Midterm Fantasy - ตอนที่ 190

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ

เสียงฝีเท้าวิ่งมาตามถนนอย่างรวดเร็ว ร่างของพอลวิ่งมาบนถนนเพียงลำพัง และเมื่อมองไปที่เบื้องหลังของเขาไกลออกไปเกือบ100เมตรนั้นก็คือฝูงก็อบลิน

ฝูงก็อบลินเกือบ50ตัว !

“แฮ่กๆๆ นี่แน่ะ [Heal]” พอลหยิบเอาม้วนเวทรักษาออกมาแล้วก็ใช้ออก แสงสว่างเรืองขึ้นทั่วร่างกาย ความเหน็ดเหนื่อยค่อยๆคลายลง ทำให้ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าขึ้นได้อีกครั้ง  เขาหันกลับไปมองฝูงก็อบลินที่ไกลออกไป หยิบไม้ง่ามหนังสติ๊กออกมา

เฟี้ยว ปัง!

ลูกกระสุนเวทพุ่งออกไปแล้วก็ระเบิดออกที่หน้าของก็อบลินตัวหนึ่ง ร่างของมันเซล้มลงมึน หากแต่ก็อบลินที่เหลือก็หลบร่างของมันแล้วพุ่งเข้าหาพอล

“เฮ้ ทุกคน ทุกคนอยู่ไหน” พอลร้องตะโกนออกไป หากแต่เสียงร้องของเขาทำให้ก็อบลินยิ่งตื่นเต้นขึ้นไป เพราะตลอดทางที่ผ่านมาพอลร้องตะโกนขอความช่วยเหลือหลายครั้งแล้ว และแต่ละครั้งที่เขาร้องออกไปก็ไม่มีใครที่ออกมาช่วยเหลือ

พวกมันถูกกองทหารและชาวบ้านกดดันจนกระทั่งต้องหลบซ่อนตัว ยิ่งช่วงหลังๆมนุษย์ก่อสร้างป้อมและหอคอยเตือนภัยเพิ่มมากขึ้นจนพวกมันออกปล้นฆ่าหากินได้ลำบาก  ครั้งนี้ที่พวกมันเจอผู้ชายคนนี้ หัวหน้าของพวกมันจึงสั่งให้พวกมันจับเป็นชายคนนี้ จับเป็นเพื่อจะได้ใช้เป็นตัวประกันในการเรียกค่าไถ่จากพวกมนุษย์

หรือถ้าเป็นไปได้ ใช้เป็นตัวประกันเพื่อช่วยในการบุกหมู่บ้านมนุษย์

“แฮ่กๆ แฮ่กๆ ทุกคน ช่วยด้วย” พอลร้องตะโกนขึ้นอีกครั้ง ขาทั้งสองข้างดูจะช้าลงเรื่อยๆ. ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปตรงพื้นที่ลานกว้างข้างทางเหมือนจะพยายามหลบเข้าไปในพงหญ้าสูงที่อยู่บริเวณนั้น

“โอ้ววว กี๊ดๆๆ”

“กี๊ดๆๆ”

เสียงก็อบลินที่วิ่งตามมาร้องออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ มอนสเตอร์ตัวเขียวพุ่งกรูเข้าหาพร้อมหอกไม้ในมือ แล้วเสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ร้องดังออกมาจากพงหญ้าข้างทาง

“เทสทูโดฟอร์มเมชั่น”

“เฮ!”

เหล่าชาวบ้านกว่า50คนพร้อมโล่ใหญ่ กรูออกจากพงหญ้า ทั้งหมดตั้งแถวตอนเรียง10

“ตั้งโล่ ตั้งโล่!”

ปึงปึงปึงปึงปึง

เสียงโล่ตั้งกระแทกพื้นเรียงแนวป้องกันที่ด้านหน้า คนที่อยู่แถวที่สองเป็นต้นไปตั้งโล่ขึ้นเหนือศีรษะ

กี๊ดๆๆๆๆ

ก็อบลินที่ยังงงกับภาพเบื้องหน้าแต่ยังคงกรูวิ่งกันเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง

“ไพลั่ม!” รอนตะโกนออกสั่งจากเบื้องหลัง

“เฮ!”

เสียงขานรับดังขึ้น ทุกคนในสองแถวหน้าร้องขานรับกระชับหอกซัดในมือ

กี๊ดๆๆๆๆ

เฟี้ยวๆๆ  ปึ้กๆๆ

หอกไม้ของก็อบลินถูกขว้างออกมาหากแต่ไม่อาจผ่านแถวโล่ของมนุษย์ได้

“ไพลั่ม ขว้างได้!”

