สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า "เธอไม่มีพรสวรรค์" กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 19 ลิตตี้ มีส่วนเกี่ยวข้อง

19 ลิตตี้ มีส่วนเกี่ยวข้อง

วันต่อมา ในสมาคมนักรบหนัก ความยากของการฝึกการต่อสู้ระหว่างผู้ฝึกสอนกอนซ่าและลิตตี้ได้เพิ่มขึ้นไปถึงขั้นต่อไป

นี่ไม่สามารถเรียกได้ว่าการฝึกการต่อสู้ปรกติ แต่เป็นการต่อสู้ของจริง พลังที่แสดงออกมาโดยผู้ฝึกสอนกอนซ่าและลิตตี้น่ากลัว ถึงจุดที่ว่าแม้แต่ผู้ฝึกสอนที่หยุดพวกเธอเมื่อวาน ไม่กล้าที่จะแทรกแซง

เหนือสุดของทั้งหมด ผู้ฝึกสอนกอนซ่าเอง กระตืรือร้นเกี่ยวกับมันมาก แม้ว่าขวานเป็นอาวุธที่ชอบของกอนซ่า ในตอนนี้ เขาเผชิญหน้ากับลิตตี้ด้วยหอก

หลายครั้งหลายคราในการต่อสู้ ลิตตี้สามารถที่จะบังคับให้ผู้ฝึกสอนถอยได้แม้ว่าจะเป็นผู้เริ่มต้น

“คุห์! มาหาชั้นอีกครั้ง!” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“ฮ่าาาาาา!” (ลิตตี้)

【แทงหอก】 ทักษะที่ใช้โดยลิตตี้ แม้ว่ายังไม่มีใครได้สอนเธอ

‘{เธอใช้มันโดยไม่รู้ตัว หรือเธอเรียนรู้มันจากการเฝ้าดู?}’ ผู้คนสงสัย อย่างไรก็ตามเสียงปะทะมันดังพอที่จะทำให้ทุกคนลืมเกี่ยวกับมันไปได้อย่างง่ายดาย

กอนซ่า ไม่ทันตั้งตัวและความตกใจ แสดงชองเปิด

“ฮ่าา ดีมาก ตอนนี้้ ให้ชั้นแสดงให้ธอดูว่าจะใช้หอกยังไง แบบนี้! 【ร้อยการแทง】!” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

พูดอย่างนั้น ผู้ฝึกสอนกอนซ่าปลดปล่อยสกิลขั้นสูง ที่คนหนึ่งปรกติแล้วจะไม่ใช้มันกับผู้ฝึกหัด

ด้วยเสียงที่ดัง ผู้ฝึกสอนพยายามจะหยุดกอนซ่า แต่มันสายเกินไปแล้ว หลังจากที่เฉี่ยวแก้มของลิตตี้ เขาโจมตีหน้าอกและส่วนอื่นของตัวเธอสำหรับส่วนใหญ่ของการโจมตี

“อึก อึก…” (ลิตตี้)

“เจ้างี่เง่า กอนซ่า นายแม้แต่ใช้ทักษะนั้น!” (ผู้ฝึกสอน 1)

ลิตตีเกือบจะหล่นลงไปที่เข่าของเธอ แต่เธอยังไมทรุดลงไป เมื่อเห็นลิตตี้อยู่ในสภาพที่น่าสงสารแบบนั้น ในที่สุด กอนซ่าก็ได้กลับมามีสติ

‘{ฉันทำมันเกินไป}’ กอนซ่าคิด

ความรู้สึกผิดเริ่มกลืนกินทั้งเนื้อทั้งตัวกอนซ่า แต่ลิตตี้ไม่ได้ดูเหมือนจะแสดงความแค้นใดๆกับเขา

ในทางตรงกันข้าม มันน่าตกใจที่เธอสามารถจะกันการโจมตีที่มันจริงจังและขั้นสูงได้มากเกินกว่าครึ่ง

