สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 259 บังคับให้แต่งงาน

ตอนที่ 259 บังคับให้แต่งงาน

หยุนเถียนเถียนเขินจนร้อนผ่าว แต่ทว่าในใจของนางยังคงนึกถึงครั้งที่ตนกําลังคิดหาวิธีให้หยุนเคอจัดการกับไก่ ทว่าจู่ ๆ เหตุใดถึงเกิดเรื่องเช่นนั้นได้?

“ท่านป้าใหญ่! นั่นไม่เร็วเกินไปหน่อยรึ? ข้าไม่ได้รีบร้อนอะไรถึงเพียงนั้น…”

ป้าจี้ถลึงตาใส่นางอย่างไม่พอใจ “เจ้ากล่าวเช่นนี้ได้เยี่ยงไร! หากเจ้าไม่คุยกับหยุนเคอข้าจะเจรจาเอง! อย่างไรข้าก็ต้องจัดการให้เจ้าทั้งสองแต่งงานกันให้เร็วที่สุด!

หยุนเกียนเถียนอยากจะเข้าไปห้ามป้า แต่ทว่าบัดนี้วาจาของป้านางดูเหมือนปืนกลที่ไม่เปิดโอกาสแม้แต่ให้นางได้พักหายใจ

“สาวน้อยอย่างเจ้าช่างละเลยยิ่งนัก บัดนี้หยุนเคอจัดการหนวดเคราจนหายไปเสียแล้วเขาดูดีขึ้นมาก กล่าวได้ว่าเขามีแต่หญิงสาวงดงามมาพัวพันแทบทุกเวลา เช่นนี้เป็นชายใดก็ไม่อาจทนได้! ฉะนั้นเจ้าต้องให้เขารับผิดชอบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด! เจ้านั้นเด็กน้อยไร้เดียงสาเกินไป ในฐานะที่ข้าอาบน้ําร้อนมาก่อนเจ้าจงฟังข้าซะ!”

หลังจากพูดจบ หยุนเสียนเถียนยังไม่ได้ทันได้กล่าวอันใด ป้าของนางก็เดินเข้าไปข้างในพร้อมตะโกนว่า “หยุนเคอ! เจ้าอยู่เรือนหรือไม่?”
“แม้ว่าหยุนเคอจะเย็นชามาตลอดแต่อย่างไรเจ้าของเสียงนี้ก็คือหนึ่งในญาติของสาวงามหนึ่งเดียวในใจเขา

เมื่อได้ยินเสียงญาตของหยุนเถียนเถียนหยุนเคอจึงรีบวางมือลงและก้าวออกไป

“ท่านป้ากําลังหาข้าอยู่ไม่?”

หยุนเถียนเถียนกลอกตาและเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกันป่าใหญ่ก็ตะโกนออกไปอีกครั้ง

“ใช่! ข้ามีบางอย่างต้องคุยกับเจ้า! ดูซิว่าเด็กคนนี้หน้าตาไม่เลวเลย ทั้งนางยังมีความสามารถล้นหลามหลายวันมานี้นางหาเงินให้เจ้าได้ไม่น้อย! แต่สาวน้อยนางนี้ช่างไร้เดียงสานักข้ารู้ว่าเจ้าทราบว่าข้ากําลังหมายถึงเรื่องอันใด! ซึ่งนั่นไม่ควรยืดเยื้อเวลาให้มากไปกว่านี้แล้ว”

หยุนเคอเหมือนสุภาพบุรุษที่แท้จริง เขาก้มหัวลงและปล่อยให้ผู้อาวุโสตําหนิเขา ทว่าในทางกลับกัน เมื่อยิ่งได้ยินเช่นนี้เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“พวกเจ้าอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันมานานถึงเพียงนี้ แต่ยังไม่พูดถึงการแต่งงานกันอีกรึ? หากเป็นชาวบ้านนอกเมืองเช่นนี้ก็พอเข้าใจอยู่ แต่อย่างไรก็ไม่มีทางห้ามไม่ให้ถูกนินทาได้! โดยเฉพาะเรื่องที่ตระกูลหลินมาหาเรื่องเมื่อไม่นานนี้ เจ้าก็ควรรู้ว่ามันไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้แน่ถูกหรือไม่?”

