“หมายความว่า…ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบแหวนวงนี้เลยเหรอ เป็นไปได้ยังไง ออกจะสวย”

“ก็มีเธอคนเดียวนั่นแหละที่บอกว่าสวย” เขาพูดพร้อมกับดึงมือข้างซ้ายของหล่อนไปตรงหน้า

“นี่นายจะทำอะไรน่ะ” หล่อนพยายามดึงมือกลับ แต่แมทธิวไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยมือฉันนะ”

“อย่าดื้อสิ”

เขาเตือนเสียงนุ่ม ขณะบรรจงสวมแหวนวงที่หล่อนเลือกให้เขาเพื่อไปกำนัลสาวๆ ลงบนนิ้วนางของหล่อน พอเรียบร้อยแล้วก็เอียงคอมองและอมยิ้ม

“แหวนเชยๆ ก็เหมาะกับผู้หญิงเชยๆ แบบเธอดีนะ”

“คนบ้า”

หล่อนดึงมือกลับมา และจะถอดแหวนออก แต่เสียงแมทธิวห้ามเอาไว้เสียก่อน

“ถ้าถอด…พ่อเธอเข้าไปนอนตบยุงในคุกแน่”

“นี่นาย…ทำไมจะต้องมาฝืนใจฉันด้วย ฉันไม่ชอบนี่”

“จะไม่ชอบได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นคนเลือกมันด้วยตัวเอง เอาเป็นว่าใส่แล้วห้ามถอด”

คนตัวโตลุกขึ้นยืน แต่ดวงตายังคงมองมาที่หล่อนตลอดเวลา

มัทนาเม้มปากเป็นเส้นตรงอย่างขัดใจ “นายมันคนบ้าอำนาจ สักวันเถอะ ฉันจะหนีไปให้ไกลๆ เลย”

“กว่าจะถึงวันนั้น ฉันก็เบื่อเธอแล้วล่ะ”

“ไอ้คนบ้า…คนปากร้าย”

แมทธิวหัวเราะร่วน รั้งร่างอรชรขึ้นมาจูบปิดปากหนักหน่วง ตอนแรกมัทนาก็ขัดขืน แต่พอถูกจูบไปสักพักก็ตอบสนองด้วยความเต็มอกเต็มใจ จนแมทธิวต้องรีบถอยออกห่าง

“ฉันมีประชุมตอนเช้า โอ้เอ้ไม่ได้เสียด้วย”

“ก็…ไปสิ…” มัทนาหลบสายตา แก้มนวลแดงก่ำ เกลียดตัวเองนักที่ตอบสนองเขาอยู่เรื่อยเลย

“อย่าดื้ออย่าซนล่ะ แล้วฉันจะรีบกลับมา” ชายหนุ่มจรดปลายจมูกลงบนแก้มนวลอีกครั้ง ก่อนจะตัดใจเดินออกไปจากห้องพักของหญิงสาว

มัทนามองตามไปด้วยความน้อยใจ ก่อนจะยกนิ้วมือข้างซ้ายขึ้นมามอง แหวนเพชรที่หล่อนเป็นคนเลือกแบบและลายอยู่บนนิ้วนาง หากเขามอบให้เพราะรักก็คงดีสินะ

๑๕

มัทนานั่งเหงาหงอยไม่มีอะไรทำ เกลียดตัวเองที่เอาแต่คิดถึงคนบ้า คนลามก คนเอาแต่ใจอย่างแมทธิวตลอดทุกวินาที ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไร สมองรวมไปถึงจิตวิญญาณก็ผุดแต่ชื่อและภาพของเขาขึ้นมารบกวนตลอดเวลา

“คนบ้า นี่เป็นผีหรือไงนะ ตามหลอกหลอนอยู่ได้”

หล่อนนั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่บนเก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนข้างบ้าน เบื้องหน้าเป็นแปลงดอกกุหลาบสีขาวของเมสันที่ปลูกขึ้นเป็นอนุสรณ์ให้แก่ความรักของอดีตคนรักที่ล่วงลับไปแล้ว

“ไม่นะ ปล่อยฉัน” หล่อนร้อนไปทั้งตัว ร้อนราวกับถูกสุมด้วยไฟ และตรงนั้นก็รู้สึกได้ถึงความชุ่มฉ่ำจนน่าละอาย