“พี่ขอโทษ โอเคมั้ย? แต่เกราะหนักนั่นช่วยได้จริงๆ ไม่ใช่เหรอ?” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่าา)

“ค่ะ ค่ะ อืม เราต่อเลยได้มั้ย?” (ลิตตี้)

“ยังไงซะ มันเป็นความผิดชั้น ไม่ยังไงซะ ชั้นมีเหตุผลของชั้นน่ะเห็นมั้ย… เราจะเริ่มเตรียมการสำหรับการสอบสุดท้ายในไม่นาน” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“จริงๆเหรอคะ…?” (ลิตตี้)

“ให้มันชัดเจน เธอได้ผ่านระดับของผู้ฝึกกสอนมานานแลว ยังไงก็ตาม เธอถือแค่หอกมาซักพักแล้วตอนนี้ จำได้มั้ย?” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

เหมือนลิตตี้ มีผู้ฝึกหัดคนอื่นที่มาจากสมาคมนักดาบเพื่อที่มาสมาคมนักรบหนักทุกปีหลังจากฝึกสำเร็จ

กอนซ่าสงสัยว่าศูนย์ผึกของสมาคมนักดาบทำอะไรอยู่ ที่ให้การฝึกของลิตตี้นานมากขนาดน้้นเมื่อรู้ว่าเธอพัฒนาเร็วแค่ไหน

ผู้ฝึกสอนกอนซ่าระบายความโกรธของเขาด้วยความผิดพลาดในการฝึกการต่อสู้ ส่วนหนึ่งเพราะความจริงที่ว่าเขาถูกจบที่การต้อนจนมุมโดยลิตตี้ และหาที่ที่จะระบายออกมาไม่ได้ แต่ในฝั่งดีๆของเรื่องนั้น ผู้ฝึกสอนกอนซ่าตัดสินใจที่จะเป็นตัวเองจริงๆและพูดกับลิตตี้

“น้องมีพรสวรรค์ ปรกติแล้วมันจะใช้เวลาเป็นปีที่บางคนจะได้ชื่อเรียก แต่น้องสามารถจะทำมันได้ในระยะเวลาสั้นๆ พี่รู้ว่ามันไม่ดีที่จะหยิ่งยโสเมื่อคนนึงอยากจะสำเร็จใจในชีวิต แต่ถ้าน้องไม่มีความมั่นใจพอ น้องจะสำเร็จในชีวิตมากไม่ได้” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“ความมั่นใจ หือห์?” (ลิตตี้)

“ใช่ การถ่อมตัวนั้นดี แต่ความมั่นใจก็สำคัญด้วย อุ้ปส์ พี่เทศนามากเกินไปแล้วตอนนี้” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“หนูมีพรสวรรค์ ผู้ฝึกสอนกอนซ่าบอกว่าหนูมมีพรสวรรค์…” (ลิตตี้)

ไม่มีใครจะเข้าใจว่าลิตตี้รู้สึกอย่างไร ณ ตอนนี้ ลิตตี้ผู้ที่เริมพึมพำการสร้างแรงจูงใจให้กับตัวเอง

ผู้ฝึกสอนกอนซ่าออกจากศูนย์ฝึก โดยทิ้งความเละเทะให้ไว้ให้กับผู้ฝึกสอนคนอื่น

ผู้ฝึกสอนเดนิล มาแทนที่ผู้ฝึกสอนกอนซ่า ผู้ที่ไปขอการอนุญาตสำหรับการสอบสุดท้ายของลิตตี้ เดนิลมีผิวสีดำสนิท โดยมีความสูงมากกว่ากอนซ่า

“ถ้าผู้ฝึกสอนกอนซ่าจบที่การเป็นแบบนั้น พี่ต้องยอมรับว่าน้องมีอะไรที่จะให้ให้เป็นหนึ่งในพวกเราได้ พูดถึงแล้ว หอกนั้นดี แต่น้องอยากจะฝึกโดยใช้ขวานมั้ย?” (ผู้ฝึกสอนเดนิล)

