เธอต้องการชำระบัญชีกับพวกเขาทีละอย่าง แต่ถ้าพวกเขาต้องการชำระให้หมดในคราวเดียว เธอก็ไม่ว่าอะไร

ม่านตาของหนานหนิงไป่หรี่ลงเล็กน้อย รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

สัญชาตญาณตลอดระยะเวลาหลายปีที่อยู่ในวงการธุรกิจบอกเขาว่า ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้มีแผนอะไร อย่ารีบทำตัวบุ่มบ่าม

คราวนี้หนานซ่ง "ฟื้นจากความตาย" เขารู้สึกว่าเธอแตกต่างจากเมื่อก่อน ราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคน รอบตัวเต็มไปด้วยความมืดมน เหมือนกับพี่ชายที่โหดร้ายของเขา

เขาหัวเราะอย่างแข็งทื่อ “เสี่ยวซ่ง อาจะย้ายไปจากที่นี่ แต่ให้เวลาอาหน่อย ดูสิ…ข้าวของมากมายขนาดนี้”

หนานซ่งมองหน้าอาสองแล้วยิ้มออกมาอย่างเย็นชา นึกถึงครั้งที่อ้อนวอนกับพ่อของเธออย่างไร้ยางอาย

เขารู้ว่าพ่อลูกคู่นี้เป็นคนจิตใจดี ฆ่าคนในครอบครัวของตัวเองไม่ลง

“โอเค ฉันจะให้เวลาอา”

หนานซ่งไม่ไล่พวกเขาอีก เพราะถึงยังไงเธอก็กลับมาแล้ว ถ้าพวกเขายังทนอยู่ที่นี่ต่อได้อย่างสบายใจก็ถือว่าพวกเขาเก่ง

หันกลับมาและเดินไปที่ห้องของตัวเอง ทันใดนั้น แจกันก็ตกลงมาที่พื้น ขวางทางเธอ หนานซ่งก้มลงหยิบมันขึ้นมา และจ้องมองแจกัน หนานหนิงไป่ใช้โอกาสนี้เดินเข้ามาพูดด้วยความเป็นห่วง

“หลานสาว นี่เป็นแจกันชั้นดี อาซื้อมาในราคาแพง ว่ากันว่ามันคือแจกันที่มเหสีคนโปรดของจักรพรรดิชุ่นจื้อใช้จัดดอกไม้ ถ้าเธอชอบ อาจะยอมตัดใจและยกให้”

ริมฝีปากสีแดงของหนานซ่งกระตุก เธอโยนมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ แจกันตกลงบนพื้นด้วยเสียงที่คมชัด และแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ขณะที่หนานหนิงไป่รู้สึกใจสลาย ก็ได้ยินเสียงจากข้างหูเบาๆว่า “ของปลอม”

…

ค่ำคืนที่แสนสงบ เสียงวุ่นวายทั้งวันในบ้านตระกูลหนาน ในที่สุดก็สงบลง

หลังจากที่หนานซ่งอาบน้ำเสร็จ เธอเปลี่ยนชุดและเดินไปที่ห้องของพ่อแม่ มีรูปของพวกเขาอยู่บนโต๊ะ พ่อกับแม่หล่อเหลาและสง่างาม ราวกับเทพบุตรกับเทพธิดา

เธอน้ำตาคลอ ก้าวไปข้างหน้าสัมผัสรูปพ่อแม่ของเธอ และพูดออกมาว่า "พ่อคะ แม่คะ ลูกกลับมาแล้ว"

หนานซ่งคุกเข่าต่อหน้าพ่อแม่ รู้สึกว่างเปล่าและโดดเดี่ยว

พ่อและแม่เสียชีวิตเมื่อสามปีที่แล้ว

เมื่อสามปีก่อน มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย

ในเวลานั้น เธอยังเป็นเพียงเจ้าหญิงตัวน้อยที่ไร้ความกังวลวิ่งเล่นในสวนกุหลาบ นอกจากเรียนและสอบให้ผ่านแล้ว ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการดูข่าวเกี่ยวกับยวี่จิ้นเหวินบนอินเทอร์เน็ต

ในปีนั้นเธออายุยี่สิบเอ็ดปี ผ่านไปเจ็ดปีตั้งแต่เธอถูกลักพาตัว เธอยังคงคิดถึงคนที่ช่วยเธอไว้ พ่อของเธอรักเธอมาก จึงยอมใจอ่อน ขอให้แม่ของเธอไปที่เมืองเหนือเพื่อคุยเรื่อง “แต่งงาน” ก่อนที่จะไปเธอยังทำตัวงอแงเหมือนเด็กน้อยกับพ่อแม่ รอฟังข่าวดีจากพวกเขา แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างทางกลับ รถทั้งคันระเบิด

รถระเบิดทำให้ร่างของพวกเขาถูกไฟไหม้จนแทบจำไม่ได้ เธอไม่เชื่อว่าคนที่เสียชีวิตคือพ่อแม่ของเธอ แต่ผลจากการตรวจทางนิติเวชระบุชัดเจนว่าคนที่เสียชีวิตคือพ่อและแม่ของเธอ

ทำใจและปล่อยวาง คงต้องทำเช่นนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พ่อกับแม่ก็คงไม่ตาย… แต่เธอไม่กล้าโทษตัวเอง เธอต้องดำรงชีวิตต่อไป

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หนานซ่งคุกเข่านานจนรู้สึกชา รับโทรศัพท์แล้วพูดว่า "ฮัลโหล…"

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์คือชายที่สวมแว่นกันแดดสีน้ำตาลในวันนั้น เป็นเพื่อนสนิทของเธอ เขาคือลูกคนที่เจ็ดของตระกูลไป๋ ไป๋ลู่ยวี๋ “ฉันไม่แน่ใจว่าควรบอกเรื่องนี้กับเธอไหม”

หนานซ่งใจร้อน "บอกมา"

ไป๋ชี : "อดีตสามีของเธอประกาศว่าจะแต่งงาน แต่งกับโจ๋เซวียนหลังวันที่สี่"

มือของหนานซ่งที่ถือโทรศัพท์นั้นแข็งทื่อ ราวกับชาไปทั้งหัวใจ เจ็บปวดไปถึงกระดูก

หลังวันที่สี่ เป็นวันที่กระบวนการหย่าร้างของพวกเขาสิ้นสุดลง… เขาใจร้อนที่จะแต่งงานกับคนรักของเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?