ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 504 เลือดย้อมดาบกระบี่ในพายุทราย-11

บทที่ 504 เลือดย้อมดาบกระบี่ในพายุทราย-11

…………….

ทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิเปี่ยมสีสันให้กลิ่นอายบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเหมือนเด็กสาววัยแรกแย้ม

ทิวทัศน์ฤดูร้อนเป็นอิสระเหมือนไฟร้อนสีแดง ความรู้สึกนั้นต้องเป็นความสดใสมีชีวิตชีวา

ทิวทัศน์ฤดูใบไม้ร่วงเยือกเย็นวังเวง เปรียบเหมือนผู้หญิงนิสัยอ่อนโยนมีคุณธรรม เป็นตัวเลือกภรรยาที่บุรุษเห็นว่าเหมาะสมที่สุด

แต่ส่วนใหญ่เหมือนไม่มีใครรู้สึกดีกับฤดูหนาว ผู้หญิงเย็นชาเฉยเมยมักให้ความรู้สึกห่างเหินยากเข้าใกล้ ชัดว่านางเป็นทิวทัศน์ที่งามที่สุด แต่กลับไม่อาจชื่นชม

คนมักชอบความมีชีวิตชีวา ชอบความใกล้ชิดเป็นกันเอง สำหรับทิวทัศน์งดงามจับใจที่ตนไม่อาจแตะต้อง ใจคนจะไม่ค่อยใฝ่หามากนัก

เมื่อก่อนนักเล่าเสียงพิฆาตก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีใครคิดถึงหิมะน้ำแข็งปกคลุมทั่วหล้า โดยเฉพาะตอนความหนาวเหน็บเพิ่งถอยถดและผืนแผ่นดินกลับสู่ใบไม้ผลิอันอบอุ่น

หน้าหนาวในแดนพายัพจำต้องเลือกจำศีล หากไม่ใช่เพราะความหนาวเหน็บมาพร้อมหิมะและทำให้หิมะกลายเป็นรากฐานของความสนุกสนาน ฤดูหนาวนี้คงยากทน!

ความจริงนักเล่าเสียงพิฆาตไม่ได้เกลียดสี่ฤดูอะไรนัก แต่อยู่มาถึงอายุปูนนี้ หลังจากผ่านหน้าร้อนหน้าหนาวติดกันมานานเขาก็เริ่มแยกระยะและความต่างอันน้อยนิดระหว่างสี่ฤดูกาลได้

ตอนเด็กเขามักบ่นมารดาที่ให้สวมชุดหนาหลายชั้นในฤดูหนาวจนตัวอ้วนพองเกินไป…เดินบนพื้นหิมะเหมือนหมีอ้วน ตอนเดินขาเท้าเสียแรงมากเพราะกางเกงหนา เป๋ไปเป๋มาเหมือนลูกเป็ดที่ออกเผชิญหน้าหนาว เย็นเยียบจนตีนเป็ดชาไร้ความรู้สึก

วัยนั้นยังไม่รู้จักความงามหรือความน่าเกลียด แค่รู้สึกเดินเหินไม่สะดวก ตอนออกไปด้วยความลิงโลดมักอยู่ตามหลังคนอื่นเพราะเคลื่อนไหวช้า

แต่ขอเพียงได้ออกจากบ้าน ความรู้สึกยากลำบากนี้ก็พลันหายไปไม่น้อย มองไกลๆ ล้วนเป็นสีขาวบริสุทธิ์ อาบย้อมรูม่านตามืดมัวให้เปล่งประกาย ฝังต้นหญ้าเหี่ยวเฉาสีเหลืองเทาไว้ภายใต้สีขาวบริสุทธิ์

นักเล่าเสียงพิฆาตย่ำเท้าลงไปแล้วเกิดเสียง ‘ฟู่ฟู่’ เหมือนเหยียบสิ่งอ่อนนุ่มจนกลายเป็นหนาแน่น ตอนนั้นเหมือนแรงกายไม่มีวันหมดสิ้น แค่นอนสองสามชั่วยามทุกวันก็พอแล้ว แต่ยังต้องนอนทรมานจนฟ้าสางถึงลุกได้ ไม่เช่นนั้นจะโดนพ่อแม่ตำหนิ

ส่วนตอนเขาชอบฤดูกาลอย่างแท้จริงเป็นตอนได้รับผ้าโปร่งบางสีดอกท้อผืนนี้ จริงอยู่ที่ลมหนาว หิมะและน้ำค้างแข็งโหดร้าย สุดท้ายพวกมันจะยึดครองฟ้าดินตลอดกาล