“หากพวกเจ้าแต่งงานกันให้สิ้นต่อให้เป็นหลินหูก็เถอะก็ไม่อาจทําอะไรได้! มิเช่นนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าลานบ้านวันนี้ก็ไม่มีทางแน่? ”

หยุนเคอพยักหน้าซ้ําแล้วซ้ําเล่าราวกับเห็นด้วยกับคําพูดของป้า!

“จริงอย่างที่ท่านป้าใหญ่พูดทุกประการ! ข้าเองก็อยากแต่งแม่นางคนนี้เข้าบ้านให้เร็วที่สุดเช่นกันแต่…”

“แต่อันใดรี? เช่นนั้นเจ้ามาทําสิ่งใดที่นี่?หรือว่าเจ้ายังคิดถึงเฉินเจียวเจียวนางไร้ยางอายอยู่เช่นนั้นรึ?ข้าจะบอกอะไรให้เจ้าอย่างนะ ถึงยายเด็กนี่จะไม่มีญาติพี่น้อง แต่ป้าอย่างข้าไม่มีทางให้นางโดนรังแกเด้ดขาด! เจ้ากล่าวมาให้ชัดเจนเสียว่าจะแต่งงานเมื่อใด? ”

หยุนเคอมองไปที่หยุนเวียนเถียนด้วยรอยยิ้มและพูดว่า”หากให้ข้าพูดว่าเมื่อไหร่… ข้าคงคิดว่าคืนนี้เลยก็คงดี!ทว่าหวานใจข้าคงไม่พอใจแน่!”

“ป้าจี้หันหน้าถลึงตาใส่หยุนเวียนเถียนอย่างดุดันจากนั้นจึงกล่าวเสียงดังต่อไป”ขอเพียงเจ้พอใจก็พอแล้ว ส่วนยัยเด็กนี่ได้อยู่เรือนเจ้ามาตั้งนาน ถ้านางไม่แต่งกับเจ้า แล้วจะแต่งกับผู้ใดได้ เจ้าสนใจบ้างไหมว่านางจะมีความสุขหรือไม่? เจ้าเห็นนางเป็นผู้หญิงไร้ยางอายเช่นนั้นรึ?”

“ในเมื่อเจ้ายินดีเช่นนั้นก็ดีแล้ว! เรื่องแต่งงานข้าจะดูแลเองใช้โอกาสที่เจ้าทั้งสองอยู่ในหมู่บ้านนี้เพื่อเร่งจัดการซ่ะจะได้หลีกเลี่ยงปัญหาจากภายนอก!”

หยุนเกียนเถียนเบ้ปากด้วยความคับข้องใจ ความรับผิดชอบทั้งหมดหลังจากทั้งสองแต่งงานยังคงวนเวียนในหัว!
ไม่! ประเด็นไม่ได้อยู่ที่นี่! ประเด็นคือนางไม่เคยวางแผนที่จะแต่งงานเร็วถึงเพียงนี้ต่างหาก!

“ท่านป้า! ข้ายังเยาว์อยู่ไม่ต้องรีบร้อน!”

หยุนเคอกล่าวแทรกขึ้นทันที

“เถียนเถียน เจ้าแต่งงานกับข้าเถอะ แม้ว่าข้าจะไม่ได้มีอะไรให้ใหญ่โต แต่หัวใจของข้ามีแค่เจ้าอย่างแท้จริง! อีกนัยหนึ่งหากเจ้าแต่งงานกับข้าแต่แรก ก็จะไม่มีปัญหาเช่นนี้เกิดขึ้น ข้าคิดว่าป้าใหญ่พูดถูกเราควรรับเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้!”

หยุนเสียนเถียนขมวดคิ้วและพูดว่า”หยุนเคอเจ้าตกลงที่จะรอข้าโตกว่านี้ก่อนไม่ใช่หรือไม่?เหตุใดจู่ๆถึงกล่าวเช่นนี้?”

หยุนเคอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้”ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าหมั้นแล้วแต่ยังมีชายใดคอยคิดถึงเจ้าอยู่ข้าไม่มีทางยอมรับเงื่อนไขเจ้าแน่นอนเถียนเถียน บัดนี้พวกเราควรแต่งงานกันเสียแล้วข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่อยากมีทายาทเรื่องนี้ข้ารับได้ เพราะข้าก็ไม่ได้รีบร้อนข้ารู้ว่าเรื่องนั้นจําเป็นต้องรอให้เจ้าโตกว่านี้”

หยุนเถียนเถียนยังต้องการโต้กลับ แต่จชื่อกลับกล่าวอย่างไม่พอใจ”ยัยเด็กนี้ยังเลือกได้อยู่หรือ? หยุนเคอชอบนางมากใช่หรือไม่?แม้ว่าเจ้ากับข้าจะไม่ได้มาจากสายเลือดเดียวกันแต่หลายปีมานี้ข้าก็มองเจ้าเป็นหลานสาวแท้ ๆ ของข้าแม่เจ้าจากไปแล้วเช่นนั้นข้าจึงต้องเป็นผู้ตัดสินใจแทน! ข้าจะไปหาซินแสเดี๋ยวนี้!เขาจะได้หาฤกษ์
ยามให้

หลังจากกล่าวจบ ป้าจึงแอบลากหยุนเกียนเถียนไปด้านข้าง
“ยัยเด็กบ้ากล่าวไม่รู้ความเช่นเคย! ถ้าหากเจ้าไม่ชอบหยุนเคองั้นจงอธิบายให้ข้าฟังเสียว่าปากเจ้าไปโดนอันใดมา? อย่าโกหกข้า ข้าเป็นผู้อาวุโสกว่าเจ้าเรื่องเพียงนี้ข้าย่อมรู้ได้!”

“ข้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้วหลังเจ้าที่เจ้าทั้งสองแต่งงานกัน แต่เจ้าก็เห็นว่าหมู่บ้านเราให้ ความสําคัญกับเรื่องหญิงสาวถึงเพียงใด?หลังจากแต่งงานแล้ว พวกเจ้าจะทําเช่นใดกันก็เรื่องของพวกเจ้าแต่นี่ยังไม่แต่งงาน ถ้าเจ้าออกไปด้วยใบหน้าเช่นนี้เจ้าจะถูกตราหน้าว่าหน้าไม่อายเสียได้?”

เมื่อหยุนเถียนเถียนได้ยินป่ากล่าวถึงเรื่องเช่นนี้อีกครั้ง ใบหน้าแดงระเรื่อก็ยิ่งแดงระเรื่อราวกันลิง ในขณะเดียวกันท่านป้ายังคงไตร่ตรองอยู่นานจนสามารถคิดกล่าวข้อต่อรองได้

“หึม! ปัญหานี้จบเสียที! หยุนเคอเติบโตนมาเช่นนี้หากมีหญิงสาวนางใดเข้ามาหาเขาจริงๆ! เจ้าก็จะสามารถไล่นางได้อย่างชอบธรรม! หยุนเคออาจจะกล่าวไว้ว่าจะรอเจ้าโตและจะคอยคิดถึงแต่เพียงเจ้าก็จริง! แต่นางแพศยาไร้ยางอายนั้นมีไปทั่วหากเจ้าไม่รีบหญิงสาวพวกนั้นก็จะสามารถเอาหยุนเคอไปได้โดยไม่ผิดอัน

ใด!”

ป้ากล่าวตรงไปตรงมาอย่างแจ่มแจ้ง หลังจากล่าวเสร็จก็หันหลังเดินจากไป หยุนเถียนเถียนไม่ทันได้ห้าม ทว่าป้าจี้ก็เดินถึงประตูเสียแล้ว

หยุนเคอไม่ได้โง่ ในทางกลับกันเขาชาญฉลาดมากกว่าที่คนอื่นรู้ หากไม่มีผู้ใดบีบบังคับนางไม่มีทางที่นางจะสนใจใยดีกับเรื่องเช่นนี้
ซึ่งบัดนี้มีพระเจ้าเข้ามาช่วยกล่าวกับนาง ถ้าหยุนเคอไม่ใช้โอกาสนี้เพื่อแต่งงานกับสาวน้อย หากเขาต้องเสียนางไปก็สมควรแล้ว!
ถ้าปล่อยให้หญิงสาวเดินตาป้าไปแน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยให้หยุนเถียนเถียนวิ่งจากไปหยุนเคอเร่งยื่นมือห้ามนางทันที