Midterm Fantasy - ตอนที่ 95

ไออุ่นสีขาวพุ่งเป็นลำออกจากปากของเด็กหนุ่มสาวทั้งสองที่พักแอบอิงอยู่ในเพิงใต้ต้นไม้ บรรยากาศที่เงียบสงบของพื้นที่มีเพียงแต่เสียงลมพัด หิมะตกหล่นจากต้นไม้ และเสียงลมหายใจของทั้งสอง หรือหากจะมีเสียงที่มากไปกว่านั้นก็คงเป็นเสียงหัวใจที่เต้นเร็วของโรล่า

“ไม่ยักมีมอนสเตอร์ออกมาเลยแฮะ” รอนพูดทำลายความเงียบ

“จริงด้วยค่ะ เราก็นั่งกันมาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นมีอะไรเลย” โรล่าตอบ

ทั้งสองนั่งเงียบๆกันต่อไม่พูดอะไรอีกพักหนึ่ง โรล่าเองก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดีได้แต่นั่งอึดอัดไปมาจนรอนนั้นต้องอมยิ้มและออกปากออกมา

“จะว่าไปช่วงหลังๆนี้เราสองคนไม่ค่อยได้พูดกันเท่าไหร่เลยนะ” เด็กหนุ่มบอก

“ค่ะ” โรล่าตอบสั้นๆ

“ช่วงนี้โรล่าสบายดีใช่ไหมครับ”

“ค่ะ หลังๆนี่คุณรอนเอาเครื่องอำนวยความสะดวกมาให้ที่หมู่บ้าน ทั้งสบู่แปรงสีฟันยาสีฟัน พวกเราทุกคนมีชีวิตที่สะดวกสบายขึ้นมากเลย”

“โรล่า ผมไม่ได้หมายถึงชาวบ้านคนอื่นๆ ผมหมายถึงตัวโรล่าเองน่ะ” รอนบอก “เห็นคุณเบรเซอร์บอกว่าเดี๋ยวนี้คุณหันมาฝึกอาวุธมากจนไม่ค่อยได้ทำอย่างอื่นเลย”

“คือ โรล่าอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ให้มากที่สุดค่ะ คุณรอนเองก็ต่อสู้ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนของที่นี่แท้ๆ”

“อย่าคิดแบบนั้นสิ ทุกคนก็มีสิ่งที่ตัวเองชอบไม่เหมือนกัน ชาวหมู่บ้านโอลเซ่นก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมาต่อสู้ซะหน่อย” รอนบอก “แล้วก็อย่ามองว่าผมเป็นคนอื่นคนไกลสิ ถ้าผมสู้แบบนี้และจัดการกับมอนสเตอร์ได้ โรล่าเองก็จะได้ไม่ต้องสู้ด้วยไง”

เด็กสาวหันศีรษะจ้องมองรอน การต่อสู้ของรอนนั้นทำเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องสู้ด้วยรึ … ตาเล็กๆคู่นั้นเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย แก้มแดงเรื่อขึ้น ก่อนที่เด็กสาวจะหันกลับไปมองที่เบื้องหน้า

“อุ่นแล้วเหรอ”

“ค่ะ”

“จะออกไปยืดเส้นยืดสายข้างนอกไหม”

“ไม่ดีกว่าค่ะ ขอโรล่านั่นตรงนี้อีกสักพักแล้วกันนะคะ”

เด็กสาวนั่งเข้าไปชิดเด็กหนุ่มข้างๆ สอดแขนเข้าไปคล้องแขนของรอนก่อนจะเอียงศีรษะหนุนพิงที่ไหล่

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยลงใกล้ต่ำ แสงที่จ้าของเวลากลางวันค่อยๆลดความร้อนลง หากแต่ยังสว่างพอที่จะเห็นทิวทัศน์รอบๆ แสงอาทิตย์สะท้อนเกล็ดหิมะเล็กๆเป็นประกายระยิบระยับ

“สวยจัง” โรล่าพึมพำ

“อื้อ” รอนพยักหน้า

เด็กสาวหันไปถามเด็กหนุ่มด้วยสายตาซุกซน “คุณรอนว่าระหว่างทิวทัศน์ข้างนอกนี่กับโรล่า อะไรสวยน่ามองกว่ากันคะ”

“โรล่าสิ” รอนตอบแบบไม่ต้องคิด “ถ้าให้มองหิมะพวกนี้ไม่นานก็คงเบื่อ แต่ถ้าเป็นให้มองโรล่าผมมองได้ทั้งวันไม่มีเบื่ออยู่แล้ว”

ทิวทัศน์หิมะที่ส่องประกายแบบนี้หาดูได้จากอินเตอร์เนททั่วไป เด็กสาวตรงหน้าของเขาสวยกว่าเยอะ

แก้มของเด็กสาวแดงเรื่อ เธอหันหน้ากลับไปอย่างเอียงอายเป็นที่สุด

“ชั้นขอออกไปข้างนอกนั่นหน่อยนะคะ”

“อื้อ ได้สิ ถึงตอนนี้แล้วคงไม่มีมอนสเตอร์แล้วล่ะ”

เด็กสาวออกจากผ้าห่มผืนน้อยนั้นแล้วเดินออกไปที่ริมแม่น้ำ หิมะที่เริ่มละลายทำให้สายน้ำกลับมาไหล และเมื่อรวมกับหิมะจากเนินเขารอบๆทำให้ความเร็วของน้ำมากกว่าปกติ หากแต่น้ำก็ใสสะท้อนแสงดูงดงาม

โรล่ากอบหิมะขึ้นโยนขึ้นไป เกล็ดหิมะกระจายไปในอากาศสะท้อนแสงเป็นสีสรรต่างๆก่อนจะลงมาติดตามตัวของเด็กสาว เกล็ดหิมะตกลงมาเกาะติดตามเส้นผมและใบหน้าก่อนจะละลายกลายเป็นหยดน้ำเล็กๆ

รอนมองเด็กสาวที่เล่นหิมะอยู่เบื้องหน้า รอยยิ้มอันแจ่มใสงดงามนี้ทำให้รอนรู้สึกใจเต้นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เด็กหนุ่มลุกขึ้นบ้าง พับผ้าห่มวางไว้ข้างหอกและเป้ก่อนจะค่อยๆเดินตรงไปหาเด็กสาว

“ดูโรล่าจะชอบหิมะมากนะ” เขาถาม

“ชั้นไม่ได้เล่นหิมะแบบนี้มานานมากแล้วค่ะ” เธอตอบ

“หืม ทำไมล่ะ ปีก่อนๆหิมะไม่ตกเหรอ”

“ไม่ใช่หรอกค่ะคุณรอน”​ เด็กสาวบอก “หิมะน่ะตกทุกปี แต่ว่าทุกปีก็จะมีแต่ความหนาวเย็น ความกังวลว่าจะไม่มีอาหาร ไม่มีเครื่องนุ่งห่มป้องกันความหนาว ไม่เคยมีหรอกค่ะที่จะได้เล่นสนุกสนานกัน”​

“ต้องขอบคุณคุณรอนค่ะที่เข้ามาในชีวิตของ…โรล่า”

เด็กสาวตัดสินใจพูดออกไป ความรู้สึกในใจที่เก็บไว้มานานถูกพูดออกไป ความรู้สึกที่อยากจะบอกมานานแล้ว และถูกผลักดันด้วยความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นรอนพาแพทกลับมาด้วย

เด็กหนุ่มยิ้มให้

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก การที่ผมเข้ามาในชีวิตของโรล่าและชาวบ้านทุกคนนี่คงเป็นโชคชะตาน่ะ ถ้าการมาของผมทำให้ทุกคนมีความสุขและมีชีวิตที่ดีขึ้นผมก็ดีใจแล้ว”

โรล่าลืมตากว้างขึ้นนิดนึง แววตาทั้งผิดหวังและดีใจไปพร้อมๆกันที่ดูเหมือนว่ารอนจะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดที่เธอพูดออกไป

กิ๊ง!

Achievement Unlocked : Idiot / Moron

หืม? อะไรกัน จู่ๆก็ได้สถานะใหม่มา แล้วทำไมมันขึ้นว่างี่เง่าฟะ หรือว่าเมื่อกี้เราตามอะไรที่โรล่าพูดไม่ทัน

“ที่โรล่าพูดเมื่อกี้มีความหมายอะไรอื่นอีกหรือเปล่าครับ” รอนตัดสินใจถามไป

“ปะ ปะ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ” เด็กสาวหน้าแดงก่ำไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีกับความบื้อของรอน

กิ๊ง!

Achievement Unlocked : Fxxking MORON!!!

