หญิงสาวตกใจเป็นที่สุดรีบดึงร่างของหญิงสูงวัยกว่าให้ลุกขึ้น แต่ แคลอรีน่าไม่ยอม

“ได้โปรดลุกขึ้นเถอะค่ะ มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทำแบบนี้หรอก ลุกขึ้นนะคะ”

“ฉันจะคุกเข่าอยู่อย่างนี้จนกว่าเธอจะยอมกลับไปหาเควิน”

“คุณเควินอยู่ได้… โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีฉัน…”

“อยู่แบบคนตายทั้งเป็น อยู่แบบคนไร้จิตวิญญาณแบบนั้นน่ะเหรอ ฉันทนเห็นลูกชายเป็นแบบนั้นต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วันเดียว ได้โปรดเถอะนะวรันธารา ถ้าเธอคิดจะโกรธจะเกลียดใครสักคน ก็ขอให้คนๆ นั้นเป็นฉัน เพราะเควินไม่รู้เรื่องด้วย”

“ฉันไม่โกรธคุณหรอกค่ะ เพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณดี”

“งั้นก็กลับไปกับฉัน กลับเทกซัส เควินต้องดีใจแน่ๆ ที่เห็นเธอกลับมา”

“แต่ฉัน… ฉันกลัว…”

“ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว เพราะฉัน… จะเป็นคนสนับสนุนความรักของเธอเอง”

แคลอรีน่าขยับลุกขึ้นยืน และดึงร่างของวรันธาราเข้าไปกอดแนบอก “เธอคือลูกสะใภ้ของฉัน”

“แล้วคุณไครี่ย์ล่ะคะ”

“ไครี่ย์กำลังจะแต่งงาน… กับคนที่เธอรักน่ะ”

วรันธาราดันตัวออกห่างเล็กน้อย และจ้องมองหน้าแคลอรีน่าอย่างประหลาดใจ

“แต่คุณไครี่ย์รักคุณเควินนี่คะ”

“รักแค่ฝ่ายเดียวมันไม่มีประโยชน์ยังไงล่ะ หนูไครี่ย์คิดได้ก็เลยจากไปค้นหาคนที่ใช่ของสำหรับตัวเอง และก็เจอ… ความจริงเพราะคำพูดของหนูไครี่ย์นี่แหละที่ทำให้ฉันตาสว่าง”

แคลอรีน่าระบายยิ้ม มองวรันธาราอย่างเอ็นดู ยกมือขึ้นลูบศีรษะของหญิงสาว

“ลืมทุกเรื่องในอดีตให้หมดนะวรันธารา ต่อไปนี้เธอก็เปรียบเสมือนลูกหลานของฉัน เราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”

วรันธาราน้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ ความขวางหนามที่เคยขวางทางรักตอนนี้มันถูกลมพายุพัดหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แต่กลีบกุหลาบที่ถูกโรยเอาไว้ตลอดเส้นทาง

“คุณแคลอรีน่า… แน่ใจนะคะ… แน่ใจว่า…”

“ฉันไม่เคยแน่ใจอะไรแบบนี้มาก่อนเลย หนูธาร…”

“คุณแคลอรีน่า”

“เรียกคุณแม่สิ…”

วรันธาราสะอื้นไห้อย่างตื้นตันใจ หล่อนไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่แคลอรีน่ายอมรับในตัวของหล่อน

“ทิ้งอะไรกัน เดี๋ยวคิดถึงก็บินมาหาได้นี่ คุณเควินรวยจะตายไป แค่ซื้อตั๋วเครื่องบินให้เมียบินมาวอชิงตัน ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกน่า”

“ฉันต้องคิดถึงเธอมากๆ แน่เลยณดา”

“อย่ามาดราม่า… ฉันจะรับสายเธอทุกวัน ถ้าเธอโทรมา โอเคไหม”

วรันธาราที่ร้องไห้อยู่กับบ่าของณดา ดึงตัวออกห่าง มองหน้าเพื่อนที่ตอนนี้ก็ตาแดงๆ เหมือนกันอย่างอาวรณ์

“ถ้าฉันกับคุณเควินเคลียร์กันได้เมื่อไหร่ เธอจะต้องบินไปอยู่กับฉันที่เทกซัสนะ เราจะได้เจอกันทุกวันยังไงล่ะ”

“ฉันขอคิดดูก่อนนะ”

“ไม่ได้ ห้ามคิดดูก่อน ต้องตอบตกลงเท่านั้น”

“แน่ะแน้ะ ธารนี่ ติดนิสัยจอมเผด็จการจากคุณเควินมาแน่ๆ เลยเนี่ย”

แล้วณดาก็หัวเราะทั้งน้ำตา ก่อนจะดราม่าต่อ

“ขอให้โชคดีนะเพื่อนรัก ฉันสัญญาว่าจะคิดถึงเธอเสมอ”

วรันธาราบ่อน้ำตาแตกอีกครั้ง

“ฉันก็จะคิดถึงเธอเช่นกัน ณดา”

เสียงเครื่องยนต์รถดังกระหึมก่อนจะหยุดที่หน้าห้องเช่า ณดาชะโงกหน้าออกไปมอง

“รถมารับเธอแล้วธาร”

“ฉันไม่อยากไปเลย ณดา”

“อย่าพูดแบบนี้สิ ร่างกายต้องไปตามหาหัวใจ ฉันอยู่ทางนี้จะคิดถึงเธอนะ โชคดีเพื่อนรัก”

“อืมมม์… เธอต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ”

“ฉันสัญญา” ณดาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง “เดินทางปลอดภัย ถึงเทกซัสแล้วโทรหาด้วยล่ะ”

“อืมมม์…”

วรันธารากระชับกระเป๋าเดินทาง และกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่สุดท้ายก็วิ่งเข้ามากอดณดาอีกครั้ง “ดูแลตัวเองดีๆ นะ และอย่ากลับไปคืนดีกับไอ้พี่ขุนอีก มันไม่คู่ควรกับเธอ อ้อ…” วรันธาราดันตัวออกห่าง น้ำตายังคงคลอเบ้า “ไอ้พี่ขุนมันบอกว่าจะเอาเงินคืนเธอกลางเดือนนี้นะ ถ้ามันไม่คืน โทรไปบอกฉันด้วย ฉันจะบินมาทวงให้เธอเอง”

“พี่ขุนคงไม่ผิดคำพูดหรอก ตอนนี้เขามีเงินมากแล้วนี่ แฟนเขาเป็นถึงนักธุรกิจ” ท้ายประโยคของณดาแปร่งและสั่นเครือจนเห็นได้อย่างชัดเจน วรันธาราแตะต้นแขนของเพื่อนอย่างให้กำลังใจ

“ต่อจากนี้ไปเธอจะโชคดี ณดา”

ณดาพยักหน้ารับน้อยๆ

“หนูธาร… ใกล้เวลาที่จะต้องไปแล้วจ้ะ” เสียงของแคลอรีน่าดังออกมาจากรถ

วรันธารากุมมือเพื่อนแน่น “ฉันคงต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆ แล้วฉันจะโทรหา”

“จ้ะ เธอเองก็ขอให้สมหวังทุกอย่างนะธาร ฉันเอาไว้ช่วย” สองสาวร่ำล่ำลากันด้วยน้ำตา ก่อนที่วรันธาราจะก้าวออกไปขึ้นรถ ณดาโบกมือให้เพื่อน รู้สึกใจหายเหลือเกิน

“ขอให้โชคดีนะ เพื่อนรัก” และณดาก็เดินกลับเข้าไปในห้องเช่าด้วยท่าทางหงอยเหงาจนน่าเวทนา