Midterm Fantasy - ตอนที่ 178

ทหารเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ทำความเคารพแล้วก็เริ่มรายงาน

“ท่านนายพลครับ มีชายหญิงสองคนเดินทางมาที่เมืองของเรา แจ้งความประสงค์ว่าจะขอพบกับหน่วยแพทย์ที่เรากักบริเวณไว้ครับ”  

“นักข่าวรึ ไล่พวกมันไปซะ”

“ไม่ใช่ครับ สองคนนั้นบอกว่าเป็นคนรู้จักของหมอในทีมแพทย์ครับ”

“ได้บอกไปหรือยังว่าถ้าหากได้เข้าพบแล้ว จะไม่สามารถออกมาได้จนกว่าทางองค์กรเอพริลจะตรวจสอบเสร็จ”

“แจ้งแล้วครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยเข้าไป แล้วกำชับทุกคนว่าห้ามปล่อยพวกมันออกมาเด็ดขาด”

ทหารนายนั้นทำความเคารพอีกครั้งก่อนจะกลับออกไป ขณะที่ผู้ที่อยู่ในห้องก็ละความสนใจกลับมานั่งคุยกันต่อ

“คุณหลงจิ่งจะให้คนเข้าไปตรวจสอบเมื่อไหร่” ชายในชุดนายพลถามไปยังชายที่นั่งตรงข้าม

“คืนนี้ท่านนายพลแทงโก้ คืนนี้” ชายชาวจีนคนนั้นบอก “ท่านนายพลจัดการเคลียร์นักข่าวที่อยู่แถวนั้นออกไปให้หมดก่อน แล้วเมื่อถึงตอนนั้นพวกเราจะเข้าไปตรวจสอบก็ขอให้ท่านนายพลพานักข่าวเข้ามาดูพร้อมๆกัน”

“ข่าวของคุณไม่ผิดแน่ใช่ไหม”​นายพลแทงโก้ถาม “ตอนนี้ชาวเมืองไม่พอใจคนของผมมากที่จู่ๆก็มากักบริเวณของหน่วยแพทย์จนพวกเขาพาคนป่วยมารักษาไม่ได้ ถ้าเกิดค้นแล้วไม่มีอะไรขึ้นมาล่ะก็ชาวเมืองคงมองผมในแง่ลบแน่”

“ท่านนายพลอย่าได้กังวล สายของเราที่ลอบติดตามรถขนวัคซีนตรวจสอบด้วยเครื่องเอกซเรย์กำลังสูงแล้ว ภายในประตูฝาหลังของรถวัคซีนคันนั้นมีการซ่อนอุปกรณ์สอดแนมมาอย่างแน่นอน” หลงจิ่งบอก “ต่อให้พวกมันส่งคนเข้ามาช่วยเหลือ แต่ถ้ารถยังอยู่กับพวกเรา ท่านนายพลก็สามารถใช้รถนั่นเปิดเผยให้นักข่าวแพร่ภาพไปทั่วโลกถึงความชั่วช้าของพวกมันได้ และถึงตอนนั้นเราก็สามารถใช้หน่วยแพทย์ที่มากับรถคันนั้นต่อรองกับประเทศต้นทางได้”

ทั้งสองคนพยักหน้าให้กันและกันก่อนจะกระดกแก้วไวน์ในมือขึ้นดื่ม

อีกด้านหนึ่งภายในตัวอาคาร ทุกคนกำลังตื่นตะลึงกับแขกที่มาเยือน

“คุณรอน!” หยางเทียนร้องขึ้นอย่างตะลึง

“รอน!” หมอเคตะโกนออกมาอย่างตกใจ

“สถานการณ์เป็นยังไงบ้างคุณหยางเทียน” รอนถามโดยไม่ยังไม่คุยกับหมอเค

“แย่ครับ เราถูกหลอกใช้จริงๆ” หยางเทียนบอก “ในประตูรถตู้นั่นมีอุปกรณ์สอดแนมซ่อนอยู่จริงๆ ว่าแต่คนๆนั้นคือ”

เจนัสเปิดผ้าคลุมผมที่ปิดใบหน้าไว้ออกให้ดู หยางเทียนซึ่งรู้ว่าเจนัสคือใครถึงกับผงะไปครู่นึง