ฉึกๆๆๆ

ก็อบลินนับสิบที่วิ่งนำหน้าถูกหอกซัดที่พุ่งมาปักจนตายดิ้นลงกับพื้น พวกมันที่เหลือกระโดดข้ามร่างพวกเดียวกันแล้วชักมีดและดาบสั้น มุ่งเข้าหาแนวโล่

กี๊ดดดด โอ๊ค!

ดาบสั้นจากชาวบ้านที่อยู่แถวหน้ากระหน่ำแทงเข้าไป เพียงไม่กี่นาทีก็อบลินที่พุ่งเข้ามาจบชีวิตเป็นใบไม้ร่วง พวกมันที่เหลือไม่ถึงสิบตัวเริ่มชะงักและเตรียมหันหลังหนี

“แตกขบวน อย่าให้มันหนีได้”

“เฮ!”

แนวป้องกันแตกออก จากนั้นทุกคนก็ไล่ฆ่าก็อบลินทั้งหมดจนไม่เหลือหลอ

“ระวังลูกไฟ!” ใครคนนึงร้องขึ้น

“ตั้งโล่ตามหมู่ จั๊ดแถว!”

“เฮ!”

ลูกไฟนับสิบพุ่งเข้ามาก่อนจะกระแทกเข้ากับโล่ไม้ เปลวไฟที่ลุกไหม้บนโล่ทำให้ชาวบ้านต่างรวมกลุ่มกันไม่ไปไหน  ก็อบลินเมจกว่า10ตัวยืนอยู่ที่ห่างออกไปโดยมีก็อบลินกัปตันร่างใหญ่อีก4ตัวคุมเชิงอยู่ พวกมันเริ่มร่ายเวทขึ้นอีกครั้งเมื่อมีเสียงดังจากข้างถนน

“ยิงได้!”

ลูกดอกหน้าไม้ยิงกราดขึ้นไปบนถนน ทะลุชำแรกเสื้อคลุมของก็อบลินเมจที่ไม่ทันระวังอย่างง่ายดาย มอนสเตอร์ตัวเขียวล้มลงเป็นใบไม้ร่วงขณะที่ก็อบลินกัปตันต่างยกโล่ของมันขึ้นป้องกัน

“หน่วยจู่โจม ตามมา!”

โรล่าพุ่งออกไปเบื้องหน้า ตามด้วยชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ ทุกคนล้วนถือดาบสั้นและ … กระทะเทฟล่อน

“[Shield Bash]”

เป๊ง! ก๊าส! ฉึก!

โรล่าเหวี่ยงกระทะแบนในมือฟาดเข้าหน้าก็อบลินกัปตัน ก่อนจะกระซวกซอกคออย่างไม่ให้มันตั้งตัว  เด็กสาวหมุนตัวกลับมา ก็อบลินกัปตันตัวที่เหลือกำลังสู้กับคนอื่นๆอยู่ และเธอก็ไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดไป

“[Backstab]”

“[Backstab]”

โรล่าใช้จังหวะที่ก็อบลินกัปตันง่วนกับการต่อสู้ แทงมีดเข้าไปที่หลังคอของพวกมัน

“หมดรึยัง”

“หมดแล้ว!”

“ทางนี้ตายหมดแล้ว”

ชาวบ้านแต่ละคนร้องออกมา

“[Battle map]”

แพทเปิดสกิลแผนที่รบขึ้น จุดสีแดงสามจุดหลบอยู่ในพงหญ้าข้างทาง

“รอน เหลือพวกมันอีก3ตัว” เด็กสาวบอก

“โอเค”​รอนรับคำแล้วตะโกนออกไป

“ทุกคน พวกมันตายหมดแล้ว เก็บของที่ใช้การได้แล้วถอยกลับหมู่บ้าน”

สิ้นคำสั่ง ทุกคนจัดการเก็บอาวุธที่ตกอยู่และกรีดเปิดร่างก็อบลินเพื่อเก็บแกนมอนสเตอร์ จากนั้นก็ถอนกำลังกลับไปอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปพักใหญ่ๆ ก็อบลินเมจสามตัวค่อยๆโผล่หน้าออกจากพงหญ้า พวกมันมองดูว่ามนุษย์หายไปหมดแล้วจึงค่อยๆวิ่งลัดเลาะไปในพงหญ้าข้างทางเพื่อกลับไปที่รังของพวกมัน

