คิดถึงจนแทบขาดใจ…

ไม่ใช่หรอก ไม่มีทางเป็นไปได้ วรันธารามีคู่รักใหม่ไปแล้ว หล่อนไม่มีทางคิดถึง… คนเก่าๆ อย่างเขาอีกแล้ว มีแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่ยังโหยหา ยังรอคอยทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่มีหวังใดเลย

ลมหายใจหนักหน่วงถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากหยักสวย สมองยังคงจดจำช่วงเวลาที่มีกันและกันได้เป็นอย่างดี ผู้หญิงที่เคยเมาหนักและเผลอบอกว่ารักเขา ผู้หญิงที่สารภาพรักตรงหน้าเขา แต่กลับเดินจากไปพร้อมกับผู้ชายคนอื่นหน้าตาเฉย

หล่อนไม่เหลือคุณสมบัติใดเลยที่จะทำให้เขายังคงคิดถึง แต่กระนั้นเขาก็ไม่อาจจะห้ามปรามความรักในหัวใจได้ วรันธาราสร้างรอยแผลลึกแห่งที่สองในหัวใจของเขาอย่างอำมหิต เขาเจ็บปวดกับการจากไปของหล่อน ยิ่งกว่าครั้งที่วรัญญาทรยศเสียอีก

เขารักหล่อน… โดยที่ไม่เต็มใจเลยสักนิด…

กำปั้นหนาทุบลงกับขอบหน้าต่างแรงๆ ริมฝีปากบิดเบี้ยวเมื่อนึกเยาะความโง่เขลาของตัวเอง

วรันธาราทรยศเขาอย่างร้ายกาจ แต่คนโง่อย่างเควิน คาสโตรโตเซ่นกลับไม่อาจจะตัดใจจากหล่อนได้เลย แม้ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม

“คุณเคนคะ ป้าเดซี่เองค่ะ”

เสียงเรียกจากประตูหน้าห้องช่วยดึงเควินให้ออกมาจากอดีตได้ชั่วขณะ

“ป้ามีอะไรกับผมหรือครับ”

“เอ่อ… คุณแคลอรีน่ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับคุณเคนค่ะ”

“เอาไว้วันอื่นเถอะครับ วันนี้ผมไม่พร้อม”

“แต่ว่า…”

“ป้าเดซี่ไปบอกคุณแม่ว่าผมเหนื่อย อยากอยู่คนเดียว”

ป้าเดซี่ทำอะไรไม่ได้อีก นอกจากเดินออกไปเงียบๆ เพื่อรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับแคลอรีน่าฟัง

“เควินไม่ยอมลงมาเหรอ”

“ใช่ค่ะ น่าจะยังไม่พร้อมจริงๆ”

ป้าเดซี่ถอนใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองวรันธาราที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างกายของแคลอรีน่า

“คุณเคนเปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่วันที่คุณเคนไม่มีคุณธาร…”

วรันธาราน้ำตาคลอเต็มไปด้วยความขมขื่น

แคลอรีน่าคว้ามือของวรันธารามากุมเอาไว้ “ฉันผิดเองทั้งหมดเดซี่ เอาเป็นว่าฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เควินกับหนูธารคืนดีกัน”

“คงจะยากล่ะค่ะ คุณเคนเก็บตัวเหลือเกิน ขนาดคนขับรถคนสนิทยังแทบไม่ได้คุยกันเลยค่ะ”

“แต่มันต้องมีวิธีสิ” แคลอรีน่าพยายามคิด แต่ก็ยังคิดไม่ออก ป้าเดซี่เองก็จนปัญญาเหมือนกัน

“เดี๋ยวดิฉันไปสั่งเด็กยกเหล้าขึ้นไปให้คุณเคนก่อนนะคะ ให้รอนานๆ เดี๋ยวอาละวาดอีก”

ป้าเดซี่หมุนตัวจะเดินออกไป แต่ถูกแคลอรีน่าเรียกเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนเดซี่…”

“คุณแคลอรีน่ามีอะไรเหรอคะ”

แคลอรีน่าระบายยิ้มมีความหวัง

“ฉันคิดออกแล้วล่ะว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี”

“ทำยังไงเหรอคะ” ป้าเดซี่ถามอย่างสงสัย ในขณะที่วรันธาราเองก็สงสัยด้วยเช่นกัน

“เดี๋ยวก็รู้”

แล้วแคลอรีน่าก็นั่งอมยิ้มพึงพอใจ

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น เควินรู้ดีว่าคงเป็นสาวใช้ที่นำสิ่งที่ตัวเองกำลังรอคอยขึ้นมาให้

“เข้ามา”

เสียงประตูถูกเปิดและปิดลงเบาๆ แต่เควินที่ยืนกอดอกหันหลังให้กับประตูไม่คิดจะเหลียวไปมอง

“วางไว้ที่โต๊ะนั่นแหละ และออกไปได้แล้ว”

เสียงบางอย่างกระทบกับโต๊ะกระจกดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะเงียบงันลง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูออกไปของสาวใช้

“ฟังหรือ?” เควินหัวเราะลั่น แต่ภายในอกนั้นแสนจะทรมาน วรันธารากลับมาทำไมอีก หล่อนต้องการอะไรจากเขาอีก หรือว่ายังฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นไม่พอ

กรามแกร่งที่มีไรหนวดขึ้นปะปรายขบกันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุกเป็นริ้ว ดวงตาคมกริบยังลุกเป็นไฟยามจ้องมาที่หล่อน

“ฉันรักคุณนะคะเควิน ได้โปรด… ฟังฉันอธิบายก่อน”

“ผมไม่ฟัง!”

“ว๊ายยย…!”

ร่างของวรันธาราถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงแรงๆ จนหล่อนเจ็บระบมไปทั้งตัว โดยมีคนตัวโตถลาตามขึ้นมาคร่อมทับ

“หรือว่าที่กลับมาหาผม เพราะไอ้หมอนั่นมันปรนเปรอไม่ถึงใจใช่ไหม”

“ไม่ใช่นะคะ เควิน… ฉัน…” หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตา อยากจะอธิบายแต่ชายหนุ่มไม่ฟังเลย

“ก็ดี… ในเมื่อเดินเข้ามาให้ท่าถึงที่ ผมก็จะไม่ขัดความต้องการของคุณหรอก จะบริการให้ถึงใจเลย”

แคว๊ก!

“ว๊าย! อย่านะคะ… เควิน… อย่า…”

เสื้อถูกฉีกออกจนขาดวิ่น ร่างสาวด้านบนจึงเหลือแต่บราเซียร์สีขาวตัวจิ๋วที่แทบจะห่อหุ้มปทุมถันอวบสล้างเอาไว้ไม่หมด วรันธารารีบยกมือขึ้นปกปิดก้อนเนื้อนุ่มด้วยความอับอาย

“ได้โปรด… ฟังฉันอธิบายก่อน”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ฟัง… มานี่…”

แล้วเควินก็ก้มหน้าลงซุกไซ้ร่างกายด้วยกิริยาเถื่อนถ่อยหยาบคาย และเต็มไปด้วยความคลั่งแค้น สองมือของเขาตะโบมบีบเค้นหนักหน่วงไม่สนใจว่ากายสาวจะบอบช้ำมากมายแค่ไหน วรันธาราจึงทำได้แค่นอนนิ่งและร่ำไห้

“หยุดเดี๋ยวนะเควิน!”