“นี่คือคุณเจนัสครับ ผมคิดว่าคุณหยางเทียนคงจะจำเธอได้” รอนบอก “พวกเราไปดูที่รถกันก่อนเถอะครับ”

หยางเทียนเดินพารอนไปที่รถ จากนั้นก็ใช้เครื่องตรวจโลหะขนาดเล็กไล่ตรวจไป เสียงดังและไฟสีแดงแวบวาบมาเป็นจุดๆ

“หลังจากพวกเราเข้ามาในเมืองนี้ได้ไม่นานก็ถูกกักบริเวณไม่ให้ไปไหน แล้วระหว่างที่เจอกักตัว คนของผมก็เห็นว่าพยาบาลชายที่ชื่อโทนี่แอบไปที่รถแล้วใช้เครื่องมือบางอย่างเสียบเข้ากับช่องที่ประตูแล้วใช้มันในการคุยสื่อสาร” หยางเทียนบอก “พอจับได้ ผมเลยตรวจสอบดูและพบว่าชิ้นส่วนหลายจุดของรถคันนี้ถูกดัดแปลง ส่วนที่ควรเป็นโฟมหรือพลาสติกของรถกลับมีโลหะแทรกผสมเข้ามา รวมไปถึงมีสัญญาณบางอย่างถูกส่งออกจากรถเป็นระยะๆครับ”

“จากที่คุยกับผู้นำชุมชนที่นี่ นายพลแทงโก้ที่คุมกำลังทหารกำลังรอนักตรวจสอบของแก๊งเมษา ถ้าหากพวกมันพบว่าภายในรถของเรามีอุปกรณ์สื่อสารอยู่ล่ะก็พวกเราอาจจะไม่ได้กลับออกไปครับ” หยางเทียนบอก “คุณรอนจะให้พวกเราเตรียมตัวฝ่าหนีไหมครับ ถ้ารอจนพวกมันมาพวกเราอาจจะไม่มีโอกาสหนีก็ได้นะครับ”

“ไม่ได้หรอกคุณหยางเทียน ตอนที่ผมเข้ามาที่นี่คุณเจนัสสังเกตเห็นแล้วว่านายพลแทงโก้วางคนไว้ตามจุดสำคัญหลายจุด พวกเราหนีออกไปไม่พ้นแน่” รอนบอก “แต่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมมีวิธีจัดการกับรถคันนี้ ขอแค่ไม่มีรถคันนี้ก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ”

“ถ้าคุณรอนจะทำลายรถทิ้งผมต้องบอกก่อนว่าคงเป็นไปไม่ได้ครับ เพราะเราไม่มีอุปกรณ์ที่จะทำลายรถได้ทั้งคัน” หยางเทียนบอก “หรือต่อให้เราทุบทำลายได้ แต่พวกชิพหรือแผงวงจรก็ไม่ใช่ของที่เราจะทำลายได้ง่ายๆ  ยิ่งเราทำลายรถ พวกมันอาจจะอาศัยซากรถให้นักข่าวข้างนอกนั่นดู เราจะยิ่งเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะครับ”

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว” รอนถาม

“สามทุ่มครึ่งครับ” หยางเทียนตอบงงๆ

“หาทางถ่วงเวลาไว้จนถึงเที่ยงคืนครับ แล้วเดี๋ยวผมจัดการเองครับ” รอนบอก “ตอนนี้คุณหยางเทียนกับคนอื่นๆออกไปกันก่อนเถอะครับ เดี๋ยวที่นี่ผมจัดการเอง”

หยางเทียนเดินออกไปอย่างงงๆ ขณะที่รอนไปที่ท้ายรถแล้วก็ลองยกรถดู ล้อหลังของรถถูกยกขึ้นได้แต่ก็ทำได้แค่นั้น เขาไม่สามารถยกรถขึ้นจากพื้นได้

“เธอคิดจะจัดการยังไงกับรถนี่” เจนัสถาม

“ทำให้มันหายไปครับ” รอนตอบพลางเมียงๆมองๆรอบข้าง

“ไม่ว่าเธอคิดจะจัดการยังไงกับรถนี่ก็คงต้องจัดการให้เร็วหน่อย ที่ข้างนอกนั่นมีคนของแก๊งเมษาที่ชั้นรู้จักอยู่” เจนัสเดินไปที่หน้าต่างเปิดมูลี่ดู “ครูฝึกหลงจิ่งที่ฝึกพวกเราสามคนอยู่ข้างนอกกับพวกนักข่าว”

