุมสอบใจร้ายอยู่” (ลิตตี้)

“ขอบคุณ แต่ชั้นไม่ต้องการการแนะนำของเธอ เหมือนเธอ ชั้นจะได้เลื่อนขั้นด้วยตัวชั้นเอง” (โรม่า)

แม้ว่ามันไม่แรงเมื่อพวกเธอเจอกันครั้งแรก การเป็นคู่ต่อสู้กันกับลิตตี้ยังคงอยู่ และลิตตี้ก็ชื่นชมโรม่าสำหรับเรื่องนั้นด้วย

ลิตตี้ ชื่นชมความเข้มแข็ง ขณะที่เธอพยายาม จะแกะสลักเส้นทางให้ตัวเธอเอง

“โรม่าซัง ถ้าเธอไม่มีแผนหลังจากนั้ ทำไมเราไม่ไปผจญภัยกันล่ะ?” (ลิตตี้)

“แน่นอน แต่เธอแรงค์ 3 นะ แล้วชั้นแรงค์ 4 ชั้นไม่ได้หมายความว่าจะไม่เคารพนะ” (โรม่า)

“ไปจัดการสัตว์มีนามแรค์ 3 กันเถอะ เพราะชั้นเป็นแรงค์ 3 สมาคมจะไม่คัดค้านโรม่าซังที่แรงค์เป็น 4 ถ้ามึชั้นที่ไปเป็นเพื่อนเธอ” (ลิตตี้)

“แรงค์ 3…หือห์ โอเค ได้โปรดสนับสนุนชั้นด้วยนะ โอเคมั้ย?” (โรม่า)

โรม่าเห็นด้วยกับแผนที่บุ่มบ่ามของลิตตี้ เพราะตัวเธอนั้นรู้ถึงความสามารถของลิตตี้ นั่นทำไม เธอไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจเลยซักนิด

***

ตำแหน่งคือลำธาร ที่ไหลผ่านหุบเขาลึกดามูเซีย ที่การสอบเลื่อนขั้นของแรงค์ 3 สำหรับเพื่อนของลิตตี้ ที่มีกำหนดการที่จะจัดตรงนั้น

มันเป็นจุดตกปลาที่โด่งดัง แต่แน่นอนว่า มันไม่ใช่ที่ ที่คนธรรมดา จะมีความสุขกับการตกปลา

มอนสเตอร์รอบข้างนั้นคือแรงค์ 5 ได้มากที่สุด แต่ในแม่น้ำ มีสัตว์มีนามที่ร้ายกาจซุมซ่อนอยู่

“จอมเขมือบเลวทราม… ชื่อที่ยอดเยี่ยมอีกชื่อนึงแล้ว” (ลิตตี้)

“พวกมันดูเหมือนจะโจมตีจากแม่น้ำ มีเป้าหมายไปที่ผู้คน ที่ทำการตกปลา แต่ถ้าเราลดจำนวนพวกมัน โดยการกำจัดให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ นักตกปลาจะมีความสุข” (โรม่า)

“ชั้นหวังว่าเราไม่เริ่มในที่แบบนี้…” (ลิตตี้)

แม่น้ำนี้มีปลา ที่นักผจญภัยและนักเดินทาง ที่รักการตกปลาอยากจะจับ แม้ว่า พวกเธอจะเสี่ยงชีวิตเพื่อทำเช่นนั้น

ลิตตี้เห็นอกเห็นใจความต้องการที่จะผจญภัยของพวกเธอ แต่นั่นไม่ใช่แค่เพียงเหตุผลเดียว ที่เธอเลือกตำแหน่งนี้

“เธอ มันไม่ปลอดภัยที่จะยืนที่นั่นแบบนั้น มาสร้างระยะนิดหน่อย และเล็งไปเมื่อพวกมันขึ้นมาเถอะ” (โรม่า)

“พวกมันแรงค์ 3 เราควรจะสามารถจัดการมันให้ตายได้ที่ระยะนี้” (ลิตตี้)

“ลิตตี้ เธอเป็นอะไรของเธอ?” (โรม่า)

พร้อมดาบของเธอในมือ ลิตี้หยุดที่แม่น้ำ และรอสัตว์มีนาม แม้ว่าความจริงแล้ว เธอมีธนู เธอยังแหย่มือ เข้าไปสู่การเคลื่อนไหวที่อันตราย

โรม่าสงสัย ว่าเธอควรหยุดลิตตี้มั้ย แต่ตัดสินใจที่จะปล่อยไว้ให้ลิตตี้ คิดว่ามันไม่ใช่ที่ของเธอ ที่เป็นแรงค์ 4 ที่จะเข้ามาแทรกแซง

“มันมาแล้ว!” (ลิตตี้)

ทันทีที่ลิตตี้กระโดดถอยหลัง มอนสเตอร์ ขึ้นมาจากแม่น้ำ มอนสเตอร์ ซึ่งอธิบายได้ว่าเป็นจระเข้ยักษ์ มันถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหลายชั้น ทั้งเนื้อทั้งตัวของมัน

มันมีกรงเล็บและเขี้ยวที่แข็งแกร่ง และปากที่ใหญ่ ถ้าถูกจับ จะไม่มีทางให้หนี และเหยื่อจะถูกลาก ลงไปในแม่น้ำ

“ระเบิดเฉือดเฉือน!” (ลิตตี้)

ทันใดนั้น ลิตตี้ฟันข้างบนของหัวมอนสเตอร์จระเข้ ด้วยการโจมตีที่ใหญ่ การโจมตี มันทรงพลังมากจนจระเข้ สมองกระทบกระเทื่อนไปสู่การหยุดเคลื่อนไหวเป็นเวลาหนึ่ง

การพยายามสังหารที่โจมตีแล้วโจมตีอีก ทิ้งให้โรม่าตกตะลึง ขณะที่ลิตตี้ ดึงอาวุธออกมาจากปากเมียนอย่างคล่องแคล่ว และใช้มันเป็นความได้เปรียบของเธอ

มากกว่านี้ ลิตตี้ไม่ได้ทำมันหยาบๆ เธอใช้อาวุธเหล่านั้น ด้วยทักษะที่ยิ่งใหญ่กว่า ใหญ่กว่าอาวุธที่ถูกเลือก ที่เธอเชี่ยวชาญ

ควงแทง ที่คล้ายกับที่ใช้โดยผู้จัดการสาขา ของสมาคมนักรบหนัก มาพร้อมกันกับทักษะพลังสูงอื่น ที่เธอได้เคยรับประสบการณ์มา ถูกปลดปล่อย ทิ้งศัตรู้ ให้อยู่แค่การฉิวเฉียดที่จะพ่ายแพ้

“อ๊ะ…! มันหนีไป…” (ลิตตี้)

แค่ ก่อนที่ลิตตี้จะส่ง การโจมตีปลิดชีวิต จระเข้สัตว์ประหลาด ม้วนตัว และหนีลงไปในแม่น้ำ ลิตตี้ จ้องมองลงไปที่แม่น้ำ ในความรำคาญ คิดไปว่านั่นมันเกือบไปจริงๆ

โรม่ายังรู้สึกถึงตะหงิดใจ ของความไม่ลงรอยกัน เธอไม่เห็นลิตตี้มาเป็นเวลานาน แต่เธอรู้สึกได้ว่าบางอย่างนั้นต่างไป กับการต่อสู้นี้

“ลิตตี้ ใจเย็นลงนิดนึง ทำไมเธอทำตัวใจร้อนล่ะ?” (โรม่า)

“ชั้นพยายามจะเพิ่มความเก่ง ชั้นจำเป็นต้องสามารถที่จะจัดการเจ้าสัตว์มีนามนั่น ให้ง่ายที่สุดเท่าที่ทำได้” (ลิตตี้)

“แน่นอนว่ามันดูเหมือนเธอจัดการมันได้ด้วยตัวเองนะ” (โรม่า)

