สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 308 โต้ตอบ

ตอนที่ 308 โต้ตอบ

“ดูเหมือนพวกเจ้าไม่เห็นโลกศพ ไม่หลั่งน้ำตาเลยนะ เห็นชัดอยู่ว่าลอบเล่นชู้กลับยังจะปรักปราผู้อื่นว่ากล่าวเท็จ”

จินเฮ่าพูดเช่นนี้ ข้ารับใช้ที่อยู่ข้างหลังเริ่มก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว พยายามจะพิชิตคนทั้งสอง หลังจากตั้งข้อกล่าวหาพวกเขา

จางซึ่งเพิ่งตื่นตระหนก แต่หยุนเถียนเถียนพูดว่า “คุณชายจาง รีบกลับไปที่ห้องหนังสือแล้วลงกลอนประตู พวกเขาจะได้เข้าไปไม่ได้”

จางชิงเฟิงพูดอย่างร้อนใจ “แล้วเจ้าล่ะ?”

หยุนเกียนเถียนยิ้มอย่างไร้กังวลและพูดว่า “วางใจเถอะคุณชายจาง ถ้าข้าต้านทานไม่ไหวจะวิ่งหนีไปทันที แต่ท่านและข้าไม่สามารถเข้าไปในห้องเดียวกันได้ไม่เช่นนั้นคนเหล่านี้จะกล่าว หาพวกเราได้”

จางชิงเฟิงไม่มีเวลามาก เขากัดฟันหันหลังกลับวิ่งเข้าไปในห้องหนังสือแต่เขายังคงมองกลับไปยังลานด้านนอกอย่างระมัดระวังผ่านหน้าต่างหากเกิดเหตุใดเขาก็พร้อมจะช่วยแม่นางหยุนทัน

หยุนเถียนเถียนม้วนแขนเสื้อขึ้นโดยไม่คํานึงถึงภาพลักษณ์ แล้วก้มลงฉีกกระโปรงของตนทําเช่นนี้เพื่อให้ตนขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้ง่าย
เฉียนไหลเป๋ากลับพูดหัวเราะว่า “แม่นางหยุนคงอยากอยู่ในอ้อมกอดใครสักคนเป็นแน่เรื่องเปลื้องผ้านะยกเป็นหน้าที่ข้าดีกว่าไม่งั้นถ้าเจ้าทําเช่นนี้ รู้ไหมว่าข้าจะหงุดหงิดแค่ไหน”

หยุนเสียนเกียนยิ้ม และทันใดก็ดึงปั่นออกจากศีรษะ ผมของนางสยายลงมาจากนั้นนางก็พุ่งตัวฉวไปเหมือนเสือดาว

เริ่มด้วยเตะต่อยข้ารับใช้ที่ขวางหน้าล้มลงระเนระนาด จากนั้นจึงมุ่งพุ่งจัดการชายร่างใหญ่ผู้อ้วนท้วมข้างกายเฉียนไหลเป๋า กําปืนจี้คอแน่นอย่างโหดเหี้ยม

“คุณชายเฉียน ข้าคิดว่าท่านควรบอกให้คนของท่านวางมือเสีย ไม่อย่างนั้นข้าคงจะไม่รามือเกรงว่าชีวิตของท่านจะสิ้นไปด้วย”
เฉียนไหลเป๋าไม่ตระหนก “แม่หญิงหยุน เจ้าทําไมเจ้าต้องทําถึงเช่นนี้? หญิงงามหยาดเยิ้มอย่างเจ้ากลัวแม้กระทั่งที่จะฆ่าไก่ กล้าจะฆ่าคนอย่างนั้นหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า”

ทว่าไม่นานเสียงหัวเราะของเขาก็พลันหยุดลง รู้สึกได้ถึงแท่งทองคําปักเข้าที่คอและเลือดไหลซิบออกมา

หยุนเสียนเถียนฉีกยิ้มหวาน “คุณชายเฉียนบังคับให้ข้าต้องทําเช่นนี้เองที่ข้าทําก็เพื่อเอาชีวิตรอดหากคุณชายเฉียนไม่เชื่อก็ลองให้คนของท่านเคลื่อนไหวอีกครั้งลองดูสิ!มาดูกันว่าพวกเขากับปืนนี้อะไรจะเคลื่อนได้เร็วกว่ากัน”