“เรื่องรถไม่ต้องห่วงครับ แต่ตอนใกล้ๆเที่ยงคืนผมอยากให้คุณเจนัสป้องกันอย่าให้มีคนเข้ามาในนี้ได้แล้วกันครับ” รอนบอก “แล้วถ้าข้างนอกนั่นคือคนรู้จักล่ะก็ ก็คลุมผ้าปิดหน้าให้ดีแล้วกัน” ​

เจนัสพยักหน้ารับ แม้เธอไม่รู้ว่ารอนจะทำยังไงแต่เธอก็มั่นใจในตัวเด็กหนุ่มคนนี้

ที่ข้างนอกนั่น หยางเทียนเดินออกมาและปิดประตูโรงรถ ลูกน้อง9คนเดินเข้ามาถาม

“คนๆนั้นคือใครเหรอลูกพี่” ลูกน้องถาม

“คุณรอน เค้าจะมาพาพวกเราออกไปจากที่นี่” หยางเทียนบอก

“มากันแค่สองคนเนี่ยนะจะช่วยอะไรได้ เป็นแค่เด็กวัยรุ่นกับผู้หญิง” ลูกน้องบอกพร้อมแสยะปากเหมือนไม่พอใจ

“อย่าพูดแบบนั้น นั่นน่ะคุณรอนเป็นเจ้าของบริษัทของเรา ถ้าเขากล้ามาก็แปลว่าต้องมีแผนอะไรบางอย่าง” หยางเทียนห้าม

“เจ้าของบริษัท?!”

“ใช่แล้ว คุณรอนเป็นเจ้าของบริษัท แต่เขาก็เดินทางเสี่ยงเข้ามาช่วยเหลือพวกเราทั้งๆที่เขาจะนั่งรอฟังข่าวเฉยๆก็ได้” หยางเทียนบอก

ลูกน้องทั้ง 9 คนพยักหน้าให้แก่กัน ระดับเจ้าของบริษัทแต่กลับเดินทางมาช่วยพวกเขาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะพบได้บ่อยๆ

ปี๊บๆๆๆ

“เสียงอะไรน่ะ” หยางเทียนร้องถามอย่างสงสัยมองไปทางต้นเสียง เขาเห็นโทนี่ เจ้าคนของCIBที่แทรกซึมเข้ามาอยู่ในหน่วยแพทย์กำลังพุ่งไปที่บันไดขึ้นชั้นบน

“ตามมัน จับตัวไว้เร็วเข้า” หยางเทียนร้องแต่ช้าไปเสียแล้ว เพราะโทนี่พุ่งขึ้นไปชั้นบนแล้วเลื่อนตู้มาบังประตูไว้ ทั้งหมดพยายามพังประตูแต่ไร้ผล

“เสียงอะไร ข้างนอกมีเสียงอะไร” หมอเคร้องขึ้น ทุกคนในนั้นเงียบเสียงลงแล้วฟัง เสียงเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ดังอยู่เหนืออาคาร

“เสียงเฮลิคอปเตอร์ แย่แล้ว พวกเราพังประตูเร็วเข้า” หยางเทียนร้องเสียงหลง

ทุกคนช่วยกันทุบพังประตู ก่อนที่หมอเคจะใช้เท้าถีบเข้าไปที่บานพับทั้งสองจนแตกออกแล้วเหวี่ยงประตูออกไปด้านหลัง เขาโถมตัวผลักตู้ตรงนั้นไปจนสุดห้องเปิดทางให้ทุกคน

“คุณหยางเทียนเร็วเข้า” หมอเคร้อง

หยางเทียนพุ่งพรวดผ่านร่างของหมอเคไป วิ่งขึ้นบันไดชั้นสามไปยังดาดฟ้า

พั่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ไอ้โทนี่!!!!!!” หยางเทียนร้องคำราม ชูกำปั้นไปที่เฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินหนีไป โทนี่มองลงมาจากเครื่อง

“ทำไมถึงไม่ให้ช่วยพวกนั้นออกมาด้วย” โทนี่ถามทหารหน่วยวอลรัสที่มารับ

“ตอนนี้เรื่องที่พวกเราเอาอุปกรณ์สอดแนมแฝงเข้ามากับหน่วยแพทย์กำลังจะถูกเปิดโปงและต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ” หน่วยวอลรัสบอก “หน่วยเหนือเลยตัดสินใจปล่อยหน่วยแพทย์ตัวจริงไว้ ถ้าหากพวกผู้ก่อการร้ายฆ่าพวกนั้น คนจะสนใจเรื่องการฆ่ามากกว่าเรื่องอุปกรณ์สอดแนมของเรา”