ขณะที่ลิตตี้ จ้องลงไปในแม่น้ำ มอนสเตอร์จระเข้ทำการโจมตีไม่ทันตั้งตัว จากด้านข้าง ที่ระยะทางใกล้้ๆ แม้ว่าจะไม่ทันตั้งตัว ลิตตี้ รับมือกับมัน โดยไม่มีความยากลำบาก

ด้วยการเตะ จระเข้เปิดปากของมันกว้าง และลิตตี้ กระแทกควงแทงเข้าไปข้างใน พื้นผิวของแม่น้ำ สั่นไหว แค่ก่อนที่จระเข้ยักษ์ ผู้ที่เครื่องในได้หมุนเละ เสียชีวิต

“ลิตตี้!” (โรม่า)

ลิตตี้โล่งใจ หลังจากที่ได้ฆ่าจระเข้ ที่เข้าหาเธออย่างไม่ทันตั้งตัว แต่เธอถูกซุ่มโจมตีอีกครั้ง มันเป็นช่องว่างเล็กๆ ที่เธอผ่อนตัว หลังจากกำจัดจระเข้

“โอ้ ไม่ดีแล้ว…” (โรม่า)

สัตว์มีนาม ไม่ใช่มาเพียงหนึ่งตลอดไป บางสายพันธุ์ ตอบสองอันตรายของพวกพ้องของพวกมันด้วย มันเรียกว่าการเชื่อมต่อ

แม่ว่าความแข็งแกร่งรายตัว นั้นอ่อนแอ จำนวนของพวกมันยังมาเป็นภัยใหญ่ได้ อย่างไรก็ตามจอมเขมือบเลวทรามนี้มีปัญหา แม้จะแค่รายตัว

“ฮ่าาาา! ย่าาาาา!” (โรม่า)

ทักษะดาบของโรม่า ปัดป้องฟันมากครั้ง ถูกพัฒนามา จากการใช้เฉือดเฉือนมากครั้ง มันเป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว มันยอดเยี่ยม ในการปัดป้องการโจมตี ในการเคลื่อนไหวที่ละเอียด ที่ความเร็วสูง

นี่เป็นทักษะ ที่ไม่ถูกสอนที่สมาคมนักดาบ และโรม่าพัฒนามันมาด้วยตัวเธอเอง

ขอบคุณทักษะ โรม่าทำสำเร็จ ในการเรียกมอนสเตอร์จระเข้ ให้ออกมาจากลิตตี้ แม้นว่าเธอจะไม่สามารถกำจัดมัน

“หนีระหว่างที่ยังทำได้!” (โรม่า)

“ได้…” (ลิตตี้)

การตัดสินใจของโรม่านั้นถูกต้อง จระเข้อีกตัวได้เริ่มการโจมตีแล้ว นอกเหนือจากตัวที่หนีไปก่อนหน้า ทั้งหมดสามตัวได้มารวมกัน

จอมเขมือบเลวทราม เดินบนบกหรือว่ายในน้ำก็ได้ และวิธีที่มันพุ่งเข้าใส่ทั้งสองคน แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บ เป็นข้อพิสูจน์ที่ชัดแจ้ง ถึงความดุร้ายของมัน

“นี่ไม่เหมือนลิตตี้เลย! ใจเย็น…โอ้!” (โรม่า)

เขี้ยวมอนสเตอร์จระเข้ ขูดไหล่ของโรม่าไปเล็กน้อย ไปด้วยกันกับเกราะของเธอเลย เมื่อเห็นฉากนี้ ในที่สุดใจของลิตตี้ก็ได้ชัดแจ้ง

เธอทำอะไรลงไป เพราะความใจร้อนของเธอ

“ลิตตี้! สมาธิ! เธอแค่ต้องทำเต็มที่ เพื่อที่จะมีการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่ อย่าไปคิดเกี่ยวกับอย่างอื่น” (โรม่า)

