“กับผู้หญิงอย่างคุณ การพูดคุยเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำ อย่าทำเป็นเล่นตัว คุณก็ต้องการผมจนจะบ้าอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”

เควินหัวเราะสะใจ พลางก้มหน้าลงมาดูดเนื้อนุ่มที่ซอกคอ วรันธาราร้องอุทานตกใจ ผลักไส แต่ไม่พ้น

“ผมจะทำให้คุณ… สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยล่ะ”

“อย่านะคะ อย่า… อื้อ… อื้อ…”

แล้วหล่อนก็ทำได้แค่นั้นจริงๆ เมื่อวินาทีต่อมาปากอิ่มก็ถูกกระแทกปิดลงมาเต็มแรง จนปากของหล่อนแตกยับ เขาขยี้บดคลึงจนปากของหล่อนแทบจะฉีกขาด มือข้างหนึ่งก็ล้วงลึกบีบขยำเต้าสวย ในขณะที่อีกข้างหนึ่งก็สอดลงไปที่ระหว่างขา บี้คลึงอย่างหยาบคาย

“อื้อ…”

เควินไม่สนใจอาการต่อต้านของวรันธาราเลย ยามนี้เขามีแต่ความแค้นเท่านั้นที่แน่นอก ดังนั้นทุกสัมผัสจึงหยาบคาย เถื่อนถ่อยและแสนกักขฬะ ทั้งปากทั้งนิ้วและฝ่ามือบรรเลงระเริงสวาทจนผิวสาวแดงช้ำ ทุกส่วนถูกบี้คลึงขยี้ขยำ ทุกอณูเนื้อถูกกัดถูกดูดอย่างไร้ความปรานี

“อ๊า… เควิน… เจ็บ…”

เสียงคำรามพึงพอใจในลำคอดังกระหึ่ม ชายหนุ่มตะโบมฟอนเฟ้น กัดยอดอกจนหญิงสาวน้ำตาซึม จากนั้นก็ตลบชายกระโปรงตัวสวยขึ้นไปไว้ที่เอวคอด สองเรียวขาถูกจับแยกออกจากกันแรงๆ

“อื้อ… อ๊า…”

หล่อนเสียวซ่านก็จริงแต่กระนั้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวกับสัมผัสที่ได้รับ

“เควิน… ได้โปรด… อย่า… อย่ารุนแรงกับฉันนักเลย…”

หล่อนวิงวอนทั้งน้ำตา เมื่อเห็นคนตัวโตขยับตัวลุกขึ้น และปลดกางเกงลง ความส่วนของร่างกายของเขาใหญ่โต และพุ่งตรงมาที่หล่อน หวาดกลัวมันแม้ว่าจะเคยลิ้มรสสวาทของมันมาบ้างแล้วก็ตาม

“ได้โปรด… อย่ารุนแรง อ๊ะ… อื้อ… ฉันเจ็บ…”

เควินไม่สนใจ เขาอัดเข้าใส่ซอกสวาทเต็มแรง จากนั้นก็เคลื่อนไหวถี่ระรัว ครั้งแล้วครั้งเล่าตัวเองสุขสมจนถอนถอยออกไป ซึ่งมันใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที แต่มันกลับยาวนานชั่วกัปล์ชั่วกัลป์สำหรับวรันธารา

เขาลุกออกไปแล้วความอับอายแผ่ซ่านอย่างรุนแรง แต่กระนั้นก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะขยับร่าง แม้แต่มือที่จะเลื่อนไปปัดกระโปรงลง ก็ยังไม่มีเลย

“เครื่องเครายังแน่นดีเหมือนเดิม สงสัยไอ้หมอนั่นคงตายด้าน”

เควินกัดกราม ขณะเดินเข้ามาก้มลงดึงชายกระโปรงให้ลงไปคลุมกายสาวจนมิดชิด

“ได้โปรดอย่าดูถูกฉันมากไปกว่านี้เลยค่ะ ได้โปรดหยุดเสียทีเถอะ”

“ถึงคุณจะยืนกรานว่าไม่อยากรับ แต่ผมไม่เคยเอาใครฟรี รับไปเถอะ เพราะถึงยังไงคุณก็รักเงินมากอยู่แล้วไม่ใช่หรือ จริงไหม” แล้วธนบัตรก็ถูกโปรยลงมาใส่หน้าของหล่อน

วรันธาราช็อก หัวใจแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

“เควิน…”

“ทำท่าทางแบบนี้ คงยังไม่พอสินะ”

เควินแค่นยิ้มหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าอีก และก็โปรยใส่หน้าวรันธาราอีกครั้ง

“พอไหมครับ”

“คนใจร้าย… คนไม่มีหัวใจ”

วรันธาราสะอื้นไห้ปริ่มจะขาดใจ แต่เขากลับไม่สนใจไยดี เดินหนีไปราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ปล่อยให้คนที่ถูกทำร้ายขาดใจตายอยู่เบื้องหลังอย่างอำมหิต

แม้จะพยายามสนใจกับงานตรงหน้ามากแค่ไหน แต่กลับทำไม่ได้ ในหัวมีแต่เรื่องของวรันธารา กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า

เขาข่มขืนวรันธาราอย่างป่าเถื่อน…

เขาพยายามบอกตัวเองว่าผู้หญิงคนนั้นสมควรได้รับโทษทัณฑ์นี้แล้ว และมันก็ยังน้อยไปด้วยซ้ำกับการทรยศของหล่อน แต่… แต่ทำไมถึงรู้สึกเช่นนี้

รู้สึกผิด… รู้สึกผิดมากมายเหลือเกิน…

หยาดน้ำตาจากดวงตาสดใสคู่นั้น เสียงอุทานเจ็บปวดจากกลีบปากอิ่มแสนหวาน

นี่เขาทำอะไรลงไปนะ? ทำบ้าอะไรลงไปกับผู้หญิงที่ตัวเองแสนจะรักนักหนา

ถึงแม้ว่าหล่อนจะทรยศ แต่เขาก็ไม่ควรจะกระทำป่าเถื่อนแบบนี้กับหล่อน เขาควรหนีออกมา

ศีรษะทุยสวยโน้มต่ำลง ความละอายใจแน่นอกจนเจียนจะระเบิดออกมา เขาควรจะกลับไป… ขอโทษหล่อนใช่ไหม กลับไปสารภาพกับหล่อนว่าที่ทำลงไปเพราะรักมากมาย รักจนเจ็บไปทั้งหัวใจ

เควินระบายลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างเกลียดชังตัวเอง เกลียดตัวเองที่พ่ายแพ้อีกแล้ว เกลียดตัวเองที่เจ็บแต่ก็ไม่เคยจะจดจำ เกลียดที่เอาแต่รักผู้หญิงทรยศคนนั้น

“คุณแคนดี้ ผมต้องการช่อดอกไม้หนึ่งช่อ ในเย็นวันนี้”

“ค่ะ คุณเคน”

เลขาสาวรับคำแล้ว คนออกคำสั่งอย่างเขาก็ระบายยิ้มผ่อนคลายออกมา