“มีใครบาดเจ็บบ้างไหม”

“กลุ่มของผมปลอดภัยดีครับ” พอลตอบ

“ของโรล่ามีคนเจ็บคนนึงค่ะ แผลไม่หนักมาก รักษาด้วยเวทHealได้” โรล่ารายงาน

“ดีแล้ว ไหนพอลลองสรุปการต่อสู้เมื่อครู่ซิ”  รอนถาม

“ก็เป็นการล่อให้พวกมันมาอยู่ตรงจุดที่เรากำลังดักซุ่มแล้วโจมตีไม่ให้มันตั้งตัวใช่ไหมครับคุณรอน” พอลตอบ

“โรล่าว่ายังไงบ้าง” เด็กหนุ่มไม่ตอบหากแต่ถามต่อ

“คุณรอนให้พอลไปล่อเพียงคนเดียว และวิ่งมาเป็นระยะทางไกลๆ เพื่อที่ว่าจะได้แยกกลุ่มของก็อบลินเมจที่วิ่งช้าและก็อบลินปกติที่วิ่งเร็วกว่าออกจากกัน ให้ยิงก่อกวนยั่วยุพวกมันเป็นช่วงๆเพื่อให้มันไม่ถอยกลับไปก่อน พอพวกมันมาถึงจุดซุ่มของพวกเรา เราก็จะได้จัดการกับมันทีละกลุ่มใช่ไหมคะ”

รอนพยักหน้าอย่างพอใจ  พอลยกนิ้วให้โรล่าอย่างยอมรับ

“โรล่า นักผจญภัยเผ่าสัตว์มาแน่ะ”

“จ๊ะมาเรีย”

มนุษย์ครึ่งเสือสามคนเดินตามหลังมาเรียมา โรล่าเดินออกไปคุยด้วยแล้วกลับมารายงาน

“ทีมนักผจญภัยเผ่าสัตว์ที่ตามก็อบลินสามตัวนั่นไปรายงานว่าเจอฐานของก็อบลินอีกฐานค่ะ ห่างจากที่นี่ไป5ไมล์ มีกำลังไม่เกิน100ตัว” โรล่าบอก

“ดีมาก บอกทุกคนให้เตรียมออกเดินทางได้”  รอนบอก “คราวนี้โรล่ากับพอลทำหน้าที่บัญชาการ คุมกองร้อยที่2และ3ในการโจมตี ผมจะอยู่กับพวกนักผจญภัยเป็นกองหนุน อย่าลืมว่าอย่าฆ่าก็อบลินเมจและกัปตันจนหมด ให้พวกมันนำทางพวกเราไปฐานใหญ่ของมันซะ”

ชาวบ้านที่อยู่เบื้องหลังลุกขึ้นยืนจัดแจงข้าวของ ขณะที่นักผจญภัยเผ่าสัตว์อีกร่วม50คนพร้อมอาวุธและเกราะครบมือต่างเฝ้ามองอย่างเงียบๆ

นักผจญภัยเหล่านี้มาจากเผ่าสัตว์ เป็นนักผจญภัยระดับเหล็กที่รอนจ้างมา ด้วยจำนวนเท่านี้เพียงพอที่จะจัดการกับก็อบลินพวกนี้อย่างสบาย

แต่ว่ารอนไม่ได้จ้างเขาเหล่านี้มาเพื่อสู้กับก็อบลิน หากแต่จ้างมาเพื่อเป็นกองหนุน

เป็นกองหนุนให้กับการฝึกชาวบ้านหมู่บ้านโอลเซ่น การฝึกให้ชาวบ้านสามารถรวบรวมคนเป็นกองกำลังที่ไม่เพียงแต่ป้องกันหมู่บ้านได้ หากแต่เป็นกองกำลังที่สามารถจู่โจมได้

“ทุกคน พร้อมไม๊” โรล่าตะโกนออกมา

“พร้อม” ทุกคนชูอาวุธขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือ

ที่ผ่านมาทุกคนถูกก็อบลินข่มเหงรังแกมาตลอด มีแต่ต้องทิ้งหมู่่บ้านหนีตายมาตลอด เพิ่งจะมีครั้งนี้ที่ทุกคนจับอาวุธไล่ฆ่ามอนสเตอร์พวกนี้
และคนที่จะนำทัพในคราวนี้ ก็คือเด็กสาวในหมู่บ้านของพวกเขา โรล่า

“ออกเดินทางได้”  เด็กสาวร้องขึ้น “จุดหมายต่อไป บุกฐานก็อบลิน”