สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 302 เด็กสาวในบั้นปลาย

ตอนที่ 302 เด็กสาวในบั้นปลาย

จินเฮ่ารู้สึกไม่ดีตลอดทั้งวัน ในอดีตเขามักจะถามจางชิงเฟิงเสมอหากได้รับการบ้าน

แม้คําพูดจางชิงเฟิงไม่ค่อยน่ารับฟังเท่าใดนัก แต่ด้วยความอดทนของอีกฝ่ายที่พยายามสอน ตามล่าดับไม่ใช่ในคราวเดียว หลังพบสหายผู้นี้จินเฮ่ารู้สึกว่าการบ้านเป็นเรื่องง่าย

แต่ช่วงนี้จางชิงเฟิงราวกับเป็นคนละคน พบเจออีกฝ่ายที่ไรจะกล่าวประชดประชัน หรือกระทั่งไล่เขาไปพ้นหน้า!

แม้เดิมที่ตนเป็นคนหน้าหนา แต่การรบกวนจางชิงเฟิงอีกครั้งกลับน่าอับอายเหลือเกินหากไร้ซึ่งความช่วยเหลือมากมายก่อนหน้า ตัวจินเฮ่าเองก็ไม่สามารถทําการบ้านของตนได้เช่นกัน

รุ่งเช้า นี่เป็นครั้งที่สามที่ถูกท่านอาจารย์ด ซึ่งเขาทําได้เพียงก้มหน้าน้อมรับ

ในแววตาของท่านอาจารย์ ตัวเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มผู้ละเลยงานของตนเองครั้งแล้วครั้งเล่าซึ่งการกระทําเช่นนี้ทําให้ความรู้ที่มีน้อยลง

ด้วยเหตุนั้นจินเฮ่าที่โดนดูว่าจึงเผชิญช่วงเวลายากลําบาก ขนาดว่าเดินซื้อของข้างทางยังเกิดรู้สึกอารมณ์ไม่ดี!

ขณะเดียวกันนั้น ขอทานตัวน้อยวิ่งไม่ดูทางก่อนจะชนเข้ากับจินเฮ่า ทําให้เสื้อสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยฝ่ามือสีด่าทันที

สีหน้าของชายหนุ่มบูดบึง “เจ้าหนู! เจ้าทําเสื้อข้าเลอะ จะชดใช้ยังไง?”

ขอทานตัวน้อยหยุดนิ่ง น้ําตาไหลเอ่อออกด้วยความหวาดกลัว

“ได้โปรดเมตตาด้วยเถอะครับนายน้อย โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”

เดิมที่จินเฮ่าอารมณ์ไม่ดีอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงเริ่มระบายมันออกมาด้วยการเตะเด็กน้อยอย่างแรงจนกลิ้งกับพื้นถึงสองตลบ

“บ้าฉิบ ในเมื่อไม่มีปัญญาชดใช้ งั้นข้าจะลงโทษเอง! คนเช่นเจ้าไม่สมควรมีชีวิตอยู่บนโลก!”

ขณะข่มขู่ จินเฮ่าเริ่มปล่อยหมัดใส่เด็กน้อย

ทันใดนั้นมีชายวัยกลางคนเข้ามาห้ามไว้ “นายน้อย เด็กคนนี้ไม่ได้ตั้งใจ หากท่านทําโทษเขาแล้วจะอย่างไรต่อเล่า?”

จินเฮ่ากัดฟันขณะกล่าว “มันไม่ง่ายไปหน่อยหรือที่จะปล่อยเขาไป”

“แล้วท่านต้องการสิ่งใดเล่า? สังหารเขาทั้งเป็นหรือ? ท่านเป็นถึงบัณฑิต การทุบตีผู้อื่นตามท้องถนนจะสร้างแต่ชื่อเสียให้กับท่าน”

จินเฮ่ายังคงไม่สบอารมณ์ ดวงตาจ้องมองขอทานตัวน้อยราวกับจะกินเลือดเนื้อก่อนจะยั้งมือตนไว้

“ในเมื่อนายน้อยใจเย็นลงแล้ว ใช้โอกาสนี้หาเครื่องดื่มให้ชื่นใจไม่ดีกว่าหรือ?”

จินเฮ่าเงยหน้าขึ้นเผชิญกับชายตรงหน้า อีกฝ่ายประหลาด แม้สวมใส่ชุดผ้าฝ้าย แต่กลับดูสุภาพนุ่มนวลเผยซึ่งความเป็นสุภาพชน

“ขอบคุณท่านมาก”

หยางหงยิ้มอย่างเฉยเมย “ไม่จําเป็นหรอก เอาล่ะนายน้อย เราไปกันเถอะ”

จินเฮ่าเดินตามหยางหงเข้าไปในเหลาอาหารใกล้เคียง

หยางหงกล่าวถามอย่างไม่มั่นใจ “ท่านร่ําเรียนอยู่ที่เมืองนี้หรือ? การสอบเข้ารับราชการจะมีขึ้นในปีนี้ ท่านจะลองสอบดูไหม?”

จินเฮ่าได้ยินคําถามจึงนึกยินดีในความสูงส่งของตนเอง อีกฝ่ายอย่างมากก็เป็นคนค้าขายหากไม่แล้วคงสวมใส่ชุดแพรไหม ขณะที่ตัวเขานั้นเป็นถึงบัณฑิต!

