สามีเถื่อน ซีรีส์ชุด ชุด The Billionaire demon's virgin mistress Erotica Vol.2 - ตอนที่ 52
แล้วเควินก็ลากร่างของวรันธาราออกไปอย่างรวดเร็ว
“ธาร… ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปช่วยเพื่อนของฉัน” ณดาดิ้นรนด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี จนร่างกายในวัยสาวสะพรั่งของตัวเองถูไถกับความกำยำของธีโอจนชายหนุ่มรู้สึกปั่นป่วนรุนแรง
“บ้าชิบ” ธีโอสบถพร้อมกับรีบปล่อยร่างของผู้หญิงเฉิ่มตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถอยออกห่าง
“คุณมันคนใจร้าย คนเลว…”
“จะว่าอะไรผมก็เชิญ แต่อย่าไปยุ่งเรื่องของเขาสองคนเลย เพราะจากที่ดูแล้ว เขาสองคนน่าจะรู้จักกันมาก่อน”
“ฉันไม่เชื่อหรอก”
“ผมก็ไม่ได้ต้องการให้คุณป้าเชื่อนี่ครับ เอาเป็นว่าผมขอตัวก่อน” ธีโอหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องวีไอพีฝั่งของตัวเอง ในขณะที่ณดายืนนิ่งมึนงง
“ธาร… ฉันจะทำยังไงดี” ณดายืนนิ่งอยู่พักใหญ่ก็ตัดสินใจที่จะวิ่งตามวรันธาราออกไป แต่… ขาของหล่อนถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือของขุนศึกจนเสียหลักล้มกองกับพื้น
“พี่ขุน…”
“คิดว่าทำกับกูขนาดนี้แล้วมึงจะหนีไปง่ายๆ เหรอ” ขุนศึกลุกขึ้นยืน ก่อนจะจิกผมของของณดาเต็มแรง และกระชากให้ลุกขึ้น ณดาน้ำตาไหลพรากทั้งเจ็บทั้งหวาดกลัว
“พี่ขุน ปล่อยณดานะคะ ณดาเจ็บ”
“อีโง่ มึงน่ะทั้งโง่ทั้งเชย ที่กูยอมคบกับมึงก็เพราะเอาไว้หลอกใช้เท่านั้นแหละ จำเอาไว้ด้วย”
ณดาเจ็บทั้งกายและหัวใจ หล่อนมองผู้ชายตรงหน้าอย่างรู้เช่นเห็นชาติ สิ่งที่วรันธาราเตือนมันคือความจริง
“พี่ขุนหลอกณดามาตลอด…”
“ใช่… กูหลอกมึง กูไม่เคยรักมึงเลย ผู้หญิงอย่างมึงชาตินี้ไม่มีทางหาผัวได้หรอก”
“โอ๊ย!” ณดาถูกผลักจนกระเด็นไปชนกับโต๊ะ หญิงสาวครางอย่างทรมาน หัวใจถูกฉีกจนไม่เหลือชิ้นดี
“คนเลว”
“พึ่งรู้เหรอ” ขุนศึกที่พึ่งฟื้นจากการถูกต่อยเดินเข้าหา ในขณะที่ณดาถอยหลังหนี “มึงรู้ไหมว่ากูสะอิดสะเอียนแค่ไหน ตอนที่ต้องบอกรักมึงน่ะ”
ณดาพูดไม่ออกร้องไห้เสียใจ
“วันนี้กูก็แค่เดินผ่าน และก็มีอารมณ์อยากเป็นฮีโร่เท่านั้นแหละ ไม่ได้คิดจะปกป้องอะไรมึงหรอก อีโง่”
“พี่ขุน…”
“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป มึงกับกูไม่ใช่คนรักกันอีกแล้ว และมึงไม่ต้องห่วง กูจะโอนเงินคืนให้มึงวันพรุ่งนี้เลย และเราจบกัน!”
ณดายืนร้องไห้มองร่างของขุนศึกที่เดินกลับเข้าไปหาผู้หญิงสูงวัยคนนั้นด้วยความเสียใจยิ่งนัก ร่างอรชรยืนโงนเงนเจียนจะล้มเสียให้ได้ ก้อนสะอื้นสาดซัดเข้าใส่จนหัวใจขาดวิ่น
นี่ใช่ไหม… คือสิ่งที่หล่อนพยายามหลอกตัวเองมาตลอดหลายต่อหลายปี…
มันจบลงแล้ว…!