—{นั่นใช่แล้ว นั่นคือทั้งหมด ที่ชั้นใฝ่ฝันถึง มาเป็นเวลาที่ยาวนาน}

การสนทนา จากเมื่อบางเวลาก่อนหน้า มาเล่นซ้ำในทั้งจิตใจของทั้งคู่

เพราะโรม่า เคารพลิตตี้ ที่คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะไล่ตามความฝันของเธอไป เธอทนยืนดูไม่ได้ ที่จะเห็นสภาพที่สับสนปัจจุบันของลิตตี้

โรม่าเห็นได้ ว่าลิตตี้ พยายามอย่างสิ้นหวัง ที่จะได้ใช้ชนะ ดั่งเธออยู่ในความเร่งรีบ

“โรม่า ซัง…!” (ลิตตี้)

แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บ โรม่าดึงความสนใจของจระเข้สัตว์ประหลาด

จากนั้นลิตตี้ จำได้ถึงครั้งแรก ที่เธอและโรม่าดได้สู้ด้วยกัน มันเป็นเมื่อพวกเธอร่วมมือกันทำ เพื่อจะกำจัดผู้นำป่าเขา ที่ภูเขาบารูนี่

เพิ่มเติ่มจากได้รับบาดเจ็บ ความเร็วของโรม่า ทำให้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ ที่จะหลบการโจมตีอย่างต่อเนื่อง ของจระเข้สัตว์ประหลาด

แต่แม้อย่างนั้น โรม่ายังทำ ทั้งหมดเพื่อลิตตี้ จำว่าลิตตี้ทำตัวยังไง และคิดว่าพวกเธอจะเอาชนะสถานการณ์นี้ไปได้

“…เทย่าาาาาา!” (โรม่า)

ในที่สุด ก็กับมามีสติ ลิตตี้เปลี่ยนที่กับโร่ม่า ผู้ที่เผชิญหน้ากับมอนสเตอรจระเข้ และหว่างที่ส่งโรม่าไปไกล โดยการกระแทกหลังของเธอ และแทงการโจมตีของหอกหนึ่งมือ เข้าไปข้างในสัตว์ประหลาดจระเข้

หลังจากที่แก้ตำแหน่งของเธอ เธอสส่งควงแทง เข้าไปในคอของมอนสเตอร์จระเข้ ซึ่งเป็นการสังหารมัน

ลิตตี้หมุนรอบ และเผชิญหน้ากับจรเข้อีกตัว ที่เข้าหา เมื่อน้ำหนักของขวานหนึ่งมือ ขยี้เกล็ดของจรเข้ยักษ์ที่่เข้าหา โดยไม่สนขนาดเลย

เธอกระแทกขวานลงไปอีกครั้ง ที่ท้องของมอรสเตอร์จระเข้ หลังจากมี่มันหมุนตัวหงายท้อง

“ลิ ลิตติ้……แค่มากเท่าไหร่กันที่เธอ…” (โรม่า)

“มีตัวเดียวที่เหลืออยู่! มาใจเย็นเถอะ?” (ลิตตี้)

โร่ม่าทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะมองดู ขณะที่สัตว์มีนามทั้งสองถูกเปลี่ยนเป็นซากศพ

แม้ว่าลิตตี้จะสามารถทำให้ตัวที่ 3 ม้วนตัวหงายท้อง มันลุกขึ้น และโจมตีใส่เธออย่างเร็ว ระยะทางมันยังใกล้มาก จนลิตตี้ไม่สามารถปลดปล่อยควงแทงได้ในเวลานั้น

“ลิตตี้! ใช้ระเบิดเฉือดเฉือนใส่เจ้านั่นที่ปากใหญ่ๆ!” (โรม่า)

โดยไม่ทำการตอบ ลิตตี้ทำตามคำแนะนำของโลม่า การระเบิดของไฟลงสู่กรามยาวที่เปิดอ้า ของสัตว์ประหลาดจระเข้ ใช้กำลังบังคับให้มันปิดปาก โรม่า กระโดดขึ้นไปในอากศ ไต่ขึ้นบนตัวจระเข้

