ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 499 เลือดย้อมดาบกระบี่ในพายุทราย-6

บทที่ 499 เลือดย้อมดาบกระบี่ในพายุทราย-6

…………….

ข้อเท้าเยว่ตี๋ถูกจับไว้ ร่างทั้งร่างมีแค่มือซ้ายนางที่ยันบนโต๊ะเพื่อรักษาสมดุล

เยว่ตี๋ที่กำลังฉุนเฉียวถูกคนขวางตอนนี้ยิ่งโมโห พลังปราณทั้งหมดบนขาทะลักโจมตีฝ่ามือของคนผู้นี้

แต่พลังปราณมหาศาลรุนแรงดุจมังกรทะยานกลับเงียบหายเหมือนวัวดินปั้นจมทะเล…

นางถึงได้เงยหน้ามองผู้มาเยือน…ซุนเต๋ออวี่

ทั้งสองมีความแค้นเก่าอยู่แล้ว ตอนนี้เพิ่มความแค้นใหม่อีก!

ไม่ควรยั่วโมโหสตรี โดยเฉพาะสตรีที่กำลังโกรธเกรี้ยว ไม่ว่านางกำลังโกรธแค่ไหนก็จะเอาความโกรธเดิมย้ายมายังตัวคนที่ยั่วโมโหนาง

หนำซ้ำคนยั่วโมโหตนยังเป็นคนที่ขัดแย้งกันเป็นทุนเดิม ยิ่งข่มความบ้าคลั่งไว้ไม่อยู่

นางยกกระบี่ที่ซ่อนไว้ขึ้นเล็กน้อยพร้อมหดขา ปลายกระบี่เล็งไปหาหว่างคิ้วของซุนเต๋ออวี่

อย่างไรซุนเต๋ออวี่ก็คงนึกไม่ถึงว่าเยว่ตี๋จะออกมือฉับพลันอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้

แต่เขาลืมมองไปว่าตนก็ขัดขวางเยว่ตี๋โจมตีเจ้าหมิงหมิงโดยไร้เหตุผลเหมือนกันไม่ใช่หรือ

เขาย่อมมีจุดยืนของตัวเอง เพียงแต่เยว่ตี๋ไม่รู้

เจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยาเคยกำชับไว้โดยเฉพาะว่าห้ามปล่อยให้เจ้าหมิงหมิงได้รับบาดเจ็บในอาณาจักรเจิ้นเป่ยอ๋อง และตัวเขาก็รู้ขั้นฝึกยุทธ์ของเยว่ตี๋ชัดเจน เลยกังวลว่าหากสู้ต่อไปแล้วเจ้าหมิงหมิงพ่ายแพ้บาดเจ็บไม่รู้จะชี้แจงอย่างไร…

ซุนเต๋ออวี่ออกแรงข้อมือจับไว้แน่นหนา

เยว่ตี๋ชักขากลับเช่นนี้ทำให้รองเท้าข้างหนึ่งของตนหลุดอยู่ในมือเขา

ซุนเต๋ออวี่มองรองเท้าสตรีบนมือตนยังไม่ทันคืนสติก็เห็นประกายแสงเย็นวาบพุ่งใส่ใบหน้า

แต่เขาไม่มีอารมณ์สู้ติดพัน แค่อยากหยุดความขัดแย้งระหว่างเยว่ตี๋กับเจ้าหมิงหมิงเท่านั้น

เมื่อไม่มีอารมณ์จึงไม่ออกกระบี่

มือขวาซุนเต๋ออวี่ถือรองเท้าไว้ มือซ้ายยกกระบี่พกที่ยังอยู่ในฝักป้องกันกระบี่ของเยว่ตี๋อย่างผ่อนคลาย

กระบี่นางแค่เกิดจากความฉุนเฉียว ไม่ได้รุนแรงหรือผ่านการใคร่ครวญ

ถึงกระนั้นซุนเต๋ออวี่ก็ยังรู้สึกชาง่ามนิ้ว

“นี่เจ้ากำลังทำอะไร”

เสียงหวดกระบี่ยาวยังไม่สิ้น เยว่ตี๋ก็เอ่ยถามเสียงดุดัน

“จุดประสงค์ข้าแค่มองก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ”

ซุนเต๋ออวี่กล่าวใสซื่อเล็กน้อย

คิดจะพูดเหตุผลกับสตรีที่กำลังโกรธจัดเป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้

โดยเฉพาะตอนสตรีคนหนึ่งกำลังต่อสู้กับสตรีอีกคนหนึ่ง ซุนเต๋ออวี่โผล่มากะทันหันทั้งยังเข้าข้างอีกฝ่ายชัดเจน

สตรีก็เป็นเช่นนี้

ตอนเจ้าไม่ช่วยนางจะโทษเจ้าว่าทำไมไม่ยื่นมือเข้าช่วย

หากเจ้ายืดอกเพื่อความถูกต้องมักจะถูกตำหนิว่าดูถูกนางใช่หรือไม่

แต่อย่างไรก็ไม่ควรเอนเอียง

เมื่อสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ต่อให้มีพันปากก็อธิบายไม่ได้ กระโดดลงแม่น้ำจักรพรรดิก็คุยไม่รู้เรื่อง

“เจ้าเป็นอะไรกับนาง”

เยว่ตี๋ใช้กระบี่ชี้เจ้าหมิงหมิงและเอ่ยถามซุนเต๋ออวี่

“ไม่ได้เป็นอะไรกัน ข้าไม่รู้จักนางและไม่เคยพบหน้าด้วยซ้ำ”

ซุนเต๋ออวี่ส่ายหน้ากล่าว

พูดจบยังโยนรองเท้าในมือคืนให้เยว่ตี๋ นึกไม่ถึงนางยกกระบี่ฟันรองเท้าเป็นสองซีก ยังฉวยจังหวะใช้กระบี่ปาดรองเท้าอีกข้างของตนฟาดใส่หน้าซุนเต๋ออวี่!

เท้านางขาวนัก ขาวกว่าหน้าเสียอีก

สวมถุงเท้าทั้งวัน ไม่โดนลม ไม่ตากแดด ไม่เปียกฝนย่อมขาวผ่องกว่ามือและหน้า

แต่ปัญหาคือเท้าของเยว่ตี๋ยังงามประณีต

มือกระบี่หญิงแต่งตัวเต็มยศแต่ยืนเท้าเปล่าช่างดูแปลกประหลาดอยู่บ้างจริงๆ แต่เถ้าแก่เนี้ยที่ยืนพิงกำแพงมองเรื่องสนุกอยู่ด้านข้างกลับป้องปากหัวเราะเบาๆ

“เจ้าหัวเราะอะไรอีก”

หลี่จวิ้นชางเอ่ยถาม

ตั้งแต่เขามาถึงเหมืองแร่และเข้าร้านมาเจอเถ้าแก่เนี้ยอีกครั้ง ดูเหมือนวันนี้นางมีความสุขที่สุด

ไม่ว่าจะยิ้มหวาน หัวเราะเสียงเบาหรือหัวเราะดังลั่นล้วนนับครั้งไม่ถ้วน

“เจ้าไม่เคยถอดเสื้อผ้าสตรีย่อมไม่รู้ว่าข้าหัวเราะอะไร”

เถ้าแก่เนี้ยกล่าว

“ทุกเรื่องล้วนมีครั้งแรก ข้าไม่เป็นเจ้าสอนข้าได้ ข้าไม่รู้เจ้าก็บอกข้าได้เช่นกัน”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

“สอนเจ้าถอดเสื้อผ้า? หากข้าสอนเจ้าแล้วเจ้าไปถอดเสื้อผ้าคนอื่นอีก เช่นนั้นข้าไม่เสียเปรียบแย่หรอกหรือ”

เถ้าแก่เนี้ยย้อนถาม

หลี่จวิ้นชางอ้าปาก แต่ไม่ได้เอ่ยออกมาสักคำ

ไม่รู้ทำไม เขาเองก็นับเป็นมือเก่าในหอนางโลม ทำไมเถ้าแก่เนี้ยหยอกเล่นเบาๆ แค่สองประโยคกลับเริ่มเขินอาย ไม่รู้ควรพูดอะไร

“หากสตรีคนหนึ่งถอดรองเท้ายืนเท้าเปลือยอยู่ตรงหน้าเจ้า เจ้าจะนึกถึงอะไร”

เถ้าแก่เนี้ยหันไปบุ้ยปากมองเยว่ตี๋พลางกล่าว

“ข้าจะคิดว่านางอยากนอน”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

“อืม…ก็ใช่ อย่างไรการนอนก็เป็นเรื่องที่ต้องทำบนเตียง เจ้าพูดเช่นนี้ก็ผ่าน!”

เถ้าแก่เนี้ยกล่าว

หลี่จวิ้นชางขมวดคิ้วครุ่นคิดครู่หนึ่งก็เข้าใจความหมายในคำพูดเถ้าแก่เนี้ย

ทุกคนที่รู้จักใช้ตะเกียบกินข้าวเองก็คงรู้กันหมด

“ไม่รู้จริงๆ ว่าถอดรองเท้าแล้วยังมีความหมายล้ำลึกเช่นนี้…”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

ในภาพจำเขาเคยเห็นสตรีถอดรองเท้าคนเดียว

นั่นก็คือแม่ของเขา

ทุกครั้งที่แม่เขาถอดรองเท้า เขาก็รู้ว่าตัวเองต้องก่อเรื่องอะไรอีกแน่…

ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามทั้งตระกูลหลี่แห่งรัฐหงก็จะเห็นนายน้อยใหญ่กุมก้นหน้าบวมออกมาจากห้อง

บางครั้งบนคอยังมีรอยรองเท้าครึ่งหนึ่ง

“สตรีต่างคนย่อมสื่อความนัยต่างกัน”

เถ้าแก่เนี้ยกล่าว

หลี่จวิ้นชางพยักหน้า จุดนี้เขายอมรับทีเดียว

เขาก็คิดว่าการระบายอารมณ์ทางกายกับความรักทางจิตใจเป็นคนละเรื่อง

สองสิ่งไม่ขัดแย้งและไม่ส่งผลเป็นอุปสรรคต่อกัน

“อย่างไรก็เป็นคนคุ้นเคย…เป็นมิตรหน่อยไม่ได้หรือ”

ซุนเต๋ออวี่หลบรองเท้าที่ลอยเข้าหาหน้าแล้วกล่าว

“คราวก่อนพูดกับเจ้าชัดเจนมากแล้ว เจ้ากับข้าไม่ติดค้างกัน! หากเจ้ายังดึงดันจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะฆ่าเจ้า ไม่ว่าเจ้าเป็นใครหรือฐานะอะไร”

เยว่ตี๋กล่าว

ซุนเต๋ออวี่แอบด่าท่านอ๋องในใจ…

เดิมนึกว่าการคุ้มครองเจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยามาถึงเหมืองแร่ครั้งนี้เป็นงานสบาย ไม่นึกว่าในเหมืองแร่เล็กๆ นี่จะรวมเทพแปดทิศเอาไว้ แต่ละองค์ยั่วยุไม่ได้เลย

เยว่ตี๋ผู้นี้ ไม้อ่อนไม้แข็งล้วนใช้ไม่ได้ เอาน้ำเข้าลูบเอาไฟเข้าลนล้วนไม่ยอม

สิ่งที่เชื่อมีแค่ความคิดของตัวเอง

ใต้หล้ามีคนสองประเภทที่รับมือง่ายที่สุด

หนึ่งคือพวกรั้นหัวแข็ง ทำอะไรต้องมีหลักการ

คนเช่นนี้ขอแค่เจ้ามีฝีปากถึงขั้นหนึ่ง สุดท้ายย่อมพูดจนเขายอมตามได้หมดแน่นอน

อีกประเภทคือพวกไร้หลักการ ทำตามใจชอบอย่างเดียว

คนเช่นนี้ขอแค่จับจุดได้แล้วเอาใจตามความชอบ คนมักมากให้หญิงงาม คนโลภมากให้เพชรพลอย เท่านี้ก็ควบคุมอยู่ในกำมือได้อย่างง่ายดาย

ประเภทที่น่ากลัวที่สุดคือคนแบบเยว่ตี๋ อารมณ์ไม่มั่นคง ทำตามใจนึก

เหตุผลก็มี หลักการก็ว่า แต่เลือกใช้ตามคนตามเรื่อง

คำพูดของเยว่ตี๋ทำเอาซุนเต๋ออวี่อึดอัดแทบหายใจไม่ออก คิดว่าตอนแรกลูกชายตนต้องตาบอดเป็นแน่…

แม้เยว่ตี๋ยังคงมีเสน่ห์ หน้าตาก็สะสวย แต่นิสัยประหลาดปานนี้…ไม่รู้เขาสองคนคบหากันได้อย่างไร

