สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 239 คําแนะนํา

ตอนที่ 239 คําแนะนํา

อย่างไรก็ตาม บุตรไม่ควรกล่าวหาหรือประจาน บุพการีต่อหน้าผู้อื่น ดังนั้นหลี่ซื่อฮวาจึงทําได้ เพียงก้มหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร!

“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ! ในเมื่อนางกล้าทําถึงเพียงนี้แสดงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก ท่านควรตรวจสอบบรรดาผู้มียศสูงส่งใน คฤหาสน์ของท่านให้ดี หนึ่งในพวกเขาอาจตกเป็นเหยื่อของนางแล้วก็เป็นได้!”

ดวงตาของหลี่ซื่อฮวาเปล่งประกายด้วยความสงสัย เขาไม่รู้ว่าควรจัดการกับหญิงผู้นี้อย่างไร ทว่า… ตราบใดที่หยุนเกียนเกียนยืนกรานที่จะเป็นพยานเคียงข้าง ก็ทําให้เขาไม่รู้สึกกังวลต่อสิ่งใดเลย

หลี่ซื่อฮวาครุ่นคิดถึงความหลัง… ในอดีตหญิง นางหลี่เคยถูกจับได้ว่าแอบเล่นชู้ โชคดีที่นางไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของหลี่ซื่อฮวา ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!

แน่นอนว่าไม่มีใครคาดคิดว่านางหลี่จะเป็นคนเช่นนี้ แต่หากไตร่ตรองให้ดีจะรู้ทันทีว่านางไม่ซื่อสัตย์และมีแผนร้ายในใจเสมอ

นางหลี่คิดมาโดยตลอดว่าการควบคุมคฤหาสน์นั้นอยู่ภายใต้กํามือของตน จึงไม่ได้พึงระวังการกระทําอันไม่เหมาะสมเลย แท้จริงแล้วหากนาง สนใจแม้เพียงนิดก็จะรู้ว่าพฤติกรรมของนางนั้นแปลกไปเพียงใด

เดิมที่สาวใช้ในบ้านให้ความเคารพต่อนางหลี่เป็นอย่างมาก พวกนางไม่กล้าพูดเรื่องไม่ดีของเจ้านายเลยแม้สักนิด หากไม่ใช่เพราะหลี่ซื่อฮวาบังเอิญเจอหรือหยุนเกียนเถียนนํามาเล่าให้ฟัง เขาก็คงไม่สามารถรู้ข่าวได้เร็วขนาดนี้

แต่เมื่อนึกถึงชูรักของนางหลี่ หลี่ซื่อฮวาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ไม่แปลกที่นางหลี่จะไม่พอใจท่านพ่อเพราะเขาแก่มากแล้ว! แต่นางกลับยังสาวและสวย หากจะมีชายหนุ่มมาติดพันธุ์ก็เป็นเรื่องธรรมดา! ทว่า ท่านพ่อกลับดูดีและสง่ากว่าชายผู้นั้นมากแม้จะอายุมากแล้วก็ตาม เหตุใดนางจึงเลือกคนเช่นนี้?

หลี่ซื่อฮวาครุ่นคิดอย่างงงงงพร้อมมองมาที่หยุนเถียนเถียน

หยุนเกียนเถียนกลอกตาอย่างหงุดหงิด “พ่อของท่านยุ่งกับการดําเนินกิจการตลอดทั้งปีจนไม่มีเวลาให้นางจนทําให้เกิดความรู้สึกโดดเดี่ยว! แน่นอนว่านางอาจใช้ข้ออ้างนี้ในการแก้ต่าง ยิ่งไปกว่านั้นนางอาจสั่งให้คนใช้ร่วมมือเพื่อช่วยโกหกด้วย!”

หลี่ซื่อฮวาตอบกลับอย่างหนักแน่นทันที “ข้าเห็นด้วยในสิ่งที่เจ้าพูด! พ่อของข้าไว้ใจและเชื่อฟังนางเป็นอย่างมาก จนยอมให้นางเข้ามาจัดการทุกอย่างในบ้าน นายหญิงหลี่รู้กระทั่งว่าเงินทั้งหมดในคลังของท่านพ่อมีเท่าไหร่!”

“ข้ารู้มาว่าสาวใช้พวกนั้นลําบากและไม่มีเงินเพียงพอต่อการดํารงชีวิต! ดังนั้นแล้ว นายหญิงหลี่ต้องให้เงินพวกนางเป็นค่าปิดปากสําหรับเรื่องนี้เป็นแน่!

หยุนเถียนเถียนยิ้ม” ในเมื่อท่านรู้เรื่องนี้แล้ว… ท่านจะจัดการกับมันอย่างไร?” ข้าจะแจ้งเรื่องนี้ให้ท่านพ่อทราบและจะขอให้เขาตรวจสอบเงินในคลัง! “หยุนเถียนเถียนนั่งลงด้วยความสบายใจ ก่อนจะพูดว่า”ข้าคงต้องเป็นสหายเคียงข้างท่านเสียแล้ว!“หลี่ซื่อฮวาขมวดคิ้ว” หมายความว่าอย่างไร?”นายน้อยหลี่เป็นคนฉลาด เหตุใดจึงไม่เข้าใจว่าข้าหมายถึงอะไร? ท่านเป็นลูกชายที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตรักของพ่อและแม่เลี้ยง แน่นอนว่านายหัวหลี่จะไม่มีทางเชื่อ ทั้งยังจะคิดว่าท่านแต่งเรื่องเพื่อใส่ร้ายแม่เลี้ยง… ลูกชายกล้าสร้างเรื่องหยามเกียรติบุพการีเช่นนี้ หากเป็นข้าคงจะไล่ไปให้ไกล! “คําพูดเหล่านี้ทําให้หลี่ซื่อฮวารู้สึกโกรธ แต่เมื่อไตร่ตรองดูแล้ว ทุกอย่างที่หยุนเสียนเถียนพูดก็เป็นความจริงทุกประการ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องนี้ให้นายหัวหลี่ฟัง ทว่ากลับไม่รู้จะเริ่มอย่างไร”เถียนเถียน… เจ้าคิ ดว่าข้าควรทําอย่างไร? บอกไปตรง ๆ เลยดีหรือ ไม่?! แต่หากท่านพ่อไม่พอใจ เจ้าอาจต้องเดือดร้อนไปด้วย! ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่านางหลี่เกลียดชังเจ้ายิ่งกว่าสิ่งใด?”เหตุใดท่านจึงโง่เขลานัก?! หากพูดด้วยตนเองไม่ได้ ก็ให้ผู้อื่นทําแทนสิ! เสี่ยวซื่อทําไม่ได้หรืออย่างไร? สั่งเขาให้นําตัวคนใช้เหล่านั้นมาสารภาพต่อหน้าพ่อของท่าน นายหัวหลี่เป็นคนฉลาด แน่นอนว่าเมื่อได้ฟังเขาจะไตร่ตรองอย่างมีเหตุผล ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรท่านก็จะไม่มีวันเดือดร้อน!“หลังจากกล่าวจบ หยุนเกียนเถียนก็เกิดความสงสัยในใจ เขาเติบโตมาในสภาพครอบครัวอันมืดมนเช่นนี้ได้อย่างไร?

ทันใดนั้น! หลี่ซื่อฮวาก็เดินจากไปโดยไม่กล่าวคําลาอะไรเลย

เนื่องจากหลี่จินมีทรัพย์สินมากมายในคลัง ทั้งยังยุ่งกับกิจการต่าง ๆ จึงไม่มีเวลามากพอที่จะตรวจสอบคลังทรัพย์

อย่างไรก็ตาม หลี่จินเชื่อและวางใจอย่างแน่วแน่ว่าภรรยาผู้แสนดีของเขาจะช่วยจัดการทรัพย์สินและกิจการภายในบ้านอย่างสัตย์ซื่อ!

หลี่จินก็กลับบ้านมาอย่างเหน็ดเหนื่อย เนื่องจากเขาไม่ได้กลับมานานจึงไม่รู้ความเป็นไปของสิ่งใดเลย ดังนั้นนายหัวหลีจึงเอ่ยถามเหล่าคนใช้ทันที”แขกทั้งสองยังอยู่หรือไม่? พวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”คนใช้สาวที่ถูกนายหญิงหลี่จ่ายค่าปิดปากตอบ”ยังอยู่เจ้าค่ะ! พวกเขาทั้งสองอยู่ ณ เรือนรับรองอย่างสงบสุข ไม่มีอะไรผิดปกติเจ้าค่ะ“หลีจินฮัมเพลงเบา ๆ ด้วยความสบายใจ ก่อนจะเดินไปยังห้องของลูกชายเพื่อดูว่าเขายังอ่าน หนังสืออยู่หรือไม่

ขณะที่กําลังเดินไป นายหัวหลีก็เห็นว่าเห็นว่า เหล่าคนใช้กําลังจับกลุ่มกันซุบซิบนินทาใครบางคนอยู่

ทันทีที่เห็นดังนั้น เสี่ยวชื่อก็กําลังจะเข้าไปห้ามปรามพวกนาง ทว่าหลี่จินกลับยกมือหยุดเขาไว้! เสี่ยวชื่อจึงทําได้เพียงมองดูหญิงสาวเหล่านั้น และหันหลังเดินจากไป

หลี่จินค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อให้ได้ยินเสียงของพวกนางอย่างชัดเจนขึ้น” ช่วงนี้นายหญิงเป็นอะไรไป? นางมักจะออกไปข้างนอกและใช้จ่ายเงินเยอะขึ้นทุกวัน! ! นายหัวก็เอาแต่ออกไปหาเงินจนไม่ได้สนใจอะไร! ข้าได้ยินมาว่านางเอาสินสอดทองหมั้นของตนที่ได้มาไปใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายจนหมด แม้นายหัวจะรู้… เขาก็คงไม่ว่าอะไร”! เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเงินเหล่านั้นเป็นสินสอดทองหมั้นของนางจริง ๆ ?! นางได้สินสอดเท่าไหร่กัน?! แต่งงานมาตั้งหลายปีแล้วจะได้เงินมากมายจนเพียงพอต่อการใช้จ่ายถึงทุกวันนี้เลยหรือ?! เจ้าหมายความว่าอย่างไร?! แล้ว… เงินที่นายหญิงใช้จ่ายเหล่านั้นมาจากไหน?!”ยังต้องให้พูดอีกหรือ? ไม่รู้หรืออย่างไร? ก็มาจากคลังทรัพย์ของนายหัวอย่างไรเล่า!”