สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 275 ลูกสะใภ้ของเจ้า

ตอนที่ 275 ลูกสะใภ้ของเจ้า

เฉินไฉอีร้องไห้อยู่ตรงนั้น จนกระทั่งพบว่าหยุนเถียนเถียนที่นางเกลียดที่สุดกําลังตัดสินใจแทนนาง!

“หยุนเถียนเถียน! คิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? ถึงตัดสินใจแทนข้าเช่นนี้!”

มุมปากของหยุนเวียนเถียนยกยิม “หากเสียพรหมจรรย์ก่อนแต่งงานคงอาจะถูกยกเลิกงานแต่งงาน แต่น่าเสียดายที่หลังจากแต่งงานเจ้าได้ข้องเกี่ยวกับชายอื่น คงไม่มีใครสนใจเจ้าแล้ว ตามกฎของหมู่บ้านเทพธิดา เจ้าจะต้องโดนถ่วงน้ําจนตาย! ตอนนี้ข้าทําเช่นนี้เพื่อรักษาชีวิตเจ้า ไม่เห็นหรือว่าแม้แต่พ่อและแม่ของเจ้ายังไม่กล้าพูดสิ่งใดออกมา?”

เฉินไฉ่อไม่รับน้ําใจและตะโกนต่อว่าเสียงดัง “เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องของข้า ข้าจะไม่แต่งงา นกับเจ้าโง่นี่หรอก!”

หลินหูยิ้มและกล่าวขึ้น “บังเอิญว่าข้าก็ไม่อยากแต่งงานกับเจ้าเช่นกัน! เจ้ารังเกียจข้าและไม่คิดจะแต่งงานกับข้า เจ้ามีดีอะไรกัน หึ!”

หยุนเสียนเถียนอดทนที่จะไม่หัวเราะออกมา “หลินหู! การแต่งงานนี้ตกลงหรือไม่ท่านไม่ อาจตัดสินใจได้! แม้ว่าท่านจะมีความแค้นต่อนาง แต่นางก็เป็นหญิงสาวหน้าตางดงามดุจบุปผา น่าเสียดายหากต้องตายอย่างน่าเศร้าเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงแบบนี้ยังอยู่ในหมู่บ้านทําลายชื่อเสียงของหมู่บ้าน! ดังนั้นเจ้าต้องแต่งงานกับนาง! ”

เฉินซ่งและภรรยายืนพยักหน้าอยู่ด้านหลังพร้อมกัน! แม้ว่าบุตรสาวของนางจะไม่เป็นที่พอใจ แต่สุดท้ายนางก็เป็นลูกแท้ ๆ ของนาง หากต้องถูกถ่วงน้ําเช่นนี้ย่อมรู้สึกปวดใจ และหากหาทางรอดให้กับนางได้ พวกเขายอมทําทุกทาง! นอกจากนี้หลินห์ยังคงเป็นบัณฑิต ถึงเขาจะด้อยกว่า จางชิงเฟิงมาก แต่อย่างน้อยยังพอมีความหวัง!

“หลินหู ท่านสร้างปัญหาไว้มากมาย หากไม่จัดการตัวท่านให้ดี ข้าคงไม่วางใจ! เมื่อแม่ของท่านมาถึงและพูดจาหยาบคาย ก็อย่าได้ถือโทษข้าล่ะ เพราะท่านไม่รู้จักที่ต่ําที่สูงเอง!”

หยุนเถียนเถียนพูดจบจึงนั่งรออยู่ด้านข้างอย่างตั้งใจ น่าแปลก พ่อลูกตระกูลจางที่อยู่ห่างไกลมาถึงนานแล้ว ตระกูลหวงเองควรจะมาถึงแล้วเช่นกัน เหตุใดยังไม่มาอีก?

