สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 307 บังคับ

ตอนที่ 307 บังคับ

หยุนเคอเป็นคนอย่างไรกัน? มีคนเฝ้าหน้าบ้านหลังบ้านอยู่นานเช่นนี้ ไม่มีใครไม่สังเกตเลยหรือ?

หากไม่คิดว่า คนที่แอบอ้อม ๆ มอง ๆ ที่ลานหน้าบ้านเป็นเพียงคนธรรมดาหยุนเคอคงไม่จากไปอย่างคลายกังวลแน่ ๆ

บัดนี้เขากลับมาทุกค่ําคืน แต่ในช่วงกลางวันเขาจะส่งคนสองถึงสามคนมาเฝ้ามองที่ลานประตู สุดท้ายจึงพบเข้ากับจินเฮ่าที่เฝ้าอยู่

จินเฮ่าพบว่าทุกยามบ่ายจางหลิงเฟิงมักจะออกมายังลานบ้านตระกูลหยุน เขาทําปากเหยียดหยันจางชิงเฟิงผู้ตั้งตนเป็นสุภาพบุรุษ แท้จริงแล้วก็เป็นผู้มีอารมณ์ขันด้วยเช่นกัน ซึ่งเขาเคยบอกว่าไม่เคยมีอะไรเกี่ยวกับแม่นางหยุนเลย ทําให้หลังจากนี้จินเฮ่าจะไม่เชื่ออะไรทั้งสิ้น

เนื่องจากตนไม่มีน้ํายา ให้หยุนเถียนเถียนมาเป็นภรรยาของตน อย่างนั้นก็ทําลายนางเสีย!

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏยกขึ้นมุมปากของจินเฮ่า เขาวางแผนจะเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของจางหลิงเฟิงในบ่ายวันนี้ ให้เขาเผชิญแก่ความอับอายในหมู่วงผู้คงแก่เรียน และให้ผู้หญิงคนนั้นได้เจอจุดเปลี่ยนที่ไม่มีวันฟื้นคืนได้อีก

เขารวบรวมคนจํานวนมากที่เกลียดชังจางหลิงเฟิงมา หากหยุนเถียนเถียนอยู่ที่นี่คงจะพบชายผู้นําที่ทําให้จางหลิงเฟิงอับอายนั่นก็คือชายผู้นุ่งผ้าต่วนนั้นเอง

กลุ่มคนที่เกลียดชังมายังลานบ้านตระกูลหยุน ชายหนุ่มชุดผ้าต่วนมาพร้อมกับใบหน้าอย่างชั่วร้าย พลางหันไปมองจินเฮ่า

“เจ้าบอกหญิงตระกูลนี้งามมาก จางชิงเฟิงเปิดโอกาสให้น้องชายนางคบกับใครสักคนใช่หรือไม่? เจ้าแน่ใจหรือว่าข่าวนั้นเป็นจริง? หากบุกเข้าไปครั้งนี้ พวกเราก็อาจจะจับอะไรไม่ได้เลยก็ได้ ดีไม่ดีในทางกลับกันอาจถูกเยาะเย้ยเสียอีก จินเฮ่า เจ้าเคยคิดถึงชะตากรรมของเจ้าหรือไม่?”

แม้จินเฮ่ายังหวาดหวั่นอยู่บ้าง แต่เขาก็พยักหน้าอย่างไร้ความลังเลเมื่อนึกถึงการที่จะโค่นจางชิงเฟิงผู้กดขี่เขาได้

คุณชายผู้ร่ํารวยมาพร้อมกับเด็กรับใช้สองคน มีเพียงไม่กี่คนที่มาเปิดประตูบ้าน ผู้ดูแลบ้านตระกูลหยุน ไม่ขยับเขยื้อนครู่หนึ่ง ทําให้คนกรูกันเข้ามา

หยนเถียนเถียนนั่งอยู่ ณ ลานเก็บถั่ว แม้นางจะเป็นคนไม่สนโลก แต่ทันใดก็ต้องตกตะลึงกับคนจํานวนมากที่บุกเข้ามาในบ้าน