นักเล่าเสียงพิฆาตนั่งยองเงียบๆ อยู่บนพื้นอยู่นาน

ตอนแผลจากดาบหักสมานเลือดหยุดไหลแล้วเขาถึงได้สติ

คิดแล้วก็ไม่หยิบดาบหักนั้นขึ้นมาอีก

เขาพับผ้าผืนบางนั้นเป็นระเบียบแล้วใส่ในสาบเสื้อตรงหน้าอก

ยามนี้งอบบนศีรษะที่ห้อยไว้ด้านหลังตอนต่อสู้ถูกใส่กลับด้านอีกครั้ง จากนั้นหมุนกายเดินออกจากจวนนายท่านจิน

เสี่ยวจีหลิงหันมามองเงาหลังของนักเล่าเสียงพิฆาตแวบหนึ่ง ริมฝีปากแตะกันหลายครั้ง แต่ฝีเท้ายังคงก้าวไปโถงด้านหลังที่ดื่มสุราก่อนหน้านี้พร้อมหลิวรุ่ยอิ่งและคนอื่นโดยไม่หยุดยั้ง

………………………..

“เดินนานขนาดนี้ควรลงโทษกี่จอก”

นายท่านจินเห็นกลุ่มคนเดินกลับมา หัวเราะลั่นแล้วเอ่ยถาม

“นั่งนานแล้วหรือ”

เสี่ยวจีหลิงถาม

“ประมาณชั่วยามครึ่ง!”

นายท่านจินกล่าวพลางชี้นาฬิกาน้ำด้านหนึ่งในห้อง

“เดิมวันนี้อยากเอาทั้งชีวิตมาไว้บนโต๊ะสุรา ไม่นึกว่าสุดท้ายจะเหลือแค่ครู่เดียว…น่าเสียดายจริงๆ!”

เสี่ยวจีหลิงส่ายหน้าถอนใจพลางกล่าว

“ตราบใดที่ยังเต็มที่กับชั่วเวลานั้นก็ไม่นับว่าน่าเสียดาย!”

หลิวรุ่ยอิ่งกล่าว

“เต็มที่? ทำอะไรเต็มที่”

เสี่ยวจีหลิงถามด้วยความแปลกใจ

“แน่นอนว่าดื่มสุราเต็มที่!”

พูดจบเขาก็หยิบไหสุราขึ้นดื่ม ไม่สนสายตาประหลาดใจจากคนรอบข้างแม้แต่น้อย

นายท่านจินงุนงงกับการกระทำไม่มีปี่มีขลุ่ยของเขาอยู่บ้างเหมือนกัน แม้มีภาพจำว่าหลิวรุ่ยอิ่งอ่อนต่อโลกเล็กน้อย แต่เขาทำอะไรมีขอบเขตตลอด ถึงดื่มสุราก็ควบคุมตัวเอง ไม่เคยตั้งใจดื่มเมาเช่นนี้มาก่อน

เขาเลื่อนสายตามาทางเสี่ยวจีหลิง รู้สึกเป็นคนเก่งกาจจริงๆ!

หลิวรุ่ยอิ่งเพิ่งเจอเขาไม่กี่ครั้ง เวลาที่อยู่ด้วยกันรวมแล้วก็ไม่น่าเกินสามวัน แต่กลับได้รับอิทธิพลจากเขาจนบ้าบิ่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ทั้งโต๊ะมีนักดื่มนั่งอยู่ประมาณยี่สิบกว่าคน มีแค่สองคนที่ไม่แสดงอารมณ์ใดกับการกระทำของหลิวรุ่ยอิ่ง กลับจะหัวเราะออกเสียง สองคนนั้นคือเสี่ยวจีหลิงกับหวาหนงศิษย์หลานของเขา

“ทำไมเจ้าต้องหัวเราะชอบใจเช่นนี้”

ชิงเสวี่ยชิงขยับเข้าไปถามหวาหนงเสียงเบา

พอถามแบบนี้กลับทำเอาหวาหนงหัวเราะหนักกว่าเดิม หน้าแดงก่ำไม่พอ ยังเริ่มไอขึ้นมาด้วย

“ก่อนจะจากมาอาจารย์ข้ากำชับไว้สองสามประโยคเป็นพิเศษ”

หวาหนงกล่าว

“เขาพูดว่าอะไรหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงถามด้วยความอยากรู้

แม้นางไม่รู้ว่าอาจารย์ของหวาหนงเป็นใคร แต่มักรู้สึกว่าต้องเป็นบุคคลเก่งกาจอย่างยิ่ง

“เขาบอกว่าหากครั้งนี้ข้าออกจากหอทรงปัญญาแล้วติดตามอาจารย์อากลับเมืองหลวงได้อย่างราบรื่นจะต้องให้เขาพาข้าไปกินน้ำแกงโรงเตี๊ยมพูนโชคในเมืองหลวง ไม่ได้กินก็ต้องกิน บอกว่าอาจารย์อามีวิธีให้ข้าได้กินแน่นอน หากระหว่างทางเกิดเรื่องเสียเวลา เขาก็ให้ข้าหาโอกาสทำให้อาจารย์อาเมาหนักสองครั้งให้ได้! ห้ามขาดหรือเกินแม้แต่ครั้งเดียว ต้องสองครั้งพอดี!”

หวาหนงกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงฟังแล้วยิ่งฉงนกว่าเดิม…

อาจารย์ของหวาหนงคงเป็นศิษย์พี่หรือศิษย์น้องของหลิวรุ่ยอิ่ง

ในเมื่อเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องแล้วจะให้ผู้น้อยคนหนึ่งมามอมเหล้าอาจารย์อาเขาได้อย่างไร ยังบอกว่าต้องสองครั้งอะไรอีก ชิงเสวี่ยชิงใคร่ครวญแล้วคิดว่าอาจารย์ของหวาหนงแค่ล้อเล่นแน่นอน แต่เขากลับคิดเป็นจริง ถึงขั้นพูดออกมาอย่างจริงจัง

ตอนชิงเสวี่ยชิงเตรียมอ้าปากพูดต่อ หวาหนงยกไหสุราขึ้นมาตบผนึกโคลนออก สองมือโอบไว้แล้วชนกับไหสุราของหลิวรุ่ยอิ่งอย่างแรงทีหนึ่ง จากนั้นเริ่มดื่มตาม

ไหสุราของหวาหนงเล็กกว่าหลิวรุ่ยอิ่งไม่น้อย กระทั่งเขาดื่มหมดจนนั่งลงแล้ว หลิวรุ่ยอิ่งยังคงดื่มอย่างหนำใจไม่หยุด

“ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ครั้งที่สองเจ้าเตรียมทำตอนไหน”

ชิงเสวี่ยชิงยิ้มถาม

นางมองคำพูดเมื่อครู่ของหวาหนงเป็นเรื่องล้อเล่นไปแล้วจึงไม่จริงจังมากนัก แต่นี่เป็นความบันเทิงอย่างหนึ่ง นางจึงถามต่อไป หากมีโอกาสและเป็นไปได้ ชิงเสวี่ยชิงก็อยากเห็นสภาพหลิวรุ่ยอิ่งดื่มเยอะทั้งสองครั้ง

ถึงอย่างไรการดูคนอื่นดื่มสุราก็เป็นเรื่องชวนตื่นเต้นอยู่แล้ว โดยเฉพาะคนดื่มเก่งย่อมตื่นเต้นมากกว่าเดิม

“หากครั้งนี้เมาก็เป็นครั้งที่สองแล้ว!”

หวาหนงกินอาหารคำหนึ่ง ดื่มน้ำชาตามลงไปแล้วกล่าว

“ครั้งแรกคือที่ไหนเมื่อไร”

ชิงเสวี่ยชิงถาม

“ที่หนึ่งที่ชื่อเมืองหยางเหวิน เจ้ารู้จักเมืองหยางเหวินหรือไม่”

หวาหนงกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงส่ายหน้า

สถานที่ไกลสุดที่นางเคยไป นอกจากทะเลเปลี่ยวป่าสีชาดข้างจวนชิงในรัฐหงแล้วก็มีแค่ตรอกทรุดโทรมที่ขายสุราในหัวเมือง ไม่รู้จักสถานที่อื่นโดยสิ้นเชิง ถึงรู้จักก็แค่เคยได้ยิน ไม่เคยไปเอง

“เมืองหยางเหวินอยู่ในเขตรัฐหงเหมือนกัน…ตอนนั้นพวกเราไปที่นั่นเพราะเมืองหยางเหวินมีอาคารกรมสอบสวน ไม่นึกว่าวันไปถึงจะตรงกับที่หัวหน้าอาคารจัดงานเลี้ยงวันเกิดพอดี อาจารย์อาข้าก็เมาครั้งแรกคืนนั้น ไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่ข้าเห็น แต่ยังเป็นครั้งแรกของคำสั่งอาจารย์ข้าด้วย”

หวาหนงกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงถาม

หวาหนงไม่ตอบ แต่ยื่นนิ้วหนึ่งออกมา

“หนึ่งขวด?”

ชิงเสวี่ยชิงเดา

แต่ครู่เดียวก็รู้สึกตนรีบร้อนเกินไป…คนที่กล้ายกไหสุราดื่มจะดื่มแค่ขวดเดียวได้อย่างไร

“หนึ่งไห?”