“ตอนนี้แแหละ!” (โรม่า)

แม้ว่าจอมเขมือบเลวทราม ที่มีกรามที่แข็งแรงของมันจะเปราะบาาง เมื่อมีแรงกดมาจากข้างบน ทำให้ไม่สารมารถเปิดปากได้เร็วพอ ลิตตี้ ใส่ขยี้กระโหลกลงไปบนหัวของมันด้วยขวาน

โรม่า กระโดดออกจากมอนสเตอร์จระเข้ หลังจากที่ลิตตี้ส่งการโจมตีใส่สมองของมัน น้ำพุของเลือดจากเหนือหัวของมัน ตกแต่งชัยชนะของสาวๆ

“สาม…เธอสามารถจะเอาชนะพวกมันได้” (โรม่า)

“มาเก็บส่วนที่ต้องใช้ทันทีเถอะ ก่อนมันจะเชื่อมต่อกันอีกคร้ง” (ลิตตี้)

เกล็ด เขี้ยว และกรงเล็บ แต่ละชิ้นมีราคาสำหรับการปราบ เนื้อถูกทิ้งไว้ตามลำพัง เพราะมันมีชื่อเสียงว่าแย่ที่สุด พวกเธอรีบออกจากแม่น้ำของภูเขา และมุ่งหน้ากลับไปที่เมืองหลวงแห่งราชวงศ์ ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน

***

บนทางกลับไป พวกเธออยู่ในความเงียบงัน แต่ละคน ก็มีความคิดของตัวเอง และมันยากสำหรับพวกเธอ ที่จะแสดงความรู้สึกของพวกเธอออกมา

ลิตตี้ สำนึกกับการกระทำของเธอ และเสียใจ ที่นำโรม่าไปอยู่ในอันตราย ระหว่างที่โรม่า จำได้ถึงภัยของสัตว์มีนามแรงค์ 3 แต่มากที่สุดของทั้งหมด จำได้ถึงความแข็งแกร่งของลิตตี้

“ลิตตี้ เธอเก่งขึ้น เธอสามารถที่จะเอาชนะชั้นได้อีแล้ว” (โรม่า)

“โรม่าซังก็เก่งด้วยเหมือนกัน แม้ว่าชั้นจัดการกับมอนสเตอร์อยู่ เธอคอยดูให้ชั้น” (ลิตตี้)

“…ขอบคุณนะ” (โรม่า)

ด้วยคำพูดของลิตตี้ โรม่าตัดสินใจ ว่าเธอต้องเอาความเป็นคู่แข่งที่มากเกินไป เก็บเอาไว้ก่อน โรม่า ช่วยไม่ได้ นอกจาจะคอยระวังให้ลิตตี้

อย่างไรก็ตาม โรม่า ไม่ได้บังคับให้ลิตตี้พูด ว่าทำไมเธอรีบ ไม่เหมือนปรกติที่เธอทำมาก่อนๆหน้านี้

“ชั้นไปเจอบางคนที่เก่งมากๆ เมื่อวันก่อน… เพราะเรื่องนั้น ชั้น อยากจะเก่งขึ้นเร็วกว่านี้ แต่ถ้ามันไม่ใช่เพราะโรม่าซัง ชั้นก็คง…” (ลิตตี้)

“ชั้นเดาว่า บางที เธอก็รู้สึกแบบนั้น แต่ชั้นดีใจนะ ที่ชั้นช่วยได้” (โรม่า)

“ชั้นดีใจที่โรม่าซังอยู่ตรงนั้นนะ เพราะทั้งหมด โรม่าซังเป็นผู้ใหญ่” (ลิตตี้)

“โอ้ ไม่เอาน่า ชั้นบอกเธอไปแล้วไง เราน่ะ อายุไม่ได้ห่างกันมากขนาดนั้นนะ แล้วก็ มันโรม่านะ ไม่ใช่โรม่าซัง” (โรม่า)

“มันโอเค โรม่าซัง ก็คือโรม่าซัง” (ลิตตี้))

