เดิมทีท้องฟ้าที่โปร่งใสอยู่ๆก็มืดครึ้ม แล้วมีลมพัดมา จนทำให้เสื้อสีขาวกับผมสีดำของหนานซ่งปลิว บวกกับน้ำเสียงชวนขนลุกของเธอ เธอจึงดูเหมือนผีมาก

"อ๊าย……" หนานหยาที่ร้อนตัวปิดหูแล้วกรี๊ดเสียงดัง ผลักสองคนข้างหลังออก แล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างใน

ส่วนฉินเจียงหยวนกลับตกใจจนยืนนิ่งไป เอาแต่จ้องมองหนานซ่งอยู่อย่างนั้น "ไม่ ฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายแก อย่ามาหาฉัน……"

ในสถานการณ์ที่ร้อนรน เขาจึงหยิบก้อนหินข้างๆขึ้นมาโยนไปทางหนานซ่ง หนานซ่งรับไว้อย่างไม่พลาด หรี่ตาลง เล็งไปที่ศีรษะฉินเจียงหยวนแล้วโยนกลับไป!

"โอ๊ย……"

มีเสียงโอดครวญกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง พูดให้ชัดๆคือสามเสียง อีกสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู มองเห็นเลือดสีแดงสดไหลลงมาจากศีรษะฉินเจียงหยวน ก็ตกใจจนยืนไม่นิ่ง พร้อมถอยหลังไปอย่างหวาดระแวง

ฉินเจียงหยวนกุมศีรษะไว้ รู้สึกเหมือนกะโหลกจะแตกอย่างนั้น ยื่นมือไปจับก็มีแต่เลือด จากนั้นรองเท้าส้นสูงสีดำก็ค่อยๆเดินมาตรงหน้าเขา

เขารีบเงยหน้าขึ้น พอสบตากับแววตาที่เย็นชาของหนานซ่ง จึงตั้งสติได้ "แก แกยังไม่ตาย……แกยังมีชีวิต……มีชีวิตอยู่"

หนานซ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา มองผู้ชายที่เคยตามจีบเธออย่างขยัน หลังจากนั้นความรักก็กลายเป็นความเกลียดแล้วทำลายเธอเพราะผลประโยชน์ แววตาเยือกเย็นจนไม่มีประกายเลยสักนิด

"ฉินเจียงหยวน" เวลาผ่านไปสามปี เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาอีกครั้ง "เสียใจด้วยที่ต้องบอกแกว่า ชีวิตดีๆของแกถึงคราวสิ้นสุดแล้ว"

สามปีก่อน เขากับหนานหยาเป็นคนหลอกให้เธอไปปีนเขา อยากจะผลักเธอลงเหวแล้วแสร้งว่าเธอเกิดอุบัติเหตุตกเหวไปเอง เธอไม่ได้ตาย แต่ก็ไม่ได้แสดงว่าพวกเขาไม่ผิด

ความชั่วที่เคยทำ เวรกรรมที่เคยก่อ ยังไงก็ต้องชดใช้

บัญชีนี้ เธอจะค่อยๆคิดกับพวกเขาให้เคลียร์เอง

วันนี้ ในสวนกุหลาบวุ่นวายมาก

หนานซ่งกลับมาแล้วก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ จ้างคนงานมาทำความสะอาดห้องของคุณพ่อคุณแม่แล้วก็ของตัวเองให้สะอาด ส่วนของของหนานหนิงไป่กับหนานหยา ก็โยนทิ้งไปให้หมด!

"อ๊าย……เครื่องเพชรของฉัน เสื้อผ้าของฉัน กระเป๋าของฉัน……พวกแกทำอะไรเนี่ย?!"

ของรักของหวงของหนานหยาโดนคนงานโยนทิ้งออกไปเหมือนขยะ ใจเธอกำลังแตกสลาย ชี้หนานซ่งแล้วตะคอกใส่ "แกกลับมาแล้วเป็นบ้าอะไร! ฉันอยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว!"

