แล้วก็รีบดึงกระดาษออกมาจากแผ่นหลังของมัทนา ก่อนจะยื่นให้กับเพื่อน

“ยิ่งกว่าแรดก็ฉันนี่แหละค่ะ” ดลกรอ่านทวน ก่อนจะหัวเราะลั่นอย่างหยุดไม่ได้ “ถูกใจฉันจริงๆ เลยว่ะนังมัท นี่ฉันอยากรู้จังใครเขียน ฉันจะได้มอบธนบัตรใบสุดท้ายในกระเป๋าให้คนคนนั้น”

มัทนาเห็นข้อความในกระดาษ แล้วก็กำมือแน่น ขยำกระดาษใบนั้นจนแทบแหลกคามือ ดวงตาลุกโชนไปด้วยกองไฟ

“ไอ้แมทธิว!”

หล่อนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะตอนนี้รู้แล้วว่าสายตาที่ทุกคนจ้องมองมานั้นไม่ได้ชื่นชม แต่คือขบขัน

“นี่นังนัตตี้! แกจะหัวเราะให้ฟันกรามออกมาดิ้นบนพื้นเลยหรือไง หุบปากเดี๋ยวนี้นะ ฉันกำลังแค้นนนนน…!”

“ก็มันหยุดไม่ได้นี่นา มันขำนี่แก…”

ดลกรยังคงหัวเราะไม่หยุด หัวเราะจนต้องงอตัวเพราะจุกท้องเลยทีเดียว

“ถ้าแกไม่หยุดหัวเราะ ฉันจะเลาะฟันแกออกมาให้หมดปากเชียว”

“อุ๊บบบบ” ดลกรยกมือขึ้นอุดปาก ปิดกั้นเสียงหัวเราะ “หยุดแล้วจ้ะแม่แรด…เอ๊ย…แม่ชะนีเพื่อนรัก”

“ว่าแต่…แกรู้ได้ยังไงว่าคุณแมทธิวทำแก”

“จะมีใครที่ไหนมีความคิดทุเรศๆ แบบหมอนั่นอีกล่ะ”

“ก็แกไง เมื่อวานนี้แกก็เพิ่งว่าคุณแมทธิวสุดหล่อของฉันเป็นควาย ลืมไปแล้วหรือไงยะ” ดลกรตอกย้ำ

“แล้วนั่นมันความคิดใครล่ะ นังนัตตี้!”

ดลกรยิ้มหน้าเจื่อน เสหลบตาเพื่อนชะนีที่กำลังโกรธจัด “แล้วนี่แกจะไปซื้อชุดทำงานอีกไหมเนี่ย”

“ไป…แต่ขอปรับลมปราณก่อน ตอนนี้มันแตกซ่านเหลือเกิน”

แล้วมัทนาก็ทำท่าเลียนแบบหนังจีนกำลังภายในที่กำลังฝึกวิทยายุทธไม่มีผิด

ดลกรเห็นก็ส่ายหน้าดิกและหัวเราะขบขัน “บรรพบุรุษแกเป็นเอี้ยก้วยหรือไงยะ ถึงต้องทำท่าทางแบบนี้น่ะ”

“เปล่า”

“แล้วทำไปทำไม”

“ก็ฉันติดหนังจีนกำลังภายในนี่ ขออีกสองกระบวนท่านะนังนัตตี้ อย่ากวน”

ดลกรส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนจะถอยออกห่างจากร่างของเพื่อนรักไปสองสามก้าว พร้อมกับส่ายศีรษะไปมาให้กับสายตาของคนอื่นที่จ้องมองมา

“ไม่ใช่เพื่อนผมครับ ผมไม่รู้จักครับ”

มัทนาสงบจิตสงบใจได้แล้วก็เดินเข้ามาหาเพื่อน “แกต้องช่วยฉันคิดวิธีแก้แค้นไอ้หมอนั่นด้วยนะ นังนัตตี้”

“โอ๊ย ไม่เอาแล้วแก ฉันว่าเอาเวลาทะเลาะกับคุณแมทธิว ไปอ่อยคุณหมอสุดหล่อไม่ดีกว่าเหรอ”

“แต่ฉันแค้นนี่นา ดูสิกำลังภายในเหลือสองขีดเอง”

ดลกรเบ้ปาก กลอกตามองบน

“อีบ้า”