“อย่างนั้นเองเรอะ” โทนี่พยักหน้า มองไปเบื้องล่างทหารของนายพลแทงโก้กำลังแห่กันเข้ามาที่อาคาร “อ้อ ถามอะไรหน่อย”

“อะไรเรอะ”

“ผมได้วันพักร้อน2สัปดาห์ จะไปไหนดี”

“อ๋อ ได้ๆ เดี๋ยวไปถึงฐานแล้วช่วยหา หลังภารกิจนี้พวกเราก็ได้พักเหมือนกัน”

แล้วเฮลิคอปเตอร์ก็พาCIBและหน่วยWalrusที่อารมณ์ดีเพราะกำลังจะได้พักร้อนออกจากพื้นที่ไป

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้ เปิดออกมา”

“ไอ้พวกสายลับ เปิดประตูซะ”

ทีมแพทย์พยาบาลต่างหน้าซีดหันมองกัน

ซวยแล้ว!

ตูม!

หลงจิ่งถีบประตูหน้าบ้านเข้ามา ลูกน้องในชุดดำ20กว่าคนกรูกันเข้ามา ตามด้วยทหารฝ่ายกบฏของนายพลแทงโก้ ปิดท้ายด้วยนักข่าวฝูงหนึ่ง

“หมอบลงไป หมอบลง”

“หมอบ หมอบ หมอบ หมอบ”

“หมอบไป”

ทหารร้องตะโกน ชี้ปืนไปที่หยางเทียนและคนของเขา แต่ละคนมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะตัดสินใจสู้ดีหรือไม่ ขณะที่หมอและพยาบาลคนอื่นๆถอยไปอยู่ด้านหลัง

“พวกมันล็อคประตูโรงรถ พวกเราเข้าไปทางนี้เลย” หลงจิ่งร้อง “คุณนักข่าวมาเร็วเข้า มาเป็นสักขีพยานกันว่าหน่วยแพทย์นี้แท้ที่จริงคือสายลับ”

นักข่าวเรอะ!

หยางเทียนพุ่งเข้าขวางประตูเข้าโรงรถ ร้องตะโกนออกมา

“คุณรอนสั่งให้ถ่วงเวลาให้ถึงเที่ยงคืน ไม่ต้องกลัว มีนักข่าวอยู่ มันใช้ปืนไม่ได้แน่”

คนของหยางเทียนทั้ง9คนเริ่มการต่อสู้กับทหารของนายพลแทงโก้ ขณะที่หยางเทียนใช้ร่างบังประตูโรงรถเอาไว้ ชายชุดดำลูกน้องหลงจิ่งพุ่งกรูเข้าใส่ หมัดต่อหมัดประเคนเข้าหากันอย่างชุลมุน พวกหมอและพยาบาลต่างถอยกันเข้าชิดผนังยิ่งกว่าเดิม

ยกเว้นแต่คนหนึ่ง

“ด็อกเตอร์เค อย่า!”

“อย่าไปคุณหมอ”

หมอเคพุ่งไปเบื้องหน้า ชายชุดดำสองคนหยุดมองแล้วแสยะเขี้ยว

“แมงเม่าบินเข้ากองไฟ”

“ตายซะ”

หมอหนุ่มชักสเต็ทโทสโคปออกมา จับปลายสายด้านนึงมั่น แล้วก็เหวี่ยงส่วนตุ้มหมุนควงไปมา

ควับ ควับ ควับ ฟับ ฟับ ฟับ ฟับๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ผัวะๆๆๆๆๆ โป๊กๆๆๆๆๆ

“อ้ากกก”

“อุ้ค”

ส่วนตุ้มของหูฟังแพทย์กระหน่ำฟาดเข้าใส่ศีรษะของสองคนนั้นจนเลือดอาบ ตุ้มสเต็ทหลุดจากสายแล้วก็กระเด็นไปพร้อมกับร่างของสองคนนั้นที่ล้มลง หลงจิ่งส่งซิก ลูกน้องอีกสามคนพุ่งเข้าหา

