Midterm Fantasy - ตอนที่ 1

หนังสือวางเรียงรายบนโต๊ะ แสงจากโคมไฟที่ส่องลงมาทำให้เห็นนาฬิกาที่บอกเวลา23:45น. เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออย่างคร่ำเคร่ง ตาเหลือบมองเวลาบนนาฬิกาตรงหน้าอย่างร้อนรน …

‘จะเที่ยงคืนแล้วหรือนี่’ เด็กหนุ่มคิดในใจ ‘ ถ้ารู้แบบนี้ล่ะก็…’

********

2วันก่อนหน้านั้น … วันศุกร์

“คุณครูตามผมเหรอครับ” เด็กหนุ่มเข้าไปที่โต๊ะภายในห้องพักครู

“นั่งก่อนสิรอน” ครูดุษฎีเอ่ยปาก “เธอรู้ไหมว่าครูตามเธอมาทำไม

เด็กหนุ่มส่ายหน้า

“เธอรู้ไหมว่าเกรดเฉลี่ยม.ต้นของเธอได้เท่าไหร่” ครูดุษฎีถาม

“ได้1กว่าๆเกือบ2ครับ” เขาตอบ

“1.7! เธอรู้ไหมว่ามันหมายความว่าอะไร” ครูพูด ” มันหมายความว่าถ้าเธอยังได้เกรดแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเธอจะไม่ได้ขึ้นม.4ที่นี่นะ”

“ทำไมครับ” รอนถามหน้าตาตื่น “ผมได้เกรดเกิน1 ผมไม่ได้ตกซ้ำชั้น แล้วทำไมผมจะไม่ได้ขึ้นม.4ล่ะครับ”

“ครูว่าแล้ว…” ครูดุษฎีเอามือก่ายหน้าผาก “ทีแรกครูก็นึกว่าเธอรู้แล้ว แต่พอเห็นเธอยังเรียนๆเล่นๆแบบนี้เลยเรียกมาคุยดู ที่แท้เธอยังไม่รู้”

“อย่างที่เธอพูดเมื่อกี้ ตราบใดที่เธอทำเกรดได้เกิน1 เธอก็จะไม่ซ้ำชั้น แต่ว่าช่วงขึ้นชั้นม.4 โรงเรียนของเราจะมีนักเรียนจากที่อื่นมาสมัครเรียนเพิ่มทำให้ที่เรียนแน่นเกินไป ….. ก็เลยมีกฎว่าใครที่ทำเกรดเฉลี่ยได้ต่ำกว่า2.0 จะต้องซ้ำชั้น หรือไม่ก็ต้องออกไป”

เด็กหนุ่มนั่งฟังนิ่ง … ซ้ำชั้นเหรอ … เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเอกชน ค่าเทอมแต่ละเทอมก็เยอะมาก … พ่อกับแม่เคยเปรยๆให้เขาฟังถึงความลำบากในการหาเงินมาจ่ายค่าเล่าเรียนให้เขา เครื่องใช้ในบ้านหลายชิ้นก็เก่าหรือไม่ก็เสียแต่ยังไม่ได้ซ่อม

ที่ผ่านมาถึงรอนจะเอาแต่เล่นเกมมากขนาดไหน แต่เขาก็ระวังไม่ให้เกรดต่ำไปกว่า1.0ซึ่งจะต้องซ้ำชั้นตามกฎของโรงเรียน

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้ว่าถ้าเกรดต่ำกว่า2จะไม่สามารถขึ้นชั้นม.4ได้!

“แล้ว … ผมจะต้องทำยังไงครับ”

“เธอจะต้องทำเกรดปีนี้ให้ได้2.7” ครูดุษฎีพูดสั้นๆ

บ่ายนั้นทั้งวันรอนเรียนไม่รู้เรื่องแล้ว เขาวางแผนอ่านหนังสือเตรียมสอบแบบเร่งด่วน

การสอบกลางภาคของเทอม1 จะมีในสัปดาห์หน้า วันจันทร์ พุธ และศุกร์

วันจันทร์สอบภาษาอังกฤษและคณิตศาสตร์

วันพุธสอบวิทยาศาสตร์และประวัติศาสตร์สังคม

วันศุกร์สอบภาษาไทย

ที่ผ่านมา วิชาที่เขาทำคะแนนดีคือเลขและวิทยาศาสตร์ ส่วนอีกสามวิชาที่เหลือคะแนนต่ำเตี้ยเรี่ยราดมาก

รอนคิดว่า คืนนี้และพรุ่งนี้ทั้งวันเขาจะอ่านสามวิชาที่เขาไม่มั่นใจก่อนรอบนึง

จากนั้นวันอาทิตย์อ่านอังกฤษ วันอังคารอ่านประวัติศาสตร์สังคม และวันพฤหัสอ่านภาษาไทย

…

นั่นเป็นแผนที่วางไว้

เย็นนั้นรอนกลับถึงบ้าน

“เดี๋ยวเล่นเกมสักครึ่งชั่วโมงแล้วกัน ตอนอ่านจะได้ไม่อยากเล่นขึ้นมา”

เด็กหนุ่มเปิดหน้าจอก่อนจะลงมือเล่น 30นาทีผ่านไป 90นาทีผ่านไป 3ชั่วโมงผ่านไป

…. เที่ยงคืน… เอาเถอะ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยอ่านยังทันน่า มีเวลาอีก2วัน

เช้าวันเสาร์หลังกินข้าวอาบน้ำดูทีวี … รอนดูหนังในทีวีเพลินจนถึงเที่ยง ก่อนจะไปกินข้าวกลางวัน พอบ่ายโมงก็มาเริ่มอ่าน

… บ่ายสอง เขาเบื่อๆ เลยลุกออกไปซื้อของ รู้ตัวอีกทีก็มานอนอ่านการ์ตูนจนถึงเย็น พอกินข้าวเย็นเสร็จอ่านไปได้อีกครึ่งชั่วโมงก็พอดีละครมา … ดูติดพันไปจนถึงเที่ยงคืนครึ่ง แล้วก็เข้านอน

เช้าวันอาทิตย์รอนตื่นมา ตัดใจไม่ดูการ์ตูนไม่ดูหนัง กินข้าวแล้วรีบนั่งอ่านหนังสือ วันนี้เขาต้องอ่านภาษาอังกฤษที่ไม่ได้แตะเลยตั้งแต่ต้นเทอม

“เฮ้ย รอน ทีมขาดคน ขอแรงหน่อย” นิว เพื่อนร่วมชั้นโทรมาชวนเล่นเกม

“พรุ่งนี้จะสอบอยู่แล้ว เราอ่านหนังสือไม่ทันแล้ว”

“เอาน่า กูก็สอบเหมือนกันยังไม่เห็นต้องรีบเลย เย็นนี้อ่านก็ทัน … เอ้าๆๆๆ สามเกมพอ ขอแรงหน่อย”

จาก3เกม ก็ค่อยๆยาวต่อเนื่องไป … จนรู้ตัวอีกทีคือ4ทุ่ม เด็กหนุ่มอาบน้ำ กินข้าวเย็นอย่างร้อนรนก่อนจะหยิบหนังสือมาอ่าน …

และตอนนี้อีก15นาทีเที่ยงคืน

เขายังทวนภาษาอังกฤษได้ไม่ถึง1ใน4

ตาปรือกำลังจะปิด เพราะความง่วงสะสมที่เล่นเกมจนนอนน้อยมาสองวัน

แต่เค้าจะหลับไม่ได้! ถ้าครั้งนี้คะแนนออกมาแย่ มันจะฉุดคะแนนเทอม1ให้ตกต่ำลงไปอีก

รอนจับเค้นหนังสือภาษาอังกฤษในมือจนแน่น มือขวากำปากกาจนสั่น พยายามต่อสู้กับตาที่กำลังปิดลงมา

ถ้ามีเวลามากกว่านี้!

ตาค่อยๆหลับลง

ถ้ามีเวลามากกว่านี้สักวัน!

… นั่นเป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่เด็กหนุ่มจะฟุบหลับคาโต๊ะหนังสือไป

***

“ไม่ได้ๆ เราจะมาหลับตอนนี้ไม่ได้” เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา “อ่านก่อนๆ …. เอ๊ะ”

รอนมองไปรอบๆตัว ทำไมมันมืดแบบนี้ มืดจนมองอะไรไม่เห็น ตะกี้ก่อนจะฟุบหลับคาโต๊ะไปน่าจะยังไม่ได้ปิดไฟตั้งโต๊ะนี่นา หรือต่อให้ไฟปิดมืดหมดก็น่าจะมีแสงลอดมาจากผ้าม่านบ้าง และจะว่าไป พื้นโต๊ะก็ดูโล่งๆแข็งๆกว่าปกติ ยังกับเป็นหินยังไงยังงั้นเลย

เขาปล่อยปากกาและหนังสือในมือ ควานไปรอบๆ นี่โต๊ะหนังสือของเขามันใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

“เดี๋ยวต้องหาสวิทซ์’ไฟ’ซะก่อน อ๊ะ”

เด็กหนุ่มอุทานขึ้น เพราะสิ้นเสียงคำว่า ‘ไฟ’ ก็มีแสงสว่างเรืองขึ้นมาจากบนเพดานสาดส่องไปทั่วทั้งห้อง

ที่นี่มันที่ไหนกัน!