ดลกรยืนเอียงคอซ้ายขวาอยู่หลายครั้ง ก่อนจะดีดนิ้วแรงๆ และพูดขึ้นเสียงตื่นเต้น

“ฉันคิดออกแล้วแก…”

“คิดอะไรออกเหรอนังนัตตี้”

มัทนาเองก็อดตื่นเต้นดีใจไม่ได้ เพราะแผนแต่ละอย่างที่ออกมาจากหัวของดลกรล้วนแต่ยอดเยี่ยมทั้งนั้น

“แกต้องเปลี่ยนการแต่งตัวเสียใหม่”

ดลกรมองเพื่อนสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า

“แต่งแบบนี้มันดูกะโปโลเกินไป”

มัทนาก้มมองดูตัวเอง ก่อนจะเลิกคิ้วมองเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันว่าฉันก็แต่งดีแล้วนะแก กระโปรงยีนกับเสื้อยืด แล้วก็ใส่รองเท้าผ้าใบ มันเท่ออก”

ดลกรแหวะปากอย่างไม่เห็นด้วย

“มันไม่สวย มันไม่เข้ากับแก เชื่อสายตาฉันเถอะ เปลี่ยนการแต่งตัวใหม่ แล้วรับรอง คุณหมอสุดหล่อจะต้องวิ่งเข้าชนเหมือนวัวกระทิงแน่ๆ”

“แค่ชอบฉันก็พอ ไม่ต้องเข้ามาขวิดมาชนก็ได้”

“เออ…นั่นแหละ ว่าแต่แกจะยอมให้ฉันเป็นคอสตูมให้หรือเปล่าล่ะยะ”

มัทนาถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างไม่มีทางเลือก อย่างน้อยดลกรก็เป็นเพื่อนรัก ยังไงก็ต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับหล่อนอยู่แล้ว

“ตกลง”

ดลกรยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย “รู้ไหมว่าความฝันอันยิ่งใหญ่รองลงมาจากการได้สอยณเดชน์มาเป็นผัวคืออะไร”

มัทนาส่ายหน้าดิก ลางสังหรณ์เริ่มทำงานแล้ว

“ไม่รู้สิ ความฝันแกเยอะไปหมด ฉันจำไม่ค่อยได้

“เป็นคอสตูมยังไงล่ะยะ รับรองแกจะต้องสวย…จะต้องสวยจนทุกคนมองเหลียวหลัง น้ำลายยืดเลยทีเดียว”

คนฟังเริ่มสะพรึง “แกแน่ใจนะว่าแกทำได้”

“ล้านเปอร์เซ็นต์”

“แล้วแกจะให้ฉันแต่งตัวแบบไหนล่ะ”

ดลกรยิ้มทั้งปากทั้งดวงตา และยกมือตบกันจนเกิดเสียงดัง “แกรู้อะไรไหมว่าตอนนี้เทรนด์ลายดอกกำลังมาแรง”

“หึ…ไม่รู้เลย…”

มัทนาส่ายหัว ทำหน้าฉงน

“งั้นก็รู้ไว้ซะ ฉันจะจับแกแต่งตัวให้สวย…ด้วยเสื้อผ้าลายดอกแสนงดงาม รับรอง…คุณหมอสุดหล่อต้องมองตาค้างแน่ๆ”

“แกแน่ใจนะนังนัตตี้”

“ยิ่งกว่าแน่ใจอีก” ดลกรเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “งั้นวันนี้นอกจากชอปปิงชุดทำงานให้แกแล้ว ฉันจะพาแกไปชอปชุดลายดอกด้วย รับรองแกสวยสะพรึงแน่”

“สะพรึงนี่ใช้กับศพหรือเปล่าแก” มัทนาเริ่มไม่มั่นใจ

“งั้นเปลี่ยนคำพูดใหม่ก็ได้ สวยสะพรั่ง…เป็นไง ฟังดูแล้วสดชื่นขึ้นไหมนังมัท”

“เออ…ดีขึ้นหน่อย”

“งั้นเราไปชอปปิงช่วยชาติกันเถอะ”

แล้วดลกรก็ลากแขนมัทนาให้เดินตามไปด้วยความกระตือรือร้น ตรงกันข้ามกับมัทนาที่ตอนนี้รู้สึกราวกับถูกราหูอมพิกล