เฉียนไหลเป๋ารู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย เมื่อความเจ็บปวดบริเวณคอไม่ใช่สิ่งที่มโนขึ้น

“จินเฮ่า ยังไม่คิดหาวิธีอีกร ข้าบอกเจ้าว่าถ้าเกิดเหตุใดขึ้น อย่าคิดว่าเจ้าจะรอดตัวนี่เป็นความคิดห่วย ๆ ของเจ้าแค่คนเดียว”

หลังจากพูดจบก็สะบัดศีรษะเล็กน้อยแล้วพูดกับหยุนเถียนเถียนว่า “แม่หญิงหยุนบอกตามตรง ข้าไม่ได้ต้องการจะมาที่นี่หรอกแต่จินเฮ่าผู้นี้คะยั้นคะยอให้ข้ามาเจ้าจะเกลียดจะชังก็ไปลงที่เขาไม่เกี่ยวกับข้า”

หยุนเสียนเถียนยกยิ้มขึ้น “ถ้าวันนี้ข้าจะจับจินเฮ่า คุณชายเฉียนจะต้องร่วมมือกับข้าแม้ข้าจะมีทักษะฝีมือแต่มือดีก็ไม่สู้สองหมัด สองหมัดก็ยากจะสู้สี่มือถ้าคุณชายเฉียนอยากได้รับความเป็นธรรมก็ร่วมจับโจรด้วยกันสิ”
ขณะนี้เฉินเฉินมาถึงโรงน้ำชาหรูยี่แล้วเขาสัมผัสได้ถึงน้ำตาบนใบหน้า จึงรีบเข้าไปคว้าเจ้าของร้านไว้

เถ้าแก่คนนี้เคยไปที่หมู่บ้านครั้งแล้วครั้งเล่า และคุ้นเคยกับเฉินเฉินเช่นกัน เมื่อเห็นเด็กผู้นี้ ก็ตื่นตระหนกตกใจรีบก้าวขาอย่างรวดเร็วและถามว่า “เจ้าหนู เป็นอะไรไป?”

เฉินเฉินปาดน้ำตาและพูดอย่างหนักแน่น “ท่านลุงเจ้าของร้านได้โปรดช่วยข้าด้วย! วันนี้มีกลุ่ม คนบุกเข้ามาในบ้านข้า กล่าวโทษว่าพี่สาวข้าและคุณชายจางเป็นชู้กัน พวกเขามากันหลายคน มาก พี่สาวข้าให้ข้ามาตามท่านลงไปช่วย”

เจ้าของโรงน้ำชาตกใจมาก ไม่ว่านายใหญ่จะอยู่หรือไม่ก็ตาม แต่แม่หญิงหยุนไม่ควรจะถูกละ เมิดในเวลาเช่นนี้

เจ้าของโรงน้ำชาไม่ถามอะไรสักค่า และสั่งให้คนปิดประตูโรงน้ำชาหรูยี่แล้วรีบไปยังบ้านตระ กูลหยุนพร้อมกับเด็กรับใช้

สตรีตรงหน้าเสื้อผ้าหน้าผมยุ่งเหยิง ถือปิ่นปักผมแทงเฉียนไหลเป๋าผู้อ้วนดังหมู ผู้คนรอบข้าง ไม่กล้าแม้แต่ขยับเขยื้อน

เถ้าแก่เจ้าของโรงน้ำชาผู้มากความสามารถอีกคนหนึ่ง สั่งให้เด็กรับใช้ไปหาเชือกมามัดคนก ลุ่มนั้นไว้ หยุนเกียนเถียนถอนหายใจเฮือกผลักเฉียนไหลเป๋าผู้อ้วนดั่งหมูล้มลงกับพื้น

เฉียนไหลเป๋าล้มลงทันใดเอามือจับคอตัวเองร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มองด้วยสายตาเก ลียดชัง แม้ว่านางจะดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อย แต่เป็นผู้หญิงใจกล้ายิ่ง