ความจริง ที่หวงจือเข้าเมืองมาครั้งนี้เพียงเพราะต้องการยืนยันด้วยสายตาของนาง การแต่งงานกับหยุนเวียนเถียนเป็นเรื่องที่กําหนดไว้แล้ว สิ่งที่นางต้องทํามีเพียงการเตรียมตัวสําหรับการแต่งงานให้กับลูกสะใภ้คนนี้

ถึงจะบอกว่ามาเตรียมตัวให้กับลูกสะใภ้ แต่ที่จริงแล้วมาซื้อของให้กับตนเอง กําไลเงินบนข้อมือ และปิ่นปักผมเงิน ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล อนาคตลูกสะใภ้ของนางนั้นร่ํารวยนัก ตอนนี้นางไม่จ่าเป็นต้องประหยัดอีกต่อไปแล้ว

แม้ว่าหยุนเถียนเถียนจะน่ารําคาญ แต่นางมีเงินมากมาย และยังสามารถหาเงินได้อีก! นางจะได้ไม่ต้องประหยัดเงินเพื่อเก็บเงินไว้ส่งเสียน้องชายอีกแล้ว ส่วนงานในทุ่งก็แค่เพียงจ้างคนมาทํางานแทน นางกําลังจะได้มีความสุขเสียที!

เหนือสิ่งอื่นใด เมื่อจ่ายเงินออกไป ค่าพูดมากมายของเถ้าแก่พรั่งพรูออกมาราวกับเงินที่รับไว้ รอยย่นบนหน้าของเขาแทบจะฆ่าแมลงวันได้ คําเยินยอเหล่านี้ทําให้นางรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

เมื่อกําลังจะออกจากเมืองและกลับบ้าน นางได้ซื้อผ้าสีแดงราคาถูกมาสองผืน ส่วนของที่เห ลือคือเครื่องประดับ

ผ้าแดงผืนนี้ราคาสองร้อยตําลึง ทําให้หวงฉือรู้สึกเจ็บใจยิ่ง!

นางมาถึงที่นั่งบนเกวียนและควานหาเงินในกระเป๋า ปรากฏว่านางไม่มีแม้แต่เงินสองเหวินสําหรับค่าเกวียนวัว! แต่หวงฉือที่หน้าหนาไม่รู้สึกว่าบากใจเลย

“ป่าหวง การหาเงินจากการขับเกวียนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แค่ท่านกินไข่ไก่ให้น้อยลงสักฟองก็เพียงพอแล้ว”

หวงจือเช็ดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ท่านลุงเฉิน ไม่ใช่ว่าข้าไม่คิดจ่ายเงินท่านหรอก ท่านรู้ดีว่าข้ามักเก็บเงินไว้กับบ้านมิใช่หรือ? แม้ว่าข้าจะไม่ได้มาจากหมู่บ้านเทพธิดา แต่อยู่ไม่ไกลกันนัก ท่านไม่จําเป็นต้องรังแกคนเช่นนี้หรอก! ข้าจะบอกบางสิ่งให้ฟัง แม่นางหยุนจากหมู่บ้านของท่าน จะกลายเป็นลูกสะใภ้ของข้าแล้ว เพียงสองเหวินมองผ่านไปมิได้หรือไงกัน?”

สีหน้าของลุงเฉินเปลี่ยนไป “ป้าหวงท่านต้องระวังคําพูดหน่อย แม่นางหยุนกําลังจะแต่งงานกับหยุนเคอ แม้แต่วันเวลาก็ถูกกําหนดไว้แล้ว วันที่เก่ายังไงล่ะ!”

“แต่ว่ายังไม่ถึงเวลามิใช่หรือ? เขาเป็นแค่นายพรานบนภูเขาเท่านั้น หรือจะเทียบได้กับบุตรชายของข้าที่เป็นถึงบัณฑิต? คงจะเป็นการดีกว่าหากบุตรชายผู้ฉลาดเฉลียวของข้าแต่งงานกับนาง”

ลุงเฉินส่ายศรีษะไปมา แต่ในเวลานี้เอง ที่หมู่บ้านเทพธิดาได้ส่งคนมาตามหาตระกูลหวงแล้ว! แม้ว่าเขาจะรีบร้อนที่จะไปหาหวงฉือ แต่ลุงเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เป็นคนในหมู่บ้านเทพธิดาเช่นกัน และเขาค่อนข้างเคารพนับถือเสียด้วย

“ลุงเฉิน…”

ลุงเฉินปฏิบัติต่อผู้เยาว์อย่างเป็นมิตรเสมอ เขาหันกลับมาและถามด้วยรอยยิ้มว่า “อ้าว! เฉินไป เจ้ามาที่เมืองนี้มีธุระอันใดอย่างนั้นหรือ?”

