“อีตุ๊ดบ้า”

“นั่นแน่ หัวเราะแล้ว แสดงว่าหายโกรธนัตตี้แล้วใช่ไหมเจ้าคะ”

ดลกรทำสีหน้าออดอ้อน จนมัทนาไม่อาจโกรธต่อไปได้อีก “ไม่โกรธแล้วก็ได้ แต่แกต้องรีบไปคิดหาทางช่วยให้ฉันสมหวังกับพี่ไมค์ โอเคไหมล่ะ”

“โอเคค่ะ” ดลกรยกมือขึ้นทำนิ้วส่งสัญญาณ

“งั้นแกกลับไปเถอะ ฉันจะพักผ่อน ไว้เจอกันนะ”

“แกแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันกลับน่ะ”

ดลกรถามด้วยสีหน้าทะเล้น

“ยิ่งกว่าแน่ใจอีกย่ะ กลับไปได้แล้ว”

“ก็ได้ย่ะ แล้วจะไลน์หานะ”

มัทนาพยักหน้ารับน้อยๆ มองเพื่อนสนิทขับรถออกไปจากบ้านจนลับสายตา จากนั้นจึงหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางหงอยเศร้าแปลกประหลาด

มัทนานั่งรอบิดากลับบ้านจนดึก จวนเจียนใกล้จะผล็อยหลับอยู่แล้วท่านจึงได้ขับรถยนต์คันโปรดเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน หล่อนรีบทะลึ่งตัวลุกขึ้นและเดินออกไปรับหน้าบ้าน

“ยังไม่นอนอีกเหรอมัท” น้ำเสียงของบิดาอู้อี้จนหล่อนอดแปลกใจไม่ได้

“พ่อเมาเหรอคะ”

มนตรียิ้มสิ้นหวัง ส่ายศีรษะไปมา “ตอนนี้มันสายไปแล้วล่ะ ต่อให้แกได้งานทำ เงินเดือนดีๆ แค่ไหน มันก็ไม่ทันการแล้ว”

“พ่อพูดเหมือนเรากำลังมีวิกฤติทางการเงินอย่างนั้นแหละ” หล่อนหรี่ตามองบิดา

“แล้วถ้ามันใช่ล่ะ”

มัทนาหัวเราะเบาๆ คิดว่าบิดาล้อเล่น “มัทจำได้ว่าพ่อมีบัญชีเงินฝากอยู่ตั้งหลายล้าน”

มนตรีขยับเท้าเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าบุตรสาว ยกสองมือขึ้นจับบ่าบอบบางของหล่อนเอาไว้

“แล้วถ้าตอนนี้เราไม่มีเงินแล้ว และยังเป็นหนี้ท่วมหัวล่ะ แกคิดว่าจะช่วยเหลือพ่อยังไง”

หล่อนเบิกตากว้างอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “พ่อล้อมัทเล่นใช่ไหมคะ พ่อคงอยากให้มัทรีบหางานทำ”

บิดาของหล่อนถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะคลายมือออกจากหัวไหล่ทั้งสองข้างของหล่อน

“ข้าไปนอนก่อนนะ”

“พ่อจะกินข้าวก่อนไหม”

“ไม่ล่ะ ข้าอยากนอน”

บิดาเดินจากไปแล้ว แต่หล่อนกลับยังไม่สามารถขยับเขยื้อนเท้าให้เดินตามไปได้ ลางร้ายบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ทุกขณะ

“พ่อดูแปลกๆ ไป”

หล่อนบ่นเบาๆ กับตัวเอง พยายามคิดหาเหตุผลของริ้วรอยความเคร่งเครียดและสายตาวิตกกังวลของบิดาว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร แต่หล่อนก็คิดไม่ออก

บางทีหล่อนอาจจะคิดมากไปเองก็ได้…หญิงสาวปลอบตัวเองเช่นนั้น ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับห้องนอนของตนเอง