สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 264 ยุแหย่

ตอนที่ 264 ยุแหย่
ดวงตาของเฉินไข่อีเป็นประกายพร้อมถอนหายใจ “แม่นางหยุนเป็นคนซื่อ เมื่อนางหาเงินได้ด้วยตนเองแล้ว จึงไม่คิดทะเยอทะยานแต่งงานกับตระกูลดี ๆ บัดนี้ข้าเห็นว่านายพรานใช้ให้แม่นางหยุนเลี้ยงดูเขา คนอย่างแม่นางไม่สมควรเจออะไรเช่นนี้!”

“ทว่าหากนางเปลี่ยนใจแต่งงานกับคนอื่นตอนนี้ข้าเกรงว่านางจะดูไม่ดี! นางคงรู้สึกขมขื่นจนทําตัวไม่ถูก หากผู้ใดสามารถพานางหลบหนี จากชีวิตที่ขมขึ้นนี้ได้ ข้าคิดว่านางคงซาบซึ้งใจมากเป็นแน่!”

เฉินไช่ทิ้งท้ายคําแทงใจไว้ให้หลินหู เขาจึงคาดคิดไปไกลว่าหยุนเถียนเถียนผู้อ่อนแอกําลังตกอยู่ในมือนายพรานผู้ดุร้ายจนไม่สามารถทําสิ่งใดได้ นางช่างน่าสงสารยิ่งนัก คงเป็นเพราะชื่อเสียงจึงไม่อาจขขัดขืนได้

แล้วชื่อเสียงมันมีไว้ทําอะไรได้? หากนางกินไม่ได้ นอนไม่หลับ นี่สิจะเป็นสิ่งที่จะขัดขวางชีวิตนางไปตลอดชีวิต ในใจหลินหูสงสารหยุนเวียนเถียนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะนําตนเองเข้าแลก!

“อ๊ะ! ข้าคิดจะช่วยแม่นางหยุนให้รอดพ้นจากชีวิตอันขมขึ้นนี้ แต่ถึงอย่างไรทางตระกูลข้านั้นได้หมั้นหมายกันแล้ว แต่แม่นางหยุนกลับไม่ยินยอม ทว่าดูจากอายุแล้วเจ้าน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีกับแม่นางหยุน เช่นนั้นหากเจ้าสามารถเกลี้ยกล่อมแม่นางหยุนให้เปลี่ยนใจและรับปากว่าจะหมั้นหมายกับข้าผู้น้อยนี้ ข้าสาบานว่าบุญคุณครั้งนี้จะไม่มี วันจบสิ้น ทั้งยังจะมอบของกํานัลให้อย่างงาม! ”

เฉินไช่อนึกถึงหยุนเถียนเถียนด้วยความแค้นในใจ ทว่ากลับต้องฝืนใจพยักหน้า

“แน่นอนว่าข้ากับแม่นางหยุนมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เพียงแต่น่าเสียดายที่แม่นางหยุนรักชื่อเสียงและคงไม่ยอมถอนหมั้นเด็ดขาด! ข้าว่าคุณชายหลินควรยอมเป็นคนเลวที่ทําลายงานหมั้นหมาย หากวันหนึ่งแม่นางหยุนคิดออกย่อมต้องขอบคุณคุณชายหลินเป็นแน่!”

เมื่อหลินฟูตระหนักว่าตนกําลังจะมีโอกาสได้โอบกอดสาวงามอีกครั้ง เขาจึงรีบเข้าไปถามอย่างร้อนรน “ขอแม่นางชี้แนะด้วย ข้าควรทําอย่างไรดี?”

เฉินไข่อีแอบฉายแววตาอิจฉาริษยา เมื่อนึกถึงสิ่งที่หยุนเสียนเถียนกําลังจะเผชิญ ในใจของนางนั้นรู้สึกดีใจอย่างไม่มีสิ้นสุด

“การจะปฏิเสธการแต่งงานมักต้องใช้ความกล้า หาญ แม่นางหยุนคงไม่สามารถก้าวไปถึงขั้นนั้น ได้ หากคุณชายหลินสามารถชิงสุกก่อนหามกับ นางได้ในเร็ววัน ข้าคาดว่าการหมั้นหมายระหว่างนางกับนายพรานหยุนเค่อจะต้องถูกยกเลิกได้ทันเวลาแน่นอน! เมื่อเวลานั้นมาถึงนางก็จะกลายเป็นของคุณชายหลิน และไม่ว่าใครก็ไม่สามารถขัดขวางได้! ”