“ก็แค่ผู้ชายเฮงซวย อย่าไปร้องไห้ให้มันเลยครับคุณป้า”
ฝ่ามือของใครบางคนแตะที่ด้านหลังของต้นแขน ณดาที่กำลังเสียใจเสมือนได้ที่พึ่งในยามยาก หล่อนหมุนตัวเข้าหา และกอดแน่น ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจกับแผงอกกว้าง
ธีโออยากจะขยับตัวออกห่าง แต่เพราะสงสารเวทนาจึงยอมให้หน้าอกของตัวเองรองรับน้ำตาจากผู้หญิงเฉิ่มเชยแปลกหน้าอย่างไม่มีทางเลือก
เพื่อมนุษยธรรม… ธีโอบอกตัวเองเบาๆ ในอก แต่ทำไมนะ ทำไมร่างกายของเขาถึงได้ตื่นเต้นแปลกประหลาดแบบนี้
“ร้องไห้เสียให้พอ แล้วผมจะพาคุณป้าไปส่งที่บ้าน”
ในไนต์คลับว่ามืดสลัวจนมองอะไรแทบไม่เห็นแล้ว แต่ภายในรถหรูคันนี้กลับมืดมิดยิ่งกว่า ณดายกหลังมือขึ้นป้ายหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจทิ้ง เมื่อซุปเปอร์คาร์ราคาแพงระยับจอดสนิทที่หน้าห้องเช่าของตัวเอง
“ขอบ… ขอบคุณคุณมากนะคะ ที่กรุณามาส่งฉันถึงบ้าน”
ธีโอที่นั่งเงียบๆ อยู่เบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างรถ แม้จะมีเพียงแสงจันทร์เสี้ยวเท่านั้นที่ให้ความสว่าง แต่เขาก็ได้เห็นสถานที่ตรงหน้าอย่างชัดเจน
ย่านคนจน…
“คุณป้าอยู่ที่นี่หรือครับ”
“ค่ะ” ณดาตอบเสียงแผ่วเบา ขณะคว้าหาที่เปิดประตู หล่อนเจ็บจนไม่รู้สึกรู้สาต่อสรรพนามที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เรียกแม้แต่น้อย “ฉันอยู่ที่นี่แหละค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะปกติผมก็มักจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเด็ก ผู้หญิงและคนแก่เสมออยู่แล้ว”
คนที่กำลังจะเปิดประตูรถออกไปชะงัก ก่อนจะเอียงหน้ากลับมาเจ้าของคำพูด แสงของดวงจันทร์เพียงเสี้ยวเดียวสะท้อนเข้ามาในรถเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่กระนั้นก็ทำให้หล่อนรับรู้ได้ถึงพลังทำลายล้างบางอย่างได้ชัดเจน
หัวใจของหล่อนเต้นแรง… แรงมากจนหน้าอกกระเพื่อมระรัว มือเล็กกำแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ หญิงสาวได้สติ รีบหันหน้ากลับไป และตวัดขาจะก้าวลงไปจากรถ
“เดี๋ยวก่อนสิครับ”
ข้อมือของหล่อนถูกคว้าเอาไว้ ความอบอุ่นระคนร้อนผะผ่าวถูกถ่ายทอดจากฝ่ามือใหญ่เข้ามาสู่กายสาวอย่างรุนแรง “มีอะไรเหรอคะ หรือว่าคุณต้องการค่าโดยสาร…”
“ผมมาส่งฟรีครับ แต่ที่เรียก…”
หล่อนรู้สึกว่าผู้ชายข้างตัวที่เห็นหน้าไม่ชัดโน้มตัวเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น กลิ่นกายเซ็กซี่จากเนื้อตัวกำยำฟุ้งเข้ามาในจมูก ณดาตัวสั่นสะท้าน หัวใจเต้นแรงระรัวราวกับวิ่งมาราธอนมารอบโลก “มี… มีอะไรก็ว่ามาเถอะค่ะ ฉันอยากจะพักผ่อน”
“เลิกรักไอ้หมอนั่นซะ แล้วคุณป้าจะมีความสุข”
หล่อนเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงโต้ตอบออกไป
“ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะ” ณดาขยับตัวจะลงอีกครั้ง แต่คนตัวโตไม่ยอมปล่อยมือ
“รับปากผมก่อนสิครับว่าจะเลิกรักมัน”
“คุณ… คุณต้องการอะไรกันแน่นะ” หล่อนจ้องมองผ่านความมืดและเลนส์แว่นตาหนาเตอะ แต่สิ่งที่ได้เห็นตอบกลับคือความจริงจังที่น่าสะพรึงกลัว
“ผมต้องการ… ให้คุณป้าหยุดรักไอ้บ้านั่น มันไม่เหมาะสมกับคุณป้าหรอกครับเลยสักนิด”
ณดาน้ำตาเอ่อคลอเบ้า ถอนใจแผ่วเบาอย่างอ่อนล้า “ถึงเขาจะไม่ใช่คนดีนัก แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่ยอม… คบกับฉันมาหลายปี”
ธีโอได้ฟังก็อึ้งไป ก่อนจะเป็นฝ่ายถอนใจออกมาบ้าง “อย่าตีค่าตัวเองต่ำขนาดนั้นสิครับ คนเราทุกคนมีสิ่งที่มีค่าติดตัวมาตั้งแต่เกิด เพียงแค่ว่าเราจะค้นหามันเจอเร็วแค่ไหนก็เท่านั้น”
“แต่ไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ” ณดาตอบกลับเสียงเศร้า และบิดข้อมือจนหลุด
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยเหลือ ถ้ามีโอกาส ฉันจะตอบแทนคุณค่ะ” แล้วก็ก้าวลงจากรถ พร้อมกับปาดน้ำตา
ธีโอนั่งนิ่ง มองร่างอรชรที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวอย่างเวทนา “แล้วมันจะดีขึ้นครับ ผมขออวยพรให้คุณป้าโชคดี”
ณดาก้มหน้าน้ำตาไหลพราก ก่อนจะเดินหายเข้าไปภายในห้องเช่า ธีโอมองตามไปด้วยลับตา ก่อนจะหันไปส่งคนขับรถให้ออกรถ
“ไปได้แล้วเจฟ”
“ครับ แต่ว่าคุณธีโอจะกลับบ้านเลย หรือว่า…”
“กลับบ้านเถอะ วันนี้ฉันรู้สึกแย่ๆ ยังไงบอกไม่ถูก” ธีโอเอนตัวพิงเบาะภายในรถ และหลับตาลงเพราะต้องการพักผ่อน แต่ในหัวกลับยังเต็มไปด้วยเสียงสะอื้น และความเสียใจของผู้หญิงเชยๆ คนนั้น
‘บ้าจริง…’
YOU MAY ALSO LIKE
