สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - ตอนที่ 88 ที่เธอต้องการ

ณัฐณิชาเกือบจะทำให้กันรพีเริ่มพูดได้อยู่แล้ว ใครจะรู้ว่าผู้ช่วยนรินทร์จะมาขัดจังหวะเสียก่อน

เธอตวัดสายตาคมเฉียบมองไปทันที นั่นทำให้ผู้ช่วยนรินทร์ตกใจกลัวจนตัวสั่น

“เอ่อ……นายหญิง ท่านประธานบอกว่าได้เวลากลับแล้ว อย่าลืม……สิ่งที่คุณต้องการ” ผู้ช่วยนรินทร์พูดอย่างระมัดระวัง

ให้ตายสิธราเทพ!

นอกจากใช้เรื่องจี้หยกมาขู่ฉัน แล้วยังจะทำอะไรได้อีก

อย่างไรก็ตาม เมื่อณัฐณิชาไม่ได้จับไว้ กันรพีจึงยกกระดานวาดภาพแล้วหนีไป ณัฐณิชาได้แต่คอตกขมขื่นกลับไปกับผู้ช่วยนรินทร์

แต่ทว่า ธราเทพยุ่งอยู่กับงานในห้องทำงาน เธอกลับต้องว่างไม่มีอะไรทำน่าเบื่อ!

อยากให้พี่ชายคนนั้นสอนตัวเองวาดภาพจังเลย……

ณัฐณิชาคิดอย่างนั้นแล้วเอามือเท้าคางอย่างจนใจ ธราเทพออกไปข้างนอกสองชั่วโมงเพราะต้องเข้าประชุม เธอปัดเปิดทั้งวีแชทและเว่ยป๋อขึ้นมาดูแล้วทั้งหมด ว่างมากจนราจะขึ้นแล้ว

“กริ๊งกริ๊งกริ๊ง……”

ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นจนณัฐณิชาสะดุ้งตกใจ อาการง่วงนอนของเธอหายไปทันที เงี่ยหูฟังครู่หนึ่ง ถึงได้พบว่าเสียงดังมาจากโต๊ะทำงานของธราเทพ

เอ๊ะ?

ทำไมเขาไม่เอามือถือไปด้วยล่ะ

ณัฐณิชาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ต้องการรอจนกว่าโทรศัพท์จะวางสาย แต่หลังจากคิดไปคิดมา สายของธราเทพ ปกติมักจะเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ถ้าเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจล่ะ ต้องรับใช่หรือไม่

ครู่เดียวสายก็เข้ามาอีกครั้ง ณัฐณิชาลังเลครู่หนึ่ง แต่แล้วก็กดรับ

“ท่านประธาน เรื่องที่คุณให้พวกเราสืบนั้นสืบได้แล้วครับ ความจริงของณัฐณิชาที่ปรากฏตัวพร้อมกับยายของเธอในปีนั้น พวกเราเข้าไปหาเพื่อนบ้าน บอกกันว่ายายของเธอตลอดมาเอาแต่ปิดปากเงียบ ไม่เคยพูดถึงเรื่องในอดีต เดาว่าที่มาของณัฐณิชาน่าจะมีปัญหา”

“………..”

“ท่านประธาน คุณฟังอยู่หรือเปล่าครับ พวกเราพบเพื่อนบ้านเก่าของเธอ อาจจะหารูปยายของณัฐณิชาได้ หลังจากนั้นก็จะสืบได้ความมากขึ้นครับ……”

เสียงผู้ชายแปลกหน้าดังขึ้นที่ปลายสาย ฟังคำพูดของเขา ขนบนตัวณัฐณิชาลุกชันไปทั้งกาย

เธอถือโทรศัพท์ไว้อย่างซื่อบื้อ ลืมแม้กระทั่งการตอบกลับ

อีกฝั่งส่งเสียงเรียกอยู่สามสี่ครั้ง บางทีอาจสงสัยว่าหลังจากต่อสายติดแล้วเหตุใดไม่มีคนตอบกลับ หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่งจึงวายสายไป ณัฐณิชากำโทรศัพท์มือถือ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

เธอไม่รู้ว่าเวลานี้ควรร้องไห้หรือหัวเราะดี

ฮ่าฮ่า?

นภสรณ์ไม่ได้โกหกอย่างที่คิด ธราเทพกำลังสืบเรื่องของตัวเองอยู่จริงๆ……

สืบเรื่องของเธอไปทำไม

กลัวว่าเธอเป็นคนที่ถูกส่งมาปล้นทรัพย์สินของเขา หรือกลัวว่าเธอเป็นคนที่ไม่มีที่มาที่ไปแน่ชัดกันล่ะ หรือบางที แค่สืบคนที่ใกล้ชิดกับตน…….

แต่ตอนนั้นธราเทพเสนอเรื่องแต่งงานมาเองนะ ถ้าไม่เชื่อใจตน ทำไมต้องเสนอ

“ณัฐณิชา ใครให้คุณยุ่งกับมือถือผม”

ทันใดนั้น เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นที่ข้างหู เสียงทุ้มต่ำกลมกล่อม เหมือนเสียงเชลโล่อันยอดเยี่ยม ณัฐณิชาจ้องมองโทรศัพท์มือถือในมือตัวเอง เพิ่งได้สติรู้ตัวว่าตนยังกำโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่

เธอยิ้มเย้ยหยัน ไม่รู้ว่าใช้อารมณ์แบบไหนในการพูดออกมา “ขอโทษ ฉันไม่ควรยุ่งกับของของคุณ”

“หืม?” ธราเทพคิ้วกระตุก

นี่เป็นภาพลวงตาเหรอ

เขารู้สึกว่าณัฐณิชาที่อยู่ตรงหน้าเหมือนมีบางอย่างต่างไปจากเดิม……

ณัฐณิชาเอาโทรศัพท์มือถือใส่มือของเขา ปลายนิ้วสัมผัสฝ่ามือของเขา ดวงตาค่อยๆ เปียกชื้นทีละน้อย เธอรีบเงยหน้าขึ้น ไม่ให้น้ำตาตัวเองรินไหล จากนั้นก็พยายามดึงมุมปากยิ้มให้ตัวเองดูเหมือนนิ่งสงบ “ธราเทพ เรามาคุยกันอย่างตรงไปตรงมาเถอะ”