สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 336 สะกดรอยตาม

ตอนที่ 336 สะกดรอยตาม

หยุนเถียนเถียนมองอย่างครุ่นคิดบัดนี้ผมของนางที่เคยเกล้าขึ้นสูงเฉกเช่นสตรีที่แต่งงานแล้วถูกปล่อยสยายลงอันแสดงให้คนภายนอกเห็นว่านางยังปราศจากคู่ครอง

แม้แต่สถานะที่ปรากฏในสํามะโนครัวก็ยังเปลี่ยนจากภรรยาของหยุนเคอเป็นพี่สาวของเฉินเฉิน

หยุนเคออดไม่ได้ที่จะสาปแช่งอยู่ในใจ หากหลงเยว่โกหกจริงเขาจะหักกระดูกชายผู้นั้นให้แหลกไปเสียเลย!

ทว่าเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ก็ยากที่จะโกหกไม่ใช่หรือ? “หากไม่ใช่เป็นเพราะตัวข้าเองเด็กสาวผู้นี้ก็คงไม่ต้องแต่งงานตั้งแต่เยาว์วัยเช่นนี้… หากข้ากับนางมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้วเรื่องนี้เป็นความจริง นางคงไม่อาจยอมรับได้อย่างแน่นอน

หยุนเถียนเถียนรู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง การทําความรู้จักองค์ชายผ่านงานประมูลเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว… งานใหญ่โตน่าสนใจเช่นนี้โอรสของจักรพรรดิย่อมต้องไปเข้าร่วมแน่นอน ซึ่งตอนนั้นจะเป็นโอกาสอันยอดเยี่ยมของข้า!

“จะต้องลอบสังเกตโดยไม่ให้เขารู้ตัว… ส่วนเรื่องเจ้าเมืองหลงนั้นข้าต้องใคร่ครวญให้มากกว่า

บัดนี้หลี่ซื่อฮวากําลังยุ่งนักเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาจัดงานประมูลขึ้น หยุนเวียนเถียนเพียงแค่คอยให้คําแนะนําเท่านั้นแล้วปล่อยให้เขาจัดการทุกอย่างด้วยตนเอง แม้กระทั่งเฉินเฉินหลี่ซื่อฮวาก็ไม่อาจดูแลความปลอดภัยให้เขาได้!

เฉินเฉินอยู่ในห้องสอบมาสองวันแล้ว เหลืออีกเพียงวันเดียวการสอบก็จะเสร็จสิ้นและเขาจะได้ออกจากห้องสอบเสียที ทว่าในห้องสอบวันนี้มีชายหนุ่มในชุดหรูหราอยู่ด้วยเฉินเฉินไม่เคยเห็นผู้ใดแต่งกายงดงามเช่นนี้มาก่อน… แม้จะเคยเห็นนายน้อยหลี่แต่งกายเลิศหรูทว่าก็ไม่อาจ เทียบชายผู้นี้ได้

บุรุษสูงศักดิ์ผู้นั้นโบกพัดในมือขณะเดินตรวจตรารอบห้องสอบ ข้างกายเขามีนายอําเภอและผู้ติดตามเดินตามอยู่ไม่ห่าง… เห็นได้ชัดว่าเขาต้องเป็นขุนนางชั้นสูงอย่างแน่นอน

เหล่าผู้เข้าสอบต่างอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกร็งขึ้นมา อยู่ต่อหน้าท่านขุนนางเช่นนี้ก็ต้องสร้างภาพลักษณ์ให้ตนดูดีที่สุด

เฉินเฉินรู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นั้นเดินมาหยุดอยู่ข้างเขานานที่สุด หากเป็นเพราะเขาไม่เคยเห็นผู้เข้าสอบรุ่นเยาว์เช่นข้าก็ไม่น่าเป็นไปได้ เนื่องจากข้าไม่ใช่เด็กชายคนเดียวในห้องสอบ… แล้วสิ่งใดกันเล่าที่ดึงดูดความสนใจของชายหนุ่มผู้นี้?

