“ฉันเกลียดนาย ไอ้สารเลว!”

แล้วเจ้าของหมัดเล็กแต่หนักมากก็รีบวิ่งหนีออกไป ระหว่างทางก็สะดุดล้มเพราะไม่ชินกับรองเท้าที่สวมใส่ หล่อนค่อยๆ กัดฟันลุกขึ้น ถอดรองเท้าทิ้ง วิ่งเท้าเปล่าหนีออกไปจากงานเลี้ยงทั้งน้ำตา สองหูก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาตลอดเวลา

แมทธิวยืนมองผลงานของตัวเองด้วยสายตาไม่สบายใจ เขาก็แค่ไม่ต้องการให้ผู้ชายคนอื่นมายุ่งกับมัทนา ลืมคิดไปสนิทเลยว่าสิ่งที่พูดออกไปมันจะทำให้หญิงสาวต้องอับอาย

“คุณเอกรินทร์ครับ ที่ผมพูดเมื่อกี้นี้ เป็นเรื่องเข้าใจผิดนะครับ มัทนาเธอไม่ได้มีอาชีพอย่างว่า เธอเป็นคนดีครับ”

เขาแก้ข่าวให้หล่อน และกำลังจะวิ่งออกไป แต่เอกรินทร์พูดขึ้นเสียก่อน

“งั้นผมก็จีบเธอได้แล้วน่ะสิครับ”

“ไม่ได้ครับ เพราะเธอมีเจ้าของแล้ว” สีหน้าของแมทธิวดุดัน “ขอตัวนะครับ ผมต้องตามไปดูเธอ”

แล้วแมทธิวก็ไม่ฟังเสียงเรียกของเอกรินทร์อีก เขารีบวิ่งตามมัทนาออกไปด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะมาพบหญิงสาวนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่ใต้ต้นไม้ด้านข้างของโรงแรม

เขาถอนหายใจเบาๆ อย่างสำนึกผิด ขณะเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าหล่อน และยื่นผ้าเช็ดหน้าสีเข้มให้

“เช็ดน้ำตาซะ”

คนที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นแมทธิว ผู้ชายใจร้าย ก็รีบปัดทิ้งอย่างเจ็บใจ

“ไปให้พ้นเลยนะ”

“ไม่ไป จนกว่าเธอจะรับผ้าเช็ดหน้าไปซับน้ำตาเสียก่อน ดูสิ หน้าตายังกับยัยเพิ้งแล้วตอนนี้น่ะ”

“แล้วมันเพราะใครกันล่ะ” หล่อนเงยหน้ามองคนตัวโตอย่างโมโห

“ก็ใครใช้ให้เธอไปจับมือถือแขนกับไอ้หมอนั่นล่ะ”

“แล้วมันเรื่องอะไรของนาย นั่นมันมือของฉันนะ” หล่อนแหวกลับเสียงเจ็บปวด

แมทธิวอึ้งไป นั่นสิ…เขาไปยุ่งกับหล่อนทำไม มัทนาจะจับมือ หรือจะจูบกับใครก็ช่างหล่อนปะไร ไม่เห็นเกี่ยวกับเขาเลยสักนิด

“ก็เธอจะมาเป็นพี่สะใภ้ฉันไม่ใช่หรือ”

ทั้งคู่สบตากันนิ่ง

“ฉันก็ไม่อยากให้พี่สะใภ้ของฉันทำตัวฉาวโฉ่เสียหายยังไงล่ะ นี่แหละเหตุผลของฉัน”

มัทนายิ้มเยาะด้วยความน้อยใจ “ก็ไหนว่าไม่ต้องการให้ฉันเป็นพี่สะใภ้ยังไงล่ะ”

“แน่นอน ฉันไม่เคยต้องการให้เธอมาเป็นพี่สะใภ้ของฉัน แต่ถ้าหากฉันเลือกไม่ได้ ฉันก็ต้องคอยเป็นหูเป็นตาแทนพี่ไมค์ จริงไหม เพราะผู้หญิงอย่างเธอมันเผลอไม่ได้ ชอบอ่อยผู้ชายไปทั่ว”

“นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้นะ แมทธิว”

หล่อนพรวดพราดลุกขึ้นยืน แต่เพราะข้อเท้าแพลงก่อนหน้าแล้ว ทำให้เสียหลักจะล้มคะมำไปข้างหน้า โชคดีที่มีร่างของแมทธิวขวางเอาไว้อยู่ ทำให้หล่อนมีที่พักพิง

“ซักแล้วก็เอามาคืนฉันด้วย” เขาสั่งเสียงยียวน

“ฉันจะเอาไปทิ้งขยะ”

“ก็ลองดูสิ ถ้าทำแบบนั้นเมื่อไหร่ ฉันจะตามไปเผาบ้านเธอ”

เขาพูดจบก็ย่อตัวลงช้อนร่างของหล่อนขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนอย่าง กะหันทัน

“นี่นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ”

“จะพาไปส่งบ้าน”

เขาว่าและก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางมั่นคง

“ฉันกลับเองได้ นี่ปล่อยนะ”

“กลับเอง?” เขาหรี่ตามอง ก่อนจะยิ้มเยาะ “คิดหรือว่าจะถึงบ้านน่ะ น่าจะถึงสวรรค์ข้างทางก่อน”

“ไอ้คนบ้า ไม่มีใครชั่วแบบนายหรอกนะ”

แมทธิวส่ายหน้าน้อยๆ กับความพยศของสาวในอ้อมแขน เขาก้าวยาวๆ ตรงไปที่รถ และยัดร่างอรชรใส่เข้าไปข้างในทันที

“อย่าลงมานะ ขี้เกียจวิ่งตาม”

หล่อนทำได้แค่เม้มปากแน่นสนิท และก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก

ตลอดทางมีแต่ความเงียบงัน จนอดคิดไม่ได้ว่านั่งอยู่ในป่าช้าหรือว่าในรถหรูกันแน่

สักพักรถคันงามก็แล่นมาจอดที่หน้าบ้านของหล่อน มัทนาควานหาที่เปิดประตู และกำลังจะลงไปจากรถ แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน

หล่อนเอี้ยวตัวมอง ก่อนจะพยายามบิดแขนตัวเองแรงๆ เพื่อให้เขาปล่อย แต่แมทธิวไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

“นายยังด่าว่าฉันไม่พอใช่ไหม”

“ฉันก็อยากจะ…ขอโทษเธอน่ะ”

คนตัวเล็กน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง แต่ก็พยายามที่จะหัวเราะออกมาคล้ายกับกำลังขบขัน

“ขอโทษทำไม ขอโทษเรื่องอะไร นายไม่เคยทำอะไรผิดนี่”

“ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้เธอขายหน้าในงานเลี้ยงน่ะ ฉันจะไม่ทำมันอีกแล้ว”

แมทธิวรู้สึกผิดจริงๆ และก็เกลียดตัวเองนักที่ทำให้ผู้หญิงข้างกายร้องไห้เสียใจ

“แล้วมันชดเชยกับความอับอายของฉันได้ไหมล่ะ ป่านนี้ฉันคงถูกเมาท์สนุกปากไปแล้วว่าเป็นกะหรี่”

“มัทนา…ฉันขอโทษ”

น้ำตาไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น ทั้งๆ ที่เพิ่งเช็ดแห้งไปด้วยผ้าเช็ดหน้าในมือ

“คงจะไม่มีผู้ชายดีๆ ที่ไหนสนใจฉันอีกแล้วล่ะ” มัทนาบิดแขนของตัวเองอีกครั้ง “ปล่อย ฉันจะเข้าบ้าน”

“ถ้าไม่มีผู้ชายคนไหนสนใจเธอเพราะเรื่องที่ฉันพูดออกไป ฉันจะรับผิดชอบการกระทำนั้นด้วยตัวของฉันเอง”

มัทนาเบิกตากว้างมองคนพูดอย่างแปลกใจระคนตกใจ ก่อนจะรีบผลุนผลันลงไปจากรถทันที

แมทธิวถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะบังคับซูเปอร์คาร์คันงามให้แล่นออกไปเช่นกัน