หญิงสาวที่ถูกตำหนิเผลอช้อนตาขึ้น และก็ประสานกับดวงตาคมกริบดุดันของเมสันเข้าพอดี

“เอ่อ…ดิฉันขอโทษค่ะ”

“ไสหัวไปให้พ้น คราวหน้าคราวหลังอย่ามาวุ่นวายใกล้ๆ ฉันอีก” เมสันเค้นเสียงดุดันใส่อย่างไม่ปรานี แมทธิวเห็นลัลดาตัวสั่นเทาก็อดสงสารไม่ได้

“พี่ไมค์ดุลัลดาทำไมครับ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

“นายนั่งเฉยๆ เถอะน่ะแมท” เมสันบอกน้องชาย ก่อนจะตวัดตาจ้องหน้าซีดเผือดของลัลดาอีกครั้ง “ไปเรียกให้น้องมัทเข้ามา ส่วนเธอจะไสหัวไปไหนก็ไป”

“ค่ะ…ค่ะ คุณไมค์”

ลัลดารับคำเสียงเจือสะอื้น ก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แมทธิวมองตามร่างเล็กไปอย่างสงสาร

“พี่ไมค์ยังไม่หายโกรธลัลดาอีกเหรอครับ”

“พี่ไม่ได้โกรธแม่นั่น”

“ไม่ได้โกรธ แต่แทบจะกินหัวเข้าไปแบบนี้ เป็นผมก็กลัวจนหัวหดเหมือนกันล่ะครับ” แมทธิวส่ายหน้าน้อยๆ “ทีกับผมบอกให้เป็นสุภาพบุรุษ แต่พี่ไมค์ไม่เห็นเป็นสุภาพบุรุษกับลัลดาเลยนะครับ”

“ยกเว้นผู้หญิงคนนี้ แมท” น้ำเสียงของเมสันดุกระด้าง

“ครับ” แมทธิวระบายลมหายใจออกมา “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไม่อยากทะเลาะกับยัยเด็กบ้านั่นอีก”

ชายหนุ่มลุกขึ้น จะรีบปลีกตัวหนีไป แต่มัทนาปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน

“สวัสดีค่ะพี่ไมค์…”

มัทนายกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนช้อยและระบายยิ้มหวาน เมสันสำลักน้ำชาที่กำลังจิบอยู่จนไอค่อกแค่ก

‘พี่ไมค์จะต้องสำลักความสวยของเราแน่ๆ’

มัทนาคิดอย่างดีอกดีใจ ความไม่มั่นใจจางหายไปจนหมดไม่เหลืออีกเลย

“สวัสดีครับน้องมัท”

เมสันแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ตรงกันข้ามกับแมทธิวที่หัวเราะลั่นโดยไม่คิดจะกักเก็บแม้แต่น้อย

มัทนาหันไปมองศัตรูคู่อาฆาตตาขุ่นเขียว “แค่เห็นคนสวยแค่นี้ จะต้องเป็นบ้าเลยหรือไง นายแมทธิว”

แมทธิวยกมือขึ้นกุมหน้าท้องเพราะหัวเราะจนจุกไปหมด ก่อนจะรีบตอบออกมา

“นี่เธอ เอาดวงตาหรือตาตุ่มมองน่ะ ถึงคิดว่าสวย”

“ไอ้บ้า…ฉันสวยจนคนมองกันทั้งตลาด มีนายคนเดียวนั่นแหละตาต่ำเป็นตาตุ่ม”

มัทนาเชิดหน้าสูงด้วยความมั่นใจในตัวเอง กำลังจะก้าวข้ามถนน แต่เสียงเห่าของสุนัขก็ดังขึ้น

โฮ่งๆ ๆ ๆ

เท้าบอบบางในรองเท้าส้นสูงย้อนยุคชะงัก และหันไปมองเหล่าสุนัขด้วยความประหลาดใจ

“รู้นะว่าชื่นชมในความสวยของฉัน แต่ไม่ต้องเห่าก็ได้นะ มันตกใจ”

หล่อนคุยกับสุนัขเป็นตุเป็นตะ และกำลังจะเริ่มเดินอีกครั้ง ฝูงหมาจรจัดก็วิ่งมุ่งหน้าเข้ามาหาหล่อน

“เฮ้ย…เอาแล้วไง” มัทนาตกใจช็อกเมื่อฝูงสุนัขวิ่งเข้ามาใกล้ทุกขณะ “แบบนี้มันสวยจนหมาทนไม่ไหวใช่ไหมเนี่ย ไม่ไหวแล้ว วิ่งดีกว่า…” แล้วหล่อนก็รีบโกยอ้าวข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว “นังนัตตี้ ปลดล็อกประตูเร็วสิยะ หมามันมาแล้ว!!!”

ดลกรที่กำลังคุยกับผู้ชายอยู่รีบเอาหูฟังออก เมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกแรงๆ ข้างรถ

“อะไรของแกนังมัท!”

มัทนารีบกระชากประตูเปิด และพุ่งเข้ามานั่งอย่างรวดเร็วในสภาพกระหืดกระหอบ

“ก็หมามันไล่ฟัดฉันน่ะสิ”

“เฮ้ยยย แก…สวยจนหมาฟัดเลยเหรอ”

มัทนาส่ายหน้าไปมา และพยายามตั้งสติ ขณะที่ดลกรค่อยๆ บังคับรถให้เคลื่อนขึ้นไปสู่ท้องถนน

“ฉันว่าไม่ใช่แล้วล่ะ”

“ทำไมแกพูดแบบนี้ล่ะนังมัท ฉันอุตส่าห์สละเวลาคุยกับผู้ชายไปเป็นคอสตูมให้แกเชียวนะยะ”

“นังนัตตี้…”

“หือ? ว่าไงแก”

“จอดรถ”

“ฮะ?”

“ฉันบอกให้จอดรถไงยะ”

มัทนาระเบิดเสียงแหลมดังลั่น และดลกรก็แสบหูมากจนต้องรีบทำตาม

“จอดแล้ว ว่ามามีอะไรยะ”

“มีอะไรเหรอ” มัทนาจ้องหน้าเพื่อนกะเทยคนสนิทอย่างแสนขุ่นเคือง “มีแบบนี้ไง นังนัตตี้!”

“โอ๊ยๆ ๆ ๆ แก…ตีฉันทำไม ฉันเจ็บ…”

“นี่มันยังไม่สาสมกับที่แกให้ฉันแต่งตัวบ้าๆ แบบนี้ไปพบพี่ไมค์เลยนังนัตตี้”

“โอ๊ยยยยย แก…ฉันขอโทษ เดี๋ยวฉันคิดพร็อพให้ใหม่”

“ไม่อาวววววว…แกไปตายซะ นังนัตตี้!!!”

สงครามในรถยังคงร้อนระอุ และกว่าจะมอดดับดลกรก็ถูกเพื่อนชะนีทุบตีจนสะบักสะบอมเลยทีเดียว