เฉินเฉินพยายามคิดวิเคราะห์ตามที่พี่สาวสอนไว้ทว่าก็ไม่พบค่าตอบใดเลย ท้ายที่สุดแล้วข้าก็ไม่ใช่บัณฑิตผู้เก่งกาจที่สุด ส่วนในเรื่องประสบการณ์ชีวิตนั้นก็ช่างน้อยนิดเสียเหลือเกิน… ข้าเป็นเพียงเด็กชาวนาย่อมไม่อาจดึงดูดความสนใจจากขุนนางได้หรอก

บุรุษผู้สูงศักดิ์ยืนอยู่ที่นั้นชั่วขณะหนึ่งขณะที่หัวใจของนายอําเภอเต้นรัวเสียจนแทบจะกระเด็นออกมาจากคอของเขา เด็กน้อยผู้นี้คือน้องชายของหยุนเถียนเถียนเป็นไปได้หรือไม่ที่ตัวตนของนางจะดึงดูดความสนใจของชายผู้นี้?

มู่หรงป่อยืนโบกพัดในมือต่อหน้าเด็กน้อยเป็นเวลานาน แม้ว่าค่าตอบบนกระดาษจะยอดเยี่ยมทว่าก็เต็มไปด้วยคําตอบไร้เดียงสาของเด็กหากผลงานดีเช่นนี้เขาก็น่าจะสอบผ่าน… เมืองนี้มีบณฑิตอยู่ทุกหนทุกแห่งทว่าก็ไม่ได้เก่งกาจเสียจนสะดุดตาเป็นพิเศษ

เพียงแค่คิดว่าสถานที่ที่สตรีผู้นั้นกับเด็กชายผู้นี้ปรากฏตัวครั้งสุดท้ายก็คือหมู่บ้านเทพธิดาด้วยเหตุนี้มู่หรงป๋อจึงให้ความสนใจเด็กชายอยู่เป็นเวลานาน… คาดไม่ถึงเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองจะไม่ใช่เพียงแค่คนในหมู่บ้านเดียวกันทว่าเป็นพี่น้องกัน

ในที่สุดนายอําเภอก็รวบรวมความกล้าแล้วถามขึ้นด้วยความรู้สึกประหวั่น“องค์รัฐทายาท… เด็กชายผู้นี้มีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่?”

มู่หรงปื่อยกยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก! ข้าแค่เห็นว่าเด็กน้อยผู้นี้ยังเยาว์วัยนักทว่ากลับสามารถเขียนตอบได้ชาญฉลาดถึงเพียงนี้ ถือว่าเขาเป็นเด็กที่เก่งกาจหลักแหลมนัก… บางทีเขาอาจได้เป็นถึงเสาหลักของสํานักก็ได้ในอนาคต”

นายอําเภอพอใจกับคํากล่าวนั้นยิ่งจึงหันไปมองเฉินเฉิน เด็กผู้นี้ช่างโชคดีนักขนาดเพียงแค่ มาสอบก็เข้าตารัฐทายาทแห่งอวหยางเสียแล้ว… ความสําเร็จอันยิ่งใหญ่กําลังรอเขาอยู่ในอนาคตแน่

ด้วยปัจจัยหลายสิ่งทั้งพรสวรรค์และความขยันหมั่นเพียรใฝ่รู้ของเฉินเฉินเองผสานกับการสนับสนุนส่งเสริมของนายอําเภอ ย่อมทําให้อันดับผลทดสอบพรสวรรค์ของเขาไม่ตกต่ำ… อย่างน้อยเขาก็จะได้ตําแหน่งว่าที่บัณฑิตอย่างแน่นอน

เฉินเฉินไม่ได้สนใจเรื่องนี้แล้วดังค่าที่พี่สาวเคยบอกไว้ว่า อย่าฝืนคิดในสิ่งที่คิดไม่ออกมิฉะนั้นก็กลับไปถามพี่สาวของเจ้าหรือรอจนกว่าเจ้าจะมีประสบการณ์มากพอก็จะสามารถคิดออกได้

เอง”

เขารีบทําข้อสอบก่อนจะออกจากห้องสอบในที่สุด นั่งรออยู่ไม่นานเซินสิ่งก็ปรากฏตัวขึ้นหากตัวตนของนางถูกเปิดเผยก็จะทําให้เกิดเรื่องโกลาหลขึ้นได้ดังนั้นนางจึงมาอย่างเงียบเชียบและคอยสังเกตการณ์อยู่อย่างระมัดระวัง

เมื่อเชิ้นสิ่งเห็นคนที่นางรอคอยอยู่ปรากฏตัวขึ้นจึงวิ่งเข้าไปหาอย่างว่องไว นางไม่เคยกระทําความผิดใดอีกทั้งนางก็ไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการปิดบังตัวตนของนางท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านี้