“ปล่อยนะ”

“อย่าดิ้นสิ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งมีอารมณ์ เห็นไหม”

เขาจงใจเสียดสีท่อนชายที่กำลังบวมเป่งอยู่ภายในเป้ากางเกงเข้าหาอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้มัทนานิ่งสนิท

แมทธิวหัวเราะเบาๆ ก้มลงซุกไซ้ซอกคอระหง ดูดแรงๆ จนสาวน้อยครางสยิว ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

“เย็นนี้ไปดินเนอร์ข้างนอกกัน”

“ดินเนอร์?”

“ใช่ ไปแต่งตัวได้แล้ว ขอสวยๆ ด้วยนะ”

แม้จะรู้สึกหัวใจเต้นแรงมาก แต่ไม่นานก็ห่อเหี่ยวลงเมื่อความน้อยอกน้อยใจมาเยือน

“อย่ามาเสแสร้งทำเป็นดีกับฉันหน่อยเลย ฉันรู้ว่านายจะต้องมีแผนการอะไรบางอย่าง ไม่อย่างนั้นคนใจร้ายอย่างนายคงไม่คิดจะเสียเงินให้ฉันหรอก”

แมทธิวนิ่งไป ก่อนจะอมยิ้ม ดวงตาจ้องหน้ามัทนาตลอดเวลา “ถูกต้อง ที่พาไปเลี้ยงข้าวก็เพราะว่าเมื่อคืนเธอเป็นนางบำเรอบนเตียงได้ถูกอกถูกใจฉันยังไงล่ะ”

หล่อนเม้มปากแน่นอย่างโมโห “ไอ้คนบ้า…ฉันเกลียดนาย”

“จะเกลียดก็เกลียดไปเถอะ แต่เธอต้องไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้ ฉันมีเวลาให้แค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น”

คนตัวเล็กเชิดหน้าสูงอย่างอวดดี “ไม่…ฉันไม่ออกไปไหนกับนายทั้งนั้นแหละ ฉันจะกินข้าวที่นี่”

“แต่นี่คือคำสั่งของฉัน”

“ก็เพราะเป็นคำสั่งของนายไง ฉันเลยไม่ไป”

แมทธิวอมยิ้ม ดันร่างอรชรไปชนกับต้นไม้ และแนบชิดเข้าไปหาด้วยท่าทางคุกคาม

“ถ้าไม่ออกไปกินข้าวข้างนอก งั้นเราก็ขึ้นห้องกัน ฉันจะกินเธอ…กินให้เละไปทั้งตัว”

คนตัวเล็กร้อนฉ่าไปทั้งตัว หน้าตาแดงก่ำ สมองมโนไปไกลสุดกู่เลยทีเดียว

“คนบ้า…นี่ในหัวของนายมีแต่เซ็กซ์หรือไงนะ”

“ปกติก็มีเรื่องงานด้วยนะ แต่พอเห็นหน้าเธอก็อยากจะใส่ อยากจะกระแทกให้มิดด้าม”

“คนลามก”

“จะไปแต่งตัวดีๆ หรือว่าจะให้ฉันกินทั้งตัว” เขายื่นคำขาดและหน้าตาจริงจังมาก

“ก็ได้”

“ก็ได้นี่ หมายถึงจะให้ฉันกินเธอใช่ไหม” คนถามอมยิ้มพึงพอใจ

“จะบ้าหรือไง ฉันหมายถึงจะออกไปกินข้าวกับนายข้างนอกต่างหากล่ะ” หล่อนกำลังจะดิ้นรนอีกครั้ง แต่เหมือนเขารู้ ปล่อยหล่อนออกจากอ้อมแขนพอดี

“ดีมาก งั้นยี่สิบนาทีข้างหน้าเจอกันที่รถนะ”

เขาถอยออกห่างและเดินจากไป ในขณะที่หล่อนยืนนิ่ง มองตามร่างสูงใหญ่ไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย

“คนบ้าอำนาจ” ย่นจมูกใส่เขา ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับเข้าบ้านเพื่อไปเตรียมตัวอย่างไม่มีทางเลือก