ชิงเสวี่ยชิงเดาอีกครั้ง

นึกไม่ถึงหวาหนงยังส่ายหน้า

“งั้นข้าก็ไม่รู้แล้ว…ข้าดื่มจอกหนึ่งแล้วเจ้าบอกมาตามตรงดีหรือไม่”

ชิงเสวี่ยชิงกล่าว

หวาหนงพยักหน้า

นางไม่รอช้า พอเห็นหวาหนงรับคำก็ยกจอกสุราตรงหน้า แล้วดื่มรวดเดียวหมดทันที

ดื่มหมดแล้วนางมองหวาหนงตาปริบๆ รอคำตอบที่กวนใจนางไม่หยุด

“ดื่มไปเรื่อยๆ!”

หวาหนงกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงได้ยินแล้วเบิ่งตากว้าง

นางไม่เคยคิดว่าคนคนหนึ่งจะดื่มสุราได้เรื่อยๆ

แต่ถ้าเป็นหวาหนงก็ไม่ค่อยน่าเชื่อถือ…พอคิดอย่างละเอียดจะรู้จุดย้อนแย้งในนั้นได้อย่างรวดเร็ว

“คนที่ดื่มได้เรื่อยๆ จะเมาได้อย่างไร”

ชิงเสวี่ยชิงเบ้ปากถาม

“นี่ก็เป็นจุดที่ข้าสงสัยเหมือนกัน…”

หวาหนงกล่าว

ยื่นมือลูบคางตน ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เจ้าสงสัยอะไรอยู่”

หลิวรุ่ยอิ่งถาม

เขาดื่มสุราหมดหนึ่งไหเต็มๆ

ตาไม่แดง ใจไม่เต้นรัว ลิ้นไม่สาก

นอกจากกลิ่นสุราหนาหนักปะทะใบหน้า ดูไม่ออกเลยว่าเป็นคนที่เพิ่งดื่มสุราหมดหนึ่งไห

“ทำไมคราวก่อนตอนอยู่เมืองหยางเหวินอาจารย์อาเมาพับหมดสติอยู่บนพื้นขอรับ”

หวาหนงถาม

ทั้งที่เห็นหลิวรุ่ยอิ่งยังปกติดี แค่ตื่นเต้นคึกคักไปหน่อย แต่พริบตาเดียวเขากลับล้มลงพื้นหลับไปเลย

“ข้าก็ไม่รู้”

หลิวรุ่ยอิ่งกล่าวอย่างจนใจ

นี่ไม่ใช่การตอบแบบขอไปที

ตอนตื่นมาวันรุ่งขึ้นเขาแค่รู้สึกกระหายมาก ข้างในร้อนผ่าวยากทนไหว กระทั่งเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นก็จำไม่ค่อยได้

“จิ้นเผิงนึกว่าท่านแกล้งเมา ยังก้มไปพูดข้างหูท่านให้ลุกขึ้นมาดื่มอีกจอก ดื่มหมดแล้วจะพาท่านไปนอนกับแม่นางที่งามที่สุดในเมืองหยางเหวิน”

หวาหนงหัวเราะกล่าว

“ยังดีข้าไม่ได้ยินประโยคนี้ ไม่เช่นนั้นถึงข้าไม่เมาก็จะแกล้งต่อไป ไม่ลืมตาเด็ดขาด”

หลิวรุ่ยอิ่งถอนหายใจกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงกะพริบตาโตมองทั้งสองคุยกัน ดูออกว่าใจนางยังสงสัยเล็กน้อย แต่ไม่รู้เพราะเกรงใจหรือเหตุผลอื่น สุดท้ายก็ไม่ได้ถามออกมา

………………………..

“นี่เจ้าออกดาบครั้งที่เท่าไร”

นายท่านจินชนจอกกับเสี่ยวจีหลิงแล้วถาม

“เจ้าคิดว่าดูเหมือนครั้งที่เท่าไร”

เสี่ยวจีหลิงทำให้อยากรู้

สองประโยคนี้ดึงความสนใจของคนบนโต๊ะสุราไปทั้งหมด หลิวรุ่ยอิ่งก็เช่นกัน เพียงแต่เขาหยิบสุรามาอีกไหแล้วใช้ชามตักดื่มทีละชาม

“ไม่ใช่ครั้งแรกแน่นอน!”

นายท่านจินกล่าว

นี่ฉลาดเดากว่าชิงเสวี่ยชิงไม่น้อย

แทนที่จะพูดกี่ครั้งไปเรื่อยๆ สู้กล่าวคำเลอะเทอะที่แม่นยำไปเลยดีกว่า อีกเดี๋ยวเสี่ยวจีหลิงจะได้ไม่ต้องแต่งเรื่องโกหกหรือหาเหตุผลนั่นนี่มาบอกตนให้พอพ้นไป

………………………………………

…………….