สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 243 สาเหตุการตาย

ตอนที่ 243 สาเหตุการตาย

 

เวลาผ่านไปไม่นาน ร่างกายของหลี่จินเริ่มอ่อนแรงลงจนไม่สามารถขยับได้ ดวงตาเริ่มมืดหม่นลงทีละน้อย ขณะนี้เขาเห็นภรรยาคนก่อนซึ่งเป็นมารดาของหลี่ซื่อฮวาปรากฏอยู่เบื้องหน้าพลางส่งสายตาอบอุ่นอ่อนโยนระคนเศร้าโศกมาให้

 

ในที่สุดหลี่จินก็หมดลมหายใจ รอยยิ้มร้ายกาจพลันผุดขึ้นบนใบหน้าของนายหญิงหลี่ก่อน ถอนหายใจพลางพึมพําออกมา “ท่านพี่… บางครั้งการหลับหูหลับตาทําเป็นไม่รู้อาจเป็นผลดีกับท่าน และข้าจะคบชู้สวมหรือไม่มันก็คือเรื่องของข้า เหตุใดท่านถึงยุ่งวุ่นวายกับชีวิตข้างเช่นนี้เล่า?”

 

จากนั้นนายหญิงหลี่เปลี่ยนสีหน้าเป็นสงบนิ่งอย่างรวดเร็ว นางเดินไปนั่งเบื้องหน้าโต๊ะเครื่องแป้งก่อนหยิบแป้งขึ้นมาผัดหน้าและใช้สีผึ้งสีชาดทาปาก

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจก็ดังออกมาจากห้องของนายหญิงหลี่

 

“ทะ ท่านพี่… เหตุใดท่านถึงจากข้าไปเร็วเช่นนี้เจ้าคะ!”

 

เสียงกรีดร้องของนายหญิงหลี่ดึงดูดความสนใจของคนรับใช้ที่อยู่ด้านนอก

 

คนรับใช้ด้านนอกบางคนที่ได้ยินจึงนึกสงสัย และเกิดคําถามภายในใจ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาหลี่จินดูแลสุขภาพของตนอย่างดีซึ่งส่งผลให้เขามีร่างกายแข็งแรงกว่าชายวัยเดียวกัน แต่เหตุใดเขาถึงเสียชีวิตอย่างกะทันหัน เมื่อคิดเช่นนั้น เหล่าคนรับใช้ต่างกรูกันเข้าไปในห้องของนายหญิงหลี่

 

ภาพที่เห็นภายในห้องคือภาพที่นายหัวหลี่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

 

ไม่นานเด็กรับใช้คนหนึ่งก็ได้สติและรีบวิ่งไปแจ้งข่าวร้ายให้กับหลี่ซื่อฮวา

ขณะเดียวกันหลี่ซื่อฮวานั่งอยู่ในสวนเพื่อรอฟังข่าวของหญิงแพศยา แต่ทันใดนั้นมีเด็กรับใช้คนหนึ่งวิ่งมาหาเขาด้วยความตื่นตระหนกจนเกือบล้มหน้ากระแทกพื้น

 

“มีอะไรหรือ? เหตุใดถึงทําหน้าราวกับกําลังถูกหมาบ้าไล่กัด?”

 

เด็กรับใช้เอ่ยตอบพร้อมหอบหายใจอย่างหนักหน่วง “นะ นายหัว… สะ สิ้นใจแล้วขอรับ!”

 

หลี่ซื่อฮวาลุกยืนขึ้นด้วยความไม่เชื่อพร้อมจ้องมองเด็กรับใช้ที่อยู่ด้านหน้า

 

“เหตุใดเจ้าถึงพูดเรื่องอัปมงคลเช่นนี้?! พ่อข้าจะสิ้นใจได้อย่างไร?!”

 

“นะ นายท่านสิ้นใจแล้วจริง ๆ ขอรับ หากนาย น้อยไม่เชื่อ ท่านสามารถไปดูศพนายหัวได้ที่ห้องของนายหญิงขอรับ!”

 

หลี่ซื่อฮวามองเด็กรับใช้ด้วยสายตาสับสน เมื่อครู่เขายังรอคอยข่าวการตายของนังหญิงแพศยาอยู่เลย เหตุใดเรื่องถึงกลับตาลปัตรเช่นนี้?