เฉียนไหลเป่ามองไปยังหญิงสาวผู้นั่งอยู่ที่ลานสนามด้วยแสงสลัวแวบวับในแววตา เขาลืมถึงจุดประสงค์หลักของของจนคือการบุกเข้าไปในบ้านหมดสิ้น จากนั้นจึงเดินทอดน่องไปยังเบื้อง หน้าแทน

“เฮ้! สาวน้อยเจ้าดูดีเสียจริง ข้าเป็นนายใหญ่ของตระกูลเฉียนทางเมืองตะวันออก ข้าจะจ่ายเงินให้เจ้าอย่างงามเลย! ท่านป้าของข้า เป็นภริยาคนที่สามของนายอําเภอ สาวน้อยอยากไปเที่ยวเล่นกับข้าไหม?”

หยุนเถียนเถียนยิ้มเยาะ รอยยิ้มนี้ทําให้ตาพร่าไปชั่วขณะ

“เฉียนไหลเป๋า? เหตุใดไม่ตักน้ําใส่กระโหลกชะโงกดูเงาก่อนมาที่นี่บ้าง? ครั้นเห็นเจ้าเหมือนเห็นคางคกอย่างไรอย่างนั้น ดูมองสิ เจ้าอยากตายหรือไร?”

จินเฮ่าเกิดความความโกรธขึ้น เกรงว่าแม่นางผู้นี้จะทําให้มิตรของเขาไขว้เขว จึงรีบเอ่ยเดือน

“คุณชายเฉียน มีเรื่องเร่งด่วนที่ยังต้องท่า”

พลางยืนหน้าไปกระซิบกับเฉียนไหลเป๋าว่า “คุณชายเฉียน แม่นางผู้นี้แต่งงานแล้ว หากสร้างสถานการณ์ว่านางนอกใจสามีน่าจะจัดการได้ง่ายขึ้น!”

เฉียนไหลเป๋าถูกหลอกตามคาด พลางพูดด้วยรอยยิ้ม “สาวน้อย เจ้าซ่อนจางหลิงเฟิงไว้ที่ใด? พวกข้าเป็นสหายสนิทของเขาที่มาครั้งนี้เพื่อถามวิชาความรู้ของเขา กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีเหล่าบรรดาน้องพี่เดินเข้ามาในบ้านของเจ้าด้วย”

“ตอนนี้สามีของเจ้าไม่อยู่ เหตุใดจึงเป็นสตรีเพียงนางเดียวในบ้าน ไม่ใช่ว่าเจ้าซ่อนคนรักไว้ใช่หรือไม่”

หยุนเถียนเถียนที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ มองไปที่จินเฮ่า “ดูท่าคุณชายจีนจะยังไม่เข็ดหลาบ หนก่อนข้าคงจัดการท่านเบาเกินไปใช่หรือไม่? ครั้งนี้ท่านถึงกล้ามาหาเรื่องข้าถึงที่บ้าน!”

จางชิงเฟิงและเฉินเฉินเดิมอยู่ในห้องหนังสือ ครั้นได้ยินเสียงจากข้างนอก ทั้งสองจึงเดินออกไปพร้อมกัน

“จางชิงเฟิง เจ้าอยู่ที่นี่จริงด้วย ทุกคนต่างบอกว่าเจ้าเป็นสุภาพบุรุษอ่อนโยน นึกไม่ถึงว่าพอเห็นหญิงงามก็รีบพุ่งเข้าหา!”

ทันทีที่ได้ยินคําพูดของจินเฮ่า ในใจของจางชิงเฟิงก็เกิดอารมณ์รุนแรงขึ้นมา “จินเฮ่า! ความแค้นนี้เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน เหตุใดจึงต้องลากผู้อื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ตอนนั้นเจ้าก็ออกมาพร้อมข้า รู้ทั้งรู้ว่าข้ามาคุยกับเฉินเฉิน มาก่อเรื่องเดือดร้อนให้ผู้อื่นถึงที่นี่เช่นนี้ เจ้าคิดจะทําการใดกันแน่?”

