“งั้นพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ พรุ่งนี้มีผ่าตัดแต่เช้าเลย”

“ค่ะพี่ไมค์ ขอบคุณนะคะที่ช่วยปลอบใจมัท”

“ไม่เป็นไรครับ พี่ยินดี เพราะพี่ก็อยากให้น้องมัทกับนายแมทปรับความเข้าใจกันได้เสียที”

มัทนายิ้มเอียงอาย แก้มนวลยังมีรอยเปื้อนของคราบน้ำตา “ถ้าน้องชายของพี่ไมค์คิดเหมือนกันกับมัทก็คงจะดีสิคะ”

“พี่ว่าไม่ต่างกันหรอกครับ ขอตัวนะครับ”

มัทนายิ้มให้เมสันอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในบ้าน ในขณะที่ตัวหล่อนยืนกอดอกยิ้มอย่างมีความสุข หัวใจเริ่มผ่อนคลายขึ้นเมื่อรู้ถึงสาเหตุของการห่างเหิน “นึกว่าเบื่อกันแล้วเสียอีก…” หล่อนอมยิ้มบางๆ มองดวงจันทร์บนท้องฟ้าอย่างมีความสุข

เช้าวันใหม่ มัทนารีบตื่นแต่เช้ามืดเพื่อออกไปจ่ายตลาด ตั้งใจจะทำของอร่อยให้กับแมทธิวกิน แต่พอกลับมาถึงบ้านเท่านั้นก็รู้ว่าชายหนุ่มบินด่วนกลับอิตาลีไปเสียแล้ว

ข้าวของในมือที่หิ้วอยู่หลุดร่วงลงกระแทกพื้น ดวงตามีน้ำตาเอ่อล้น เมสันจึงต้องเข้ามาประคอง

“น้องมัท…ไม่เป็นอะไรนะครับ”

“เขา…แมทธิวเขาไม่ต้องการมัทแล้ว” หล่อนร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นความอับอาย

“พี่ก็เพิ่งรู้เหมือนกัน ตอนเห็นมันลากกระเป๋าออกจากบ้านน่ะ ห้ามก็ไม่ฟัง”

“เขาคง…ไม่อยากเห็นหน้ามัท” หล่อนเจ็บปวดเจียนแทบขาดใจ “เขาเกลียดมัทมาก”

“พี่ว่าน่าจะมีอะไรเข้าใจผิดกันมากกว่านะ”

“เอ่อ…คุณแมทฝากจดหมายไว้ให้คุณมัทด้วยค่ะ”

ลัลดาพูดขึ้นเสียงสั่น ก่อนจะรีบหลบตาคมกริบของเมสัน เมื่อเขาหันไปกระชากจดหมายออกมาจากมือของหล่อน

“น้องมัทอ่านสิ เผื่อนายแมทจะบอกอะไรไว้ในนี้”

“ว่าไงนะแก…แกถูกทิ้งอย่างนั้นเหรอ” ดลกรอุทานเสียงดัง ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากเมื่อเห็นเพื่อนสาวมองด้วยสายตาเจ็บปวด “ฉันขอโทษนะแก ฉันก็แค่…ตกใจ”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็ฉันมันถูกทิ้งแล้วจริงๆ นี่”

ดลกรยื่นมือไปกุมมือเพื่อนรัก ก่อนจะพูดให้กำลังใจ “นี่แกอย่าร้องไห้สินังมัท…” คนพูดน้ำตาซึมไปด้วย “แกลืมไปแล้วหรือไงว่าผู้ชายที่แกชอบคือคุณหมอเมสัน ไม่ใช่คุณแมทธิวสุดหล่อของฉัน”

จบคำพูดของดลกร มัทนาก็ยิ่งร้องไห้มากยิ่งขึ้น “แกเบาๆ สิ เดี๋ยวพ่อแกก็ออกมาเห็นพอดี”

มัทนายกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น “ก็ใช่…เมื่อก่อนฉันชอบพี่ไมค์ แต่ตอนนี้…หัวใจฉันเป็นอะไรไม่รู้ มันเอาแต่คิดถึงหน้าหมอนั่นอยู่ตลอดเวลา ฉันห้ามเท่าไหร่มันก็ไม่เคยฟังเลย”

“นั่นไง ฉันว่าแล้วเชียว”

ดลกรดีดนิ้วเสียงดัง

“แกต้องรักคุณแมทธิวสุดหล่อของฉันเข้าแล้วแน่ๆ”

มัทนาพูดไม่ออกเอาแต่ร้องไห้ ดลกรมองเพื่อนรักอย่างเห็นใจ “ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคู่คิดกับแกตั้งเป็นอาทิตย์ ก็ผู้ฉันนั่นแหละดันอยากไปนอกเอาตอนนี้”

“ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ใช่ความผิดของแก และอีกอย่าง ถึงแกอยู่ก็ช่วยทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นไม่ได้หรอก ในเมื่อหมอนั่นไม่ได้รักฉัน เขาทิ้งฉันอย่างเลือดเย็น”

“แก…เจ็บมากไหม…มัท”

มัทนามองเพื่อนรักผ่านม่านน้ำตา

“ถ้าฉันไม่เจ็บจะมานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้เหรอ เจ็บจนหัวใจจะทะลุอยู่แล้วเนี่ย”

“โอ๋ๆ แล้วนี่แกจะทำยังไงต่อไป”

“ฉันยังจะทำอะไรได้อีกล่ะ นอกจากทำใจน่ะ”

“โธ่แก…เจ็บมากไหมเนี่ย”

ดลกรน้ำตาไหล ก่อนจะดึงร่างของมัทนาเข้ามากอดปลอบใจ

“แกร้องเลยนะ ร้องไห้ออกมาเลย จะได้หายเจ็บ ฉันอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้ไม่ต้องกลัวนะ”

มัทนาทำตามที่เพื่อนบอกอย่างเคร่งครัด คือร้องไห้…และร้องไห้อยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน