“อืม ตามใจแกเถอะ ข้าจะไม่ห้ามอะไรแกอีกแล้ว ขออย่างเดียวติดต่อกลับมาบ้าง”

“ค่ะ” หล่อนสวมกอดร่างของบิดาเอาไว้ ร้องไห้กับอกของท่านด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

ไม่เคยมีวินาทีไหนที่เขาจะเบื่อรับสายลูกค้า เบื่อที่จะเจรจาต่อรองธุรกิจกับผู้ร่วมทุนทำธุรกิจ แต่ตอนนี้ นาทีนี้ และขณะนี้ เขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ฟุ้งซ่านจนเกินจะควบคุมได้ หลายครั้งที่เขาเผลอตวาดคนปลายสายไปด้วยความโมโหเมื่ออีกฝ่ายพูดจาไม่เข้าหู ทั้งๆ ที่ปกติสามารถควบคุมโทสะได้มากกว่านี้

ระยำ!

เขาสบถออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า หงุดหงิดจนแม้แต่เลขาฯ ที่ทำงานร่วมกันมานานยังเข้าหน้าไม่ติด นี่เขาเป็นอะไรไป เขากำลังเป็นบ้าอะไรไป ทำไมถึงได้งุ่นง่านทรมานเช่นนี้

ชายหนุ่มเอนตัวพิงกับเบาะเก้าอี้หนังตัวใหญ่ หลับตาลง สมองที่ควรจะหมกมุ่นอยู่กับงานและเงิน ตอนนี้เอาแต่ละเมอถึงแต่เรื่องคาวๆ บนเตียงนอน กับ…

มัทนา!

บ้าชิบ นี่เขาควรจะทำยังไงดี ควรจะจัดการกับระบบสมองที่แปรปรวนอย่างหนักนี่ยังไงดี

คนตัวโตลุกขึ้นยืน เดินกลับไปกลับมาภายในห้องทำงานครั้งแล้วครั้งเล่า ในสมองเต็มไปด้วยเรื่องราวของมัทนาเต็มไปหมด เขาพยายามที่จะหยุดคิดถึงหล่อน แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งประสบกับความล้มเหลว เมื่อเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นมันยังคงตามหลอกหลอนราวกับผีบ้าตลอดเวลา

ความรู้สึกยามถูกโอบกระชับบีบรัดจากกล้ามเนื้อสาวภายในของมัทนาทำให้เขาเผลอครางออกมาเสียทุกครั้งไป เนื้อตัวยังร้อนรุ่มทรมาน ความรู้สึกต้องการจะสอดแทรกเข้าไปในเรือนกายคับแคบนั้นยังคงล้นปรี่

เขาควรจะอิ่มเอมหลังจากดื่มกินเจ้าหล่อนหลายครั้งในค่ำคืนนั้น แต่ความรู้สึกที่มีในตอนนี้มันยังห่างไกลจากคำว่าอิ่มเอมมากมายนัก เขายังต้องการหล่อนอย่างรุนแรง ต้องการฝากฝังความเป็นชายลงไปในร่องลึกซ้ำๆ ทำให้หล่อนครวญคราง และแดงก่ำไปทั้งตัวเหมือนกับที่เคยทำ

โอ้…พระเจ้า นี่เขากำลังเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมจะต้องโหยหามัทนามากมายขนาดนี้ หล่อนก็แค่ผู้หญิงน่ารังเกียจคนหนึ่ง และก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่มักจะมองข้ามเขาไปตลอดเวลา

กรามแกร่งขบกันแน่น พยายามควบคุมโทสะร้ายภายในอก แต่มันก็ทำได้ยากเย็นนัก สภาพของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากเด็กหนุ่มร้อนรักที่แข็งชันทุกครั้งที่เห็นสิ่งเร้าทางเพศ เขาควรจะควบคุมมันให้สงบเงียบ แต่มันกลับผงาดคึกคักร้อนแรง

แมทธิวเดินไปหยุดที่หน้าต่างกระจก ยื่นมือไปเลื่อนกระจกใสตรงหน้าให้เปิดกว้างออก สายลมเย็นๆ พัดเข้าใส่ร่าง แต่ก็ไม่อาจดับไฟปรารถนาที่ลุกโชนอยู่ภายในกายให้มอดลงได้เลย

ชายหนุ่มยิ้มเครียดๆ แต่กลับทำให้เขาลุ่มหลงและคิดถึงได้ทุกลมหายใจ

หรือว่าเขาควรจะทำตามสิ่งที่หัวใจต้องการดีนะ ไปหาหล่อน ลากหล่อนมาเก็บไว้ข้างกาย รอจนกว่าจะเบื่อหน่าย ค่อยจัดการโยนหล่อนทิ้งลงไปในถังขยะ

ใช่…นี่แหละคือความคิดที่เยี่ยมยอดที่สุด

เช้าวันต่อมา มัทนาก็ลากกระเป๋าออกมาที่รถของดลกรที่จอดรออยู่ หล่อนหันไปยกมือไหว้บิดา

“มัทไปนะพ่อ ถ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วมัทจะกลับมาหาพ่อจ้ะ”

มนตรีตาแดงๆ แต่ก็พยายามฝืนยิ้ม “ไปเถอะ พักผ่อนให้สบายกายสบายใจ มีแรงแล้วค่อยกลับมา”

“มัทไปไม่นานหรอกพ่อ เดี๋ยวมัทก็กลับมา”

มัทนาโผเข้ามากอดบิดา ร้องไห้กับอกของท่าน ก่อนจะเดินห่างออกไป

ขวับ…

โทรศัพท์ในมือของมนตรีถูกแมทธิวกระชากไปแนบหูของตัวเองทันที

“พ่อ…มีอะไรกับมัทเหรอคะ”

“เธออยู่ที่ไหน กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”

เสียงที่กรอกมาตามสายไม่ใช่เสียงของบิดา แต่เป็นเสียงของ…?!

“นาย…แมทธิว!”

“ใช่ ฉันเอง กลับมาที่บ้านเดี๋ยวนี้ ฉันรอเธออยู่”

มัทนาเม้มปากแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่มีทางกลับไปเจอหน้านายอีกเด็ดขาด ไสหัวไปลงนรกซะ”

แทนที่เขาจะรามือกลับหัวเราะร่วน “ถ้าไม่กลับมาลงนรกด้วยกัน พ่อเธอก็จะลงนรกนำหน้าไปก่อนนะ มัทนา”

“นี่…นายจะทำอะไรพ่อฉันน่ะ”

แมทธิวหัวเราะร่วน “ก็พ่อเธอยักยอกเงินฉันไปตั้งหลายสิบล้านไม่ใช่หรือ เธอคิดว่าฉันควรทำยังไงดีล่ะ จับเข้าซังเต หรือว่าจ้างมือปืนมาเป่าสมองดี”

“ไอ้…ไอ้คนบ้าเลือด!”

“กลับมา ฉันให้เวลาเธอสิบนาที”

“เดี๋ยวสิ ไอ้คนบ้า…นี่นายอย่าเพิ่งวางนะ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน นาย แมทธิว!”

ไม่ว่าหล่อนจะตะโกนดังแค่ไหนแต่คนปลายสายก็ตัดสายทิ้งอย่างไม่ไยดี

“เกิดอะไรขึ้นเหรอนังมัท คุณแมทธิวเรียกร้องค่าตัวจากแกเหรอ”

ดลกรที่ขับรถอยู่ถามขำๆ แต่คนถูกถามกลับหัวเราะไม่ออก

“ไม่ใช่ แต่เขาให้ฉันกลับไปที่บ้าน”

“นี่คุณแมทธิวสุดหล่อมาหาแกที่บ้านอย่างนั้นเหรอ ตายแล้วแก สงสัยคุณแมทธิวติดใจแกแน่ๆ เลยอะ”

“จะบ้าหรือไงนังนัตตี้ หมอนี่จะต้องคิดอะไรร้ายๆ อีกอย่างแน่นอน”

“แล้วแกจะเอายังไง จะไปต่อหรือจะกลับไปที่บ้าน”

“ฉันไม่มีทางเลือกนี่ หมอนั่นขู่ฉันว่าถ้าไม่กลับไปในอีกสิบนาทีนี้จะจับพ่อฉันเข้าคุก”

“ตายแล้ว…แล้วนี่ฉันจะพาแกกลับบ้านทันไหมเนี่ย” ดลกรสีหน้าตื่นตระหนก “ยูเทิร์นๆ ๆ มันอยู่ตรงไหนเนี่ย” คนขับร้องโวยวายอย่างร้อนรน

“แกคงต้องเหยียบร้อยยี่สิบแล้วนัตตี้” มัทนาพูดเสียงเศร้า

“ร้อยยี่สิบบ้าบออะไรล่ะ แค่สี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงก็ให้มันได้เถอะ นี่แกไม่เห็นหรือไงว่ารถมันติดน่ะ” ดลกรบ่นอย่างหัวเสีย แต่ก็พยายามที่จะพาเพื่อนรักกลับบ้านให้ทันเวลา