สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1440 ไม่มีวันกลับมา

ตอนที่ 1440 ไม่มีวันกลับมา

“ฝ่าบาททรงหมายความว่าจะเริ่มใช้มันในต้าโจวหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยปู้จิ้งถาม

“ถูกต้อง…”

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า

ราชโองการของไป๋ชิงเหยียนถูกส่งต่อไปให้คนอื่นๆ อ่านจนครบทุกคน ไป๋ชิงเจวี๋ยยกมือคารวะเว่ยปู้จิ้ง

“ใต้เท้าเว่ยได้โปรดอธิบายให้พวกฟังอย่างละเอียดที”

เว่ยปู้จิ้งหยัดกายตรงทำความเคารพกลับไป๋ชิงเจวี๋ย จากนั้นกล่าวขึ้น

“ตอนนั้นเว่ยปู้จิ้งได้รับบัญชาให้ไปแก้ไขปัญหาอดอยาก ทว่า เสบียงอาหารสำหรับบรรเทาทุกข์ชาวบ้านมีไม่เพียงพอ การรวบรวมเสบียงใหม่ต้องใช้เวลาพอสมควร กระหม่อมกลัวว่าชาวบ้านจะอดตายเสียก่อนจึงเดินทางไปขอยืมเสบียงอาหารจากซ่างซูกรมการคลังของแต่ละเมือง กระหม่อมไม่เพียงขอยืมเสบียงอาหารจากทางการของแต่ละเมืองเท่านั้น ยังขอยืมเสบียงจากร้านค้าต่างๆ ในแต่ละเมืองอีกด้วยด้วย กระหม่อมบังอาจรับปากกับพวกเขาแทนฝ่าบาทว่าจะคืนเสบียงเหล่านั้นให้พร้อมดอกเบี้ย จากนั้นจึงนำเสบียงไปบรรเทาทุกข์เมืองที่เดือดร้อน เมื่อกระหม่อมถวายฎีกาให้ฝ่าบาททราบ ฝ่าบาทจึงรู้สึกสนพระทัยในเรื่องนี้มากพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยปู้จิ้งเงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียน จากนั้นกล่าวต่อ

“ต่อมาฝ่าบาททรงนึกได้ว่าหากต้าโจวของเราเกิดเหตุการณ์คับขันแล้วกรมการคลังมีเงินและเสบียงไม่มากเพียงพอ พวกเราสามารถใช้วิธียืมเงินจากชาวบ้านและคืนให้พวกเขาพร้อมดอกเบี้ยได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ดีกว่าการบีบบังคับให้คนมีฐานะของต้าโจวบริจาคเงินให้ราชสำนักเหมือนที่ราชสำนักต้าจิ้นเคยทำ นั่นไม่ใช่วิธีที่ยืนยง ดังนั้นฝ่าบาทจึงอยากเสนอใช้ตราสารหนี้ของต้าโจวเพื่อรวบรวมเงินให้ได้มากที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

ชุนเถาและชุนจือถือชาร้อนและขนมเข้ามาในตำหนัก พวกนางนำไปวางไว้บนโต๊ะข้างกายใต้เท้าและทายาทตระกูลไป๋ทุกคนเมื่อหาจังหวะได้อย่างรู้งาน หากพวกเขาปรึกษาเรื่องสำคัญจนดำทุกคนจะได้ไม่รู้สึกหิว

“ข้าจะประกาศใช้ตราสารหนี้ของต้าโจวตอนนี้ เว่ยปู้จิ้งจะเป็นคนรวบรวมสถิติในการซื้อขาย ชาวบ้านสามารถซื้อตราสารหนี้ของต้าโจวได้ทุกคน คิดดอกเบี้ยตามระยะเวลาที่ซื้อขายจริง”

ไป๋ชิงเหยียนเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ แววตาดำขลับของหญิงสาวคมกริบ

“เช่นนี้ชาวบ้านหรือพ่อค้าในเมืองต้าเยี่ยนที่ต้าโจวกำลังผลักดันระบอบการปกครองอยู่ที่สนใจอยากซื้อตราสารหนี้ของต้าโจวก็จะได้รับทั้งเงินต้นและดกอเบี้ยคืนเมื่อถึงเวลาที่กำหนด นี่คือวิธีที่จะทำให้ชาวบ้านต้าเยี่ยนเห็นผลลัพธ์ของการปกครองระบอบใหม่ของต้าโจวได้ดีที่สุดวิธีหนึ่ง”

หลู่ไท่เว่ยและต่งชิงผิงกระจ่างแจ้งทันที หากเป็นเช่นนี้…เมื่อต้าโจวเปิดศึกกับตงอี๋ เมื่อต้าโจวประกาศขายตราสารหนี้ที่เมืองตัวแทนของต้าเยี่ยนก็จะยิ่งส่งผลดีต่อต้าโจวสินะ!