หืมมมมม นี่มันอะไร หรือเขาจะพลาดอะไรไป

แต่ก่อนที่เขาจะหันกลับไปถามโรล่าที่กำลังหน้าแดงหลบตามองพื้นอยู่นั้น เขาก็เพิ่งสังเกตว่าที่เหนือ Achievement Unlocked ทั้งสองอันนั้น มีตัวหนังสือสถานะเตือนเรียงยาวอยู่เป็นพืดเรียงกัน10กว่าบรรทัด

{คุณรับรู้ได้ว่ากำลังถูกเฝ้ามองอยู่}

และขณะนั้นเอง สถานะใหม่ก็เลื่อนโผล่ขึ้นมา

{คุณรับรู้ได้ถึงจิตสังหาร}

รอนเงยหน้าขึ้นหันไปรอบๆทันที และที่ด้านหลังของโรล่า มีอะไรบางอย่างสีดำสนิทแทรกตัวอยู่ในพื้นหิมะ ที่เหนือศีรษะของมันมีแถบพลังชีวิตบ่งบอกว่ามันเป็นศัตรู

“โรล่าระวัง!”

“โฮกกกกก”

ร่างสีดำมะเมื่อมพุ่งพรวดออกจากกองหิมะ มันสาวเท้าไม่กี่ครั้งก่อนจะกระโดดพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มสาวทั้งสองอย่างรวดเร็ว รอนชักดาบที่เอวออกขึ้นกัน นึกเสียดายที่ตนวางหอกไว้ที่เพิงโดยไม่นำติดตัวมาด้วย

แต่เสียดายตอนนี้ก็สายไปแล้ว  รอนกระชากร่างของโรล่าให้หลบไปแล้วเอาตัวเองไปแทน

ฉัวะ

ผัวะ

ดาบเฉือนตัดผิวหนังของเสือไปเพียงเล็กน้อย ขณะที่อุ้งเท้าของมันตบเข้าที่แขนของเขาอย่างจัง เลือดสดๆพุ่งออกมาเปรอะเปื้อนพื้นไปหมด

[-5]

“โฮกกกกกก”

ผัวะ!

มันตบไปที่รอนอีกครั้ง คราวนี้ถูกเข้าที่กลางอกจนร่างของเขาลอยกระเด็นไปที่พื้น เลือดสดๆไหลออกมาจากคอส่วนที่ไม่มีเกราะ

[-30]

“นี่แน่ะ นี่แน่ะ”

ก้อนหินถูกขว้างมาจากโรล่าเข้าใส่หัวของเสือดำ มันหันไปมองนิดนึง จังหวะนั้นรอนควักเอาถุงน้ำตาล1กิโลออกมาฉีก กรอกปากเข้าไปแล้วรีบกลืนให้เร็วที่สุด น้ำตาลทรายแห้งๆบาดคอ แต่เขาไม่ใส่ใจแล้ว เด็กหนุ่มยกแขนที่ชุ่มเลือดขึ้นดูดเลือดเพื่อช่วยในการกลืนน้ำตาลลงไป

[+2][+2][+2][+2][+1.8][+1.8] …

หลังจากใช้น้ำตาลทรายเพื่อรักษาบ่อยครั้งตอนนี้พลังในการรักษาของมันลดต่ำลงเรื่อยๆแล้ว

แต่เวลาแบบนี้ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว

รอนกรอกน้ำตาลลงไปในคอให้มากที่สุดจากนั้นเก็บถุงน้ำตาลเข้าไปในกระเป๋าเกราะ หยิบดาบที่งอบิดเบี้ยวขึ้นมาขว้างเข้าใส่เสือที่กำลังเดินไปหาโรล่าจนมันชะงักหันกลับ

“คู่ต่อสู้ของแกอยู่นี่ เข้ามาเลย”

“โฮกกกก”

เสือดำหมุนตัวกลับแล้วพุ่งเข้าใส่ เด็กหนุ่มที่รอจังหวะอยู่แล้วเหวี่ยงหมัดเข้าใส่เต็มแรง

ผัวะ!

กรรรรร!

แรงจากหมัดที่ยกของได้นับ100กิโลอัดเข้าไปที่ต้นขาของเสือดำจนมันกระเด็นถอยไป

“ได้ผล?”