หลินหูเป็นเหมือนประตูสู่ศตวรรษใหม่ ไม่ว่าหยุนเถียนเถียนจะต้องการแต่งงานกับนายพรานผู้นั้นจริง ๆ หรือไม่ แต่ตราบใดที่ร่างกายของนางเป็นของเขา การแต่งงานที่ไม่อาจทําลายได้ก็จะต้องถูกทําลายทันที

ดวงตาของหลินหูเปล่งประกาย ทําให้เฉินไฉ่อีหัวเราะอย่างเย็นชา นางแพศยาหยุนเถียนเถียนทําร้ายนางอย่างน่าสังเวชมาทั้งชีวิต แม้จะเป็นถึงคุณชายตระกูลหลี่ก็ไม่อาจบรรเทาความทุกข์ทรมานได้ ตอนนี้ถึงเวลาที่นางควรจะได้ลิ้มรสการแต่งงานกับคนที่ไม่ชอบเสียบ้าง?

อันที่จริงหากหยุนเถียนเถียนทราบเรื่องนี้ นางควรกล่าวขอบคุณตนเองเสียด้วยซ้ํา! เนื่องจากอย่างน้อยคนตรงหน้าก็เป็นถึงนักปราชญ์ และเขานั้นสูงส่งกว่าหยุนเค่อผู้เต็มไปด้วยความหยาบคายเล็กน้อย! นางควรจะขอบคุณตนเองจริง ๆ ที่มีโอกาสปีนขึ้นไปหาบัณฑิตเช่นนี้

หลินหูคิดในใจว่าจะทําอย่างไรถึงจะรวบหัวรวมหางหยุนเถียนเถียนให้มาเป็นภรรยาของตนได้ ทันใดนั้นเขาก็คิดได้ว่าควรเลิกหุ้นจ้านกับเฉินไช่อีได้แล้ว เขาโค้งคํานับอย่างรวดเร็วพร้อมกล่าวขอบคุณและหันหลังเดินจากไป

เขาต้องกลับไปเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อขออนุญาตท่านแม่ให้เตรียมตัวรับขวัญนางด้วย! แม้ว่ามารดาจะไม่ชอบแม่นางหยุน แต่เห็นแก่ความร่ํารวยของแม่นางหยุน มารดาจะต้องเห็นด้วยแน่นอน

เฉินไช่มองหลินหูเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ นางอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นฉากที่หยุนเถียนเถียนกําลังตกอยู่ในสถานการณ์อันยากลําบาก นางต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ก่อนแต่งงานเพียงไม่กี่วัน! เธอคิดว่าต่อให้นายท่านใหญ่ต้องการช่วยเหลือนางเพียงใด แต่สุดท้ายก็ต้องเห็นแก่สายตาคนในหมู่บ้านมากกว่าอยู่ดี หยุนเถียนเถียนคงทนไม่ได้จนต้องไปบวชหรือยังตนเองไว้ในคอกหมู

ฉากงามตาเช่นนี้ แน่นอนว่านางต้องอยู่ดูด้วยตาตนเอง ในช่วงสองวันที่ผ่านมาเธอถือโอกาสนี้ไปฟ้องท่านพ่อและขอให้พ่อช่วยคิดหาวิธีกดดันตระกูลจาง แม้ว่าเธอจะไม่ชอบคุณชายตระกูลจาง แต่เนื่องจากเขาได้กลายเป็นสามีของเธอแล้ว เธอก็ควรจะต้องมีชีวิตที่ดีที่สุดกับนายน้อยตระกูลจาง

หลินหูเกือบแทบวิ่งกลับไปที่บ้าน หวงชื่อรู้สึกโกรธเมื่อลูกว่าลูกชายมาขอให้ใช้โอกาสนี้เข้าหาแม่นางหยุนอีกครั้ง

“ลูกเอ๋ย! หญิงสาวคนนั้นกําลังจะแต่งงานแล้ว เจ้าอย่าคิดฟุ้งซ่านเช่นนี้เลย รีบทําการบ้านเร็วเข้า หากในอนาคตเจ้าสอบเข้ารับตําแหน่งได้ ต่อให้อยากได้สาวงามยิ่งกว่าแม่นางหยุนผู้นี้ ก็เป็นเรื่องง่ายดายนัก! ”

