สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1420 เสียชีวิต

ตอนที่ 1419 ชั่วชีวิต

ไป๋ชิงเหยียนกุมมือหลิ่วซื่อ จากนั้นหันไปเอ่ยกำชับ “ชุนเถา เจ้าปรนนิบัติท่านอาสะใภ้สองอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งกายใหม่ จากนั้นให้เว่ยจงไปส่งท่านอาสะใภ้สองที่จวนไป๋ด้วยตัวเอง”

“เจ้าค่ะ!” ชุนเถารับคำยิ้มๆ

เมื่อไป๋ชิงเหยียนเดินไปถึงห้องตำรา ไป๋ชิงอวี๋ ไป๋ชิงฉี ไป๋จิ่นซิ่วและไป๋จิ่นจื้อกำลังนั่งดื่มชาทานขนมอยู่ด้านใน

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนเดินเข้ามาไป๋จิ่นจื้อจึงรีบเช็ดเศษขนมที่ติดอยู่ที่มุมปากออก จากนั้นลุกขึ้นยืนทำความเคารพ “เหตุใดพี่หญิงใหญ่จึงเพิ่งมาเจ้าคะ”

“ท่านอาสะใภ้สองคิดถึงพี่จึงเข้าวังมาเยี่ยม พี่เพิ่งสนทนากับท่านอาสะใภ้สองเสร็จ เมื่อเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเสร็จก็มาที่นี่ทันที” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวยิ้มๆ แล้วนั่งลงบนโต๊ะ นางมองไปทางไป๋จิ่นซิ่ว “จิ่นซิ่ว ครั้งนี้คงต้องรบกวนคนในสำนักตรวจสอบของเจ้าไปตรวจสอบแล้วว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลังการสร้างปัญหาให้เสิ่นเทียนจือบ้าง”

ไป๋จิ่นซิ่วได้สติจึงรีบรับคำ

ไป๋จิ่นซิ่วรู้สึกว่ามารดาของนางไม่ได้เข้ามาหาไป๋ชิงเหยียนในวังหลวงเพราะแค่คิดถึงอย่างเดียวเท่านั้น มิเช่นนั้นนางสามารถเข้ามาในวังเมื่อใดก็ได้ เหตุใดต้องมาแต่เช้าตรู่เช่นนี้ด้วย

ช่วงนี้มารดาของนางเอาแต่เหม่อลอย ไป๋จิ่นซิ่วรู้สึกว่ามารดามีเรื่องในใจ ทว่า ไม่ยอมระบายให้นางฟัง จู่ๆ ไป๋จิ่นซิ่วก็นึกถึงเรื่องการย้อนเวลาที่กำลังลือกันหนาหูในเมืองหลวงขึ้นมาได้

มารดาของนางมาพบพี่หญิงใหญ่ในวังหลวงเพราะเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ!

“พี่หญิงใหญ่จะลอบลงโทษคนเหล่านี้หรือไม่เจ้าคะ” ไป๋จิ่นจื้อถาม

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า “จำนามของพวกเขาไว้ ต่อไปไม่ต้องใช้งานพวกเขาอีกก็พอ เมื่อมีโอกาสเหมาะสมค่อยลดตำแหน่งของพวกเขาและให้ผู้อื่นรับตำแหน่งแทน เมื่อครู่พี่เพิ่งบอกไปว่าให้เรื่องนี้จบลงเพียงเท่านี้ พวกเราเพิ่งสถาปนาแคว้นใหม่ขึ้นได้ไม่นาน พี่ไม่อยากให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัว ไม่อยากให้ขุนนางในราชสำนักเอาแต่รักตัวกลัวตาย หากอยากให้แคว้นของพวกเราเจริญรุ่งเรืองสืบไปทุกคนในราชสำนักต้องร่วมแรงร่วมใจกัน ไม่ใช่ทำให้ราชสำนักกลายเป็นของพี่แต่เพียงผู้เดียว”

“พี่หญิงใหญ่กล่าวถูกต้องแล้วขอรับ” ไป๋ชิงฉีพยักหน้า “ครั้งนี้ถือเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู พวกเราควรทำอย่างมีขอบเขต วันหน้าพวกเขาคงไม่กล้าหาเรื่องเสิ่นเทียนจือแล้ว เมื่อเวลาผ่านไปอีกสักพักพวกเราค่อยหาคนที่เหมาะสมกว่าไปรับตำแหน่งแทนคนเหล่านั้น ทว่า ข้าคิดว่าหนึ่งในพวกเราควรเดินทางไปควบคุมสถานการณ์ที่ต้าเยี่ยนด้วยขอรับพวกเขาจะได้ไม่กล้าก่อปัญหากันขึ้นอีกขอรับ”

“หากส่งพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งไปเท่ากับเข้าแผนของไทเฮาแห่งต้าเยี่ยน พี่เชื่อว่าเสิ่นเทียนจือสามารถจัดการเรื่องเหล่านี้ได้เป็นอย่างดี” ไป๋ชิงเหยียนหยิบรายงานลับสามฉบับออกมาจากใต้โต๊ะ จากนั้นส่งให้บรรดาน้องๆ “นี่คือฎีกาของสายลับข้างกายของหานเฉิงอ๋อง ฎีกาที่สายลับจากแคว้นตงอี๋ส่งไปยังเมืองหานและฎีกาที่หานเฉิงอ๋องส่งมาให้พี่ด้วยตัวเอง แคว้นตงอี๋ไม่ยอมอยู่อย่างสงบจริงๆ”

แคว้นเล็กที่ชอบก่อปัญหาอย่างแคว้นตงอี๋กล้าขับไล่ชาวประมงของต้าโจวออกจากพื้นที่ แม้จะยังไม่ได้เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง ทว่า หานเฉิงอ๋องบอกว่าชาวบ้านที่อาศัยอยู่ติดชายทะเลล้วนหาเลี้ยงชีพด้วยการหาปลา พวกเขาไม่เคยถูกขับไล่มาก่อน

ชาวประมงเหล่านั้นล้วนเป็นชาวบ้านอ่อนแอไร้ทางต่อสู้ ทหารเรือของแคว้นศัตรูออกมาขับไล่พวกเขาไปจากทะเลพวกเขาจึงได้แต่เก็บแหกลับเข้าฝั่ง

“ข้าเคยศึกษาวิถีชีวิตของชาวประมงเหล่านี้จากตำราหลายเล่ม พวกเขาเคยออกเรือหาปลาอยู่กลางทะเลนานสุดถึงหนึ่งเดือน หากเร็วหน่อยก็สามถึงห้าวัน ระหว่างที่หลิ่วหรูซื่อเดินทางไปเจรจากับแคว้นตงอี๋ให้ชาวประมงเหล่านั้นออกไปหาปลาระยะสั้นโดยมีทหารเรือของเราคอยคุ้มกันไปก่อน แคว้นตงอี๋คงไม่กล้าทำอันใดวู่วามในตอนนี้” ไป๋ชิงอวี๋ส่งฎีกาลับให้ไป๋จิ่นจื้อ จากนั้นเงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียน “นอกเสียจากว่าพวกเขาอยากประกาศสงครามกับพวกเราจริงๆ !”

“ข้าเห็นด้วยกับวิธีของพี่ชายห้าเจ้าค่ะ!” ไป๋จิ่นจื้อรีบกล่าวขึ้น

ไป๋จิ่นจื้อคิดว่าแคว้นตงอี๋กล้าขับไล่ชาวประมงของต้าโจวไม่ให้หาปลาในท้องทะเล ต้าโจวก็ควรเปิดสงครามกับพวกนั้นไปเสียให้สิ้นเรื่อง

ไป๋จิ่นจื้อเห็นว่านอกจากบันทึกวิถีชีวิตของชาวประมงและตำราอื่นๆ แล้ว บนโต๊ะของพี่หญิงใหญ่ยังมีตำราพิชัยสงครามทางทะเลของแม่ทัพขึ้นชื่อของต้าเหลียงอีกหลายคนวางไว้ด้วย เห็นได้ชัดว่าพี่หญิงใหญ่อยากทำสงครามกับตงอี๋เช่นเดียวกัน

“ต้องบอกเรื่องนี้ให้หลิ่วหรูซื่อรับรู้ไว้ด้วย เมื่อพวกเขาไปถึงแคว้นตงอี๋จะได้รับมือตามสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงได้” ไป๋จิ่นซิ่วกล่าว

“พี่จะรีบให้คนส่งจดหมายไปให้หานเฉิงอ๋องเดี๋ยวนี้ อีกทั้งบอกเขาว่าไม่จำเป็นต้องรายงานพี่ทุกเรื่อง บางเรื่องเขาสามารถตัดสินใจเองได้เลย” ไป๋ชิงเหยียนยกถ้วยชาขึ้นจิบ จากนั้นกล่าวต่อด้วยเสียงจริงจัง “ทว่า พวกเราต้องเตรียมตัวสำหรับสงครามไว้ก่อน ให้เหล่าทหารหมั่นฝึกฝนให้มากกว่าเดิม หากเกิดสงครามขึ้นมาจริงๆ พี่คงต้องส่งพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งไปที่นั่นเพื่อควบคุมสถานการณ์”

“ข้าไปเองขอรับ!”

“ข้าไปเองขอรับ!”

“ข้าไปเองขอรับ!”

ไป๋ชิงฉี ไป๋ชิงอวี๋และไป๋ชิงเจวี๋ยกล่าวออกมาพร้อมกัน

ส่วนไป๋จิ่นจื้อปกติชอบอาสากลับไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาทั้งสิ้น ครั้งนี้พี่หญิงใหญ่ต้องการคนเดินทางไปควบคุมสถานการณ์ นางรู้ดีว่านางไม่สามารถทำได้

“หากเกิดสงครามขึ้นมาจริงๆ ข้าจะไปเอง…” ไป๋ชิงอวี๋มองไปทางไป๋ชิงฉีกับไป๋ชิงเจวี๋ย

“แค่ไปควบคุมสถานการณ์เท่านั้น ไม่ได้ไปเสี่ยงอันตรายที่ด่านหน้า”

“ให้ข้าไปดีกว่า” ไป๋ชิงฉีกล่าวพลางมองไปทางไป๋ชิงอวี๋กับไป๋ชิงเจวี๋ย “หากไม่เกิดสงครามก็ดีไป ทว่า หากเกิดสงครามขึ้นมาจริงๆ ควรให้พี่ซึ่งเป็นพี่ชายคนโตไป ช่วงนี้ข้าถูกท่านแม่เร่งให้แต่งงานโดยอ้างว่าข้าอายุมากที่สุด หากข้าไปที่นั่น พวกเจ้าจะได้อ้างได้ว่าพี่ชายสามยังไม่แต่งงาน”

ไป๋จิ่นจื้อปิดปากหัวเราะออกมาอย่างคุมไม่อยู่ สาวน้อยหันไปฟ้องไป๋ชิงเหยียน “พี่หญิงใหญ่คงยังไม่ทราบ ตอนนี้บรรดาผู้ใหญ่ในจวนต่างยุ่งอยู่กับการหาคู่ครองให้พวกพี่ๆ ไม่ว่าจะโน้มน้าวอย่างไรก็ไม่ฟังเจ้าค่ะ โดยเฉพาะท่านอาสะใภ้ห้าที่ช่วงนี้หมั่นเอารูปของสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวงมาให้พี่ชายสามเลือก พี่ชายสามแทบทนไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ”

บรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่หายไปทันที ไป๋จิ่นซิ่วหัวเราะออกมาเช่นเดียวกัน

“ช่วงนี้ลำบากพวกเจ้าแล้ว!” ไป๋ชิงเหยียนหัวเราะออกมาอย่างคุมไม่อยู่เช่นเดียวกัน

บรรดาท่านอาสะใภ้เริ่มคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ที่พวกน้องชายยังไม่กลับมาแล้ว พอพวกเขากลับมายิ่งไม่ต้องกล่าวถึง…

“ทว่า หากถึงวัยที่ควรแต่งงานพี่ก็อยากให้พวกเจ้าพิจารณาเรื่องนี้ให้ดี” ไป๋ชิงเหยียนอมยิ้ม “อาฉี อาอวี๋ อาเจวี๋ยและอาอวิ๋นไม่ควรรอต่อไปอีกแล้ว เสี่ยวซื่อยังพอรอได้…”

“พี่หญิงใหญ่ เรื่องสำคัญของแคว้นยังไม่สำเร็จ ข้าจะคิดเรื่องความรักได้อย่างไรขอรับ” ใบหูของไป๋ชิงฉีแดงก่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“มีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมแล้วค่อยดูแลใต้หล้า…” ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางไป๋ชิงฉี “หากเจ้ามีคนในดวงใจก็บอกกับท่านอาสะใภ้ห้าไปตรงๆ ท่านอาสะใภ้ห้าไม่ใช่คนดูถูกฐานะของผู้อื่น ที่สำคัญตอนนี้ตระกูลไป๋ไม่จำเป็นต้องแต่งงานเป็นดองกับตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวง พี่แค่อยากให้พวกเจ้าทุกคนพบกับคนที่พวกเจ้ารักและครองคู่กันอย่างมีความสุขไปชั่วชีวิต!”

“พี่หญิงใหญ่ ตอนนี้ต้าโจวกำลังต้องการกำลังคน พวกเราจะกล้าคิดเรื่องอื่นได้เช่นไรขอรับ” ไป๋ชิงเจวี๋ยขมวดคิ้วแน่น

ตอนที่ 1420 เสียชีวิต

“เอาล่ะ เรื่องการแต่งงานของพวกเจ้ามีท่านอาสะใภ้คอยจัดการอยู่ พี่จะไม่กล่าวให้มากความไปกว่านี้แล้ว”

ไป๋ชิงเหยียนวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ

“พวกเจ้ารู้ดีแก่ใจก็พอ”

ไป๋ชิงเหยียนวกกลับมาเรื่องสำคัญอีกครั้ง

“แคว้นเล็กอย่างตงอี๋อาจไม่กล้าเปิดศึกกับต้าโจว ทว่า พวกเจ้าได้อ่านรายงานลับแล้ว จักรพรรดิของเทียนเฟิ่งลอบร่วมมือกับขุนนางต้าเยี่ยนเข้าแทรกแซงการเมืองของแคว้นตงอี๋ คิดสนับสนุนองค์ชายสองของตงอี๋ขึ้นครองบัลลังก์ หากองค์ชายสองของตงอี๋เป็นคนเสียสติและโหดร้ายอย่างที่ในรายงานว่าไว้จริงๆ…”

ไป๋ชิงเหยียนชะงักคำกล่าวไว้แค่นั้น ทว่า คนอื่นๆ เข้าใจความหมายที่ไป๋ชิงเหยียนต้องการจะสื่อเป็นอย่างดี

“แม้ภายนอกแคว้นต้าเยี่ยนจะไม่ได้มีติดต่อหรือมีความสัมพันธ์ใดๆ กับแคว้นเทียนเฟิ่ง กระทั่งเคยทำสงครามกันมาก่อนที่ซีเหลียง ทว่า ใต้หล้าแห่งนี้ไม่มีศัตรูที่ถาวร มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น ตอนนี้ต้าเยี่ยนและเทียนเฟิ่งมีเป้าหมายเดียวกันคือการสร้างปัญหาให้ต้าโจว พวกเขาย่อมจับมือกันเป็นธรรมดา”

ไป๋ชิงเจวี๋ยกล่าวเสียงเบา

“ดังนั้นพวกเราจะปล่อยให้เทียนเฟิ่งและต้าเยี่ยนทำสำเร็จไม่ได้เด็ดขาด!”

ไป๋ชิงเหยียนก้มหน้าลง

“ต้องรอดูว่าหลิ่วหรูซื่อจะทำสำเร็จหรือไม่ มิเช่นนั้นหากปล่อยให้ต้าเยี่ยนและเทียนเฟิ่งสนับสนุนองค์ชายสองขึ้นครองราชย์ได้สำเร็จ แคว้นตงอี๋อาจถูกต้าเยี่ยนและเทียนเฟิ่งยุยงจนคิดทำสงครามกับต้าโจวขึ้นมาจริงๆ แม้ต้าโจวจะไม่กลัวการทำสงคราม ทว่า พวกเราควรเตรียมรับมือไว้ล่วงหน้า”

“ขอรับ!”

หานเฉิงอ๋องยืนมองแผ่นหลังของเหล่าชาวประมงที่ออกเรือไปหาปลากลางทะเลท่ามกลางการอารักขาของทหารเรือนิ่งอยู่บนโขดหิน

ตอนนี้หลิ่วหรูซื่อผู้มีวาทศิลป์เก่งกล้าของต้าโจวเดินทางไปถึงแคว้นตงอี๋แล้ว ทหารต้าโจวและกองทัพไป๋มาถึงที่นี่แล้วเช่นเดียวกัน อีกไม่นานคงรู้กันแล้วว่าพวกเขาต้องทำสงครามหรืออยู่กันอย่างสงบสุขต่อไป

หานเฉิงอ๋องรู้ว่ากองทัพไป๋คือกองทัพของไป๋ชิงเหยียน หากไม่ถึงคราวจำเป็นจริงๆ หานเฉิงอ๋องไม่อยากเคลื่อนย้ายทัพกองทัพไป๋ ที่สำคัญคือกองทัพไป๋ไม่ชำนาญการรบทางทะเล หานเฉิงอ๋องคิดไว้ดีแล้ว หากต้องทำสงครามกันขึ้นมาจริงๆ เขาจะให้กองทัพต้าโจวและกองทัพไป๋อยู่ปกป้องคนบนฝั่ง ส่วนเรื่องทางทะเล…ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทหารเรือฝ่ายพวกเขาเอง

หานเฉิงอ๋องคลำป้ายทองที่อกของตัวเอง ขอบตาของเขาร้อนผ่าวขึ้นอย่างคุมไม่อยู่…

เขาไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกนี้ออกมาอย่างใด เขาหวังอยากได้รับความไว้วางใจจากเสด็จพ่อของเขามาตลอดชีวิตแต่เขาไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้ง ทว่า เขากลับได้รับความไว้วางใจนี้จากจักรพรรดิของแคว้นศัตรูที่เขายอมจำนน

ไป๋ชิงเหยียนมอบป้ายทองให้เขาโดยไม่กลัวว่าเขาจะก่อกบฏแม้แต่น้อย!

เขาจะทำให้ดีที่สุดให้สมกับที่จักรพรรดินีแห่งต้าโจวเชื่อใจในตัวเขา!

ก่อนหน้าที่เขาจะได้พบกับไป๋ชิงเหยียน หานเฉิงอ๋องเคยคิดว่าที่ตระกูลไป๋และไป๋ชิงเหยียนบอกว่าต้องการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งเพื่อความสงบสุขของชาวบ้านทั่วใต้หล้าเป็นเพียงข้ออ้างที่ต้องการแย่งแคว้นและอำนาจทางทหารของแคว้นอื่นไปเท่านั้น

บัดนี้หานเฉิงอ๋องเชื่อแล้วว่าที่ไป๋ชิงเหยียนสามารถขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิได้เป็นเพราะนางมีสิ่งที่แตกต่างจากผู้อื่น ความคิดและการกระทำของนางช่างแตกต่างจากผู้อื่นจริงๆ

หานเฉิงอ๋องเงยหน้ามองท้องฟ้าที่แสงแดดกำลังแผดจ้าพลางยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้เมื่อได้ทำความรู้จักไป๋ชิงเหยียนเขาถึงได้เข้าใจความแตกต่างระหว่างมนุษย์ด้วยกันเอง

บางคนเกิดมาบนโลกแห่งนี้เพราะบุพเพสันนิวาสของชาติที่แล้วและชาตินี้ เกิดมาเพื่อพร้อมพลีชีพเพื่อความรักอย่างเช่นพระชายาเอกของเขา

บางคนเกิดมาเพื่อลำบากฝึกฝนประสบการณ์ดั่งเช่นเหล่าทหารของเขา

บางคนเกิดมาเพื่อเสพสุขไปวันๆ อย่างเช่นคนตระกูลสูงศักดิ์ของต้าเหลียงเหล่านั้น

บางคนเกิดมาเพื่อทำปณิธานที่ตั้งไว้ให้เป็นจริง ดั่งเช่นไป๋ชิงเหยียน

ไป๋ชิงเหยียนใจกว้างและมีปณิธานที่ยิ่งใหญ่ดังนั้นนางจึงกล้าเชื่อใจเขา

การรวบใต้หล้าให้เป็นหนึ่งไม่ใช่เรื่องที่คนๆ เดียวสามารถทำสำเร็จได้ จักรพรรดิที่กล้าใช้คนจึงจะสามารถครอบครองใต้หล้าแห่งนี้ได้

หากสุดท้ายแล้วไป๋ชิงเหยียนคือคนที่ได้ครอบครองใต้หล้าแห่งนี้ หานเฉิงอ๋องจะยอมรับด้วยความเต็มใจ

ตั้งแต่ที่ได้รับจดหมายจากไป๋ชิงเหยียนที่ส่งมาบอกว่าให้ทหารเรือคุ้มกันชาวประมงเหล่านั้นออกไปหาปลาหานเฉิงอ๋องก็อยู่ในสถานการณ์เตรียมพร้อมรบตลอดเวลา เขากลัวว่าทหารเรือทั้งสองฝ่ายอาจมีปากเสียงกันจนเกิดเป็นสงครามขึ้นมาในที่สุด

หลังจากที่หานเฉิงอ๋องสะสางงานในกองทัพเสร็จ เขาจะมายืนอยู่บนโขดหินเพื่อดูว่ามีรายงานทางทหารด่วนใดส่งมาบ้างหรือไม่จนตะวันตกดินจึงกลับไปยังที่พักของตัวเอง

ตอนนี้จักรพรรดิของแคว้นเทียนเฟิ่งอาศัยอยู่ในแคว้นตงอี๋ ดูเหมือนว่าเขาต้องการสนับสนุนให้องค์ชายสองผู้มีนิสัยโหดร้ายของตงอี๋ขึ้นครองราชย์เป็นคนถัดไป ต้าเยี่ยนต้องการให้ตงอี๋ก่อกวนต้าโจวดังนั้นพวกเขาคงอยากสนับสนุนองค์ชายสองงขึ้นครองราชย์เช่นเดียวกัน

ตอนนี้จักรพรรดิของแคว้นตงอี๋คงใกล้ไม่ไหวแล้ว หากองค์ชายสองได้ขึ้นครองราชย์จริงๆ ต้าโจวคงต้องทำสงครามกับตงอี๋อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่นอน

หานเฉิงอ๋องรู้ดีว่าตอนนี้ต้าโจวกำลังเดิมพันแคว้นกับต้าเยี่ยนอยู่ ทางที่ดีที่สุดคือไม่ควรปล่อยให้สงครามเกิดขึ้น

เขาได้แต่หวังว่าหลิ่วหรูซื่อจะทำสัญญาพันธมิตรกับตงอี๋ได้สำเร็จ หวังว่าหลิ่วหรูซื่อจะทำข้อตกลงกับองค์ชายสองได้ว่าองค์ชายสองจะไม่เปิดศึกกับต้าโจวเมื่อเขาขึ้นครองราชย์ได้สำเร็จแม้ต้องแลกด้วยผลประโยชน์มากมายหน่อยก็ตาม

ตอนนี้ต้าโจว ต้าเยี่ยนและเทียนเฟิ่งล้วนอยากดึงแคว้นตงอี๋มาเป็นพวกของตนด้วยกันทั้งสิ้น

ราชสำนักของตงอี๋ในตอนนี้เป็นเหมือนที่หานเฉิงอ๋องคิดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน พวกเขาไม่ไว้หน้าหลิ่วหรูซื่อสักนิดเพราะโกรธแค้นเรื่องที่โดนปฏิเสธการแต่งงานเชื่อมไมตรีในตอนนั้น ตอนนี้สถานการณ์กลับกันแล้ว ทูตของต้าโจวเดินทางมายังแคว้นตงอี๋ พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องไว้หน้าต้าโจวเช่นแดียวกัน

ทว่า ขุนนางตงอี๋ไม่รู้ว่าขุนนางของต้าโจวอย่างหลิ่วหรูซื่อจะเป็นคนรับมือได้ยากเช่นนี้ ข้างกายของเขายังมีลูกศิษย์ที่หน้าไม่อายและสตรีที่รูปโฉมงดงามอีกสองคน

ขุนนางแคว้นตงอี๋รู้ว่าตอนนี้จักรพรรดิของแคว้นต้าโจวเป็นสตรี นางเป็นคนอนุญาตให้สตรีร่ำเรียน เข้าร่วมการสอบขุนนางและรับราชการในราชสำนัก ดังนั้นพวกเขาจึงยกเรื่องที่สตรีอย่างหลู่เฟิ่งหลางเดินทางมาเจรจากับแคว้นอื่นด้วยตัวเองอย่างไม่รู้จักละอายขึ้นมาเป็นประเด็น

ฟ่านอวี้กานที่เรียนรู้ภาษาของแคว้นตงอี๋จากหลิ่วหรูซื่อมาบ้างได้ยินจึงเอ่ยถามขุนนางตงอี๋เป็นภาษาตงอี๋อย่างไม่เกรงใจทันทีว่าพวกเขาไม่ได้เกิดมาจากท้องของสตรีหรือ มารดาของพวกเขาล้วนเป็นบุรุษใช่หรือไม่ หรือว่าหากมารดาของพวกเขาออกจากบ้านจะโดนลูกเนรคุณอย่างพวกเขาด่าทอทุกครั้ง

ยังไม่พอเท่านี้ ฟ่านอวี้กานยังหันไปกล่าวกับหลู่เฟิ่งหลางอีกว่าแคว้นตงอี๋เป็นแคว้นที่ดี มีแต่บุรุษอาศัยอยู่ในแคว้น เขาถูกใจยิ่งนัก ขุนนางตงอี๋เหล่านั้นโมโหจนแทบเสียชีวิตลงตรงนั้น ทว่า เมื่อฟ่านอวี้กานกล่าวจบกลับขอขมาพวกเขาพลางบอกว่าตนเพิ่งเรียนภาษาตงอี๋ได้ไม่นาน หากกล่าววาจาผิดไปบ้างหวังว่าพวกเขาจะไม่ถือสา

ขุนนางของเทียนเฟิ่งเคยเสียเปรียบฟ่านอวี้กานมาก่อนพวกเขาจึงรู้ดีว่าฟ่านอวี้กานจงใจทำเช่นนี้

ตกดึก ฟ่านอวี้กาน หลู่เฟิ่งหลางและหลิ่วหรูซื่อนั่งรวมตัวกันอยู่ในโรงเตี๊ยมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ตอนนี้คนของต้าเยี่ยนลอบเคลื่อนไหวในแคว้นตงอี๋อย่างลับๆ แล้ว พวกเขาคงอยากให้ตงอี๋และต้าโจวเปิดศึกกันมาก ตอนนี้เทียนเฟิ่งเข้ามาร่วมวงด้วยอีกแคว้น ผลประโยชน์ที่พวกเรานำมาให้แคว้นตงอี๋คงกลายเป็นเพียงเงินสนับสนุนกองทัพตงอี๋เท่านั้น!”

ฟ่านอวี้กานกล่าวพลางขมวดคิ้วแน่น