“แต่ผมต้องพูด… ผมต้องบอกคุณให้เข้าใจว่าเพราะอะไรผมถึงทำอย่างนั้น… ทำป่าเถื่อนแบบนั้นกับคุณ…”

คนฟังเมินหน้าหนี น้ำตาริน

“เพราะคุณเกลียดฉันยังไงล่ะคะ”

“เพราะผม… เกลียดคุณไม่ลงต่างหาก”

วรันธาราแทบไม่เชื่อกับสิ่งหูได้ยิน หล่อนผินหน้ากลับมามองผู้ชายที่หล่อเหลาเหลือเกินอย่างไม่เข้าใจ “คุณ… คุณไม่ได้เกลียดฉันหรอกหรือ หลังจากที่ฉัน… ไปกับปีเตอร์”

“ผมพยายามเกลียดคุณ พยายามสุดความสามารถเลยนะ แต่ผมทำไม่ได้ ผมคิดถึงแต่คุณ หลายครั้งที่ผมจองตั๋วเครื่องบินเพื่อจะไปวอชิงตัน เพื่อชิงตัวคุณกลับมา แต่ทุกครั้ง… ผมก็ห้ามตัวเองเอาไว้ได้ทันเสมอ คุณทำให้ผมทรมาน แค่คิดว่าค่ำคืนที่ผมต้องนอนเหน็บหนาวอยู่บนเตียงเพียงลำพัง แต่คุณอบอุ่นอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผม…”เขาหันหน้าหนีหล่อนเพื่อซ่อนความเจ็บปวด

“เควิน… คือฉันกับปีเตอร์…”

“ไม่ต้องอธิบาย คุณแม่บอกผมหมดแล้วล่ะ” ในที่สุดสายตาคมกริบก็จ้องมองกลับมา “ผมเข้าใจผิดคุณมาตลอด ผมขอโทษ… ขอโทษที่ทำป่าเถื่อนราวกับไม่ใช่ลูกผู้ชายแบบนั้นกับคุณ แต่ขอให้รู้ว่าแม้กระทั่งตอนที่ผมยังไม่รู้ความจริง ผมก็รู้สึกผิดจนแทบบ้า”

วรันธาราสะอื้นให้เบาที่สุด “ฉัน… ฉันไม่ติดใจอะไรหรอกค่ะ และถ้าจะทำให้คุณสบายใจขึ้นมาบ้าง ฉัน… ยกโทษให้คุณ”

“ไม่พอ… ผมต้องการมากกว่าการยกโทษให้” สองมือหนาของเควินคว้าต้นแขนเล็กเอาไว้แน่น และจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามที่ตอนนี้ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา “คุณจะต้องไม่ไปจากชีวิตของผมอีก”

“มัน… มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะ” สายตาของวรันธาราเต็มไปด้วยเจ็บปวดเหลือเกิน

“ทำไม… ทำไมจะไม่ได้ คุณไม่รักผมแล้วหรือวรันธารา”

“มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ ในเมื่อฉันรักคุณฝ่ายเดียว”

เควินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเขย่าคนตัวเล็ก “คุณแกล้งโง่ใช่ไหมถึงไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณน่ะ”

“ฉันจะไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จนกว่าฉันจะได้ยินกับหู”

เควินนิ่งเงียบไป ในขณะที่วรันธาราขยับตัวออกห่าง “ฉันคงต้องกลับไปที่ออฟฟิศ ฉันมีงานที่ต้องทำ”

“แต่คุณต้องดูแลผม”

“คนที่รับผิดชอบหน้าที่นี่คงจะหายจากอาการป่วยกะทันหันแล้วล่ะค่ะ ฉันจะให้เธอมาแทน”

“ไม่! ผมต้องการคุณคนเดียว”

คนตัวเล็กที่เช็ดน้ำตาจนแห้งไปแล้ว ปล่อย… ปล่อยฉันไปเถอะ ได้โปรด…”

แล้ววรันธาราก็ก้มลงหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกเควินโยนเอาไว้เกลื่อนห้องหรู จากนั้นก็หายเข้าไปในห้องน้ำ แสนนาน

