แล้วเควินก็เดินผ่านร่างของมารดาออกไป ท่ามกลางความผิดหวังของแคลอรีน่า

“เพราะหนูใช่ไหมคะ คุณเควินถึงไม่ยอมไป…” วรันธาราที่ยืนฟังอยู่ด้านหลังพูดทั้งน้ำตา ขณะเข้ามาประคองร่างของแคลอรีน่าด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ใช่เพราะหนูหรอก เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะฉันเอง… ฉันเองที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ ฉันผิดเอง…”

“คุณแม่ไม่ผิดหรอกค่ะ หนูต่างหากที่ผิด…” คนพูดน้ำตาไหลพราก สะอื้นได้ด้วยความทรมาน “ผิดที่ไม่อาจจะทำให้คุณเควินเข้าใจได้ หนู…”

“อย่าโทษตัวเองแบบนั้นเลย เพราะความจริงแล้ว หนูก็รู้อยู่เต็มอกไม่ใช่เหรอว่าใครเป็นคนผิด”

สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองและละอายใจของแคลอรีน่าทำให้ วรันธาราสงสารจับใจ หล่อนต้องพยายามให้มากกว่านี้ ต้องพยายามทำให้เควินเข้าใจทุกอย่างให้จงได้

“คุณแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ หนูจะจัดการทุกอย่างเองค่ะ”

“หนูธารจะทำอะไรเหรอ”

วรันธารากุมมือของแคลอรีน่าและบีบเบาๆ “หนูจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณเควิน… เข้าใจทุกอย่างค่ะ”

แล้วหญิงสาวก็ปล่อยมือ หมุนตัวเดินออกไป

แคลอรีน่ามองตามไปด้วยความเป็นกังวล เพราะรู้จักนิสัยของเควินดีว่าร้ายกาจแค่ไหน

“หยุดก่อนค่ะ คุณเควิน”

คนที่กำลังจะก้าวขึ้นรถชะงัก ก่อนจะเอียวตัวกลับไปมอง และพอเห็นว่าเป็นใคร รอยยิ้มหยันก็ผุดขึ้นที่มุมปาก

“นึกว่าใคร”

สายตาชิงชังของผู้ชายตรงหน้าไม่ต่างจากลูกธนูอาบยาพิษที่พุ่งตรงเข้าใส่หัวใจ แต่… แต่วรันธาราก็จำเป็นต้องเข้มแข็งเอาไว้อย่างที่สุด

“คุณเควินพอ… พอจะมีเวลาสักสิบนาทีไหมคะ คือฉัน… มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณน่ะค่ะ”

เควินแค่นยิ้มหยัน พลางขยับเท้าก้าวเข้าหาร่างของสตรีใจร้ายตรงหน้า ทีละก้าวทีละก้าวด้วย ในขณะที่ดวงตาจ้องเขม็งตลอดเวลา

“ผมคิดว่าเราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกแล้ว”

“แต่… แต่ฉันมีค่ะ ถ้าจะไม่เป็นการรบกวนคุณมากเกินไป เชิญที่สวนด้านหลังค่ะ” วรันธาราต้องใจความพยายามมากมายเหลือเกินกว่าจะทำท่าเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านแบบนั้นออกไปได้ จากนั้นหล่อนก็ก้าวเท้าเดินออกไป มุ่งหน้าตรงไปยังสถานที่เป้าหมาย โดยภาวนาตลอดทางให้เควินเดินตามมา ซึ่งเขาก็เดินตามมาจริงๆ

ขอบคุณพระเจ้า…

ท่ามกลางสายลมเย็นฉ่ำ ท่ามกลางกลิ่นดอกไม้หอมที่กำลังเบ่งบานสะพรั่ง และท่ามกลางแสงแดดอ่อนอบอุ่นในยามเช้า หัวใจของหล่อนเต้นแรงระรัวราวกับพึ่งจบการแข่งขันวิ่งมาราธอนรอบโลกมาก็ไม่ดิบพอดีเหลือเกิน แสงนั้นมันช่วยส่งให้เขายิ่งหล่อเหลาจนคนมองอย่างหล่อนตะลึงลึกงอ้าปากค้าง เขาทำให้หล่อนไม่อาจจะถอนสายตาไปจากร่างกายกำยำแน่นไปด้วยมัดกล้ามได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ฉัน… คือว่าฉัน…”

“เงินหมด หรือว่าผัวทิ้งกันล่ะ”

“มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นประสานสายตา ก่อนจะปฏิเสธลั่น

“ฉัน… ไม่เคยมีใคร… นอกจากคุณคนเดียว”

“ผมไม่สนใจประเด็นนั่นหรอก” ชายหนุ่มกระชับแขนแน่นขึ้น ปลายจมูกโด่งชนกับแก้มนวลเข้าพอดี

วรันธาราหน้าแดงก่ำ ขัดเขิน กายสาวปั่นป่วนขึ้นมาอย่างอย่างมาน่าละอาย “แล้ว… แล้วคุณสนใจอะไรล่ะคะ”

“ผมสนใจว่า… เมื่อไหร่คุณจะไปจากที่นี่ยังไงล่ะ!”

“ว๊ายยย…”

ร่างเล็กถูกผลักจนกระเด็นลงไปกองกับพื้น พร้อมกับเควินที่หมุนตัวเดินหนีไป

วรันธาราร้องไห้ รีบลุกขึ้นและวิ่งตามไปดักหน้าเอาไว้

“ได้โปรด… ฟังฉันอธิบายสักครั้งนะคะ ฉันกับปีเตอร์เราไม่ได้…”

“หุบปากซะ! ผมเกลียดคุณ!”

“เควิน…” หัวใจเหมือนถูกเชือดจนขาดวิ่น แต่ก็ทำได้แค่ร้องไห้และสู้ต่อไปเท่านั้น

“ต่อ… ต่อให้คุณเกลียดฉันสักแค่ไหน แต่ฉัน… ฉันก็จะรักคุณอยู่แบบนี้ จะไม่ยอม… เดินไปจากคุณอีกแล้ว”

“แพศยา! ผู้หญิงหน้าด้าน!”

“ถ้าการรักคุณ แล้วจะต้องกลายเป็นผู้หญิงแพศยา กลายเป็นคนหน้าด้าน ฉันก็ยินดี…”

เควินเมินหน้าหนีพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็งเอาไว้ อย่าไปหลงกลผู้หญิงคนนี้อีก แต่… แต่ร่างกายเขากลับทรยศ

“ไปให้พ้น!”

มือผลักไส แต่หัวใจกลับแสนทรมาน

“บอกให้ไปให้พ้นยังไงล่ะ!”

“ฉัน… รักคุณค่ะเควิน… ฉันรักคุณ”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!”

“ฉันไม่หยุด ฉันรักคุณเควิน! ฉันรักคุณ…”

วรันธาราโผเข้าไปกอดร่างแข็งแรงเอาไว้แน่น แม้เขาจะผลักยังไงก็ไม่ยอมคลายอ้อมแขน

“ฉันจะรักคุณ… รักคุณคนเดียว”