หลินห์โต้กลับอย่างไม่เห็นด้วย “ท่านแม่ ท่านโตมาขนาดนี้เคยเห็นแม่นางที่สวยกว่าแม่นางหยุนหรือไม่? มีแต่แม่นางโฉมงานนางนี้เท่านั้นที่จะคู่ควรกับข้า! ยิ่งไปกว่านั้นแม่นางหยุนยังร่ํารวยถึงเพียงนี้ รอให้ข้าแต่งกับคุณหญิงหยุนแล้ว แม่จะไม่ต้องทนทํางานต่อไปไงเล่า ท่านแม่เพียงรอคนมาปรนนิบัติที่เรือนก็พอแล้ว”

หวงชื่อถอนหายใจยาว “หากเจ้าสามารถแต่งงานกับแม่นางหยุนได้ แน่นอนว่าข้าต้องยินดี! แม้ว่าเด็กสาวคนนั้นจะเจ้าอารมณ์ แต่แม่ก็ยังสามารถควบคุมนางได้ แต่ตอนนี้นางมั่นมหมายว่าจะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว เช่นนั้นเราไม่มีทางเลือกอีกต่อไป! ”

หลินหูตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “เช่นนั้นนางยังไม่ได้แต่งงานเลย! เหลือเวลาอีกเกือบครึ่งเดือน พวกเราสามารถคิดหาวิธีให้นางแต่งงานกับข้าได้! ข้าคิดไว้แล้ว ขอเพียงความรักสุกงอมภายในครึ่งเดือน ก็ไม่ต้องเกรงว่าแม่นางหยุนจะไม่เห็นด้วย!”

หวงชื่อได้ยินลูกชายกล่าว ดังนั้นนางจึงคิดอย่างรอบคอบและพยักหน้าจริงจัง “ถ้าเจ้ามีโอกาส ก็สามารถทําได้! แต่วิธีใดเล่าที่จะทําให้แม่นางหยุนตกลงปลงใจที่จะอยู่กับเจ้า? สิ่งใดเล่าที่จะทําให้แม่นางเห็นแล้วใจร้อนอยากจะเสวนากับเจ้า!”

“ท่านแม่กําลังกล่าวอันใดอยู่ แม่นางหยุนให้ ความสําคัญกับเรื่องชื่อเสียงต่อหน้าผู้คนยิ่งนัก ดังนั้นสมควรแล้วที่นางจะไม่ต้องการคุยกับข้า! นายพรานคนนั้นพูดจาดุดันนางเป็นแน่ ท่านแม่ช่วยพาข้าไปที่หอยาในเมืองเพื่อซื้อผงยาพิเศษกลับมา ข้าจะไปหาเพื่อนสนิทของแม่นางหยุนอีกหมู่บ้าน รอจนแม่นางหยุนดื่มยาชนิดนั้นลงไป แน่นอนว่านางต้องยอมจํานนตัวให้ข้าเป็นแน่!”

“หากถูกจับได้ว่าแม่นางหยุนกับข้ามีสัมพันธ์สวาทต่อกัน เช่นนั้นผู้อื่นจะไม่ยอมให้ข้ากับนางแต่งงานกันอีกงั้นรึ? แม้ว่านายพรานจะดุร้ายเพียงใด ทว่าไม่มีทางเอาชนะแม่นางหยุนได้! ท่านแม่! ได้โปรดช่วยข้าเพื่อชีวิตที่ดีในอนาคตด้วย!”

หวงชื่อลังเลเล็กน้อย หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยชื่อเสียงของลูกชายนางในฐานะนักปราชญ์จะหายไปจนสิ้น การฝืนใจภรรยาไม่เพียง แต่จะไม่จบการศึกษาเท่านั้น แต่ยังต้องถูกจับเข้าคุกด้วย

“ท่านแม่ยังกังวลอะไรอีกเล่า? ไม่ว่าแม่นางหยุนจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่นางก็ยังถือว่าเป็นหญิงสาว! เรื่องไม่รู้ตัวเช่นนี้ จะให้คนอื่นรู้ได้อย่างไรกันเล่า? ในหมู่บ้านย่อมไม่สามารถทนต่อวีรกรรม หญิงสาวที่ไร้บริสุทธิ์อย่างไม่ถูกต้องนี้ได้ ถึงเวลานั้นพวกเรายินดีที่จะรับแม่นางหยุนไว้ ไม่แน่ว่าในใจของนางคงรู้สึกซาบซึ้งใจมากน้อยแค่ไหน!”