“ไม่ใช่ ข้าเป็นบัณฑิตแล้ว แต่แรกเริ่มไม่ได้ผลสอบดีเยี่ยมเท่าใด ปีนี้จึงคิดลองอีกครั้ง”

หยางหงมองจินเฮ่าด้วยสายตาเย็นชา ชายผู้ดูสง่างามราวกับนกยูงตรงหน้าด้วยสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกกัดกันไปทั้งหัวใจแต่กระนั้นก็ยังไม่เผยสีหน้าใด

“เป็นบัณฑิตแล้วนี่เอง ถือว่าข้าเสียมารยาทไปแล้ว!”

สิ่งที่หยางหงคาดไม่ถึงคือขอทานตัวน้อยเมื่อครู่นั้นเป็นคนของหยุนเถียนเถียนการพบกันครั้งแรกระหว่างเขาและนายน้อยช่างไม่ดีเอาเสียเลย

แต่ด้วยความเป็นห่วงบุตรสาว หยางหงยังไม่คิดช่วยเหลือผู้อื่นโดยมองด้านเดียวแต่เป็นการมาพิสูจน์ด้วยตาตนเองอย่างไรแล้วหยุนเกียนเถียนก็มีอิทธิพล กับคนเช่นจินเฮ่ามีแต่จะทําตัวเองตกตายในภายหน้าเนื่องด้วยเพราะเขาได้หาเรื่องต่ออนาคตพ่อตาไปเรียบร้อยแล้ว

“ข้ามกล้า”

จินเฮ่าเผยท่าทีรังเกียจที่จะพูดคุย หยางหงรู้สึกรังเกียจบุคคลนี้จากกันทิ้งของหัวใจบุตรสาวของเขาจะต้องไม่แต่งงานกับคนผู้มีดวงตาอยู่เหนือศีรษะ

ด้วยดูถูกคนค้าขายเช่นเขา แล้วกับบุตรสาวของพ่อค้าเล่า?
“ข้าขอถามสักหน่อยเถิดนายน้อยหมั้นหมายกับใครหรือยัง?”

จินเฮ่ากล่าวอย่างไม่แยแส “ท่านแม่ของข้าดําเนินการให้แล้ว นางคงเป็นบุตรสาวจากตระกูลพ่อค้าแม่ของข้าเองกังวลว่า หากข้าไม่แต่งงานกับบุตรสาวของตระกูลใหญ่เช่นนั้นจะจับข้าแต่งกับบุตรสาวลูกพ่อค้าอย่างแน่นอน!”

“พวกพ่อค้าก็มีแต่กลิ่นเงินติดตัว บุตรสาวคนเช่นนั้นจะมีดีอะไร? เพียงเพราะตระกูลข้าข้นแค้นไปบ้างหากได้รับการเงินพวกพ่อค้ามาหนุนเสริม ข้าจะได้ก้าวถึงเป้าหมายอันสูงสุดที่เฝ้าฝัน!เพราะเหตุนั้นตอนนี้จึงได้แต่ต้องเชื่อฟังคําท่านแม่ไปก่อน”

หยางหงไม่ทนอีกต่อไป เขาทุบโต๊ะอย่างแรง “พูดได้ดี! ข้ากล่าวได้เลยว่าตระกูลจินเป็นนักวิชาการผู้รอบรู้ในทุกเรื่อง ตอนนี้ข้าได้เห็นความจริงแล้วกลับไปบอกมารดาของเจ้าเสียว่าตระกูลจินจะไม่มีโอกาสได้ตบแต่งกับบุตรสาวข้าเด็ดขาด!”

จินเฮ่าเผยสีหน้าตื่นตระหนก “หรือว่าท่าน?”

หยางหงแสยะยิ้มขณะกล่าว “บังเอิญว่าข้าคือพ่อค้าผู้มีแต่กลิ่นเงินดังที่ตระกูลจินกล่าวถึงเมื่อครู

แต่เดิมจินเฮ่าเวลาออกมาภายนอกจะเผยความเป็นสุภาพบุรุษไว้โดยตลอด! แต่เป็นเพราะอุ่นเคืองเรื่องที่อาจารย์ต่อว่า กลายเป็นเขาพลั้งเผลอตัวไป!

ค่ากล่าวของหยางหงทําให้ชายหนุ่มหน้าถอดสี

จินเฮ่ารีบกล่าวขอโทษอย่างรวดเร็ว “ท่านลุง ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ทราบว่าท่านคือ…”

หยางหงแทรกคําขึ้น “ลุงงั้นหรือ ข้าไม่สมควรถูกเรียกเช่นนั้น นายน้อยจนคงไม่ชอบตระกูลหยางของเราเท่าใดนักตระกูลหยางก็ไม่มีเหตุผลต้องเชื่อใจพวกเจ้าอาหารมื้อนี้ข้าจ่ายเองนายน้อยเชิญตามสบาย!”

“ข้าคร้านจะไปบอกแม่สื่อด้วยตนเอง นายน้อยจินฝากไปแจ้งให้ด้วย ตระกูลจินของเจ้าสูงส่งเกินจนบุตรสาวข้าไม่คู่ควร!”

หยางหงดูถูกจีนเฮ้าอย่างแรงจนชายหนุ่มแทบเสียสติ

“ท่านลุง เหตุใดท่านถึงพูดจาโหดร้ายเช่นนี้? ข้าได้ยินว่าบุตรสาวของท่านอายุสิบแปดปีแล้วอย่างน้อยตัวข้าก็เป็นถึงบัณฑิตเป็นบุญของนางที่จะได้แต่งงานกับข้ามิใช่หรือท่านอยากจะอยู่บ้านและดูแลบุตรสาวที่อายุมากต่อไปหรือ?”

หยางหงเกิดรู้สึกดีที่วันนี้ออกมาข้างนอก ไม่ใช่รอจนกว่างานแต่งเสร็จสิ้น ถึงตอนนั้นคงสายเกินแก้

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องกังวล!”