“หนูอยากลองค่ะ!” (ลิตตี้)

“ฮ่าฮ่า… ดี ขวานคืออาวุธที่กอนซ่าชอบ มันมีแง่ดีที่ต่างกันกับดาบหรือหอกซึ่งทำให้มันน่าสนใจ” (ผู้ฝึกสอนแดนิล)

“หนูรอคอยมันค่ะ!” (ลิตตี้)

มันเป็นนโยบายของเดนิลที่จะพัฒนาผู้ฝึกหัดในแบบที่พวกเขาโตได้มากสุดเท่าที่ทำได้

เมื่อลิตตี้ถือขวานมือเดียวที่แดนิลนำมากับเขา เธอเต็มไปด้วยความสงสัย

ขวานนั้นหนักกว่าดาบ ทำให้ต้องการทักษะและกำลังมากกว่าในการโจมตีแต่ละครั้ง ลิตตี้รู้สึกมันด้วยตัวเอง

“ขวานมันหนักและเล็งยาก น้องต้องจำทักษะทั้งหมดที่มันใช้ความได้เปรียบจากน้ำหนักของมัน” (ผู้ฝึกสอนแดนิล)

“งั้นหนูจะสู้ด้วยขวานและโล่เหรอคะ?” (ลิตตี้)

“มันก็มีขวานสองมือด้วย แต่สำหรับตอนนี้ ใช้แค่ขวานมือเดียวก่อนเถอะ ก่อนเรื่องนั้น พยายามจะชินกับโล่” (ผู้ฝึกสอนแดนิล)

“ขวาน หือห์ มันดูเป็นอาวุธที่ดีมาก” (ลิตตี้)

ลิตตี้ไม่มีความกลัวกับอะไรที่ไม่รู้จัก ผู้ฝึกสอนเดนิลก็ยังคิดว่าลิตตี้เป็นสาวที่ลึกลับด้วย

เมื่อลิตตี้ได้เข้าสู่ {โหมดฝึก} เธอเชี่ยวชาญการเคลื่อนไหวพื้นฐานและทะกษะอย่างรวดเร็ว แค่โดยการเห็นการเคลื่อนไหวของเขา มันก็เหมือนกันกับการฝึกของผู้ฝึกสอนกอนซ่า แต่ความสนุกของแดนิลกัลลิตตี้มันอยู่เพียงแค่เมื่อเริ่มการฝึก และไม่นานถูกแทนที่ไปด้วยความสงสัย หลังจากได้อยู่กับเธอไม่กี่บทเรียน

‘{เธอแม้แต่ต้องการผู้ฝึกสอนมั้ยเนี่ย?}’ (ผู้ฝึกสอนเดนิล)

“ทักษะผ่าเปลือกมันได้ผลดีกับปีศาจที่เคลื่อนไหวช้าและมีตัวตนที่ยากที่จะทำลาย” (ผู้้ฝึกสอนเดนิล)

“ถ้าหนูเหวี่ยงมันไปแบบนี้ มันจะมีระยะโจมตีมากกว่ามาก!” (ลิตตี้)

“ใช่… นั่นถูกแล้ว มันสำคัญที่จะหาประโยชน์ที่ถูกกับทักษะ” (ผู้ฝึกสอนเดนิล)

เขาไม่ได้แม้แต่สอนเธอว่าจะใช้ทักษะอย่างไร ขณะที่เธอได้รับมาซึ่งการใช้ขั้นสูงจากพื้นฐาน ไม่ว่ามันจะแปลกประหลาดเท่าใด เธอจะชินทักษะใหม่ในไม่นาน