“วันนี้ล่าบากเถ้าแก่หน่อยนะ บุญคุณครั้งนี้ข้าจะไม่ลืมและตอบแทนในอนาคต”

เถ้าแก่เจ้าของโรงน้ำชาหัวเราะขึ้นมาแล้วพูดว่า “แม่นางหยุน ไม่ต้องเกรงใจไปไม่ว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับนายน้อยหลี่จะเป็นอย่างไร และไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ขอแค่ท่านเอ่ยปากมาข้าก็พร้อมจะช่วยเสมอ”

หยุนเถียนเกียนยิ้มอย่างแผ่วเบาและกล่าวว่า “ขอโทษนะ เถ้าแก่ โปรดรอข้าสักครู่ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นจะนําคนเหล่านี้ทั้งหมดไปส่งยังคุกของเขต”

เฉียนไหลเป๋านอนคร่ําครวญอยู่บนพื้นตะโกนอย่างสิ้นหวัง “ดี ข้าจะไปหาลุงเขยของข้าซึ่งเป็นนายอําาเภอพวกเขาจะช่วยเจ้าไม่ช่วยข้าเห็นเป็นคนอื่นคนไกลอย่างนั้นหรือ?”

แต่ว่าหยุนเกียนเกียนยังไม่มั่นใจถึงอย่างไรบ้าของเฉียนไหลเป๋าก็เป็นภรรยาเอกของนายอ่าเภอท่านนี้ ตัวนางเองก็กลัวอยู่เหมือนกัน การที่ลูกสาวของพ่อค้าตัวเล็กๆคนหนึ่งจะมาเป็นภรรยานายอําเภอก็ต้องมีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องซึ่งเป็นคนรักกันย่อมต้องช่วยเหลือกัน

แต่ในเมื่อนางเองก็ไม่ใช่อ่อนด้อย หยุนเถียนเถียนกล้าพนั้นเลยว่านายอําเภอผู้นี้ไม่กล้าเอาตัวเองเข้ามาข้องแวะเพียงเพราะทําไปเพื่อภรรยาของตนอีกทั้งจ้าวเมืองหลงย่อมไม่ยืนเคียงข้างเขาอย่างแน่นอน!

*ขอแก้ไข หลงเยว่เป็นจ้าวเมืองหลง เนื่องจากความเข้าใจผิดของผู้แปล

หยนเถียนเถียนมุ่งมั่นจะเอาเรื่องอย่างเต็มที่ แต่เถ้าแก่เจ้าของโรงน้ำชาไม่คิดเช่นนั้น

“แม่นางหยุน เราเก็บเรื่องนี้ไว้เสียดีกว่า เขารู้จักคนในปกครองดี ขากลัวว่าเอาเรื่องไปก็ไม่ได้เกิดอะไรดีขึ้นมา”

หยุนเสียนเถียนหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ“เถ้าแก่วางใจได้ ถ้าข้ากล้าทําเช่นนี้นั้นก็คือมั่นใจว่าข้าต้องชนะคุณชายเฉียนหากข้าเป็นเจ้าคงจะไม่พูดถึงป้าให้ติดร่างแหถูกเกลียดชังไปด้วยไม่แน่นางอาจะถูกไล่ตะเพิดกลับบ้านก็ได้

หยุนเถียนเถียนรีบเดินเข้าไปในห้องของนางพร้อมกับฮัมเพลง เพื่อสวมเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้านแต่หลังจากฉุกคิดอย่างรอบครอบ นางก็วางเสื้อผ้าลงแล้วเดินออกไปอย่างเอียงอาย

“เฉียนไหลเป๋า จู่ๆ ข้าก็นึกเรื่องสนุก ๆ ขึ้นได้เจ้าบอกข้าว่าอยากจะดูอะไรแบบนี้อย่างนั้นข้าจะเดินไปหานายอําเภอและฟ้องว่าเฉียนไหลเป๋าบุกเข้าไปในบ้านและหักหาญน้ำใจข้าเจ้าคิดว่าถ้าแสดงเช่นนี้น่าตื่นใจไหม?”