“นี่พ่อ…จะให้มัทไปอ่อย…คนพวกนั้นเหรอคะ”

“ไม่ได้อ่อย แค่ไปเลือกผู้ชายดีๆ สักคนมาเป็นแฟนเท่านั้นเอง แกก็โตเป็นสาวตั้งนานแล้วนี่ มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักทีก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไรเลย จริงไหม”

“ไม่จริงหรอกพ่อ เพราะมัทไม่ได้อยากมีแฟนตอนนี้”

สีหน้าของบิดาเครียดขรึมลง

“ข้าขอโทษนะที่ทำให้แกไม่พอใจ แต่ที่ข้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพราะว่าข้าอยากให้แกมีแฟนรวยๆ เพื่อจะได้มาช่วยคลี่คลายสถานการณ์ของเราในตอนนี้ แกอย่าลืมสิว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึงอาทิตย์แล้วที่ข้าต้องคืนเงินยี่สิบล้านให้บริษัทน่ะ และถ้าไม่มีไปคืน ข้าจะต้องติดคุก”

มนตรีไหวไหล่น้อยๆ อย่างสิ้นหวัง “แต่ช่างมันเถอะ ข้าติดคุกก็คงไม่เป็นไรหรอก เพราะข้าทำตัวเอง”

“พ่อ…” หล่อนคว้ามือบิดาเอาไว้ รู้สึกอึดอัดทรมานเหลือเกิน “มัทไม่ยอมให้พ่อติดคุกหรอกนะ”

“แต่เราไม่มีเงินไปคืนคุณแมทธิว”

“มัท…” หล่อนเม้มปากแน่น น้ำตาซึม

“มัทจะไปร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ค่ะ”

สีหน้าหม่นหมองของบิดาสว่างจ้าขึ้นในทันที

“จริงเหรอ นี่แกไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม”

หล่อนพยักหน้ารับทั้งน้ำตา

“ถึงแม้มัทจะไม่ชอบกับการกระทำนี้เลย แต่มัทก็ยอมให้พ่อติดคุกไม่ได้หรอก”

“ขอบใจมากนะมัท…ขอบใจที่ช่วยเหลือข้า”

มนตรีดึงร่างของบุตรสาวเข้ามากอดแนบอก พร้อมกับพึมพำพูดขอบอกขอบใจตลอดเวลา

“พี่ไมค์ไม่ไปด้วยกันจริงๆ หรือครับ”

แมทธิวที่อยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดราวกับเทพบุตรเอ่ยถามพี่ชายคนรองที่เดินสวนกันที่ปากทางเข้าบ้าน

“ตอนแรกก็ตั้งใจจะไปนั่นแหละ แต่วันนี้เหนื่อยจริงๆ ไปก็คงไม่มีอารมณ์พูดคุยกับใครหรอก นายไปเถอะ”

แมทธิวทำหน้าเสียดาย “พี่มาร์ตก็ไม่ไป พี่ไมค์ก็ไม่ไป หรือผมควรจะไม่ไปบ้างดีครับ”

“สวัสดีครับ ผมเอกรินทร์ เป็นเจ้าของโรงแรมอมารินที่เชียงใหม่ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณ…”

หล่อนพยายามที่จะยิ้มให้น่ามองที่สุด

“ฉัน…มัทนาค่ะ ไม่ได้เป็นนักธุรกิจอะไรหรอกค่ะ แค่มาร่วมงานด้วยเฉยๆ”

แววตาของคู่สนทนาหนุ่มหน้าตาดีฉายแววฉงนเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมา

“คุณมัทนาเป็นผู้หญิงตลกดีนะครับ ผมชักสนใจแล้วสิครับ”

เขาคงคิดว่าหล่อนล้อเล่นสินะ ที่บอกว่าไม่ได้เป็นนักธุรกิจหรือทายาทของนักธุรกิจน่ะ

มัทนายังคงพยายามที่จะยิ้มให้เป็นธรรมชาติที่สุด ขณะละสายตาจากคู่สนทนามองไปยังห้องบอลรูมที่ตกแต่งเอาไว้งดงามจนน่าตื่นตาตื่นใจ

“ไม่ทราบว่าคุณมัทนามางานนี้คนเดียวหรือครับ”

“ค่ะ ฉันมาคนเดียวค่ะ”

“งั้นผมจะขออนุญาตดูแลคุณมัทนาตลอดเวลาที่อยู่ในงานเลี้ยงนี้ได้ไหมครับ”

หล่อนอยากจะปฏิเสธ แต่ทำไม่ได้ นอกจากฝืนยิ้มหวาน และตอบรับด้วยน้ำเสียงปั้นแต่ง

“ได้สิคะ ด้วยความยินดีเลยล่ะค่ะ”

“งั้นไปทางนู้นกันเถอะครับ ผมจะพาไปแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนๆ ของผม”

หนุ่มหน้าตาดี โปรไฟล์เลิศยื่นมือมาตรงหน้า และคาดหวังจะให้หล่อนวางมือลงไปในอุ้งมือนั่น หล่อนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจวางมือลงไปในอุ้งมือใหญ่ ผู้ชายตรงหน้าระบายยิ้มกว้าง กำลังจะรั้งหล่อนให้เดินตามไปด้านในของงาน แต่เสียงกระด้างคุ้นหูดังขึ้นเสียก่อน

หล่อนชะงัก ตัวชาดิก แข้งขาอ่อนแรงจนแทบจะล้มครืนลงกองกับพื้นพรมภายในงานเลี้ยง

หล่อนค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของน้ำเสียง หัวใจของหล่อนปวดหนึบ เมื่อเห็นแววตาดุดันและกล่าวหาจากแมทธิว มาเลซาสโซ

นี่เขา…มางานนี้ด้วยเหรอ…?

หากรู้ว่าเขาจะมาร่วมงานด้วย หล่อนคงจะไม่มีวันมาเหยียบที่นี่เด็ดขาด เพราะผู้ชายคนนี้คือหายนะสำหรับหล่อน หายนะ…ที่หล่อนไม่สามารถสลัดออกไปจากสมองได้สักนาที

“ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เจอเธอในงานนี้นะ มัทนา”

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มพราวระยับร้ายกาจ เขาจ้องมองหล่อนราวกับกำลังประเมินราคาสิ่งของ แก้มนวลร้อนฉ่า ความอับอายทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนในอุ้งมือชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

“ไม่…ใช่เรื่องของนาย”

“สวัสดีครับคุณแมทธิว นี่รู้จักกับคุณมัทนาด้วยหรือครับ”

มุมปากหยักสวยของแมทธิวกระตุกน้อยๆ เป็นรอยยิ้มหยัน สายตาไม่คลาดเคลื่อนไปจากร่างของหล่อนเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“รู้จักดีเลยล่ะครับ”

“งั้นก็ดีเลยสิครับ จะได้ไม่ต้องแนะนำให้รู้จักกันให้เสียเวลา จริงไหมครับคุณมัทนา” เอกรินทร์เอ่ยกับมัทนา ซึ่งตอนนี้หญิงสาวหน้าตาซีดจนไร้สีเลือด

“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”