แต่รอนลืมนึกไปว่าสัตว์ในธรรมชาติ มีแรงโจมตีที่มากกว่ามนุษย์ ที่เขาโจมตีไปเมื่อครู่ก็แรงเท่าๆกับเสือที่สู้กันเองเท่านั้น

มันหันหน้ามองเขา แล้วก็กระโจนเข้าใส่

ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะ

[-10][-10][-15][-8]

{Bleeding -1/ชม.}

แขนขาทั้ง4ข้างที่อยู่นอกเกราะถูกกัดและข่วนตบจนชุ่มโชกเลือด เด็กหนุ่มทรุดลงคุกเข่ากับพื้น

ผัวะ!

[-3]

แล้วร่างของเขาก็เจอแรงตบของเสือดำจนกระเด็นตกลงไปในแม่น้ำที่เย็นเฉียบ เขาพยายามฝืนว่ายน้ำหากแต่ทั้งน้ำหนักเกราะและอาการบาดเจ็บทำให้เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยไหว

รอนพยายามกลืนน้ำตาลลงไปในคอเรื่อยๆ

[+1.4][+1.4][+1.4][+1.2][+1.2][+1.2]

การฟื้นตัวเริ่มต่ำลงเรื่อยๆ กำลังของเขาก็เริ่มหมดลงไปเรื่อยๆจนไม่มีแรงจะพยุงร่าง แล้วเขาก็รู้สึกว่าที่ข้างๆตัวมีอะไรบางอย่างกระโจนลงมาแล้วคว้าคอเขาไว้

เสือ?

แขนขาก็ไม่มีแรงต่อสู้แล้ว เด็กหนุ่มหันคอไปแล้วกัดสิ่งที่คว้าคอของเขา

“โอ๊ย”

เสียงร้องของโรล่าดังขึ้นจนรอนตื่นจากความงุนงง ที่แท้ที่โดดลงมาไม่ใช่เสือหากแต่เป็นโรล่า

เด็กสาวกัดฟันว่ายน้ำต่อ พยายามประคองร่างของรอนให้โผล่พ้นน้ำ กระแสน้ำที่เย็นเฉียบและไหลแรงพัดพาทั้งคู่ให้ไหลไปอย่างรวดเร็ว ไหลห่างออกไปจนกระทั่งเสือดำที่ไล่ตามมาหายไปจากสายตา

ทั้งคู่ไหลไปกับกระแสน้ำประมาณ3-4ไมล์จนกระทั่งถึงจุดที่เป็นโค้งน้ำ กระแสน้ำที่เบาลงและลักษณะที่เป็นหาดทำให้โรล่าค่อยๆลากร่างของรอนขึ้นฝั่งได้

“คุณรอนคะ คุณรอน เป็นยังไงบ้าง”

โรล่าตบๆที่หน้าของเด็กหนุ่ม ใบหน้าอันซีดเซียวเหมือนคนไม่รู้สึกตัว เด็กสาวใช้พลังเวทที่มีทั้งหมดช่วยรักษาในทันที

“[Heal]”

[+3]

รอนค่อยๆขยับเปลือกตาแล้วลืมตาขึ้นช้าๆ ส่งเสียงออกจากลำคอ

“น้ำตาล …”

ด้วยสายตาที่พร่ามัว รอนมองสเตตัสพลังชีวิตของตนเอง ทั้งจากการบาดเจ็บและการตกน้ำที่หนาวเย็น แม้จะได้รับการHealเมื่อครู่แต่ตอนนี้เขาก็เหลือพลังชีวิตแค่ 6 เท่านั้น

รอนเลื่อนมือลงเปะปะหาถุงน้ำตาล ก่อนจะพบว่าน้ำตาลที่อยู่ในกระเป๋าละลายไปหมดแล้ว เหลือแต่ลูกอมในห่อพลาสติก 3 เม็ด รอนแกะห่อ เคี้ยวลูกอมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นตัวเลขที่เพิ่มขึ้น

[+0.1][+0.1][+0.1]

ตามด้วย

[-1] {Bleeding -1/ชั่วโมง}

ตอนนี้อยู่ในป่ากลางฤดูหนาวที่ปราศจากต้นไม้ใบหญ้า หิมะเพิ่งละลาย สัตว์ก็ไม่ค่อยมี อาวุธก็ไม่เหลือแล้ว  จะหาอาหารที่ไหน?

และตอนนี้ยังไม่ถึง6โมงเย็น !

พลังชีวิตลดลงชั่วโมงละ 1 แต่เขาเหลือพลังชีวิตแค่ 5 เท่านั้น