“ย้ากกกก”

“ตายยย”

“เป็นแค่หมอหาญสู้เรอะ ตายยย”

หมอเคเกร็งร่าง คำสอนของอาจารย์แพทย์ในตอนที่เรียนอยู่ผุดขึ้นมา

วันนั้นที่เขากำลังหลับในคาบแล้วสลำสลือตื่นขึ้นตอนที่อาจารย์พูดขึ้น

“สามคุณสมบัติของแพทย์ที่ดี พวกคุณต้องมี Lion Hand Lady eye Eagle Heart”

แม้จะสลำสลือ แต่เขาก็พอจำได้ที่อาจารย์บอกถึงเหตุผลที่หมอจะต้องมีทั้งสามคุณสมบัตินี้ เขาจำได้ถึงความประทับใจในวันนั้น ซึ่งแม้จะจำเนื้อหาไม่ได้ แต่เขาก็พยายามฝึกฝนตนโดยเดาจากสามคำนั้นตลอดมา

“Eagle Heart … สงบนิ่งไม่หวั่นไหวแม้โดดเดี่ยว”

ตั้งรับศัตรูทั้งสามที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่หวั่นไหว

“Lady Eye … เฝ้ามองอย่างช่างสังเกต”

สายตาจับจ้องท่วงท่าของทั้งสาม กล้ามเนื้อไบเซ็บของคนซ้าย ตำแหน่งข้อไหล่ที่ดูหลวมของคนกลาง การลงน้ำหนักเท้าขวาไม่มั่นคงของคนขวา

“Lion Hand … มืออันหนักหน่วง”

“ผมฝึกกล้ามเนื้อมาเป็นสิบปี ยังกล้าพูดเรอะว่าเป็นแค่หมอจะหาญสู้!”

หมอและพยาบาลคนอื่นๆตะลึงงันกับคำพูดนี้!

“ย้ากกกกกกกก” นิ้วโป้งของหมอเคพุ่งเข้าหาไหล่ของเจ้าคนซ้ายสุด

ผึง! “อ้ากกกกกก” เจ้าคนซ้ายร้องแหกปากเมื่อนิ้วของหมอเคกระแทกขยี้เข้าที่หัวของกล้ามเนื้อไบเซ็บจนขาดออกทำให้มันยกแขนไม่ไหว หมอเคเหวี่ยงเท้าหมุนตัว มืออันแข็งแกร่งโถมจับคนกลาง

มือทั้งสองเกาะกุมมือขวาของเจ้าหมอนั่น ก่อนที่เท้าจะเหวี่ยงเตะยันเข้าใต้รักแร้

กรึ๊บ! “อ้ากกกกก”

มันทรุดลงแหกปากอย่างเจ็บปวดจากไหล่ที่หลุดออก

หมอเคยังไม่ทันหันกลับจากเจ้าคนที่สอง หมัดของคนที่สามก็พุ่งเข้ามาประเคนใส่แผ่นหลัง

ตุบ

“หืม”

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ

“เบา”

“ห๊ะ”

หมอหนุ่มหันหลังกลับมาโดยไม่สนใจหมัดที่ต่อยอย่างไม่ยั้งเข้าที่ลำตัว  มือขวาขยับมาอยู่ที่คางและรับเอาหมัดฮุคที่เสยขึ้นของอีกฝ่ายไว้ได้

“ตาผมล่ะ” หมอเคบิดมือจนมันร้องและทรุดลง แขนซ้ายของหมอหนุ่มยกขึ้นสูงก่อนจะเหวี่ยงหมัดลง

ผัวะ! KO

หมออีกคนในทีมแพทย์อ้าปากค้างเมื่อเห็นหมอเคยำอีกฝ่าย

Lion Hand Lady eye Eagle Heart!

มารดาท่านเถอะ!

Lion Heart Eagle Eye Lady Hand เว้ยสัส!

นี่หมอหลับตอนเรียนคาบจริยธรรมเรอะ!

“หมอเค!” หยางเทียนร้องขึ้น พุ่งตัวฉีกไปซ้าย

“ได้!” หมอเคคำรามขานรับ พุ่งตัวจากด้านขวา

แล้วชายทั้งสองก็พุ่งเข้าหาหลงจิ่งที่อยู่ตรงกลางพร้อมๆกัน!

ขณะนั้นนาฬิกาชี้เวลา 21:50 น.