สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1442 ทำให้ผิดหวัง

ตอนที่ 1442 ทำให้ผิดหวัง

หลู่ไท่เว่ย ต่งซือถูและเว่ยปู้จิ้งเดินออกไปจากตำหนักด้วยใจที่หนักอึ้ง ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมา แม้จะรู้ว่าสิ่งที่ไป๋ชิงเหยียนกล่าวมามีเหตุผล ทว่า พวกเขาก็อดเป็นกังวลไม่ได้

หลู่ไท่เว่ยถอนหายใจยาวออกมา

“ฝ่าบาทตรัสถูกต้องทั้งหมด ฝ่าบาททรงมองการณ์ไกลกว่าพวกเรามากนัก ทว่า ข้าไม่สบายใจจริงๆ ที่ฝ่าบาทเสี่ยงเสด็จไปยังตงอี๋ด้วยองค์เองเช่นนี้”

ต่งชิงผิงเป็นกังวลเช่นเดียวกัน เขาหันไปถามเว่ยปู้จิ้ง

“เจ้าเริ่มปรึกษาเรื่องตราสารหนี้กับฝ่าบาทตั้งแต่เมื่อใดกัน ฝ่าบาทให้เจ้ากลับไปพิจารณาให้ดีว่าต้องทำตราสารหนี้ขึ้นมากี่ฉบับและจะผลักดันเรื่องนี้เช่นไร เจ้าพอมีแผนการในใจบ้างแล้วหรือไม่”

เว่ยปู้จิ้งรีบทำความเคารพต่งซือถู จากนั้นกล่าวขึ้น

“ต่งซือถูไม่ต้องเป็นห่วง ข้าพอมีแผนการในใจแล้ว ความจริงตั้งแต่ที่ต้าโจวยึดต้าเหลียงมาครอบครองได้ พวกเรามีเงินในคลังเพียงพอสำหรับทำสงครามกับแคว้นเล็กอย่างตงอี๋ ทว่า หากฝ่าบาททรงต้องการประกาศใช้ตราสารหนี้ พวกเราก็ต้องใช้มันให้ได้มากที่สุดขอรับ!”

ต่งชิงผิงพยักหน้า “ลำบากใต้เท้าเว่ยแล้ว”

“ต่งซือถูเกรงใจเกินไปแล้วขอรับ นี่คือหน้าที่ของข้าขอรับ”

เว่ยปู้จิ้งรีบกล่าวอย่างนอบน้อม

มองส่งหลู่ไท่เว่ยและต่งซือถูจากไปเรียบร้อยเว่ยปู้จิ้งจึงล้วงมือในกระเป๋าอย่างใช้ความคิด เขาควรให้พ่อค้าและคนตระกูลสูงศักดิ์เป็นคนเริ่มซื้อตราสารหนี้ของต้าโจวในครั้งนี้ดีหรือไม่นะ เช่นนี้เขาจะได้ผลักดันเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดายขึ้น

ไป๋ชิงเหยียนจะออกเดินทางทันทีที่ฟ้าสว่าง ไป๋ชิงเจวี๋ยและไป๋จิ่นจื้อจึงรีบกลับไปเก็บสัมภาระของตัวเองและเตรียมองครักษ์ที่จวน

ไป๋ชิงฉี ไป๋จิ่นซิ่วและไป๋ชิงอวี๋ยืนฟังสาเหตุที่ตงอี๋เปิดศึกกับต้าโจวในครั้งนี้อย่างละเอียดอยู่ข้างกายไป๋ชิงเหยียน

เมื่อพวกเขาได้ยินว่าหานเฉิงอ๋องให้คนตีเฉิงหย่วนจื้อจนสลบก่อนเปิดศึกกับตงอี๋ อีกทั้งฝากเฉิงหย่วนจื้อมาบอกไป๋ชิงเหยียนว่าเขาทำให้หญิงสาวผิดหวัง ชาติหน้าเขาขอเกิดมารับใช้ไป๋ชิงเหยียนอีก ทุกคนจึงนิ่งขรึมไปทันที

ทุกคนรวมถึงไป๋ชิงอวี๋เคยสงสัยในความจงรักภักดีของหานเฉิงอ๋องที่มีต่อไป๋ชิงเหยียน ต่อมาพี่หญิงใหญ่บอกกับพวกเขาว่านางมีสายลับแฝงตัวอยู่ในกลุ่มทหารเรือพวกเขาจึงวางใจลง พวกเขาไม่คิดเลยว่าพี่หญิงใหญ่เชื่อใจหานเฉิงอ๋องแล้วหานเฉิงอ๋องจะตอบแทนความไว้วางใจของพี่หญิงใหญ่ด้วยชีวิตเช่นนี้