หยุนเถียนเถียนข่าพลางพูดขึ้นว่า “คุณชายจางดูไม่ออกหรือ? อดีตสหายรักต้องการจะทําร้ายท่านยังไงล่ะ! หากท่านยอมรับข้อกล่าวหาเหล่านั้น ในอนาคตจะต้องล่าบากมากเป็นแน่! ดังนั้น วันนี้ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาทําสําเร็จเด็ดขาด นอกจากรักษาชื่อเสียงของท่านแล้ว ยังรวมไปถึงชื่อเสียงของข้าด้วยเช่นกัน”

“เฉินเฮ่อ เจ้าโตพอที่จะปกป้องพี่สาวของตัวเองได้แล้ว ดังนั้นรีบไปที่โรงน้ําชาซะ ไปตามคนมาช่วย บอกคนที่นั่นว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนเถียนเถียน หากคุณชายหลี่ยอมช่วย ในภายภาคหน้า นางจะปฏิบัติตัวดีต่อเขา!”

พูดจบ หยุนเถียนเถียนกัดฟันด้วยความโกรธ! หยุนเคอนี่มันสมควรตายจริงๆ ไอบ้าเอ๊ย ช่วงนี้หายไปไหนก็ไม่รู้ ถ้าเขาอยู่ตรงนี้ อย่าหวังเลยว่านางจะขอร้องให้ช่วย เป็นบุญคุณกันในครั้งนี้ไม่รู้จะชดใช้ยังไงหมด

เฉินเฉินรีบออกวิ่ง ร่างเล็กของเขาปราดเปรียวเกินใครเปรียบ ไม่มีผู้ใดสามารถหยุดเขาได้!

จินเฮ่ากล่าวขึ้นอย่างมั่นใจว่า “ข้าสืบมาหมดแล้ว หยุนเคอเป็นเพียงคนเลี้ยงหมู! คนอย่างพวกเจ้านี้หรือจะมีปัญญาไปทําความรู้จักกับคุณชายหลี! และแม่นางหยุนยังปีกกล้าขาแข็งเช่นนี้ด้วย จำไว้ แม้จะเสื่อมเสียชื่อเสียงและเกียรติยศ แต่พวกข้าและคุณชายเฉียนจะจับตาดูพวกเจ้าอยู่เสมอ!”

สายตาแทะโลมของเฉียนไหลเป่ามองมาอย่างเปิดเผย “ใช่ แม่นางหยุนต้องคิดดี ๆ สามีของเจ้าเป็นเพียงคนเลี้ยงหมูที่อยู่บนเขา ส่วนจางชิงเฟิงก็บัณฑิตธรรมดา ๆ เท่านั้นเอง และหลังจากวันนี้เป็นต้นไป จางชิงเฟิงจะไม่มีสิทธิสอบจอหงวนแล้ว เหตุใดเจ้ายังดันทุรังอยู่เช่นนี้เล่า?”

หยุนเถียนเถียนยิ้มเยาะพลางพูดขึ้น “จินเฮ่าท่านนี้นะ ฆ่าพวกข้าสองคนทิ้งที่ลานนี้เสียยังดีกว่า แต่ในเมื่อข้ามีโอกาสได้ออกไปข้างนอก ก็ต้องสร้างภาพให้ท่านสักหน่อย! คุณชายจางถูกลอบวางยาโดยอดีตสหายรัก รู้ทั้งรู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร แต่ก็ยังใส่ความว่าพี่น้องของข้าเป็นคนทํา! การศึกษาไม่ได้ทําให้ท่านเป็นคนที่ดีเลยแม้สักนิด เพราะจิตใจของท่านมันเกิดมาเพื่อทําร้ายผู้อื่น!”

ความกังวลเกิดขึ้นภายในใจของจางชิงเฟิง คนพวกนี้ล้วนมีแต่เจตนามุ่งร้าย มีก็เพียงแต่เฉียนไหลเป๋าอยู่ผู้เดียวที่จัดการได้ยากที่สุด เมื่อคุณชายหลี่มาถึง หากคนสารเลวพวกนี้ยังจะกล้าต่อสู้ก็มิอาจต้านทานเขาได้แน่ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น คุณชายหลี่ก็ไม่กล้าต่อกรกับเฉียนไหลเป๋าเช่นกัน เพราะท่านป่าของเขาเป็นอนุภรรยาของท่านนายอําเภอ