ผู้ฝึกสอนเดนิลก็จบที่การแนะนำให้ลิตตี้รับการสอบสุดท้ายด้วย

ลิตตี้เดินลงไปที่ถนนตอนกลางคืนหลังจากที่เสร็จการฝึกของเธอ

ผู้ฝึกสอนเธอก็บอกให้เธอมีความมั่นใจและก็ให้ข้อมูลเธอว่า เธอมีพรสวรรค์

ความตึงเครียดของลิตตี้สูงขึ้น เพราะเธอถูกบอว่าเธออยู่ที่ขั้นที่เธอทำการสอบสุดท้ายได้

แค่ตอนที่เธอกำลังจะออกเดินทาง จู่ๆ เธอก็หยุดในทางของเธอ

ข้างหน้าเธอเป็นเงาหลายเงา ซ่อนอยู่ภายใต้ความมืดมิดของยามกลางคืน ขณะที่เธอใกล้เข้าไป เธอจำพวกเขาว่าเป็นผู้ฝึกหัดจากสมาคมนักรบหนักได้

“อืม ต้องการอะไรคะ?” (ลิตตี้)

“เธอมันลืมตัวแน่นอนนะ ใช่มั้ย? แม้ว่าเธอแค่ถูกชมนิดหน่อยโดยผู้ฝึกสอน” (ผู้ฝึกหัด 1)

“ชั้นลืมตัวเหรอ?” (ลิตตี้)

“ฮ่าา ช่างหยาบคาย! เธอกล้าดีนะที่ไม่แม้แต่จะทักทายผู้ฝึกหัดรุ่นพี่ที่อยู่ก่อน” (ผู้ฝึกหัด 2)

กลุ่มของเหล่าชายตัวหนาๆล้อมลิตตี้ ที่สับสนจากความต่างระหว่างวัฒนธรรมจากสมาคมนักดาบ

หนึ่งในชายหนุ่มตัวใหญ่ ยืนข้างหน้าลิตตี้ นี่เป็นชายที่เป็นผู้นำกลุ่ม ลิตตี้เดาเช่นนั้น

“ชั้นขอโทษที่ทักทายช้า ชั้นลิตตี้จากหมู่บ้านรูอิซ” (ลิตตี้)

“สายเกินไป เธอพลาดโอกาสของเธอไปแล้ว รู้มั้ย เรามีความเป็นลำดับชั้นที่เข้มงวดที่นี่ ยังไงก็ตาม มันดูเหมือนว่าคนชั้นต่ำแบบเธอ จำเป็นต้องจำเรื่องนั้น” (ผู้นำ)

“โอ้ ทำให้ชั้นจำอะไรได้?” (ลิตตี้)

ชายหนุ่มสองคนเข้าหาลิตตี้จากข้างหลังช้าๆ และพยายามจะจับทั้งสองมือและไหล่ของเธออย่างแน่น

ลิตตี้ รับรู้ถึงความอันตราย พยายามจะหนีด้วยปฏิกิริยาตอสนง

ด้วยการกระโดดเล็กๆ เธอเหยียบลงบนเท้าของชายหนุ่มสองคนอย่างหนัก โดยใช้แรงเดียวกันกับที่เธอวิ่งผ่านทุ่งหญ้าพีท

ชายหนุ่ม ที่โดนเหยียบ ครวญในความเจ็บปวดที่สุดขีดและปล่อยแขนของลิตตี้

“อ๊าาาาา! โอ้ย!”

“นายโอเคมั้ย?”

“เธอ! เห็นว่าเธอเป็นแค่สาวตัวเล็กๆ ชั้นมีแผนจะเบาๆกับเธอ แต่เธอทำให้ชั้นโกรธสำเร็จ!” (ผู้นำ)

เมื่อพูดเสร็จ ผู้นำเขวี้ยงหมัดด้วยกำลังของเขา ซึ่งลิตตี้หลบมันไปข้างๆ เหมือนกับการกวาดองแคดด็อค

โดยไม่ให้เวลาเขาสร้างสมดุลย์กับตัวเอง ลิตตี้ตามด้วยหมัดไปที่ท้องของเขา ทำให้หมัดเล็กๆของเธอจมอยู่ในตัวของเขา

ภายในไม่กี่วินาที ทั้งหมดถูกสรุปเพราะชายหนุ่มสลบไปที่พื้น

“เห้อ! นายทำอะไรของนาย? นายแค่นำเรามาที่นี่และโดนซัดง่ายๆนะ ช่างน่าอาย!”