 

หากท่านพ่อสิ้นใจจริง นังงูพิษจะลอยนวลจากข้อกล่าวหาเรื่องคบชู้ มิหนําซ้ําอํานาจภายในตระกูลหลี่จะตกอยู่ในมือของนางซึ่งทั้งหมดนี้ต้องส่งผลเสียต่อตัวของเขาเป็นแน่!

 

หลี่ซื่อฮวาพุ่งทะยานไปยังห้องของนายหญิงหลี่อย่างรวดเร็วจนเด็กรับใช้ตามไม่ทัน

 

ในที่สุดหลี่ซื่อฮวาก็มาถึงห้องของนายหญิงหลี่ แม้ท่านพ่อของเขาแวะเวียนมาพักผ่อนที่เรือนนี้บ้างบางครั้ง แต่เขากลับไม่เคยย่างกรายเข้ามาที่นี่เลย

 

ห้องโถงภายในเรือนถูกประดับด้วยเครื่องเรือนหรูหราราคาแพง แต่ขณะนี้เขาไม่มีอารมณ์จะชื่นชมของเหล่านั้นแม้แต่น้อย

 

เมื่อเดินเข้าไปในห้องนอน หลี่ซื่อฮวามองเห็นแม่เลี้ยงของตนนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นเทิ้ม เขาไม่รู้ว่าปฏิกิริยาของนางออกมาจากใจจริงหรือแค่แสร้งทํา

 

ถัดมาคือร่างไร้วิญญาณของพ่อบังเกิดเกล้าที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เมื่อเห็นเช่นนั้นนั้นโลกทั้งใบของหลี่ซื่อฮวาพลันพังทลายลง

 

“ท่านพ่อ!”

 

หลี่ซื่อฮวาคํารามเสียงดัง เขาไม่รู้ว่าต้องทําอย่างไรต่อไปดีเมื่อไม่มีท่านพ่อ

 

ยิ่งมองร่างของท่านพ่อ หลี่ซื่อฮวาก็ยิ่งเจ็บปวดใจเพราะเขาคิดไว้แล้วว่าวันหนึ่งท่านพ่อจะต้องตายเพราะหญิงงามเหล่านี้!

 

นายหญิงหลี่เดินเข้าไปหาหลี่ซื่อฮวาด้วยสีหน้าเศร้าโศกพร้อมสะอื้นไห้ “ท่านพี่ไปสบายแล้ว… ต่อจากนี้เจ้าต้องเป็นเด็กดีนะ ท่านพ่อจะได้หมดห่วงและไปสู่สุคติ…”

 

นายหญิงหลี่ร้องไห้คร่ําครวญราวจะขาดใจ ทําให้นางยิ่งดูน่าสงสาร แต่หลี่ซื่อฮวากลับคิดว่านางเสแสร้ง

 

ถึงกระนั้นสิ่งที่แม่เลี้ยงพูดมานั้นยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง ทว่าเมื่อเพ่งมองผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้งความคิดเหล่านั้นพลันหายไปทันที

 

“นังสารเลว! เจ้าคิดจะฆ่าท่านพ่อเพราะเขาจับได้ว่าเจ้าคบชู้กับไอ้พ่อบ้านสินะ ไม่เช่นนั้นเขาจะมาตายในห้องของเจ้าได้อย่างไร! สาบานให้ตาย ข้าก็ไม่มีทางเชื่อว่าเจ้าคือผู้บริสุทธิ์!”

 

หลี่ซื่อฮวาพึมพําก่อนเอื้อมมือไปบีบคอของแม่เลี้ยงอย่างเต็มแรง

 

“นังสารเลว แกเป็นคนฆ่าท่านพ่อใช่หรือไม่?!” 

 

นายหญิงหลี่เผยสีหน้าเย้ยหยัน แม้ลําคอจะถูกบีบจนแทบขาดอากาศหายใจก็ตาม

 

“จะ เจ้าพูดอะไร… เหตุใดข้าต้องฆ่าสามีด้วยเล่า? ขะ ข้าไม่ได้อยากเป็นม่ายเสียหน่อย!” 

 

หลี่ซื่อฮวาไม่สามารถพูดจาหยาบคายกับนาง ต่อหน้าธารกํานัลได้ เพราะอย่างไรเสียเขาก็มีศักดิ์เป็นลูกเลี้ยงของนาง

 

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคือฆาตกร! ข้าจะหาหลักฐานมามัดตัวเจ้าเอง และเมื่อถึงครานั้นเจ้าจะต้องชดใช้อย่างสาสม! และข้าจะเป็นคนเปิดโปงเรื่องที่เจ้า…”

 

ดูเหมือนว่าหลี่ซื่อฮวาจะคิดอะไรบางอย่างได้ เขาจึงหยุดพูดก่อนที่จะคายความลับนั้นออกมา

 

ดวงตาของนายหญิงหลี่พลันฉายแววกังวล หลี่ซื่อฮวาต้องรู้เรื่องบางอย่างแต่เขาเลือกที่จะเก็บมันไว้เป็นแน่

 

ไอ้เด็กเวรคนนี้รู้สาเหตุที่พ่อของมันมาหาข้าแล้วหรือ?

 

หากมันรู้เรื่องของข้ากับพ่อบ้านหวังจริง ข้าคงต้องคิดใหม่เสียแล้ว!

 

หลี่ซื่อฮวาลุกยืนขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ํา น้ําตาไหลอาบสองแก้ม เขาโบกมือพลางสั่งให้คนรับใช้ในบ้านเตรียมตัวเพื่อจัดงานศพ 

 

หยุนเถียนเถียน หยุนเคอ และเฉินเฉินที่มีฐานะเป็นแขกของตระกูลหลี่ได้อยู่ในบริเวณที่เกิดเหตุด้วยเช่นกัน

 

หยุนเถียนเถียนที่ในอดีตชาติมีอาชีพเป็นตํารวจมืออาชีพเดินขมวดคิ้วเข้าไปภายในห้อง และ เนื่องจากมีผู้คนเดินเข้าออกที่นี่มากเกินไปจึงส่งผลให้หลักฐานต่าง ๆ จางหายไปซึ่งในกรณีนี้ อาจทําให้การสืบสวนยากขึ้นไปอีก!

 

ส่วนหยวนเคอรู้สึกว่าการตายของนายหัวหลี่ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่

 

ไม่นานเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพได้เดินทางมาถึงจวนตระกูลหลี่ หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียด แล้วเขาจึงถอดถุงมือยื่นให้ผู้ช่วยก่อนเดินไปหานายน้อยหลี่

 

“นายหัวหลี่เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ ซึ่งสาเหตุที่ทําให้อาการของเขากําเริบคือการใช้ยาปลุกกําหนัดเกินขนาดขอรับ”

 

หยุนเคอที่ยืนอยู่ด้านข้างของนายน้อยหลี่พูดขึ้น “เห็นได้ชัดว่านายหัวหลี่ถูกวางยาพิษ เหตุใดท่านถึงแจ้งผลวินิจฉัยแบบนั้นเล่า?”

 

เมื่อเจ้าหน้าที่ได้ยินเช่นนั้น เขาจึงรู้สึกราวกับถูกหักหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนผู้นั้นดูถูกความเป็นมืออาชีพของเขา

 

“หากเป็นเช่นนั้น ท่านคิดว่ามันคือยาพิษชนิดใดเล่า?”

 

หยุนเคอคุ้นเคยกับกิจการใต้ดินในเมืองหลวงทุกรูปแบบ ซึ่งการสังหารโดยใช้ยาพิษเช่นนี้เป็นวิธีที่ชาวบ้านทั่วไปไม่นิยมใช้

 

“หากนายหัวหลี่กินยาปลุกกําหนัดก่อนและกินยาระงับประสาทหลังจากเสร็จกิจ ยาทั้งสองนี้จะไม่ส่งผลเสียต่อร่างกาย แต่ถ้ากินยาทั้งสองประเภทพร้อมกัน มันจะมีฤทธิ์กระตุ้นให้หัวใจเต้นแรงจนทําให้เขาถึงแก่ความตาย!”