– 30 นาทีที่แล้ว –

ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันธรรมดาช่วงบ่าย แต่จุดหยุดแวะพักบนทางด่วนนี้กลับมีผู้คนเยอะแยะมากมายคับคั่ง

รถบัสที่จะเดินทางไปทัศนศึกษานั้นได้ออกจากจุดเริ่มต้น จนตอนนี้ได้มาถึงจุดหยุดแวะพักของจังหวัดชิซึโอกะ เพื่อมาแวะพักสักครู่

แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่โรงเรียนแต่เหล่ากลุ่มคนที่ใส่ชุดนักเรียนกลับเดินอย่างเฮฮาร่าเริงอยู่

ตอนที่ฉันทำธุระแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำเสร็จ ก็เห็นเรนกำลังเล่นกับกลุ่มเพื่อนผู้ชายที่หน้าตู้กดน้ำอัตโนมัติ นี่อาจจะดูไร้สาระไปหน่อยแต่ตอนที่ฉันได้เห็นเรนกำลังทำหน้ายิ้มแย้มอยู่นั้น มันก็ทำให้ฉันยิ้มขึ้นมาเองด้วยเช่นกัน

“โอ๊ะ โฮตารุ”

เรนสังเกตเห็นฉันแล้ววิ่งออกมาจากกลุ่ม

“มะ…มีอะไรเหรอ”

ฉันรู้สึกได้ถึงสีหน้าที่ตึงของฉัน และตอบกลับดูเหมือนอย่างกับไม่ชอบออกไป

ทำไมตัวฉันในช่วงเวลานี้ถึงทำตัวน่ารักๆไม่ได้ เกลียดตัวเองจริงๆเลย

“ไรเนี่ย อย่าทำหน้าน่ากลัวอย่างนั้นสิ”

“ก็มันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว—”

“เชอะ ไม่เป็นไรช่างมันเถอะ แต่ตอนที่เห็นเธออยู่ด้านนอกโรงเรียนมันก็ดูแปลกใหม่ดีนะ แบบว่าเธอดูน่ารักขึ้นมาเลยอ่ะ”

“หะ?”

“เอาเป็นว่าไว้เจอกันที่รถบัสนะ”

หลังจากที่เรนพูดจบ เขายกมือขวาขึ้นเล็กน้อยแล้ววิ่งกลับไปหากลุ่มเพื่อนๆ

“เมื่อกี้…พูดว่า…ดูน่ารักเหรอ?”

ฉันยืนช็อกอยู่นิ่งๆ เหมือนกับว่าสมองของฉันมันลวนประเมินผลไม่ได้กับในสิ่งที่ฉันเพิ่งได้ยิน

ฉันพูดกับตัวเองว่า ‘มันก็แค่คำพูดเฉยๆ อย่าไปคาดหวังมันเลย’ หลายๆครั้ง แต่ฉันดันกลับร้อนรนทนไม่ได้

“โอตารุ ขอโทษที่ให้รอนะ”

ฉันจับแขนของชิโอริที่ออกมาจากห้องน้ำแล้วอธิบายในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นออกไปอย่างสั่นไหว

“จริงๆเหรอ~?”

“จริงๆสิ เรนพูดออกมาอย่างนั้นเลยนะ”

ฉันกล่าวยืนยันอย่างหนักแน่นกับชิโอริที่กำลังมองดูซุ้มของฝากขึ้นชื่อประจำจังหวัดชิซึโอกะอยู่

“อ๊ะ อันนี้ก็น่ารักดีนะ”

ชิโอริหยิบตัวละครมาสคอตปลาไหลอุนางิให้ดู ซึ่งเห็นป้ายราคาอยู่สักครู่หนึ่งว่ามีราคา 630 เยน หลังจากนั้นฉันก็พูดต่อไปว่า

“นี่ฟังกันอยู่หรือเปล่าเนี่ย ปกติแล้วเวลาผู้ชายอยากจะพูดคำว่าน่ารักกัน เขาพูดยังไงเหรอ?”

“ไม่รู้อ่ะ…อ่อ อันนี้ล่ะๆ”

ฉันไม่มองพวงกุญแจที่ชิโอริกำลังสนใจอยู่แล้วถามต่อ

“เรนพูดคำนั้นออกมาเพื่ออะไรกันแน่? นี่ แล้วชิโอริคิดว่ายังไงอ่ะ?”

“อืม…นั้นสินะ โอ้ ซื้อขนมไหม?”

“นี่ฉันพูดอะไรแปลกๆออกไปหรือเปล่าน้า… กังวลมากๆเลย…”

“พอได้แล้ว!”

จู่ๆ ชิโอริพูดออกมาอย่างเสียงดังแล้วมองมาที่ฉัน ณ ชั่วขณะเวลานั้นรู้สึกเหมือนเวลาได้หยุดลง ฉันตกใจมากๆ…

คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาที่พวกเรา

“เอ๊ะ…? เป็นอะไรเหรอ?”

ชิโอริมองตรงมาที่หน้าของฉัน ใบหน้าของเธอเหมือนกับกำลังโกรธอยู่

ชิโอริได้เอ่ยขึ้นมาว่า

“โฮตารุ เธอเนี่ยชอบเรนจริงๆนั่นแหละ ขนาดเมื่อกี้ทั้งๆที่เราจะมาสนุกกับทัศนศึกษาแท้ ก็เอาแต่พูดเรื่องของเรนอยู่ได้”

“ชิโอริ เป็นอะไรหรือเปล่า…?”

“เธอจะชอบหรือรักเขาก็ได้ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะ ฉันดูออกอยู่แล้วคนที่โฮตารุชอบน่ะ เพราะฉันเป็นเพื่อนสนิทเธอไง แต่…แต่ทำไมกันถึงเธอไม่มาบอกปรึกษาฉันเกี่ยวกับความรู้สึกนั้นบ้างเลยหล่ะ?”

“…”

“โฮตารุคงไม่ได้คิดว่าฉันเป็นเพื่อนสนิทของเธอเลยใช่ไหม? เธอเลยไม่คิดที่จะมาปรึกษาถามฉัน? เมื่อวานเธอก็เอาแต่กลบเลื่อนไปเหมือนเคย ทั้งๆที่ฉันคุยกับเธอเปิดเผยกับเธอทุกเรื่องทุกอย่าง แต่เธอกลับเอาแต่ปิดบังอยู่ได้ อย่างนี้…มันเรียกว่าเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอกนะ!”

ชิโอริกล่าวแล้ววิ่งออกจากร้านไป