ผู้ชายที่พกความหล่อมาเต็มพิกัดตั้งแต่เกิดยืนฉีกยิ้มกว้างให้ตรงหน้า วรันธาราอ้าปากค้างเติ่ง มองเควินในชุดเดิมตั้งแต่เมื่อวานด้วยความตื่นตกใจ

“คุณ… มาที่ได้ยังไงกันคะ”

“ผมมารอคุณยังไงล่ะ”

“คุณ… คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” วรันธาราเต็มไปด้วยความอับอายเพราะพนักงานในออฟฟิศเริ่มหันมามองกันเป็นตาเดียวแล้ว ดังนั้นหญิงสาวจึงต้องรีบปรี่เข้าไปหยุดตรงหน้าเควิน และทำเสียงข่มขู่ “ออกไปจากที่นี่นะคะ และอย่าเข้ามาก่อกวนอีก”

แต่เควินสะทกสะท้านที่ไหน ยังคงยิ้มเจ้าเล่ห์แพรวพราวเช่นเดิม “คุณได้ผมแล้วจะทอดทิ้งแบบนี้ได้ยังไงกัน คุณต้องรับผิดชอบที่ทำให้ผมเสียเหงื่อไปทั้งคืน”

“เควิน!”

“ครับ” คนตัวโตยักไหล่ยียวนกวนโทสะ และในที่สุดวรันธาราก็จำต้องลากเขาเข้าไปคุยในห้องรับรองที่ลับรับสายตาคนอื่น

“มานี่เลย คนบ้า”

เควินยอมให้หญิงสาวลากเข้าห้องไปได้อย่างง่ายดาย ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของพนักงานทั้งออฟฟิศ แต่ก็ถูกหัวหน้างานอย่างพี่ปริมดุเอาเสียก่อน

“ทำงานกันไปสิจ๊ะ คนรักเขาจะปรับความเข้าใจกัน”

ภายในห้องรับรอง วรันธารากำลังยืนจ้องหน้าคนเจ้าเล่ห์ตาขุ่นคลั่ก แต่พ่อเจ้าประคุณกลับยืนผิวปากสบายใจ

“คุณทำบ้าอะไรคะเควิน ทำแบบนี้ทำไม”

“ผมทำอะไรที่ไหนกันล่ะ ผมก็แค่…”

“ประจานฉันอีกแล้วนะคะ”

“ผมไม่ได้ประจานอะไรคุณสักหน่อย” เควินยังคงยียวน

“แต่… แต่คุณบอกกับพี่ปริมว่าฉัน…ฉันนอนกับคุณ…”

“ก็ผมพูดความจริงนี่ หรือว่าคุณจะเถียงว่าไม่จริง” เควินก้าวเข้ามาหา ในขณะที่คนตัวเล็กถอยหลังหนี

“แต่คุณไม่จำเป็นต้องพูดนี่คะ”

เควินไล่ต้อนแม่ภรรยาคนสวยจนหล่อนชนเข้ากับผนังห้องหมดทางหนี เขาตามเข้าไปกางแขนคร่อมเอาไว้ และก้มหน้าลงไปหาด้วยท่าทางทางหิวกระหายคุกคาม

“ถ้าผมไม่พูด… ผมก็ต้องเสียคุณไปน่ะสิ”

คนฟังหน้าตาตื่น “คุณ… หมายความว่ายังไงน่ะ”

“ผมก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละครับ ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณหนีจากผมไปได้อีกครั้งหรอก”

“แต่… เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

“เหรอครับ ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ หรือ” คนตัวโตก้มหน้าต่ำลงมาอีก ปลายจมูกเฉียดแก้มนวลไปมา จนสาวน้อยสะท้านไปทั้งร่าง “ไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริงๆ น่ะหรือ จริงอ่ะ…” พ่อเจ้าประคุณถามย้ำไปย้ำมา ปลายจมูกและริมฝีปากร้อนจัดยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ที่ซอกคอและบริเวณแก้มนวลตลอดเวลา หลายครั้งเหมือนกับว่าเขาจะฉกวูบลงมา แต่กลับไม่ได้ทำ

“ตอบมาสิ… เราไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ หรือ ตอบสิครับ…”