“ไปเถอะ อ้อ พี่ลืมพูดไป”

“อะไรหรือครับ”

“นายอย่ารุนแรงกับน้องมัทมากนักนะแมทธิว”

น้องชายนิ่งเงียบ พี่ชายจึงพูดต่อ “พี่หมายถึง อย่าหักโหมให้มากนัก น้องมัทตัวนิดเดียวเอง รับมือนายทั้งคืนไหวที่ไหนกันล่ะ”

“ผมก็ไม่ได้…”

“พี่รู้ว่านายจะพูดอะไร แต่เพลาๆ มือหน่อยนะ ถือว่าพี่ขอร้องล่ะ”

“แล้วพี่ไมค์รู้ได้ยังไงครับ แม่นั่นบอก?”

“หมอผู้หญิงที่ตรวจร่างกายให้น้องมัทบอกมาน่ะ”

แมทธิวเป่าปากโล่งใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเป็นหมอผู้หญิงที่ตรวจร่างกายให้กับมัทนา

“ผมจะระวังให้มากขึ้นนะครับ”

“เจ็ดวันหลังจากนี้อย่าเพิ่งทำอะไรน้องมัทนะ ให้เธอได้พักผ่อน อ้อ แล้วน้องมัทต้องนอนค้างที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนนะ เธออ่อนเพลียน่ะ ต้องได้รับน้ำเกลือ”

แมทธิวรู้สึกเกลียดตัวเองไม่น้อย นี่เขาทำรุนแรงเกินไปจนมัทนาต้องเจ็บป่วยเลยหรือ

“ครับ” เขารับคำพี่ชาย “ผมขอตัวนะครับ”

“ไปเถอะ น้องมัทน่าจะนอนหลับอยู่”

แมทธิวฝืนยิ้มให้พี่ชายอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องตรวจของพี่ชาย มุ่งหน้าขึ้นไปหามัทนาบนห้องพักฟื้นชั้นสิบ

มัทนาลืมตาขึ้นบนเตียงภายในห้องพักฟื้นกว้างขวางของโรงพยาบาลของตระกูลมาเลซาสโซ หล่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง และนั่นก็ทำให้คนที่ฟุบหน้าลงกับเตียงรู้สึกตัว เขารีบผงกศีรษะขึ้น พอเห็นว่าหญิงสาวตื่นแล้วและพยายามจะขยับตัวก็อดดุไม่ได้

“นอนลงไปเลย”

“นาย…”

“ฉันเอง มีอะไรไหม หรือคิดว่าเป็นพี่ไมค์”

คนตัวเล็กสะบัดหน้าหนีอย่างโมโห “นายจะมากวนโมโหฉันอีกทำไม ไม่เห็นหรือไงว่าฉันป่วยอยู่น่ะ”

“ก็เพราะว่าป่วยไง ถึงต้องยกเลิกประชุมกลางคันเพื่อมานั่งเบื่อๆ อยู่ที่นี่น่ะ” คนตัวโตโกหกหน้าตาย

“งั้นก็กลับไปเลย”

“กลับไม่ได้ พี่ไมค์บอกให้ฉันดูแลเมียให้ดี”

มัทนาหน้าร้อนจัด แก้มแดงก่ำ “ใครเป็นเมียนาย นี่พูดให้มันดีๆ นะ”

“นายไม่ควรมาเสียเวลาอยู่เฝ้าฉัน”

“ถ้าเสียเวลาฉันจะบอกเอง”

“แต่นายควรเอาเวลาตอนนี้ไปอยู่กับผู้หญิงของนายดีกว่า สนุกกว่าเยอะ จริงไหม” หล่อนอดประชดประชันไม่ได้

“แน่นอน อยู่กับเธอมันไม่มีทางสนุกเท่ากับผู้หญิงคนอื่นของฉันได้หรอก”

“งั้นก็ไปสิ ไปเลย”

หล่อนตวาดแว้ดอย่างโมโห

“ถ้าฉันไป เธอก็จะได้โอกาสไปอ่อยพี่ไมค์น่ะสิ ฉันไม่เปิดโอกาสนั้นให้เธอหรอก”

“ไอ้คนความคิดสกปรก”

“แล้วไง ในเมื่อเธอมันชอบทำอะไรสกปรกๆ นี่นา”

หล่อนสะบัดหน้าหนี และรีบตะแคงหันหลังให้เขาทันที น้ำตาไหลออกมา เกลียดปากผู้ชายคนนี้นัก

แมทธิวมองแผ่นหลังบอบบางในชุดคนไข้ของโรงพยาบาลด้วยสายตาอ่อนแสงลง ความห่วงใยเพิ่มมากขึ้น แต่กระนั้นก็ยังไม่เท่ากับความโหยหาภายในกาย

เขาต้องการจับหล่อนถอดเสื้อผ้า ถอดให้เกลี้ยงเกลา จากนั้นก็จัดการกัดกินดูดกลืนร่างสาวอวบอัดอีกครั้งและอีกครั้ง จนกว่าเขาจะหมดเรี่ยวหมดแรงเช่นเมื่อคืน

บ้าชิบ!

นับวันมัทนาก็ยิ่งมีอิทธิพลต่อระบบสมองและร่างกายของเขามากยิ่งขึ้น ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลย

แมทธิวลุกพรวดขึ้น “ฉันจะออกไปสูบบุหรี่นอกห้อง พักผ่อนไปล่ะ”

แล้วเขาก็ก้าวยาวๆ เดินออกไปจากห้อง เสียงบานประตูกระทบกับวงกบดังขึ้น และมันก็ทำให้มัทนารู้ว่าแมทธิวหายออกไปจากห้องเสียแล้ว

หล่อนค่อยๆ หมุนตัวกลับมา ดวงตาฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความปวดร้าวทรมาน

“คนบ้า…ทำไมในสายตาของนาย ฉันถึงได้เลวนักล่ะ”

ก๊อก ก๊อก

คนตัวเล็กรีบป้ายน้ำตาทิ้ง เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมๆ กับร่างของนางพยาบาลก้าวเข้ามาหา

“พยาบาลเอายามาให้ค่ะ”

หล่อนรับถ้วยยาใสๆ จากมือนางพยาบาลมาเทลงไปในลำคอ ก่อนจะรีบยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอึกใหญ่

“ขอบคุณค่ะ”

นางพยาบาลระบายยิ้มอ่อนหวาน “กลางวันนี้รับประทานอะไรดีคะ เดี๋ยวพยาบาลสั่งขึ้นมาให้ค่ะ”

“เอ่อ…อะไรก็ได้ค่ะ มัทไม่ค่อยหิว”

“ค่ะ งั้นพยาบาลเลือกให้นะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

นางพยาบาลเอาแก้วน้ำไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ

มัทนาล้มตัวลงนอนอีกครั้ง หยาดน้ำตาค่อยๆ เอ่อล้นออกมาอีก หัวใจปวดร้าวเหลือเกิน