เสิ่นเทียนจือพาขุนนางของต้าโจวไปยังต้าเยี่ยนนานพอสมควรแล้ว ทว่า ชาวบ้านของต้าเยี่ยนรักแคว้นของตัวเองมาก พวกเขาไม่เชื่อใจราชสำนักของต้าโจวแม้แต่น้อย แม้เสิ่นเทียนจือจะฉลาดและวางแผนเก่งเพียงใดก็พบเจออุปสรรคไม่น้อย

ตอนนี้ต้าโจวกำลังจะทำสงคราม การประกาศใช้ตราสารหนี้ในแคว้นต้าโจวเพื่อรวบรวมเสบียงอาหารสำหรับกองทัพถือเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล ต้าโจวไม่ได้บังคับให้ผู้ใดซื้อตราสารหนี้ แค่ประกาศขายในพื้นทีที่อยู่ในการควบคุมของต้าโจวเท่านั้น ผู้ใดยินดีซื้อก็ซื้อ ราชสำนักต้าเยี่ยนไม่มีทางยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็นได้แน่นอน

เมื่อถึงเวลาที่กำหนดต้าโจวจะคืนเงินต้นพร้อมดอกเบี้ยให้ผู้ที่ซื้อตราสารหนี้ทุกคน นี่คือการสร้างความน่าเชื่อถือให้คนต้าเยี่ยนได้เห็น! ชาวบ้านต้าเยี่ยนจะได้เชื่อใจราชสำนักต้าโจวมากขึ้นกว่าเดิม

“เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอีกทั้งสามารถทำให้ชาวบ้านต้าเยี่ยนเชื่อใจราชสำนักต้าโจวมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะไม่ได้ตัดสินพระทัยทำสงครามกับตงอี๋เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น”

หลู่ไท่เว่ยยอมแพ้แล้ว เขาโค้งกายคำนับไป๋ชิงเหยียน

“ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรการไกลยิ่งนัก กระหม่อมสู้ไม่ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

แววตาของตงชิงผิงเต็มไปด้วยความยินดี

“เมื่อต้าโจวประกาศใช้ตราสารหนี้ในแคว้น หากต้าเยี่ยนเลียนแบบพวกเราก็เท่ากับพวกเขายอมรับว่าระบอบการปกครองของต้าโจวดีกว่า พวกเขาจะพ่ายแพ้ทันที!”

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า

“กระหม่อม…นับถือฝ่าบาทยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”

ต่งชิงผิงมองหลานสาวของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ

“ให้ตายเถิด แค่ทำสงครามยังต้องอ้อมค้อมถึงเพียงนี้เชียวหรือ!”

ไป๋จิ่นจื้อบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้

นางถึงนึกคำที่พี่หญิงสามเคยกล่าวว่าพี่หญิงใหญ่เป็นคนที่เดินหนึ่งก้าวพลางมองไปด้านหน้าสิบก้าว จากนั้นนึกถึงเรื่องที่ตัวเองโดนพี่หญิงใหญ่สั่งสอนหลังจากตวัดแส้ใส่คนที่มาโวยวายหน้าตระกูลไป๋ตอนที่ตระกูลไป๋กำลังเผชิญปัญหาใหญ่…

พี่หญิงใหญ่บอกว่าคนเราสามารถแสดงความสามารถของตัวเองออกมาได้อย่างเต็มที่หากเรามีความสามารถและมากพอและควบคุมสถานการณ์ทุกอย่างให้อยู่ในกำมือของตัวเองได้แล้ว

วันนี้ไป๋จิ่นจื้อเข้าใจความหมายของประโยคนี้แล้ว!

แคว้นตงอี๋กล้าลงมือกับต้าโจว พี่หญิงใหญ่จึงจะทำลายล้างตงอี๋ให้ดับสูญ ทว่า การทำลายล้างแคว้นตงอี๋ไม่ส่งผลกระทบต่อการเดิมพันระหว่างสองแคว้น ทว่า ต้าโจวต้องพลิกวิกฤตครั้งนี้ให้กลายเป็นโอกาสให้ได้ด้วย

“พี่หญิง ข้าจะเดินทางไปทำลายล้างแคว้นตงอี๋เองขอรับ!”

ไป๋ชิงอวี๋กล่าวพลางมองไปทางพี่สาวของตัวเองด้วยแววตาหนักแน่น

“แม้ข้าจะไม่เคยมีประสบการณ์รบทางทะเล ทว่า คนของตระกูลไป๋ต้องเดินทางไปเป็นขวัญกำลังใจของทหารในการทำสงครามทำลายล้างแคว้นตงอี๋ในครั้งนี้ขอรับ”

“ข้าไปด้วยเจ้าค่ะ ข้าไปด้วย”

ไป๋จิ่นจื้อรีบกล่าว

“อาอวี๋กล่าวถูกแล้ว พวกเราควรเดินทางไปทำสงครามทำลายล้างตงอี๋ด้วยตัวเอง พี่หญิงใหญ่ ให้ข้าไปเถิดเจ้าค่ะ!”

ไป๋จิ่นซิ่วกล่าวด้วยแววตาเคร่งขรึม

“ข้าเคยฝึกฝนทหารเรือยอดฝีมือของต้าโจวกองทัพหนึ่ง ข้าค่อนข้างคุ้นเคยกับสงครามทางทะเล พี่หญิงใหญ่ให้อาเจวี๋ยกับเสี่ยวซื่อเดินทางไปกับข้า หากตงอี๋ไม่ดับสลาย ข้าจะไม่มีวันกลับมาเจ้าค่ะ!”

ไป๋ชิงเจวี๋ยพยักหน้า

“ข้ายินดีเดินทางไปตงอี๋ขอรับ”

“ข้าก็ยินดีเจ้าค่ะ!”

ไป๋จิ่นจื้อรีบกล่าวขึ้น นางไม่สนว่าผู้ใดจะไป ขอเพียงมีนางเป็นหนึ่งในนั้นก็พอ

“ให้ข้าไปเองดีกว่า!”

ไป๋ชิงฉีหันไปมองไป๋จิ่นซิ่ว

“ตอนนี้วั่งเกอติดแม่มาก พวกเจ้าไม่ค่อยได้อยู่พร้อมหน้ากันสักเท่าใดนัก ตอนนี้เจ้ารับผิดชอบเรื่องสำนักตรวจสอบอยู่ เจ้าไม่ควรทิ้งเรื่องทางนี้ไป”

“อาฉีกับอาอวี๋รับผิดชอบเรื่องการแข่งขันกับต้าเยี่ยนอยู่ พวกเจ้าจะจากไปไม่ได้เด็ดขาด! จิ่นซิ่วดูแลเรื่องสำนักตรวจสอบ ที่สำคัญตอนนี้วั่งเกอติดแม่มากอย่างที่อาฉีกล่าวจริงๆ ดังนั้นจิ่นซิ่วก็ไปไม่ได้ เจ้าควรอยู่เป็นเพื่อนวั่งเกอและท่านอาสะใภ้สองให้มาก!”

ไป๋ชิงเหยียนยังไม่เคยลืมสีหน้าที่ผิดหวังของท่านอาสะใภ้สองที่ไม่เห็นบุตรชายของตัวเองกลับมาสักคนดังนั้นไป๋จิ่นซิ่วจะจากไปไม่ได้เด็ดขาด

“ฝ่าบาททรงหมายความว่าจะเสด็จไปออกรบด้วยพระองค์เองหรือพ่ะย่ะค่ะ”

หลู่ไท่เว่ยรู้สึกว่าร่างของตัวเองเกร็งแน่น ไป๋ชิงเหยียนไม่อนุญาตให้ฮู่กั๋วอ๋อง เจิ้นกั๋วอ๋อง ฝู่กั๋วอ๋องไป หากหลู่ไท่เว่ยยังเดาไม่ได้ว่าไป๋ชิงเหยียนต้องการเดินทางไปด้วยตัวเองก็คงไม่คู่ควรเป็นขุนนางคนสำคัญที่ไป๋ชิงเหยียนไว้วางใจอีกต่อไป

“ไม่ได้เด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!”

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนไม่คัดค้านคำของหลู่ไท่เว่ยต่งชิงผิงจึงเบิกตาโพลง

“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! ต้าโจวเปิดศึกกับตงอี๋ได้ ทว่า ฝ่าบาททรงเป็นถึงจักรพรรดินีของต้าโจว ฝ่าบาทจะทรงเอาองค์เองไปเสี่ยงอันตรายได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ! แต่ไรมาสงครามที่จักรพรรดิของแคว้นเสด็จไปรบด้วยตัวเองล้วนเป็นสงครามที่มั่นใจอยู่แล้วว่าจะชนะหรือไม่ก็เป็นสงครามที่ไม่มีทางเลือกจริงๆ ทว่า แคว้นตงอี๋เป็นเพียงแคว้นเล็กๆ ต้าโจวของพวกเรามีแม่ทัพมากมายที่สามารถทำลายล้างตงอี๋ได้ พวกเราจะส่งฝ่าบาทไปได้เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ!”