“เฮ้ เฮ้ ลุกขึ้น…”

ระหว่างที่พวกเขาสองคนพยายามจะปลุกผูนำชายอีกคนกลัวจากกรจบของผู้นำ ผู้ที่ฟองออกปากและกระตุกในความเจ็บปวด ชายตัวใหญ่ ที่ทำตัวเป็นผู้นำ ดั้งเดิมแล้วถูกขับด้วยความอิจฉา และเรียกคนอื่นเพื่อไปสั่งสอนลิตตี้

แผนของพวกเขาทั้งหมดที่จะทำคือให้เธอกลัวเล็กน้อย เพราะทั้งหมด เธอเป็นแค่สาวตัวเล็กๆ ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดมั่นใจว่าจะทำให้เธอกลัวด้วยจำนวน

อย่างไรก็ตาม ไม่มีพวกเขาซักคนที่คาดหวังให้สิ่งต่างๆออกมาเป็นแบบนี้

มีเหตุผลอะไรอีกที่จะให้พวกเขาทำต่อไป? ชายหนุ่มมองดูลิตตี้

“ชั้นไปแล้วได้มั้ยตอนนี้? ถ้าชั้นไม่กลับไปโดยเร็ว ลุงกับป้าจะกังวล…” (ลิตตี้)

“เฮ้ย พวกแกทำอะไรอยู่ที่นั่น!” (ยามเมือง)

ขณะที่ยามเมืองกำลังจะพุ่งเข้ามา ชายหนุ่มทิ้งผู้นำไว้ข้างหลังและวิ่งหนีไป มีแค่ลิตตี้รออยู่ที่นั่นให้ยามเมืองมาถึง

โดยที่มีสติครบถ้วนว่าสิ่งที่เธอทำไม่มีอะไรผิด ลิตตี้ยืนอยู่ที่นั่นและไม่วิ่งหนีไปเหมือนชายหนุ่มเหล่านั้น

“เกิดอะไรขึ้น! คนตรงนั้น… เธอทำเรื่องนี้เหรอ?” (ยามเมือง)

“ยังไงซะ พี่เห็นมั้ย…” (ลิตตี้)

ลิตตี้เล่าถึงเหตุการทั้งหมด ร่วมไปถึงส่วนที่เธอถูกดุว่าหยาบคาย ได้ยินเรื่องนี้ ยามเมองพยักหน้าด้วยความเข้าใจและตกหน้าชายที่แก้ม

“เฮ้! ตื่น!” (ยามเมือง)

“อึกก…” (ผู้นำ)

“ชั้นไม่คิดว่าสมาคมนักรบหนักจะมีพวกร้ายๆเยอะอย่างนายนะ มันดึกดื่นตอนกลางคืน แต่ตอนนี้ ชั้นต้องเอานายไปกับชั้น มีปัญหาจริง” (ยามเมือง)

“จะพาผมไปที่ไหน?” (ผู้นำ)

“แน่นอน อาคารยาม” (ยามเมือง)

“อุเอออ้! ไม่ นั่น… เดี๋ยว” (ผู้นำ)

โดยไม่ฟังคำพูดของชายหนุ่มยามเมืองทำให้เขายืนด้วยกำลัง

เขาจะโดนลงโทษสำหรับสิ่งที่เขาทำอย่างแน่นอน

ชายหนุ่มที่หนีไปในท้ายที่สุดก็จะถูกพบและเจอชะตาอย่าเดียวกันกับผู้นำ แต่ลิตตี้ช่วยไม่ได้ และมองสถานการณ์ด้วยความงุนงง