พวกเขารู้สึกผิดที่ก่อนหน้านี้เคยสงสัยในความจงรักภักดีของหานเฉิงอ๋อง

“พี่หญิง การตายของหานเฉิงอ๋องทำให้พี่หญิงนึกถึงอู๋เจ๋อ แม่ทัพฟางเหยียนและแม่ทัพเยว่จือโจวใช่หรือไม่ขอรับ” ไป๋ชิงอวี๋เงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียนอย่างเข้าใจความรู้สึกของพี่สาว

ลำคอของไป๋ชิงเหยียนร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อย นางกำป้ายทองที่อยู่ในแขนเสื้อแน่น จากนั้นก้มหน้าลงเล็กน้อยพลางกล่าวขึ้น

“คนที่จงรักภักดีต่อต้าโจว ต่อตระกูลไป๋ของพวกเราไม่ควรถูกทำร้ายให้ผิดหวัง ความเชื่อใจที่พี่มีให้หานเฉิงอ๋องแฝงไปด้วยกลอุบาย พี่รู้สึกผิดต่อเขา!”

“พี่หญิงใหญ่ ตอนนี้พี่หญิงใหญ่คือจักรพรรดินีของแคว้นต้าโจว ไม่ได้เป็นเพียงบุตรสาวคนโตของตระกูลไป๋อีกต่อไปแล้ว พี่หญิงใหญ่มอบความเชื่อใจให้ขุนนางเพราะต้องการซื้อใจพวกเขาเป็นเรื่องสมควรแล้วเจ้าค่ะ นี่ไม่ใช่เรื่องผิดเจ้าค่ะ”

ไป๋จิ่นซิ่วกำมือไป๋ชิงเหยียนแน่น

“ในเมื่อพี่หญิงใหญ่ตัดสินใจจะเดินทางไปทำลายแคว้นตงอี๋ด้วยตัวเอง พวกเราก็จะดูแลเบื้องหลังให้พี่หญิงใหญ่เองขอรับ!”

ไป๋ชิงฉีกล่าวขึ้นเสียงเบา

“พี่หญิงใหญ่ระวังตัวด้วยนะขอรับ อย่าลืมว่าตอนนี้พี่หญิงใหญ่คือจักรพรรดินีของต้าโจว คือเสาหลักของคนทั้งแคว้น ที่สำคัญพี่หญิงใหญ่คือแม่ของเด็กสองคนขอรับ!”

ชุนเถาเก็บสัมภาระให้ไป๋ชิงเหยียนทั้งน้ำตา นางคิดว่าเมื่อคุณหนูใหญ่ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินีแล้วคงมีแต่ความสงบสุข ไม่คิดเลยว่าคุณหนูใหญ่ต้องเดินทางไปรบเช่นนี้อีก

ก่อนหน้านี้ทุกคนบอกว่าคุณหนูใหญ่รบไม่เคยพ่ายแพ้ ทว่า นั่นคือการรบบนแผ่นดิน ครั้งนี้คุณหนูใหญ่ต้องไปออกรบกลางทะเล…

ชุนเถาเคยได้ยินเฉินชิ่งเซิงเล่าว่าเรือรบไม่เหมือนกับเรือธรรมดาที่พวกนางเคยนั่งริมทะเลสาบนอกเมืองหลวง ขนาดชายอกสามศอกอย่างเฉิงชิ่งเซิงที่ขี่ม้าเดินทางไปตามที่ต่างๆ ตลอดเวลายังเมาเรือ อาเจียนและทรงตัวไม่อยู่เกือบครึ่งเดือน

ร่างกายของคุณหนูใหญ่อ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หากนางต้องเดินทางไปทำสงครามทางทะเลจริงๆ นางจะทนไหวได้อย่างไรกัน

ชุนเถาเช็ดน้ำตาของจากใบหน้า จากนั้นกล่าวกับชุนจือที่กำลังเตรียมยารักษาบาดแผลให้ไป๋ชิงเหยียน

“ใส่ยาที่ท่านหมอหงปรุงขึ้นเพื่อคุณหนูใหญ่ไปมากหน่อย!”

เมื่อเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้วชุนเถาจึงเปลี่ยนชาร้อนกาใหม่ให้ไป๋ชิงเหยียน เมื่อเห็นหน้าของคุณหนูใหญ่น้ำตาของชุนเถาจึงไหลลงมาอีกครั้งอย่างคุมไม่อยู่ นางเปลี่ยนชาให้คุณหนูใหญ่ทั้งน้ำตา

“ตอนที่พี่ไม่อยู่เจ้าจงดูแลท่านแม่ให้ดี พี่ไม่ไปอำลาท่านแม่แล้ว เดี๋ยวท่านจะเสียใจเปล่าๆ”

ไป๋ชิงเหยียนกล่าวกับไป๋ชิงอวี๋จบจึงหันไปกล่าวกับไป๋จิ่นซิ่ว

“ช่วงนี้วั่งเกอติดเจ้ากับฉินหล่างมาก หากท่านอาสะใภ้สองรู้สึกโดดเดี่ยวที่อยู่จวนเจิ้นกั๋วอ๋องก็ให้นางย้ายกลับมาอยู่ในวังหลวง บอกนางว่าข้าอยากให้นางมาช่วยท่านแม่ดูแลเด็กทั้งสองคนในช่วงที่ข้าไม่อยู่ ท่านอาสะใภ้สองมีประสบการณ์ตอนเลี้ยงวั่งเกอมาก่อน!”

“พี่หญิงใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงท่านแม่หรอกเจ้าค่ะ”

ไป๋จิ่นซิ่วรับคำ

“เรื่องที่พวกเราหลอกใช้อวิ๋นหลานกวาดล้างสายลับซีเหลียงที่หลงเหลือในครั้งนั้นทำให้สายลับซีเหลียงบางกลุ่มหลบหนีไปได้ พวกเจ้าระวังพวกเขาให้ดี พวกนั้นอาจจนตรอกจนคิดย้อนกลับมาลอบสังหารพวกเรา ทางดีควรจับตัวพวกเขากลับมาให้ได้ทั้งหมด”

“พี่หญิงใหญ่ไม่ต้องห่วง พวกเขาหนีไม่พ้นแน่ขอรับ นอกเสียจากว่าพวกเขาจะแกล้งทำเป็นหูหนวกตาบอด ไม่ไปซื้อยาที่โรงหมออีกเลย…”

ไป๋ชิงอวี๋กล่าวเสียงเบา

“หนึ่งในพวกเขาได้รับบาดเจ็บหนัก ช่วงนี้พวกเราจับตาดูโรงหมอไม่คลายสายตาจนเริ่มได้เบาะแสบ้างแล้ว อีกไม่นานคงจับได้ขอรับ!”

เมื่อได้ยินไป๋ชิงอวี๋กล่าวเช่นนี้ไป๋ชิงเหยียนจึงพยักหน้า

“ต่อจากนี้ฝากพวกเจ้าดูแลแคว้นและครอบครัวของพวกเราด้วย”

ไป๋ชิงเหยียนมองน้องชายและน้องสาวของตัวเองนิ่ง

“กลับไปเถิด”

“ฟ้าสว่างแล้ว ข้าจะอยู่รอส่งพี่หญิงก่อนขอรับ”

ไป๋ชิงอวี๋กล่าว

ไป๋จิ่นซิ่วกล่าวขึ้นเช่นกัน

“ข้าด้วยเจ้าค่ะ…”

“ให้พวกข้าไปส่งพี่หญิงใหญ่ที่นอกเมืองเถิดขอรับ”

ไป๋ชิงฉียังคงไม่สบายใจ หากไป๋ชิงเหยียนไม่มอบหมายให้เขาดูแลเรื่องการเดิมพันแคว้นกับอาอวี๋เขาก็อยากเดินทางไปชายฝั่งทะเลกับไป๋ชิงเหยียนด้วย

ฟ้าเริ่มสว่าง

ไป๋ชิงเหยียนเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดนักรบ จากนั้นก้มหน้าหอมลูกน้อยทั้งสอง นางทิ้งจดหมายไว้ให้มารดาหนึ่งฉบับ จากนั้นพาองครักษ์ องครักษ์ลับ เสิ่นชิงจู๋ เว่ยจงและเซี่ยอวี่จั่งเดินทางออกไปจากวังหลวง

เมื่อไป๋ชิงเจวี๋ยและไป๋จิ่นจื้อเก็บสัมภาระเรียบร้อยจึงออกไปรอพี่หญิงใหญ่ที่นอกประตูเมืองทิศเหนือ

ครั้งนี้ไป๋ชิงเจวี๋ยและไป๋จิ่นจื้อพาองครักษ์ไป๋ เซียวรั่วไห่และเซียวรั่วเจียงไปด้วย หลูผิงและเฉิงชิ่งเซิงได้ยินข่าวจึงขอตามไปด้วย

เฉินชิ่งเซิงเคยเดินทางออกทะเลไปกับพ่อค้า เคยไปแคว้นตงอี๋ เขาคุ้นเคยกับสภาพแถวนั้นเป็นอย่างดีจึงยืนกรานที่จะตามไปด้วย ไป๋ชิงเจวี๋ยจึงอนุญาตให้เขาตามไป

ทว่า ท่านหมอหงทำให้ไป๋ชิงเจวี๋ยรู้สึกลำบากใจมากจริงๆ ไป๋ชิงเจวี๋ยไม่พาหมอหงมาด้วย หมอหงกลับแบกสัมภาระนั่งรถม้าตามเขามาพร้อมองครักษ์อีกสองนาย หมอหงกล่าวกับไป๋ชิงเจวี๋ยว่าหากพวกเขาไม่ยอมให้หมอหงเดินทางไปด้วย หมอหงจะค่อยๆ นั่งรถม้าตามไปทีหลัง ไม่ว่าอย่างไรก็ล้วนไปถึงที่หมายเหมือนกันอยู่ดี!