มันไม่ได้สำคัญ ว่าพวกเธอเรียกกันว่าอะไร โรม่าคิด และเธอตัดสินใจ ที่จะยอมรับ ถ้านั่นเป็นที่ลิตตี้มองเธอ

“ถ้าเป็นอย่างนั้น สำหรับชั้นแล้ว ลิตตี้คือลิตตี้ โอเคมั้ย? ชั้นน่ะ อยากจะเท่าเทียมนะ รู้มั้ย?” (โรม่า)

“ได้ ชั้นดีใจนะ!” (ลิตตี้)

“เธอทำได้ยอดเยี่มมเหมือนคยเลย ถ้าเป็นแบบนั้น บางที ชั้นเชื่อใจให้เธอ จัดการมอนสเตอร์ตัวต่อไปได้” (โรม่า)

“อะไร? นั่นหมายถึง เธอจะไปสู้กับชั้นอีกครั้งเหรอ?” (ลิตตี้)

“ยังไงซะ ใช่ ชั้นเดาว่า” (โรม่า)

ลิตตี้จับมือกับโรม่า และยิ้มอย่างกว้าง เขินอาย โรม่าหันหัวไป แต่ปากของเธอ ก็ยิ้มด้วยเช่นกัน

“ชั้นเริ่มจะรอคอย ที่จะเห็นว่าเธอจะเก่งขึ้นไปแค่ไหนแล้วนะ รู้มั้ย” (โรม่า)

“เก่งมากแค่ไหนเหรอ…ไม่ มันควรจะเป็นว่าชั้นไปผจญภัยมากแค่ไหน!” (ลิตตี้)

เมื่อโรม่ามองดูลิตตี้ เธอดูค่อนข้างจะต่างออกไป ท่าทางการวางตัวทั้งหมด หรือบางอย่าง มันเปลี่ยนไป

ลิตตี้ โตขึ้น; เหตุการณ์กับเรดเนอร์ ทำให้เธอตกใจเสียขวัญ แต่มันทำให้เธอ ออกมาจากเปลือกของเธอ

พูดอีกอย่าง เรดเนอร์ควรจะโจมตีลิตตี้ เขาควรจะสำแดงให้เธอดู ถึงความต่างกันในความสามารถ

ในความรู้สึกนั้น อัลดิสของอิกดราเซีย ได้เลือกถูกต้องแล้ว ที่ระงับการเติบโตของลิตตี้ไว้ ถ้าเขาได้ฝึกเธอ ในเวลานั้น เขาคงจะ—

***

มันเป็นเกือบเที่ยงคืนแล้ว ที่พวกเธอกลับมาที่สมาคมนักผจญภัย ปรกติและ ช่วงเวลานี้ของกลางคืน มันจะเงียบเหงา แต่ที่เวลานั้น ยังมีผู้คนอยู่มากมาย และมันเสียงดัง

พวกเธอสงสัยกันว่า เกิดอะไรขึ้นมา เมื่อพวกเธอได้ยินการสนทนาของนักผจญภัย

“จริงๆเหรอ? อิกดราเซียนั่นน่ะเหรอ?”

“ใช่ ชั้นได้ยินว่า พวกเค้าน่ะอยู่โรงแรมสุดหรูหรา เท็นริวคาคุ”

“อย่างที่คาดกับฮีโร่เลย… ชั้นสงสัยว่าเค้าจะมาที่นีด้วยมั้ย? ชั้นอยากได้ลายเซ็นของอัลดิสซังจัง…”

“ไม่ ไม่ แบนเดร่าซามะดีกว่า! ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าชั้นจะเจอเธอด้วยตัวเอง!”

“ทำหรับพวกผู้ชายน่ะ มันคลารีน ใช่มั้ย?”

ทันทีที่ลิตตี้ได้ยินการสนทนาของพวกเขา เธอกำหมัด โรม่างงงวยกับพฤติกรรมที่แปลกประหลาดนี้ แต่ ตัดสินใจ ที่จะไม่ถามเธอ เกี่ยวกับมัน

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook