สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - ตอนที่ 130 สวมเสื้อผ้าซะ

เมื่อกี้เธอถูกพวกรเณศมัด ทั้งออกแรงแกะเชือกให้หลุดอย่างแรง ถึงขนาดมีรอยแดงขนาดใหญ่บนข้อมือ ตอนนี้แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังสวมอยู่บนร่างกายอย่างหลวมๆ กระดุมเสื้อหลุดออกหมดแล้ว เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนขนาดใหญ่ นุ่มลื่นราวกับน้ำนม

ธราเทพเพียงมองครู่หนึ่ง แล้วชำเลืองตาออก ถอดเสื้อสูทของตัวเองออกอย่างคล่องแคล่ว อาจจะเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของเขาเป็นธรรมชาติเกินไป——อีกทั้งณัฐณิชายังคงจมอยู่กับความกลัวที่รเณศนำมาให้เธอเมื่อสักครู่นี้ ตอนนี้เห็นการกระทำของธราเทพ ใบหน้าเล็กๆก็ซีดขาวขึ้นมาเล็กน้อยทันที

“ธราเทพ คุณจะทำอะไร?! คุณสวมเสื้อเลยนะ!” ณัฐณิชาถลึงตา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการร้องเรียน เพราะการกระทำของธราเทพเธอเลยเผลอก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก

ท่าทางที่ตื่นกลัวนี้ตกลงไปในสายตาของธราเทพ ในใจเขาก็เกิดอารมณ์ที่ไม่สามารถบรรยายได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เห็นรเณศที่ถูกภานรินทร์ควบคุมตัวไว้ก็โกรธออกมา

เลยถีบเข้าไปสองที

ถึงจะมองมาทางณัฐณิชา พูดอย่างเคืองๆเล็กน้อย “ถ้าผมสวมเสื้อ คุณกะว่าจะกลับไปแบบนี้งั้นหรอ?”

ณัฐณิชาก้มหน้าเอาเสื้อผ้ามาคลุมบนร่างกายตัวเองอย่างเชื่อฟังเงียบๆ หลังจากแน่ใจว่าไม่โป๊แล้วถึงจะโล่งใจ เพียงแค่ บนเสื้อผ้ามีกลิ่นของฮอร์โมนเพศชายจางๆกลิ่นหนึ่ง ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง เวลานี้เมฆที่ลุกไหม้บนขอบฟ้านั้นสวยงามอย่างมาก ณัฐณิชาเดินตามอยู่ข้างหลังธราเทพ มองรเณศที่ถูกทุบตีจนฟกช้ำบวมไปทั้งหน้าครู่หนึ่ง ลังเลที่จะพูด

“เขาจะทำยังไง?” ไม่ใช่ว่าเธอเป็นห่วงรเณศ เพียงแต่เมื่อกี้รเณศทำเรื่องแบบนั้นกับตัวเอง เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรไปชั่วขณะหนึ่ง

ธราเทพถึงจะมอบสายตาให้รเณศทีหนึ่ง เขากำลังถูกภานรินทร์กดเอาไว้ เนื้อตัวสั่นเทา ธราเทพพูด “ผมไม่อยากเห็นหน้าเขาในเมืองSอีก”

“ได้ครับ ผมจะไปจัดการให้!”

ภานรินทร์พยักหน้า ลากรเณศแล้วเดินจากไป……

เห็นแผ่นหลังของพวกเขาจากไป นิ้วมือของณัฐณิชาที่กำเสื้อผ้าอยู่ก็แน่นขึ้น ธราเทพแน่นอนว่าเก็บการกระทำเล็กๆของเธอทั้งหมดเข้าสู่สายตา