คนผู้นั้นมองหวงฉืออย่างลําบากใจ แล้วกระซิบข้างหูลุงเฉินเล่าเรื่องใหญ่ในหมู่บ้านให้ฟัง

ได้ยินดังนั้นลุงเฉินจึงโกรธจัด แม่นางหยุนถูกนางแพศยาผู้นี้ใส่ร้ายงั้นหรือ!

“หวงฉือ ท่านอยากประหยัดเงินค่าเกวียนสองเหวินมิใช่หรือ? ได้สิ ขึ้นเกวียนไป ข้าจะพาท่านไปที่หมู่บ้านเทพธิดาเอง บุตรชายของท่านก็อยู่ที่นั่น ให้เขาจ่ายค่าเกวียนแทนท่านแล้วกัน”

หวงฉือรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาไม่เอาเปรียบเช่นนี้ไม่ปกติเลย นางปีนขึ้นไปบนเกวียนอย่างคล่องแคล่ว และไม่ลืมที่จะกอดผ้าแดงสองฝืนในมือ

“อย่าทําให้ผ้าของข้าสกปรก นี่สําหรับลูกสะใภ้ของข้า!”

ลุงเฉินแค่นเสียงเย็นชา เขาเป็นมิตรมาตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาโกรธเคืองและทําท่าทางเช่นนี้!

“ท่านควรพับเก็บให้เรียบร้อย แม่นางหยุนของเราคงไม่ได้ใช้มัน และนางเองคงไม่ใช้ของราคาถูกเช่นนี้ด้วย เหมือนว่าบุตรชายตัวดีของท่านคงหาลูกสะใภ้ที่ดีให้กับท่านที่หมู่บ้านเทพธิดาได้แล้ว ราวกับสวรรค์ส่งมาคู่กันเลยล่ะ! มาเถอะ บังเอิญว่าบุตรชายของท่านอยู่กับลูกสะใภ้พอดี ข้าจะพาท่านไปหาแล้วกัน”

หวงฉือรู้สึกสับสนอย่างมาก แต่เกวียนเริ่มขยับแล้ว นางใช้โอกาสนี้กลับขึ้นเกวียน และถามคนที่นั่งอยู่ในเกวียนซ้ําแล้วซ้ําเล่า แต่ไม่มีใครอยากเปิดปากพูด คงเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดหากไปรบกวนพวกเขาที่อยู่บนเกวียนเช่นนี้ สู้ไปให้ถึงหมู่บ้านแล้วปล่อยให้เขาเผชิญหน้ากับพายุดีกว่า!

เกวียนวัวเดินเข้าหมู่บ้านไปอย่างเชื่องช้าเหมือนเช่นเคย แต่สีหน้าของคนบนเกวียนกลับดูน่าเกลียด! ลุงเฉินชักสีหน้าไม่พอใจ เขาไม่ได้หยุดเกวียนที่ทางเข้าแต่ตรงเข้าไปจนถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

ภายในนั้นยังคงส่งเสียงเอะอะโวยวายอยู่ ชายหญิงสองคนคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด ถูกชาวบ้านที่ยืนอยู่รอบ ๆ รุมดุด่า ผู้คนในหมู่บ้านต่างพากันโกรธเกรี้ยวจนต้องหาที่ระบายเฉินไฉ่อีตกเป็นเป้าสายตาทันที เฉินซ่งและภรรยายื่นอับอายอยู่ท่ามกลางฝูงชนและปล่อยให้ผู้คนรุมวิพากย์วิจารณ์นาง!

ต่อมาเต่ออันและภรรยาของเขาเดินเข้ามากลางวงด้วยความรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก