สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 229 แผนร้าย

ตอนที่ 229 แผนร้าย

เมื่อพ่อและลูกสาวคุยกันถึงกลยุทธ์ทั้งหมดแล้ว เฉินไฉ่อีก็รีบวิ่งออกไปหาแม่ทันที

เฉินซ่งนั่งจิบไวน์ชมบรรยากาศ ณ โถงบ้านรอลูกสาวอย่างใจเย็น

ต่อมาไม่นาน เฉินซ่งและภรรยาต่างโค้งคํานับ เพื่อขอโทษจางชิงเฟิงอย่างสุดซึ้ง และไม่พูดถึงเรื่องการแต่งงานอีกเลย

เฉินซ่งรินไวน์ผสมหญ้าเจ็ดแฉกให้จางชิงเฟิง เพื่อเป็นการต้อนรับ เมื่อทานอาหารเสร็จชายหนุ่มก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะและสลบไปทันที

เฉินซ่งเอื้อมมือจับและเขย่าตัวชายหนุ่มเพื่อตรวจสอบว่าเขาสลบจริงหรือไม่ ก่อนจะพบว่าจางชิงเฟิงหมดสติไปแล้วโดยสมบูรณ์

เฉินเต่ออันกังวลเป็นอย่างมากจึงรีบห้ามและถามขึ้นทันที “ท่านพ่อ ท่านคิดจะทําอะไร? วางแผนอะไรไว้?”

เฉินซ่งยื่นมือผลักลูกชายออกด้วยความไม่พอใจ “พาเมียเจ้าเข้าไปในห้องเสีย อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้”

“ท่านพ่อ เป็นบ้าหรืออย่างไร? ท่านลืมไปแล้ว หรือว่าเฉินไฉ่อเป็นผู้ก่อความผิด จะให้ผู้อื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะนางอีกได้อย่างไร?”

เฉินซ่งจ้องมองเฉินเต่อกันด้วยความขุนเคือง “จะเดือดร้อนหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า หากเจ้าได้เรื่องสักนิดและยอมสอบขุนนาง ข้าจะทําเช่นนี้หรือ? ข้าต้องพึ่งพาไฉอในอนาคตจึงต้องหาชายที่เพียบพร้อมมาแต่งงานกับนาง แต่นังลูกสาวตัวเกลับทําลายทุกอย่างจนไม่เหลือชิ้นดี”

“เต่ออัน เหตุใดเจ้าต้องห้ามข้า? อยากให้น้องสาวของเจ้าแก่ตายในสํานักชีหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น น้องสาวของเจ้าจะเป็นเพียงคนเดียวที่ข้าพึ่งพาได้ ข้าจึงต้องช่วยนางอย่างเต็มที่”

เฉินซึ่งผลักเฉินเต่ออันออกไปอย่างรุนแรง “อย่าเข้ามายุ่ง หากห้ามข้าแสดงว่าเจ้าเป็นลูกอกตัญญ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินเต่ออันก็รับรู้ได้ทันทีว่าเขา ไม่สามารถหยุดผู้เป็นพ่อได้ ดังนั้นจึงลากภรรยาของตนกลับเข้าไปในห้องและลงกลอนอย่างแน่นหนาทันที

ภรรยาของเต่ออันถามด้วยความกังวลใจทันที “สามี… ท่านพ่อต้องการจะทําอะไร? นายน้อยจางเห็นทุกอย่างที่น้องสาวของเราทําแล้วจะยอมแต่งงานกับนางได้อย่างไร? เจ้าจะไม่ห้ามท่านพ่อหน่อยหรือ?”

เฉินเต่ออันตอบด้วยสีหน้าบูดบึง “ท่านพ่อใช้คําว่าอกตัญญมาข่มขู่ ข้าจะทําอะไรได้เล่า? อนึ่ง…เรื่องนี้ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้าเองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวมากนัก”

ภรรยาของเฉินเพื่ออันถอนหายใจโดยไม่พูดอะไรต่อ และหวังว่าเรื่องนี้จะไม่ก่อปัญหาอะไรให้ครอบครัวของนาง

ภรรยาของเฉินเต่อยังคงลังเลเพราะกลัวว่าหาก เรื่องนี้ถูกเปิดโปงก็อาจใช้ชีวิตในหมู่บ้านได้ยากขึ้น นอกจากนี้ พ่อตาของนางก็กําลังลากจางชิงเฟิงไปยังเตียงนอนโดยที่เขาไม่รู้ตัว และนางไม่รู้ว่าควรทําอย่างไร?

“พวกเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ ช่วยข้าพาตัวเขาเข้าไปในห้องของไฉ่อี”

“ท่านพ่อ… แบบนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ?”

เฉินซ่งถอนหายใจ “เพราะเราไม่มีทางเลือกจึงต้องทําเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นน้องสาวของเจ้าต้องได้แก่ตายในสํานักชีเป็นแน่”

“อีกอย่าง… จางซิงเฟิงกําลังจะสอบเลื่อ นขั้นขุนนางในปีหน้า ดังนั้นวันนี้เขาต้องยอมรับลูกสาวข้าเป็นภรรยาให้ได้ แม้จะต้องกัดฟันอดทนก็ตาม”
เมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อพูด เฉินเต่ออันก็ออกมาเพื่อช่วยพ่อพาตัวจางชิงเฟิงไปยังห้องของเฉินไฉ่อีทันที

เฉินไฉ่อยืนดูด้วยใบหน้าแดงก่ําและถามขึ้นว่า “พ่อข้า…ข้าควรทําอะไร?”

แม้เฉินซ่งจะเกลียดการกระทําเช่นนี้เป็นที่สุด แต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้ลูกสาวขึ้นคานไปจน ตายได้

ภรรยาเฉินเดืออันพูดขึ้นทันที “ถอดเสื้อผ้าของเขาและเจ้าออกแล้วนอนลงบนเตียง ไม่จําเป็นต้องทําสิ่งใดไปมากกว่านั้น ที่เหลือท่านพ่อจะเป็นคนจัดการเอง”

เฉินไฉ่อพยักหน้ารับด้วยความเขินอาย จากนั้น เฉินเพื่อและภรรยาก็เดินออกจากห้องไป
แม้ว่าจะลังเลใจ แต่นางก็ไม่มีทางเลือกอื่น เมื่อนึกถึงความโกรธแค้นในใจที่มีต่อหยุนเถียนเถียนและนายน้อยหลี่ เฉินไฉ่อีจึงถอดเสื้อผ้าของตนและจางชิงเฟิงออกทันที

จางชิงเฟิงดูซูบผอมมากเนื่องจากขาดการออกกําลังกายมาตลอดทั้งปี ทว่าเฉินไฉ่อีก็ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้จึงเร่งถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมดอย่างรวดเร็ว

“จางชิงเฟิง แม้ข้าจะไม่ได้รักเจ้า แต่เมื่อสูญ เสียนายน้อยหลี่ไปแล้ว… ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด แม้จะถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงไร้ยาง อายก็ตาม เพราะหากเจ้าได้รับการเลื่อนขั้นเป็น ขุนนางชั้นผู้ใหญ่แล้ว ข้าก็จะได้หลุดพ้นจากฝัน ร้ายนี้เสียที”

จางชิงเฟิงตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกปวดหัวอย่างรุน แรง

เมื่อเขาหันหลังกลับมาก็ตกในทันที เหตุใด หญิงผู้นี้จึงมานอนบนเตียงของข้า ทั้งยังอยู่ในสภาพเปลือยกาย นี่มัน…เฉินไฉ่อผู้ไร้ยางอายนี้ ข้าเผลอทําเรื่องไม่ดีไปตอนเมาอย่างนั้นหรือ? เหตุใดจึงจําอะไรไม่ได้เลย?”

เมื่อเฉินไฉ่อรู้ว่าจางชิงเฟิงฟื้นแล้วจึงลืมตาขึ้น และแสร้งทําราวกับไม่รู้เรื่อง

จางชิงเฟิงดูดีกว่ามากเมื่อเทียบกับหลี่ซื่อฮว่า ดังนั้นเฉินไม่อีจึงเขินอายด้วยใบหน้าแดงก่ํา

“นายน้อยจาง…”

จางชิงเฟิงขมวดคิ้วพลางถามด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น? ข้า…ข้าเมาอย่างนั้นหรือ?”

เฉินไฉ่อีก้มศีรษะลงพลางพูดด้วยความเขินอาย “ใช่แล้ว ท่านเมาและหลับอยู่บนโต๊ะ พ่อจึงสั่งให้ข้ามาดูแลท่านเพื่อแทนคําขอโทษ แต่ใครจะคิดว่าเมื่อท่านเห็นข้าแล้ว…”

จางชิงเฟิงยกมือขัดนางทันที เพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่เฉินไฉ่อีกําลังจะพูดคืออะไร

“ข้าคิดว่าท่านเพียงล้อเล่นจึงไม่ขัดขืนหรือหนีไป อีกทั้งยังไม่อยากให้พ่อต้องเคืองโกรธด้วย”

นางจ้องมองจางชิงเฟินพลางน้ําตาไหล “นายน้อยจาง… ท่านทําเช่นนี้ได้อย่างไร? ความบริสุทธิ์ของข้าถูกพรากไปโดยท่าน หากท่านไม่รับผิดชอบ ข้าก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

จางชิงเฟิงพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา และนึกขึ้นได้ว่าเฉินซ่งมอบไวน์ให้เขาดื่ม “ข้าเดิมไปเพียงแก้วเดียวไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงเมาไม่รู้เรื่องเช่นนี้? ข้าทั้งสองยังไม่ได้แต่งงานกัน เหตุใดเฉินซ่งจึงกล้าทิ้งลูกสาวไว้กับข้าเพียงสองคน?

ดูเหมือนว่าเฉินซึ่งจะวางแผนทุกอย่างมาอย่างดีแล้ว เพราะเมื่อเห็นว่าลูกสาวไม่สมหวังกับนายน้อยหลี่ เขาก็มัดมือชกให้จางชิงเฟิงแต่งงานกับนางทันที

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จางชิงเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหน้า

ซีด

หลังจากนั้นจึงลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าสบาย ๆ ก่อนจะเดินออกไป

“ลุงเฉินช่างฉลาดเสียจริง หญิงผู้นี้ก็ช่างไร้ยางอาย คนอย่างข้าจะขืนใจนางได้อย่างไร?”

เฉินซึ่งยิ้มพลางเดินเข้าไปหา “เหตุใดนาย น้อยหลี่จึงดูโกรธขนาดนั้นเล่า?”