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆ กับคำสั่งคุ้นหู เควินจำต้องหยุดการกระทำป่าเถื่อนและหันกลับไปเผชิญหน้ากับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

วรันธารารีบคว้าหมอนมากอดปิดบังเนื้อตัวของตนเองเอาไว้ด้วยความอัปยศอดสู

“ผมคงพลาดที่ไม่ได้ล็อกห้อง คุณแม่ถึงเข้ามาได้ง่ายๆ”

แคลอรีน่ามองหน้าลูกชายอย่างอ่อนใจ ก่อนจะรีบเดินไปหยุดที่เตียงที่มีร่างของวรันธารานั่งตัวสั่นอยู่

“หนูเป็นยังไงบ้างลูก”

เควินได้ยินก็ยิ้มเยาะหยัน “ญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะครับ หรือว่าผมตกข่าวอะไรไป”

“เควิน ลูกควรจะฟังคำอธิบายของคนอื่นบ้างนะ ไม่ใช่เอาแต่จะทำป่าเถื่อนแบบนี้”

“คุณแม่ไม่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนผมทั้งนั้น และก็พากันออกไปจากห้องของผมได้แล้ว ผมจะพักผ่อน” ชายหนุ่มหมุนตัวหันหลังให้กับทุกคน แผ่นหลังกว้างสะท้อนขึ้นลงถี่ระรัว

วรันธารามองคนตัวโตแสนใจร้ายอย่างเจ็บปวด หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจทะลักไม่หยุด

แคลอรีน่าเห็นก็เข้าใจความรู้สึก หล่อนรีบเดินไปหยิบเสื้อคลุมของลูกชายมาสวมให้กับหญิงสาว

“กลับห้องกับแม่เถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”

“ค่ะ” วรันธาราก้าวลงจากเตียงด้วยแข้งขาที่สั่นเทา ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เควินหันมาพอดี

“ผมให้เวลาคุณจนถึงพรุ่งนี้เช้า ออกไปจากบ้านก่อนที่ผมจะตื่น วรันธารา”

“ไม่ได้นะเควิน หนูธารเป็นแขกของแม่”

“ที่นี่คือบ้านของผม… หรือว่าผมเข้าใจผิดไปล่ะครับ”

แคลอรีน่ารู้ดีว่าตอนนี้เควินคงไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น หล่อนจึงเลือกที่จะพาวรันธาราออกไปก่อน

“หนูไม่เป็นไรนะ ฉันขอโทษ… ไม่คิดเลยว่าเควินจะอารมณ์ร้ายมากขึ้นขนาดนี้”

“หนูไม่เป็นไรค่ะ” แม้จะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่วรันธาราก็ร้องไห้ไปตลอดทางเลยทีเดียว

เควินกำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำด้วยความทรมาน “คุณกลับมาทำไม! กลับมารังควานหัวใจของผมอีกทำไม!”

กำปั้นที่หนาหนักกระแทกเข้ากับผนังห้องหลายครั้ง จนเลือดออกตาข้อนิ้ว

“ผมเกลียดคุณ… ผมเกลียดผู้หญิงอย่างคุณ วรันธารา…”

ร่างกำยำร่วงลงกับพื้น พร้อมๆ กับหัวใจที่ขาดวิ่นไม่เหลือชิ้น เขาพยายามจะลืมหล่อน แต่ไม่เคยลืมได้จริงๆ สักครั้ง แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้สบตาอีกครั้ง ทุกอย่างที่เพียรพยายามทำก็พังทลายลงในพริบตา

เขาไม่เคย… ต่อกรกับเสน่หาที่มีต่อวรันธาราได้เลย… และครั้งนี้ก็เช่นกัน เขา… ใกล้จะพ่ายแพ้อีกครั้งแล้ว

ศีรษะที่เคยทระนงตอนนี้โน้มต่ำลงมาข้างหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความมืดหม่นหาทางออกไม่เจอ

เขาควรจะทำยังไงต่อไป ปล่อยให้หล่อนเดินเข้ามาในชีวิต และยอมเป็นเหยื่อโง่ๆ อีกครั้ง หรือจับหล่อนโยนออกไปจากชีวิตดี

เขาควรทำยังไง…? ควรทำยังไงดี…?

ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างถูกยกขึ้นปิดหน้า และความเงียบงันมืดมิดก็ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องอย่างสิ้นเชิง