“ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอก ฉันตัดสินใจแล้ว”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ของมัทนา ทำให้ดลกรรู้ดีว่าไม่อาจขัดขวางเพื่อนได้อีกแล้ว รถญี่ปุ่นราคาไม่กี่แสนแล่นขึ้นไปบนท้องถนนและมุ่งหน้าสู่สถานีขนส่งผู้โดยสารด้วยความเร็ว

เมสันเห็นน้องชายคนเล็กเดินหน้าบูดกลับเข้ามาในบ้านก็อดทักทายระคนเหน็บแนมไม่ได้

“เดี๋ยวนี้จะไปจะมาไม่คิดจะบอกกล่าวพี่สักคำเลยนะ แมทธิว”

แมทธิวชะงักเท้าเล็กน้อย หันมายกมือทักทายพี่ชายคนรอง

“สวัสดีครับ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

“พี่มีเรื่องจะคุยกับนาย”

“เอาไว้หลังอาบน้ำนะครับ”

เมสันเดินมาหยุดตรงหน้าและจ้องใบหน้าเหนื่อยล้าของน้องชายเขม็ง

“เดี๋ยวนี้”

แมทธิวพ่นลมออกมาทางปากเบาๆ ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งบนโซฟาและมองพี่ชาย

“มีอะไรกับผมหรือครับ”

“เรื่องน้องมัท”

แมทธิวตัวเกร็งขึ้นมาในทันที “อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนี้ให้ผมได้ยินอีกเลยครับ”

“ทำไมล่ะ เกลียดมากหรือ”

กรามแกร่งของแมทธิวขบกันแน่นจนขึ้นสันปูดเป่ง “เปล่าครับ ก็แค่ไม่อยากรื้อฟื้น”

เมสันเดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆ น้องชาย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“พี่ไม่รู้หรอกนะว่านายคิดยังไงกับน้องมัท เพราะนายเก็บความรู้สึกเก่งมากจนพี่มองไม่ออก แต่พี่รู้ว่าน้องมัทคิดยังไงกับนาย”

แมทธิวสบประสานสายตากับพี่ชาย ก่อนจะยิ้มเยาะ “เกลียดไงครับ แม่นั่นเกลียดผมเข้ากระดูกดำ”

“รักต่างหากล่ะ”

แมทธิวอึ้งไป ก่อนจะหัวเราะออกมา “พี่ไมค์อย่าพูดในสิ่งที่ไม่ใช่ความจริงเลยครับ ผมไม่อยากฟัง”

“แต่นายต้องฟัง น้องมัทรักนาย”

ดวงตาของแมทธิวกร้าวกระด้าง

“แต่เท่าที่ผมเห็น ยัยนั่นรักพี่ไมค์ รักมาตลอดหลายสิบปี ตอนนี้ก็ยังรักไม่เปลี่ยนแปลง”

คนพูดกัดฟันแน่นและผุดลุกขึ้นยืน

“ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้วครับ ผมขอตัว”

“อย่าเพิ่งไปแมทธิว”

เมสันคว้าแขนน้องชายเอาไว้ ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้า

เมื่อเห็นน้องชายผุดลุกขึ้นและเดินออกไปที่ประตูห้องรับแขกก็อดถามไม่ได้

“แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ”

“ผมจะไปหามัทครับ จะไปหาเธอ จะไปบอกกับเธอว่าผมรักเธอมากแค่ไหน แล้วก็ขอโทษกับความชั่วช้าที่ผมกระทำกับเธอลงไป…”

เมสันยิ้มกว้างยินดีกับน้องชาย

“พี่ดีใจนะที่นายรู้หัวใจตัวเองแล้ว ขอให้มีความสุขและสมหวังกับคนรักนะแมทธิว”

“ขอบคุณครับพี่ไมค์”

แมทธิวกำลังจะก้าวเดินออกไป แต่เสียงโทรศัพท์มือถือของเมสันดังขึ้นมาเสียก่อน ชายหนุ่มหยุดเดิน หันไปมองพี่ชาย

“ครับ เมสันพูดครับ”

พี่ชายของเขากรอกเสียงไปตามสาย

“ว่าไงนะครับ น้องมัทกำลังจะหนีไปต่างจังหวัด”

หัวใจของแมทธิวคล้ายกับถูกเหวี่ยงออกไปนอกชั้นบรรยากาศ เขารีบเดินเข้ามาหาพี่ชายอีกครั้งด้วยความร้อนรน

“มัทอยู่ที่ไหนครับพี่ไมค์”

เมสันมองเขาอย่างเห็นใจ ก่อนจะเอ่ยถามไปตามสาย

“แล้วตอนนี้น้องมัทอยู่ที่ไหนครับ บขส. โอเคครับ รบกวนรั้งเอาไว้ด้วยนะครับ แมทธิวกำลังจะตามไป ขอบคุณครับ ขอบคุณที่ส่งข่าว”

“มัทอยู่ที่ไหนครับพี่ไมค์…เธออยู่ที่ไหน ผมจะไปหาเธอ”

“ใจเย็นๆ นะแมทธิว…น้องมัทกำลังจะไปต่างจังหวัด ตอนนี้อยู่ที่ บขส. นายรีบตามไปเถอะ”

“ครับ…ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

แมทธิวแทบจะกระโจนออกมาจากบ้านเลยทีเดียว รถคันงามพุ่งทะยานขึ้นไปบนถนนด้วยความเร็วสูงสุด

“มัท…ได้โปรด…อย่าเพิ่งทิ้งฉันไปตอนนี้เลย ฉันรักเธอ…ฉันรักเธอมากนะ มัทนา…”

แมทธิวคร่ำครวญด้วยความเสียใจ และเพิ่มความเร็วของรถมากขึ้นเท่าที่จะสามารถทำได้

เมสันยืนกอดอกมองท้ายรถของน้องชายที่แล่นออกไปด้วยความเร็วสูงด้วยความโล่งใจ

“ในที่สุดก็เข้าใจกันเสียทีนะ นายแมท น้องมัท”

คุณหมอหนุ่มระบายยิ้มบางๆ กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องรับแขก แต่ก็ชนเข้ากับร่างนุ่มนิ่มของลัลดาเสียก่อน

“อ๊ะ…”

สาวใช้หน้าหวานอุทานตกใจและเซถลาจะล้มลง แต่มือใหญ่ของเมสันตวัดรวบเอาไว้ได้ทัน

“ขอบ…ขอบคุณค่ะ คุณไมค์”

หล่อนยกมือขึ้นดันแผงอกกว้างเอาไว้ ละล่ำละลักกล่าวขอบคุณออกไป

ใบหน้าของเมสันดุกระด้างขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าคนซุ่มซ่ามคือหล่อน เขาแทบจะผลักหล่อนออกห่างทันที

“ทำไมชอบเสนอหน้าเข้ามาใกล้ฉันนัก ลัลดา” ทุกพยางค์ล้วนแต่เล็ดลอดออกมาจากไรฟันทั้งสิ้น

คนถูกกล่าวหาตัวสั่นเทา น้ำตาซึม

“ลัล…เอ่อ…ลัล”

“ไสหัวไปให้พ้นเลย อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไปสิ ไป๊!”

นี่ถ้าเขาจับหล่อนเหวี่ยงลงนรกได้ เมสันก็คงทำไปแล้วล่ะมั้ง ลัลดาร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนจะวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว