สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1451 คาดการณ์

ตอนที่ 1451 คาดการณ์

“ต้าโจวไม่ใช่แคว้นที่ห้ามชาวบ้านถกเถียงเรื่องการเมือง ระบอบการปกครองใหม่ของต้าโจวเน้นยำเรื่องนี้เสมอ ทว่า เจ้ากลับปล่อยให้ลูกน้องของตัวเองทำผิดทั้งๆ ที่รู้ว่าขัดต่อกฎหมาย ทั้งยังปล่อยให้ผู้บริสุทธิ์เสียชีวิตในคุกอีก เจ้ารู้ความผิดของตัวเองหรือไม่”

“ฝ่าบาทได้โปรดวินิจฉัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ทุกคนที่อาศัยอยู่แถบชายทะเลต่างอยู่ด้วยความหวาดกลัว กระหม่อม…กระหม่อมแค่กลัวว่าคนเหล่านั้นจะกล่าวเลอะเลือนเพราะความเมาจนทำให้ชาวบ้านลุกขึ้นประท้วงราชสำนัก กระหม่อมจึงส่งคนไปจับตัวผู้ที่กล่าววาจาเลอะเลือนไว้ เดิมทีกระหม่อมตั้งใจจะขังเขาไว้ในคุกหนึ่งคืน เมื่อเขาสร่างเมาจะตักเตือนเขาสักนิดและปล่อยตัวเขากลับบ้าน กระหม่อมไม่ได้ทรมานเขาแม้แต่น้อย กระหม่อมไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ!” นายอำเภอจินกว่านโขกศีรษะลงบนพื้นหลายครั้งติด “ฝ่าบาทได้โปรดวินิจฉัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ต้าโจวไม่จำกัดความคิดของชาวบ้าน เจ้าคือคนของราษฎร ในเมื่อเจ้ารู้ว่าชาวบ้านไม่พอใจก็ควรรีบอธิบายให้ชาวบ้านเข้าใจ ไม่ใช่ใช้อำนาจปิดปากชาวบ้านเช่นนี้! นี่คือความผิดแรกของเจ้า!” ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางนายอำเภอจินกว่างที่คุกเข่าตัวสั่นเทาอยู่บนพื้นอย่างหวาดกลัวด้วยสายตาเย็นชา “เมื่อจับเขามาแล้วกลับไม่ดูแลเขาให้ดี ไม่ว่าเขาจะเสียชีวิตเพราะถูกทรมานหรือเพราะสาเหตุอื่นก็ล้วนเสียชีวิตในที่ของเจ้า! ล้วนเป็นเพราะความบกพร่องในหน้าที่ของเจ้า นี่คือความผิดที่สอง! ชาวบ้านมารวมตัวกันตีกลองร้องทุกข์หน้าจวนที่ว่าการ ทว่า คนของราษฎรอย่างเจ้ากลับหลบอยู่แต่ในจวน สั่งให้ลูกน้องออกมาจับตัวชาวบ้าน เจ้าไม่เคารพกฎหมาย ไม่ทำตามหน้าที่ที่พึงกระทำ นี่คือความผิดที่สามของเจ้า!”

นายอำเภอคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยร่างที่สั่นเทา เขารู้ว่าอนาคตของเขาจบสิ้นลงแล้ว “กระหม่อมสมควรตาย กระหม่อมไม่กล้าขอความเห็นใจ ฝ่าบาทได้โปรดลงโทษกระหม่อมด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

ไป๋ชิงเหยียนรู้ดีว่าต่อให้ความผิดของนายอำเภอจะไม่ได้หนักเท่านี้ ทว่า เขาก็ควรได้รับโทษหนักเท่านี้มิเช่นนั้นยากจะระงับความโกรธของชาวบ้าน ตอนนี้ต้าโจวกำลังจะทำสงครามกับตงอี๋ ไป๋ชิงเหยียนต้องทำให้ชาวบ้านแถบชายทะเลมีใจเป็นหนึ่งเดียวกับต้าโจวให้ได้ นางต้องทำให้ชาวบ้านทุกคนเห็นว่าจักรพรรดินีอย่างนางให้ความสำคัญกับกฎหมายและชีวิตของชาวบ้านแถบชายทะเลทุกคน!

เว่ยจงหันไปส่งสัญญาณให้ทหารรักษาพระองค์ ทหารรักษาพระองค์รีบเดินไปด้านหน้า จากนั้นปลดหมวกขุนนางของนายอำเภอออกต่อหน้าชาวบ้านทุกคน

“จงกั๋วอ๋อง…” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยเรียก

“พ่ะย่ะค่ะ…” ไป๋ชิงเจวี๋ยก้าวไปด้านหน้า

“เจ้าอยู่สืบเรื่องนี้ให้กระจ่างชัดภายในวันนี้ พิจารณาตามกฎหมายว่าผู้ใดควรถูกปลดออกจากตำแหน่ง ควรจับขังคุก ควรได้รับโทษ ต้องคืนความยุติธรรมให้ชาวบ้านและแม่นางท่านนี้ให้ได้”

“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาททรงพระปรีชาชาญ!”

“ฝ่าบาททรงพระปรีชาชาญ!”

ชาวบ้านก้มศีรษะคำนับอีกครั้ง พวกเขาเปลี่ยนความคิดที่มีต่อจักรพรรดินีองค์ใหม่ของพวกเขาทันที

ไป๋ชิงเหยียนส่งหนังสือร้องทุกข์ที่เขียนด้วยเลือดในมือให้ไป๋ชิงเจวี๋ย “ถ้อยคำในหนังสือร้องทุกข์เต็มไปด้วยพลัง ผู้เขียนต้องเป็นคนหนุ่มเลือดร้อนแน่นอน สืบให้ดี”

ไม่ว่าจะเป็นลายมือหรือเนื้อหาในหนังสือร้องทุกข์ล้วนไม่ใช่สิ่งที่สตรีวัยกลางคนผู้นี้จะเขียนได้แน่นอน ไป๋ชิงเหยียนกล่าวชมหนังสือร้องทุกข์ สั่งให้ไป๋ชิงเจวี๋ยสืบเรื่องนี้อย่างละเอียด ทว่า ความจริงแล้วไป๋ชิงเหยียนต้องการรู้ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังสตรีวัยกลางคนผู้นี้คือผู้ใด

คนผู้นี้ทำไปเพราะความเลือดร้อนจริงๆ หรือต้องการทำลายความสงบของชาวบ้านที่อาศัยอยู่แถบชายทะเลแห่งนี้กันแน่

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทไม่ต้องเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋ชิงเจวี๋ยรับคำ

ไป๋ชิงเหยียนขี่ม้าเร็วมาถึงเมืองจินกว่างนางก็ตรงไปที่จวนที่ว่าการทันที ทางค่ายทหารยังไม่รู้ว่าไป๋ชิงเหยียนเดินทางมาถึงที่นี่แล้ว ตอนนี้กองทัพเรือและกองทัพไป๋ต่างกำลังคาดเดาว่าเบื้องบนจะมีคำสั่งเช่นไรลงมา

เฉิงหย่วนจื้อของกองทัพไป๋เชื่อใจในตัวเสี่ยวไป๋ไซว่ของเขามาก เขาคิดว่าเสี่ยวไป๋ไซว่ของพวกเขาไม่มีทางอดกลั้นโทสะในครั้งนี้ไว้ นางต้องเปิดศึกกับตงอี๋แน่นอน

ทว่า เมื่อได้ยินไช่จื่อหยวนกล่าวว่าหากต้าโจวเปิดศึกกับตงอี๋จริงๆ ต้าโจวต้องทยอยส่งเสบียงอาหารมาให้กองทัพเรือ เพื่อความยุติธรรมเมืองของต้าเยี่ยนที่ต้าโจวกำลังปกครองด้วยระบอบการปกครองใหม่ในตอนนี้ก็ต้องส่งเสบียงมาให้เช่นเดียวกัน หากเป็นเช่นนั้นต้าโจวคงแพ้การเดิมพันกับต้าเยี่ยนแน่นอน เฉิงหย่วนจื้อจึงเริ่มไม่มั่นใจว่าเสี่ยวไป๋ไซว่จะเปิดศึกกับตงอี๋เลยหรือไม่ เพราะการเดิมพันกับต้าเยี่ยนใช้เวลาเพียงแค่สามปีเท่านั้น

เฉิงหย่วนจื้อไม่อยากให้ต้าโจวแพ้เดิมพันต้าเยี่ยน ทว่า เขาก็ไม่อยากให้ร่างของหานเฉิงอ๋องถูกคนตงอี๋เหยียบย่ำเช่นกัน ตอนนี้จงรู้สึกร้อนใจมาก

ส่วนกองทัพเรือมั่นใจว่าไป๋ชิงเหยียนไม่มีทางเดินทางมารับศพของหานเฉิงอ๋องอย่างที่ตงอี๋ประกาศ ยิ่งไม่มีทางเปิดศึกกับตงอี๋เพียงเพราะสหายที่สละชีพเพื่อแคว้นของพวกเขาเหล่านั้นแน่นอน ต่อให้ต้าโจวอยากทำสงคราม…ต้าโจวก็คงทำเพียงส่งคนมาบอกให้พวกเขารอจนกว่าต้าโจวจะชนะเดิมพันแล้วค่อยแก้แค้นแน่นอน

ทหารเรือคำนวณเวลาที่พวกเขาส่งรายงานสถานการณ์รบไปยังต้าโจว อย่างช้าอีกไม่เกินเจ็ดวันพวกเขาก็คงรู้คำตอบที่แน่ชัดแล้ว

ตอนนี้แม่ทัพหกนายของกองทัพทหารเรือกำลังนั่งปรึกษากันว่าหากสุดท้ายจักรพรรดินีของต้าโจวให้ความสำคัญกับการเดิมพันมากกว่า พวกเขาจะทำเช่นไรต่อไป

“จะทำเช่นไรเล่า ไม่ว่าอย่างไรก็ปล่อยให้ร่างของหานเฉิงอ๋องถูกเหยียบย่ำที่ตงอี๋ไม่ได้” แม่ทัพคนหนึ่งเช็ดถั่วลิสงกับเสื้อสีแดงของตัวเอง จากนั้นโยนถั่วลิสงเข้าปาก “หากสุดท้ายจักรพรรดินีต้าโจวไม่ทำสงครามหรือไม่สนใจศพของหานเฉิงอ๋อง ต่อให้ข้าต้องลอบข้ามทะเลไปยังตงอี๋ข้าก็จะไปรับศพของหานเฉิงอ๋องกลับมาให้ได้!”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง…” แม่ทัพอีกคนหันไปมองด้านนอกแวบหนึ่ง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีผู้ใดอื่นนอกจากพวกเขาจึงกล่าวขึ้น “เหตุใดต้องแอบไปด้วย พวกเราพากองทัพไปรับศพของหานเฉิงอ๋องกลับมา จากนั้นก่อกบฏต้าโจวกัน!”

ทั้งหกคนรีบมองไปทางด้านนอกทันที เมื่อมั่นใจว่าไม่มีผู้ใดแม่ทัพคนหนึ่งจึงกล่าวเสียงเบา “อย่ากล่าววาจาพล่อยๆ เช่นนี้ พวกเรามิเป็นอันใด ทว่า ครอบครัวของลูกน้องของพวกเราล้วนอยู่ที่นี่ พวกเขาออกทะเลตามคำสั่งของพวกเรา ทว่า พวกเขากลับกลายเป็นกบฏ พวกเจ้ารู้จุดจบของกบฏดีไม่ใช่หรือ!”

“นั่นนะสิ ถึงไม่ห่วงชีวิตตัวเองก็ควรห่วงพวกลูกน้องบ้าง พวกเราแค่อยากได้ศพของหานเฉิงอ๋องกลับมา ไม่ได้คิดกบฏ!” แม่ทัพอีกคนกล่าว

“ตอนนี้ยังไม่มีข่าวจากเมืองหลวง พวกเราทำได้เพียงคาดการณ์ล่วงหน้าเท่านั้น” แม่ทัพที่อาวุโสที่สุดแกะเปลือกถั่วลิสงออก “ตอนที่หานเฉิงอ๋องยังมีชีวิตอยู่เขาจงรักภักดีต่อจักรพรรดินีต้าโจวมาก หวังว่าจักรพรรดินีต้าโจวจะไม่ทำให้หานเฉิงอ๋องต้องผิดหวัง”

สิ้นเสียงของแม่ทัพอาวุโส ทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานอย่างเหนื่อยหอบ “ท่าน…แม่ทัพ ทหารเก่าของกองทัพกลับมาขอเข้าร่วมกองทัพกันหลายคนเลยขอรับ พวกเขาบอกว่า…ฝ่าบาทให้พวกเขากลับมา ฝ่าบาทจะทำสงครามทำลายล้างแคว้นตงอี๋ขอรับ!”

แม่ทัพทั้งหกมองหน้ากันไปมาด้วยความประหลาดใจ แม่ทัพที่อาวุโสที่สุดคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไปจึงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “เจ้าว่าอย่างไรนะ”

ทหารผู้นั้นยังไม่ได้ทันกล่าวสิ่งใดออกมา ทหารอีกคนก็วิ่งเข้ามารายงานเสียงดัง “ท่านแม่ทัพไหวเซิงกลับมาแล้วขอรับ แม่ทัพไหวเซิงกลับมาแล้วขอรับ!”