หนานซ่งนั่งอยู่บนโซฟา แล้วค้นรายชื่อของคนในคฤหาสน์ตอนนี้อย่างชิลล์ๆ ไม่แม้แต่จะมองน้องสาวที่เธอเคยเอ็นดูเลย

"ห้องของฉัน โดนคนสกปรกอย่างแกอยู่มาสามปี ถึงว่าล่ะถึงมีแต่ขยะ"

เธอหันไปพูดกับกลุ่มคนงานว่า "จัดการให้ละเอียดด้วยนะคะ อย่าปล่อยให้มีขยะแม้แต่นิด ถ้ามีของอะไรเสียหายพวกคุณไม่ต้องชดใช้ ฉันแค่ต้องการความสะอาดค่ะ"

"ครับ ไม่มีปัญหาครับ" พอกลุ่มคนงานได้รับคำสั่งแบบนี้จึงไม่เบามืออีก กระเป๋าแบรนด์เนมพวกนั้นในสายตาผู้ชายอย่างพวกเขาก็ไม่ต่างอะไรกับถุงซื้อผัก จึงโยนใส่ถุงแล้วโยนออกไปหมดเลย

หนานหยาหัวจะระเบิด "อ๊าย เอามือสกปรกของพวกแกออกไปนะ อย่าแตะต้องกระเป๋าของฉัน!"

เธอเหวี่ยงมือไปมาจะไปข่วนคนอื่น หนานซ่งเริ่มรำคาญ จึงดึงผ้าม่านลงมาแล้วมัดตัวหนานหยาไว้ที่เก้าอี้ แล้วใช้ถุงเท้ายัดปาก โลกจึงเงียบสงบทันที

ใช้เวลาไปทั้งวัน ห้องของเธอกับห้องของคุณพ่อคุณแม่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม หนานซ่งให้อั่งเปาก้อนโตกับกลุ่มคนงาน แล้วโบกมือให้พวกเขาไปได้แล้ว

ตอนที่หนานหนิงไป่กลับมา เห็นของโบราณที่สะสมไว้ถูกโยนทิ้งอยู่ที่ทางเดิน ใจจึงเกร็งทันที แล้วเกือบจะร้องไห้ "ลูกรักของฉัน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? ใครเป็นคนทำ?!"

หนานหยาถูกปล่อยตัวแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าอ้อมกอดคุณพ่ออย่างน่าสงสาร ร้องไห้แล้วชี้ฟ้องหนานซ่ง "คุณพ่อคะ มันเป็นคนทำค่ะ! มันเป็นคนโยนของทั้งหมดของเราออกมา!"

หนานหนิงไป่มองไปทางหนานซ่ง สายตาไม่เป็นมิตรเลย "หลานรัก นี่หลานกำลังทำอะไร?"

"ช่วยพวกคุณอาย้ายบ้านไงคะ"

หนานซ่งยืนกอดอกอยู่หน้าบันได แล้วมองพวกเขาอย่างขี้เกียจ "อาสองคะ บ้านหลังนี้เป็นทรัพย์สินส่วนบุคคลของพ่อหนู แม้แต่บ้านหลังนี้คุณอาก็จะแย่งกับหนูเหรอคะ? ถ้าพูดออกไป หนูกลัวว่าคุณอาจะเสื่อมเสียชื่อเสียงนะคะ"

หนานหนิงไป่กัดฟันแน่น ตอนนั้นเขาเป็นคนชอบสวนกุหลาบก่อน แต่เพราะว่าเงินในมือไม่พอพี่ชายเลยลงมือซื้อก่อน เขาเล็งคฤหาสน์นี้มานานแล้ว พอหนานซ่งตายปุ๊บเขาก็รีบย้ายเข้ามาเลย

ใบหน้าอ้วนบวมของเขาฝืนยิ้ม "เสี่ยวซ่ง เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ยังไงตอนนี้อาก็เป็นประธานกรรมการบริษัทตระกูลหนาน แล้วอาก็อยู่สวนกุหลาบนี้จนชินแล้วด้วย……"

"ความเคยชินปรับเปลี่ยนได้ค่ะ"

หนานซ่งพูดแทรกเขาทันที สีหน้านิ่งเฉย น้ำเสียงก็เรียบนิ่ง "ประธานกรรมการบริษัทก็เปลี่ยนได้ค่ะ อาสอง ถ้าอาอยากจะเกษียณก่อน หนูจัดการให้ได้นะคะ"