หลังจากเซ็นสิ่งรับเฉินเฉินมาแล้วก็พาไปยังสวนหลังบ้านของตระกูลหลี่ทว่าทั้งคู่ไม่ทันสังเกตว่าพวกเขากําลังตกเป็นเป้าหมายของใครบางคนที่กําลังจับตามองอยู่

มู่หรงป๋อเป็นคนของราชวงศ์จึงรับรู้ได้ถึงทักษะอันคล่องแคล่วว่องไวของเซ็นสิ่งทําให้เขาตระหนักได้ทันทีว่านางไม่ใช่คนธรรมดาอีกทั้งต้องได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

ดังนั้นมู่หรงป๋อจึงส่งสัญญาณด้วยการโบกมือให้คนแอบติดตามไปทันที ขณะเดินออกจาก ห้องสอบเขาก็สนทนาพลางหัวเราะกับนายอําเภออย่างใจเย็นราวกับไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

อย่างไรก็ตามเซ็นสิ่งไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อเดินมาถึงลานบ้านสกุลหลื่นางก็สังเกตเห็นทันทีว่ามีใครบางคนสะกดรอยตามมา

นางบอกให้เฉินเฉินเข้าบ้านไปก่อนอย่างใจเย็น ก่อนที่นางจะใช้วิชาตัวเบาพาตนเองขึ้นไปยื่นอยู่บนหลังคาบ้านสกุลหลี่

“ผู้ใดส่งเจ้ามา? เหตุใดจึงสะกดรอยตามพวกข้ามาที่นี่?”

เงาดําลึกลับปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบตรงมุมกําแพง “เจ้าเป็นใครกัน?เหตุใดเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้จึงมีคนระดับเจ้าอยู่ด้วย? คนเช่นเจ้าควรจะอยู่ในเมืองหลวงไม่ใช่หรือ?”

เซิ่นสิ่งพ่นลมหายใจเย็นเยียบ “ในเมื่อเจ้าเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ…เช่นนั้นก็ยินดีต้อนรับ!”

สิ้นเสียงนั้นชายชุดดําก็วิ่งออกมาทันที เมื่ออีกฝ่ายประกาศศึกเช่นนี้เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากดึงดาบยาวออกจากเอว หากป้องกันเพียงอย่างเดียวโดยไม่โจมตีกลับก็ย่อมจะเสียเปรียบเป็นธรรมดา!

ในที่สุดใบหน้าของชายชุดดําก็กลายเป็นสีซีด ขณะที่เลือดสาดกระเซ็นออกมาจากแขนขวาของเขา

เซ็นสิ่งแสยะยิ้มอย่างดูแคลน “หากเจ้ายังต้องการเป็นโจรสะกดรอยอยู่ละก็… เจ้าควรไปฝึกทักษะการต่อสู้เสียใหม่นะ!”

ชายชุดดําหน้าซีดเอ่ยแย้งขึ้น “ข้าคือองครักษ์ในวังขององค์ชายแห่งอวหยางแล้วเจ้าล่ะเป็นใคร?”

สีหน้าของเซ็นสิ่งเปลี่ยนไปทันที เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะได้ข่าวว่า องค์ชายแห่งอวหยางจะเดินทางมาถึงที่นี่ในอีกครึ่งเดือนข้างหน้า ทว่าบัดนี้เขากลับปรากฏตัวแล้วที่ฟูเฉิง!สิ่งสําคัญที่สุด คือคนของเขาสะกดรอยตามข้ามาจนถึงบ้านสกุลหลื่อย่างเงียบเชียบได้สําเร็จ

“เข้าใจแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปก่อนเถิด ฝากเตือนองค์ชายของเจ้าด้วยว่าไม่ควรมายุ่มย่ามกับเรื่องนี้เกินไปนัก มิฉะนั้นหากตัวตนของเจ้านายข้าถูกเปิดเผย… ถึงตอนนั้นก็จะได้รู้กัน!”

นางเก็บมีดสั้นที่พกติดตัวไว้เสมออย่างระมัดระวัง ก่อนจะกระโดดจากหลังคาลงสู่สนามหน้าบ้าน

หยุนเกียนเถียนตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวหล่นลงมาจากฟากฟ้านางเอามือทาบอกก่อนพูดว่า“เจ้ากําลังทําสิ่งใดอยู่?สมแล้วที่เป็นยอดฝีมือ… เจ้าสามารถเขย่าขวัญผู้อื่นได้ทุกเมื่อ