สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 244 การสอบสวน
ตอนที่ 244 การสอบสวน
แม้เจ้าหน้าที่จะอารมณ์เสียเพราะถูกหยุนเคอขัดจังหวะ แต่ถึงกระนั้นก็ยังเห็นด้วยกับข้อ สันนิษฐานที่หยุนเคอกล่าว และลองคิดทบทวนอย่างรอบคอบอีกครั้งก่อนเอ่ยถาม “ท่านเคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ในอดีตหรือไม่ขอรับ?”
หยุนเคอพยักหน้าพร้อมเม้มริมฝีปากแน่น ราวกับไม่ต้องการพูดถึงมัน
“อืม แต่ข้าไม่อยากพูดถึงสักเท่าไร โปรดตรวจสอบคดีนี้ให้ถี่ถ้วนอีกคราเถิด แม้ข้าจะเป็นเพียงแขกของเรือนนี้ แต่กลับได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากนายหัวหลี่… หากเขาถูกฆาตกรรมจริง ข้าคงปล่อยให้ฆาตกรลอยนวลไม่ได้!”
เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นมองหยุนเคอที่มีแววตาเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างตกตะลึง เขาต้องกลับไปบอกให้เจ้านายสอบสวนคดีนี้อย่างละเอียดเสียแล้ว เพราะอย่างไรเสียผู้ตายก็เป็นคนชนชั้นขุนนาง หากมีข้อผิดพลาดขึ้นตนต้องเดือดร้อน แน่!
“อย่างกังวลเลย เจ้าหน้าที่เช่นข้าย่อมรับใช้ประชาชนอย่างสุดความสามารถอยู่แล้ว ข้าจะสอบสวนคดีอย่างละเอียดเพื่อความยุติธรรมของนายหัวหลี่!”
หยุนเคอถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนหันหน้าไปทางอื่นและสบตาเข้ากับนายหญิงหลี่ที่กําลัง แอบส่งสายตายั่วยวนให้เขาอยู่
คิ้วของหยุนเคอกระตุกเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจเสียจริง สามีตายไม่ถึงวันก็แอบส่งสายตาให้ชายอื่นต่อหน้าผู้คนมากมายแล้ว ไม่กลัวว่านายหัวหลี่จะอาฆาตจนคลานออกมาจากโลงเอาเสียเลย
หยุนเถียนเถียนเดินเข้าไปยังสถานที่เกิดเหตุอย่างช้า ๆ แต่เมื่อเห็นสายตาที่นายหญิงหลิ่มองหยุนเคอ นางพลันรู้สึกเจ็บแปลบในใจขึ้นมา
นางจึงเดินไปหาหยุนเคอเพื่อหยุดการกระทําของนายหญิงหลี่ และเมื่อหยุนเคอเห็นเช่นนั้นจึงแอบยิ้มย่องภายในใจ ดูเหมือนว่าเถียนเถียนจะหึงหวงเขาเข้าแล้ว!
“พี่หยุน พฤติกรรมการใช้ยาแบบนี้จะส่งผลเสียทันทีหรือว่าสะสมเรื้อรังเจ้าคะ? แล้วมีสัญญาณเตือนก่อนอาการกําเริบหรือไม่?”
ความสุขเล็กน้อยของหยุนเคอมักอยู่กับเขาได้ไม่นาน ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้เดินมาหาเพราะหึงหวง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีความสุขยิ่ง
“เอ่อ เรื่องนี้เจ้าต้องถามเจ้าหน้าที่แล้วล่ะ”
เมื่อได้ยินคําพูดของหยุนเคอ เจ้าหน้าที่จึงแสดงท่าทีจริงจังก่อนสวมถุงมือและก้มลงตรวจสอบศพอย่างละเอียดอีกรอบ
เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นและเอ่ยตอบทั้งสองหลังจากตรวจสอบอยู่ชั่วครู่ “เนื่องจากเป็นการวางยาจึงอาการเตือนใด ๆ แต่ผู้ถูกวางยาจะมีอาการเช่นรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณหน้าอก จากนั้นจึงเริ่มหายใจติดขัดและสิ้นใจในเวลาต่อมา ซึ่งอาการเหล่านี้ใช้เวลาเพียงครึ่งก้านธูปเท่านั้น”
หยุนเถียนเถียนหันมองเหล่าคนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านนอกเรือนของนายหญิงหลื่อย่างเงียบ ๆ
“นายหัวหลี่มาหาเจ้านายของพวกเจ้าเมื่อไร? คิดให้ถี่ถ้วนก่อนตอบล่ะ! ข้าจะสอบสวนคนอื่นด้วย… หากให้ความเท็จ พวกเจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าจะโดนลงโทษอย่างไร?”
สาวรับใช้เอ่ยตอบขณะที่ริมฝีปากสั่นระริก “ตอนที่นายหัวมาที่นี่ ท่านมีใบหน้าซีดเซียวและเอามือกุมหน้าอกตลอดเวลาเจ้าค่ะ พวกเราจึงคิดว่านายหัวอาจโกรธนายหญิง แต่หลังจากที่เข้าไปในเรือน นายหัวก็สั่งให้เหล่าคนรับใช้ออกมาทันที… พะ พวกเราจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าค่ะ!”
หญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ด้านข้างพยักหน้าด้วยความหวาดกลัว
หยุนเถียนเถียนหันมองนายหญิงหลี่ด้วยสายตาเย็นชา
“นายหญิงไม่ให้ปากคําแก่เจ้าหน้าที่บ้างหรือเจ้าคะ? ดูเหมือนว่าอาการของนายหัวหลี่จะกํา เริบตอนอยู่ในห้องท่าน และในเวลานั้นท่านเป็นคนเดียวที่อยู่กับนายหัวหลี่… อีกทั้งยังต้องตอบคําถามว่าเหตุใดท่านถึงไม่รีบร้อนเรียกหมอให้มาดูอาการของเขา”
เมื่อได้ยินสิ่งที่หยุนเถียนเถียนผู้เจ้าเล่ห์พูด สายตาของนายหญิงหลี่พลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวทันที นางอยากบีบคอนังหญิงเจ้าเล่ห์ผู้นี้ให้ตายตกเสียจริง!
“ตอนนั้นท่านพี่โมโหข้ามาก เพราะข้าไม่สนใจเขา พวกเจ้ารู้หรือไม่ท่านพี่ไม่ได้มาหาข้าทันทีที่กลับถึงบ้านแต่ไปแวะที่เรือนอื่นก่อน หากเจ้าเป็นเมียหลวงเช่นข้าจะมีความสุขหรือไม่? ตอนที่ท่านพี่เดินเข้ามา เขาไม่มีอาการผิดปกติอันใดเลย แล้วจะให้ข้าอธิบายอย่างไรเล่าแม่นางหยุน?”
หยุนเถียนเถียนพยักหน้าพร้อมครุ่นคิดว่าสิ่งที่นายหญิงหลี่ตอบนั้นขัดต่อคําให้การของคนรับใช้ทั้งสอง ทว่านางยังไม่ปักใจเชื่อว่าผู้ใดพูดจริงหรือเท็จ เพราะฤทธิ์ของยาพิษนั้นใช้เวลานานกว่าจะแสดงอาการ ดังนั้นต้องสืบหาว่านายหัวหลี่ไปที่ใดก่อนมาเรือนนี้
ขณะเดียวกันหลี่ซื่อฮวาที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งมองไปยังนายหญิงหลี่ด้วยความโกรธแค้น
“นั่งสารเลว เจ้ายืนเฉย ๆ ดูพ่อข้าตาย… ถ้าเจ้าไม่ฆ่าแล้วจะเป็นใครได้?!”
นายหญิงหลี่ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ําตาที่ไหลอาบแก้มก่อนตัดพ้อ “นายน้อยดูถูกข้าเกินไปแล้ว คนเป็นภรรยาอย่างข้าจะกล้าวางยาสามีได้อย่างไร! และอีกอย่างข้าก็ไม่ใช่หมอที่จะรู้เรื่องเกี่ยวกับยาพิษ ข้าเป็นเพียงหญิงโง่เขลาคนหนึ่ง ฉะนั้นข้าจะทําเรื่องซับซ้อนอย่างนี้ได้เช่นไร?”
อันที่จริงหยุนเกี่ยนเกียนและเหล่าเจ้าหน้าที่ไม่ชอบอุปนิสัยของนายหญิงหลี่สักเท่าไร แต่ในเรื่องนี้พวกเขาจําเป็นต้องแยกแยะเรื่องส่วนตัว และเรื่องงานออกจากกันให้ได้
“นายน้อยหล่อย่าด่วนสรุปนักเลย! นายหัวเริ่มมีอาการก่อนมาที่นี่จริง เราจึงต้องตรวจสอบว่าเขาไปที่ไหนหรือกินอะไรก่อนมาที่นี่ ส่วนนายหญิงหลี่ก็มีความผิดที่นางไม่ตามหมอทันทีที่นายหัวอาการทรุด หรือบางทีนายหัวอาจห้ามนางไว้ก็เป็นได้”
แม้หลี่ซื่อฮวาจะเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ก็ไม่ได้โง่จนมองไม่เห็นสายตาร้ายกาจของนายหญิงหลี่ เมื่อได้ยินหยุนเถียนเถียนพูดเช่นนั้นเขาจึงสั่งให้สาวรับใช้สองคนพานายหญิงหลออกไปก่อน
“แม่นางหยุน เรื่องอื้อฉาวภายในจวนนี้น่าอับอายเสียเหลือเกิน! ข้าคิดไม่ออกเลยว่า ใครเป็นคนวางยาท่านพ่อ… เจ้ามีความคิดเห็นว่าอย่างไร?”
หยุนเถียนเถียนก้มศีรษะพร้อมครุ่นคิดอยู่ครู่ หนึ่งก่อนเอ่ยว่า “หากอ้างอิงจากคําให้การของทุกคนแล้ว นายหัวหลี่เพิ่งมาถึงที่นี่ได้ไม่นาน ดังนั้นเราต้องตรวจสอบอีกทีว่าช่วงเวลาก่อนหน้า เขาไปอยู่ที่ใด!”
หลี่ซื่อฮวามองคนรับใช้ที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านนอก จากนั้นเดินเข้าไปสอบถามเหล่าคนรับใช้อยู่ครู่หนึ่งก่อนเดินกลับเข้ามา
“แม่นางหยุนพูดถูก หลังจากกลับมาถึงบ้าน… ท่านพ่อก็ได้รับข่าวว่าอนุภรรยาคนใหม่ตั้งท้องจึงรีบร้อนไปเยี่ยมนางทันทีและพักอยู่ที่นั่นประมาณ
หนึ่งชั่วยาม! แต่จุดที่น่าสงสัยคืออนุภรรยาคนนั้นเคยเป็นสาวรับใช้ของนังหญิงเลวคนนั้นมาก่อน!”
YOU MAY ALSO LIKE