หากรู้แต่แรกว่ามาเหมืองแร่แล้วจะเจอคนสร้างความยุ่งยากเช่นนี้ ก่อนมาซุนเต๋ออวี่ต้องไปนั่งในห้องลูกชายและสืบถามนิสัยความชอบของเยว่ตี๋อ้อมๆ แน่นอน

“ในเมื่อเจ้ารู้ฐานะข้า ก็น่าจะรู้ว่าข้าไม่ออกมือง่ายๆ”

ซุนเต๋ออวี่กระแอมเบาๆ ดึงสาบเสื้อเล็กน้อยและกล่าวจริงจัง

คำพูดนี้ เยว่ตี๋ไม่ได้เถียงในทันที

ซุนเต๋ออวี่เป็นผู้ถวายงานวังเจิ้นเป่ยอ๋อง ทุกการกระทำคำพูดล้วนเป็นตัวแทนของอาณาจักรเจิ้นเป่ยอ๋อง

เรื่องเล็กๆ ทั่วไปเขาย่อมไม่จำเป็นต้องสอดมือจัดการ

มีแค่เรื่องที่เจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยากำชับเป็นพิเศษถึงทำให้เขาใส่ใจเช่นนี้!

เยว่ตี๋เคลื่อนสายตาไปหาเจ้าหมิงหมิง แม่นางน้อยผู้นี้มีฐานะสั่นสะเทือนโลกาหรืออย่างไร

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจเยว่ตี๋ทันที

‘ได้ยินว่าเจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยาไม่ได้แต่งงาน พูดถึงอายุแม่นางผู้นี้เป็นรุ่นลูกเขาพอดี หรือว่านางจะเป็นบุตรีนอกสมรสของเจิ้นเป่ยอ๋อง’

เยว่ตี๋คิดเช่นนี้ สายตาที่มองเจ้าหมิงหมิงพลันลดความโหดเหี้ยมลงหลายส่วน…

ต่อให้คนเป็นพ่อตำแหน่งสูงแค่ไหน แต่สุดท้ายไม่อาจให้ฐานะมารดาของนางได้

เด็กคนนี้คงทุกข์ยากมาไม่น้อย…

ในใจนางเกิดความเอ็นดูเช่นความรักของแม่ พร้อมกับเริ่มเห็นใจและอ่อนโยนกับเจ้าหมิงหมิง

“ข้าไม่รู้จักเจ้า เหตุใดต้องมาสอดมือเรื่องส่วนตัวของข้า”

เหนือความคาดหมาย ตอนซุนเต๋ออวี่รู้สึกว่าเยว่ตี๋สงบอารมณ์ลงแล้ว เจ้าหมิงหมิงกลับเอ่ยคำชวนตะลึง

ให้ความรู้สึกเหมือนโยนก้อนหินทำลายท้องฟ้ากลางน้ำ

“ท่านไม่รู้จักข้า แต่เจ้านายข้ารู้จักท่าน!”

ซุนเต๋ออวี่กล่าว

เขาหันมาพยักหน้าแสดงความสุภาพให้เจ้าหมิงหมิงเล็กน้อย ในคำพูดยังถึงขั้นใช้คำเรียกยกย่อง

“เจ้านายเจ้าข้าก็ไม่รู้จัก”

เจ้าหมิงหมิงส่ายหน้ากล่าวเฉยชา

“เจ้านายข้าก็คือคนที่อยากเลี้ยงสุราท่าน แต่กลับถูกท่านปฏิเสธก่อนหน้านี้”

ซุนเต๋ออวี่กล่าว

พอกล่าวเช่นนี้เจ้าหมิงหมิงพลันนึกออกทันที

แต่นางก็ไม่รู้จักเจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยาเท่าไร ทำไมเขาต้องส่งลูกน้องตัวเองมาปกป้องตน

หรือเป็นแบบเดียวกับคุณชายจางในหอราชสีห์นั่น แค่หลงใหลความงามของตนเท่านั้น…

“ไม่ว่าเจ้าหรือเจ้านายเจ้าข้าก็ไม่รู้จัก! หากเจ้ายังดึงดันสอดมือ เช่นนั้นข้าก็ได้แต่ใช้ดาบคุยกับเจ้า!”

เจ้าหมิงหมิงเอ่ยแข็งกร้าว

ชั่วขณะหนึ่ง ซุนเต๋ออวี่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก…

เขาเปิดเผยฐานะเจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยาไม่ได้ จึงไม่อาจหาคำสมเหตุสมผลมาอธิบายต่อหน้าผู้คนให้เยว่ตี๋กับเจ้าหมิงหมิงพอใจ

เยว่ตี๋ได้ยินคำว่า ‘เจ้านาย’ แล้วใจสั่นสะเทือน!

ซุนเต๋ออวี่เป็นผู้ถวายงานวังเจิ้นเป่ยอ๋อง แล้วเจ้านายเขาจะมีใครได้อีก แน่นอนว่าเป็นเจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยา

นางนึกถึงทุกอากัปกิริยาของคนข้างกายซุนเต๋ออวี่ตั้งแต่เขาเดินเข้าร้านอยู่ในหัวอย่างรวดเร็ว ยิ่งรู้สึกการคาดเดาของตนไม่ผิดแน่

จากนั้นหันไปมองจิ้นเผิงที่ยังสู้ติดพันกับจิ้งเหยาแวบหนึ่ง นางอยากส่งข่าวว่าเจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยาอยู่ที่นี่ แต่กลับไม่มีจังหวะ

“เจ้าปกป้องนางเพราะเป็นคำสั่งของเจ้านายเจ้า?”

เยว่ตี๋เอ่ยถาม

ซุนเต๋ออวี่พยักหน้า

นางถามเช่นนี้ไม่ใช่เพราะชื่อเจิ้นเป่ยอ๋องขู่ขวัญนางได้

อย่างไรเยว่ตี๋ก็เป็นผู้กำกับการกรมสอบสวนกลาง กรมสอบสวนกลางตรวจสอบใต้หล้าโดยมีฉิงจงอ๋องหนึ่งในห้าอ๋องหนุนหลัง เอ่ยถึงความมั่นใจก็ไม่น้อยกว่ากัน

อีกอย่างที่ครั้งนี้กรมสอบสวนเข้ามายุ่งเรื่องเบี้ยหวัดถูกปล้นเป็นการใหญ่ ก็เพราะเจิ้นเป่ยอ๋องช่างกวนซวี่เหยาส่งจดหมายหาฉิงจงอ๋องหลิวจิ่งเฮ่าขอให้คนของกรมสอบสวนมาช่วยตรวจสอบด้วยตนเอง

เยว่ตี๋เข้าใจข้อสำคัญนี้แล้วยิ่งมั่นใจ ยังคงมองซุนเต๋ออวี่ด้วยสายตาไม่พอใจนัก

“แต่นางเดินทางมาพร้อมชาวทุ่งหญ้าเหล่านี้ ข้าคิดว่านางน่าสงสัยในเรื่องเบี้ยหวัดเป็นอย่างมาก ต้องจับมาไต่สวนสักรอบถึงจะรู้ว่าบริสุทธิ์หรือไม่!”

เยว่ตี๋กล่าว

มือซ้ายยื่นเข้าอกล้วงป้ายคำสั่งผู้กำกับการกรมสอบสวนกลางของตนออกมาวางบนโต๊ะดัง ‘ปึง’

“เจ้าต้องต่อต้านเช่นนี้ด้วย?”

ซุนเต๋ออวี่เอ่ยถาม

เขาก็เริ่มมีน้ำโห

รู้สึกตนใจดีกับเยว่ตี๋ถึงที่สุดแล้ว เหตุใดนางต้องบีบคั้นไม่ลดราวาศอกเช่นนี้ด้วย

“ข้าไม่ได้ต่อต้านใคร ข้าแค่ทำหน้าที่ผู้กำกับการกรมสอบสวนอย่างเต็มที่เท่านั้น กลับกันเจ้าต่างหากที่กำลังต่อต้าน ต่อต้านทั้งกรมสอบสวนกลาง!”

เยว่ตี๋กล่าว

ซุนเต๋ออวี่ฟังแล้วหัวเราะทันที

ชื่อใหญ่โตนัก!

ลองถามใต้หล้ามีกี่คนที่กล้าต่อต้านกรมสอบสวนกลาง

ด้วยฐานะของเยว่ตี๋ ไม่ว่าไปอาณาจักรอ๋องคนใดท่านอ๋องเป็นต้องมาเลี้ยงต้อนรับเองไม่ให้ขาดตกบกพร่อง

แต่อย่างไรซุนเต๋ออวี่ก็เป็นแค่ผู้ถวายงานวังอ๋อง มีปัญหาต่อต้านกรมสอบสวนกลางแล้วจะคุ้มเสียที่ไหนกัน

………………………………………

…………….