สวาทร้ายเมียนอกหัวใจ ชุด วิวาห์ไร้รัก - ตอนที่ 32

“ผมไม่ได้ชอบยัยนั่นครับ” เขาปฏิเสธทันควัน แต่ก็ยังไม่ยอมสบตาเช่นเดิม

“พี่เป็นพี่ชายของนาย เราอยู่ด้วยกันมาหลายสิบปี ทำไมพี่จะไม่รู้จักนิสัยของนาย แมทธิว…”

แมทธิวหันมาสบประสานสายตากับพี่ชาย เมสันระบายยิ้มก่อนจะพูดออกมาอีก

“ถ้านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องมัท เมื่อคืนนายคงไม่ปล่อยเลยตามเลยหรอก จริงไหม”

“ผม…”

“น้องมัทยังเด็ก ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ตามตื๊อตามติดพี่คือความรักแบบไหน นายควรจะหยุดคิดสักนิด ว่าควรจะทำยังไงต่อไปกับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่ให้อภิสิทธิ์นายเต็มที่ สัญญาว่าจะไม่ก้าวก่ายเด็ดขาด”

แมทธิวนั่งนิ่ง ยกสองมือขึ้นลูบหน้าตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ความเคร่งเครียดทรมานก็ยังไม่ยอมสลายหายไปเสียที แล้วนี่เขาจะทำยังไงดีนะ จะทำยังไงดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นและผู้หญิงที่ชื่อมัทนา

“ว้ายตายแล้ว…นี่แกกับคุณแมทธิวสุดหล่อได้กันแล้วจริงๆ เหรอ นังมัท?!”

“ชู่ว์…แกจะเสียงดังไปทำไมนัตตี้ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังโศกเศร้าอยู่เนี่ย”

มัทนาลดฝ่ามือที่ปิดหน้าลง และตัดพ้อเพื่อนรักอย่างเจ็บปวดใจ

“จะโศกาไปทำไมกัน แกควรจะฟินมากกว่า” ดลกรทำหน้าทำตาเคลิ้มฝัน “เป็นฉันหน่อยไม่ได้ จะฟัดคุณแมทธิวสุดหล่อทั้งวันทั้งคืน จะไม่ให้มีแรงลงจากเตียงเลยทีเดียว”

“ก็ฉันไม่ใช่แกนี่ ฉันก็เลยไม่ฟินยังไงล่ะ”

มัทนาน้ำตาร่วง เจ็บใจน้อยใจจนปวดร้าวแน่นอก ตั้งแต่เกิดเรื่อง นี่ก็ผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้ว หล่อนยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย หมอนั่นคงจะลืมหล่อนไปแล้วล่ะ

“แกๆ ๆ แล้วคุณแมทธิวสุดหล่อใหญ่ไหม”

“นังนัตตี้ นี่แกเลิกพูดถึงเรื่องอัปยศนั่นสักทีได้ไหม ไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังเสียใจอยู่”

“เสียใจที่เสียตัวน่ะเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ แถมเสียตัวให้ใครไม่เสีย ต้องมาเสียให้กับไอ้ผู้ชายใจร้ายปากร้ายอย่างนายนั่นอีก” มัทนายกมือขึ้นปิดหน้าอีกครั้งและร้องไห้สะอึกสะอื้น

“แก…ใจเย็นๆ”

“แกจะให้ฉันใจเย็นได้ยังไงกัน ในเมื่อฉันเป็นคนเสียตัวนะ ไม่ใช่แกนี่”

“แกต้องไปถามพ่อแก ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น”

“อืม ฉันจะกลับไปถามพ่ออีกรอบ ได้เรื่องยังไงแล้วฉันจะมาบอกแกก็แล้วกันนะนัตตี้”

ดลกรมองเพื่อนชะนีด้วยความเป็นห่วง “แกไหวหรือเปล่าเนี่ย มีอะไรไม่สบายใจอีกก็พูดออกมาให้ฉันฟังได้นะ ฉันยินดีฟังแกระบาย”

“ขอบใจมากนะนัตตี้” มัทนามองเพื่อนรักผ่านม่านน้ำตาด้วยความซาบซึ้งใจ “ตอนนี้หัวใจของฉันแย่มากเลย ฉันสับสนไปหมด แถมยังรู้สึกไม่ต่างจากถูกฟันแล้วทิ้งเลยแก”

“โอ๋ๆ ๆ แกอย่าคิดมากไปนะ” ดลกรดึงร่างของเพื่อนรักมากอดปลอบใจ “ถือเสียว่าเรื่องคืนนั้นมันเป็นกำไรของชีวิต มองบวกๆ เข้าไว้สิ แกจะได้มีความสุขไง”

“มันจะเป็นกำไรของชีวิตได้ยังไงกันนัตตี้ ในเมื่อฉันเสียตัวให้ไอ้ผู้ชายใจร้ายที่ไม่เห็นค่าฉันเลยนะ”

“แหมแก…ก็ได้ฟันผู้ชายหล่อลากน่าปล้ำอย่างคุณแมทธิวสุดหล่อไง”

“บ้า ใครจะคิดแบบแกได้ล่ะ” มัทนาน้ำตารินไหลไม่หยุด สะอื้นกับอกของเพื่อนรักด้วยความเสียใจ

“อย่าบอกนะว่าที่แกเสียใจแบบนี้ก็เพราะว่าแกชวดจากคุณหมอ เมสัน”

มัทนาส่ายหน้าน้อยๆ “ตอนนี้ฉันแทบไม่ได้คิดถึงพี่ไมค์แล้วล่ะนัตตี้”

“อ้าว แล้วในหัวของแกตอนนี้คิดถึงใคร”

คำถามตรงไปตรงมาของเพื่อนรัก ทำให้มัทนาหยุดคิด และก็พบว่าในหัวของตัวเองตอนนี้มีแต่เรื่องของแมทธิวทั้งนั้น

“ที่ไม่ตอบนี่ ก็เพราะว่าในหัวของแกมีแต่เรื่องของคนที่แกประกาศปาวๆ ว่าเกลียดอย่างคุณแมทธิวสุดหล่อใช่หรือเปล่ายะ”

“เปล่า ฉันไม่ได้คิดถึงหมอนั่น” มัทนาปฏิเสธ

“แต่ฉันว่าแกโกหกว่ะ แกเริ่มชอบคุณแมทธิวสุดหล่อแล้วล่ะสิ ใช่ไหม แม่ชะนีมัทนา”

“ไม่ใช่นะ”

มัทนาเงยหน้าจากอกของเพื่อน แล้วสบตากับดลกรอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะหลบตาพัลวัน

“เราคบกันมาตั้งแต่เด็ก ฉันมองตาแกก็เห็นไปถึงรูทวารแล้วย่ะ”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับหมอนั่น ฉันเกลียด…”

“เออ…ปากแข็งให้ตลอดรอดฝั่งก็แล้วกัน” ดลกรพูดอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเอ่ยถาม “จะกลับบ้านหรือยังล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“อืม”

มัทนาผงกศีรษะน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามเพื่อนสนิทตรงไปที่รถด้วยสภาพไม่ต่างจากคนไร้วิญญาณ