“เดี๋ยวก่อน! ทำไมพี่เชื่อสาวคนนั้นล่ะ?” (ผู้นำ)

“เธอไม่ได้อยู่ในเมืองนาน แต่มีหลายคนของเราที่ซาบซึ้งกับเธอ นายไม่รู้เรื่องนี้ แต่เธอได้ทำงานหนักในฐานะนักผจญผัญตลอดเวลานี้” (ยามเมือง)

“อะไร พูดอะไร…” (ผู้นำ)

“เธอได้กวาดคำร้องของแรงค์ 6 ที่คนอย่างพวกนายควรจะทำ” (ยามเมือง)

“เธอ…เป็นที่รู้จักดีขนาดนั้น?” (ผู้นำ)

“ยังไงซะ เธอมีความน่าเชื่อถือมากกว่าพวกหยาบๆแบบนายที่แค่เป็นผู้ฝึกหัดของสมาคมนักรบหนัก ที่มีชื่อเสียงในการทำอะไรหยาบๆ… ชั้นจะรายงานเรื่องนี้ต่อทีหลัง” (ยามเมือง)

ลิตตี้ไม่รู้จักยามเมือง แต่ยามเมืองรู้จักเธอดี ปู่ของเขาถูกช่วยโดยลิตตี้ครั้งหนึ่ง

ปู่ของเขามีความสุขมากเสียจนอยากให้ลิตตี้้สืบทอดธุรกิจของเขาต่อ ตอนแรก เขามีความสงสัยในตัวลิตตี้ แต่เมื่อเขาเห็นเธอจริงๆ และเป็นพยานให้การทำงานหนักของเธอ เขาเปลี่ยนใจของเขา

ยามเมืองที่ประทับใจซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยการที่เธอไม่หมดพลังงาน จากการวิ่งไปรอบๆเมืองและทำคำร้องให้เสร็จ

“อืม ผมไม่ได้ทำร้ายเธอ…”

“นั่นใช่แล้ว นายควรจะขอบคุณที่นายแค่พยายามจะทำแบบนั้น ไม่อย่างนั้นชั้นจะไม่เบาๆกับนายมาก” (ยามเมือง)

“อึก เวรเอ้ย…” (ผู้นำ)

แม้ว่าเขาจะพาหลายคนมากับเขา เขายังไม่สามารถจะทำอะไรได้ เขาไม่มีความภาคภูมืใจใดๆให้โอ้อวด

ลิตตี้ดูอีกไม่กี่นาที ขณะที่ยามเมืองนำเขาไป แต่ไม่นาน เธอก็หมดความสนใจ และรีบไปที่บ้านคู่รักแก่

ลิตตี้ไม่มีความผูกพันส่วนตัวกับชายหนุ่มแม้ว่าเธอตกใจที่ถูกโจมตี เธอไม่แม้แต่ได้รับบาดเจ็บ เธอแค่ปล่อยมันไว้แค่นั้น และไม่คิดเกี่ยวกับมันมากไปกว่านั้น

ตั้งแต่ทีแรก ลิตตี้จะไม่ได้อะไรจากการคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ ดังนั้น ความสนใจของเธอไม่นานมันก็เปลี่ยนไปที่อาหารเย็นวันนี้

ตอนแรก เธอไม่เต็มใจที่จะเป็นคนอยู่ฟรีกินฟรี แต่ตอนนี้ เธอได้ถูกเอาใจโดยทักษะการทำอาหารของคู่รัก

ลิตตี้มุ่งมั่นที่จะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่เมื่อจานร้อนๆถูกเสิร์ฟให้เธอ เธอลืมทั้งหมดเกี่ยวกับมันอย่างสมบูรณ์

 ขอบคุณเงิน 100.48 บาท

ขอบคุณเงิน 100 บาท

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord