“อืม”

หล่อนฉีกยิ้มกว้างอย่างโล่งอก ขณะก้าวเข้าไปในลิฟต์ตัวใหญ่โดยมีบิดาก้าวตามเข้ามา

“พ่อไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ มัทจะหาทางช่วยเหลือพ่อเอง หากจะมีใครสักคนต้องติดคุก มัทจะเป็นคนเข้าคุกแทนพ่อ”

“ช่างมันเถอะ อย่าไปพูดเรื่องคุกเรื่องตะรางอีกเลย ฟังแล้วใจคอไม่ค่อยจะดี”

“ก็ได้ค่ะพ่อ มัทจะไม่พูดถึงมันอีกแล้ว” หล่อนฝืนยิ้มให้กับบิดา และเหม่อใจลอย จนกระทั่งเสียงเตือนของลิฟต์ดังขึ้นนั่นแหละหล่อนถึงได้สติ และก้าวตามร่างของบิดาออกไป

เมื่อเข้ามาในห้อง พ่อของหล่อนก็วางถุงพลาสติกใส่ขวดน้ำหวานลงกับโต๊ะเครื่องแป้ง และสั่งให้หล่อนรีบไปอาบน้ำอาบท่า

“งั้นเดี๋ยวมัทอาบน้ำแป๊บนึงนะพ่อ”

“อาบนานๆ ก็ได้ ขัดขี้ไคลด้วยล่ะ ผิวจะได้เนียนๆ”

มัทนาหัวเราะขบขัน “ร้อยวันพันปีพ่อไม่เห็นเคยสนใจขี้ไคลมัทเลย ทำไมวันนี้ถึงสนใจได้ล่ะคะ”

“เอาเถอะน่า ขัดเนื้อขัดตัวให้สะอาดๆ ก็แล้วกัน”

เมื่อพ่อตัดบทและไม่พูดอะไรออกมาอีก หล่อนจึงหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ

มนตรีรอจนลูกสาวปิดประตูห้องน้ำแล้วนั่นแหละ ถึงได้หยิบขวดยาบางอย่างออกมาจากกระเป๋าผ้าของตัวเอง

“ข้าขอโทษนะ แต่ข้าจำเป็นต้องทำ”

แม้จะรู้สึกละอายใจไม่น้อยที่ต้องใช้วิธีนี้กับลูกสาวในไส้ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เพราะเวลามันกระชั้นเข้ามาทุกขณะ

ขวดน้ำหวานถูกเปิดออกและรินใส่แก้วใสใบสวย ก่อนที่เขาจะรินยาในขวดเล็กๆ ใส่ไปจนหมด จากนั้นก็แกว่งแก้วเบาๆ เพื่อให้ยาผสมผสานเข้ากับน้ำหวานอย่างแนบเนียนที่สุด

แมทธิวก้าวลงมาจากรถคันงามของพี่ชาย หลังจากที่ทั้งคู่เพิ่งแวะรับประทานอาหารค่ำกันมา

“แน่ใจนะว่าไม่ไปกับพี่น่ะ แมทธิว”

เมสันลดกระจกเอ่ยถามน้องชายอีกครั้ง

“เหนื่อยครับ ไม่อยากไปไหน”

คนถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ ยืนยันความตั้งใจเดิมของตนเอง

“ทำไมมันจะต้องไม่ไหลเอาตอนที่อยากจะอาบน้ำด้วยนะเนี่ย บ้าชะมัด”

คนตัวโตบ่นอุบ ก่อนจะเหลือบไปเห็นคีย์การ์ดห้องพักของเมสันที่ตัวเองรับฝากเอาไว้

“ไปอาบน้ำห้องพี่ไมค์ก่อนดีกว่า เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว”

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน คว้าคีย์การ์ดห้องพักของเมสัน แล้วเดินออกไปจากห้องพักของตัวเองทันที

“พ่อ…เร่งแอร์ให้หน่อยได้ไหมคะ มัทไม่รู้เป็นอะไร ร้อนไปหมดเลย สงสัยต้องไปอาบน้ำอีกรอบ” มัทนาคลานลงจากเตียงในสภาพคล้ายกับคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

มนตรีระบายยิ้มอย่างพึงพอใจ เพราะพอจะรู้ว่ายาที่ใส่ลงไปในแก้วน้ำหวานที่ตัวเองบังคับให้ลูกสาวดื่มเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

“น้ำห้องเราไม่ไหล”

“ไหลนะพ่อ มัทเพิ่งเข้าไปอาบมาเอง” หล่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่พ่อดึงแขนเอาไว้

“บอกว่าไม่ไหลก็ไม่ไหลสิ”

“แต่มัท…ร้อนนะพ่อ เนี่ยร้อนไปหมดเลย”

หญิงสาวดึงกระชากคอเสื้อของตัวเองแรงๆ ร่างกายร้อนวูบวาบราวกับถูกใครสุมไฟอยู่ในนั้น

“ไปอาบน้ำห้องคุณเมสันเถอะ”

“ไม่ไปหรอกพ่อ น่าเกลียดตายเลย”

“ไปเถอะน่ะ ก็น้ำห้องพักเราไม่ไหลนี่”

มนตรีลากร่างของลูกสาวออกมาจากห้องพัก ขณะล้วงคีย์การ์ดสำรองของห้องพักของเมสันที่ตัวเองไปหลอกล่อเอามาจากพนักงานโรงแรมออกมาจากกระเป๋า

“พ่อ…มัทจะไปอาบน้ำ”

“ก็นี่ไง ข้ากำลังจะพาไป”

แล้วไม่ช้าก็เดินมาถึงหน้าห้องพักของเมสัน มนตรีเสียบคีย์การ์ดลงไป ก่อนจะดันประตูให้เปิดออก

“พ่อ…พามัทมาทำไมที่นี่”

“เข้าไปเถอะน่ะ ไปอาบน้ำในห้องคุณเมสันนั่นแหละ”

มนตรีดันร่างของลูกสาวเข้าไปข้างในและรีบปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว

“พ่อ…”

“อยู่ในนั้นนะ อย่าออกมาล่ะ”

มนตรีระบายยิ้มพึงพอใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง “ถึงพรุ่งนี้เช้าเมื่อไหร่ ข้าก็จะไม่ต้องหวาดกลัวเรื่องเงินยี่สิบล้านอีกต่อไปแล้ว ดีใจที่สุดเลยโว้ย”