ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 430 รู้ตื่นจากความโลภ-2

บทที่ 430 รู้ตื่นจากความโลภ-2

……….

“พี่สาวข้าเป็นคนเช่นไรหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

นี่ทำให้นายท่านจินลำบากใจ…

แม้การแนะนำคนคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องยุ่งยาก

แต่เถ้าแก่เนี้ยยากใช้คำว่า ‘เช่นไร’ มาจำกัดความจริงๆ

“ตอนเด็กท่านพ่อน่าจะเคยเล่าเรื่องหนึ่งให้เจ้าฟังกระมัง”

นายท่านจินครุ่นคิดอยู่นานพลันเอ่ยถาม

“ท่านพี่หมายถึงเรื่องไหนเจ้าคะ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

“เกี่ยวกับคฤหาสน์บนยอดเขาแห่งหนึ่งที่มีแม่นางอาศัยอยู่ แต่คฤหาสน์ของนางกั้นดวงอาทิตย์ตกดินของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง”

นายท่านจินกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงร้องอุทานด้วยความตื่นเต้น!

นี่ถือได้ว่าเป็นเรื่องเล่าที่นางชอบที่สุดแล้วจริงๆ

แต่จนถึงตอนนี้ชิงเสวี่ยชิงฟังเรื่องเล่าเรื่องนี้แค่ครึ่งเดียว ไม่เคยรู้เลยว่าบทสรุปคืออะไร

ว่ากันว่าในส่วนลึกของอาณาจักรเจิ้นเป่ยอ๋องมีลานกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง ในลานนั้นมีหอคอยสูงกว่าเรือนหลักจวนชิงไม่น้อยอยู่แห่งหนึ่ง

หอคอยนี้ตั้งตระหง่านอยู่แนวหิมะบนยอดเขา ทุกยามพลบค่ำในทุกฤดูกาล อาทิตย์อัสดงจะสาดเข้ามาในแนวนอน ส่องใบหน้าด้านข้างของแม่นางผู้นี้

และข้างล่างภูเขาก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งอาศัยอยู่ในลานบ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งเช่นกัน

เดิมเรื่องที่เด็กหนุ่มชอบทำที่สุดก็คือการเฝ้ามองอาทิตย์อัสดงเงียบๆ

แต่หลังจากหอคอยนี้สร้างขึ้น เขาก็ไม่เห็นอาทิตย์อัสดงอีกเลย…

หลังจากว้าวุ่นมาพักใหญ่ เขายังคงตัดสินใจลองไปดูคฤหาสน์บนยอดเขานั้น ต่อให้กลับมามือเปล่าก็ต้องขอร้องเจ้าของหอคอยให้ตนได้มองอาทิตย์ตกดินอีกสักครั้ง

เห็นเขาตรงหน้าขี่ม้าตาย[1] นับประสาอะไรกับเด็กหนุ่มที่เดินเท้า

ในที่สุด เขาก็ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์แห่งนี้แล้ว

ท่ามกลางอากาศเย็นเหนือแนวหิมะ เขาได้กลิ่นหอมจางๆ ลอยมาเป็นระยะ

กลิ่นหอมนี้ไม่เหมือนดอกไม้ใดที่เขาเคยพบ ไม่เหมือนอาหารจานใดที่เขาเคยกิน

ความทรงจำของชิงเสวี่ยชิงก็หยุดลงตรงนี้

“ท่านพี่ หลังจากเด็กหนุ่มได้กลิ่นหอมแล้วล่ะ กลิ่นหอมนั้นคือกลิ่นอะไรกันแน่ เขาได้พบแม่นางคนนั้นหรือไม่ สุดท้ายอาทิตย์ตกดินเป็นของใคร”

ชิงเสวี่ยชิงถามคำถามรวดเดียวติดกันเป็นพวง

“รอเจอพี่สาวเจ้าแล้วให้นางบอกเจ้าดีกว่า”

นายท่านจินกล่าว

“น้องชิง ทำไมพี่ไม่รู้เลยว่ายังมีเรื่องเล่าที่ทำให้เจ้าเฝ้านึกถึงเช่นนี้ด้วย”

เหวินฉีเหวินเอ่ยถาม

“นอกจากดาบตัดเงา เรื่องเล่านี้เรียกได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่าอันดับสองของจวนชิง!”

นายท่านจินกล่าวล้อเล่น

“ไม่มีคนอื่นรู้เลยหรือ”

เหวินฉีเหวินเอ่ยถาม

“ตอนข้ายังเด็ก ท่านแม่ก็เคยเล่าให้ข้าฟัง นางบอกว่านี่เป็นเรื่องที่ท่านย่าข้าเล่าให้นางฟังหลังจากนางออกเรือนไม่นาน”

นายท่านจินกล่าว

“หากเรื่องเล่าหนึ่งถ่ายทอดในจวนชิงมาได้นานขนาดนี้ คิดว่ามันต้องมีความหมายลึกซึ้ง!”

“ข้ามองความหมายลึกซึ้งไม่ออก…ความจริงเหตุที่ข้าตอบคำถามหลายต่อหลายข้อของเสวี่ยชิงไม่ได้เป็นเพราะข้าเองก็ไม่รู้บทสรุปของเรื่องนี้ ตอนเด็กมักคิดว่าเรื่องเล่านี้น่าเบื่อเกินไป ฟังๆ อยู่ก็หลับแล้ว เด็กชายย่อมชอบเรื่องยุทธภพเหล่านั้นมากกว่า”

นายท่านจินกล่าว

“แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพี่สาวข้า”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

“ข้าก็ไม่แน่ใจ…เพียงแค่รู้สึกว่าแม่นางในเรื่องนั้นคล้ายนางมาก ตั้งแต่ตอนข้าฟังเรื่องเล่านี้ครั้งแรก ข้าก็มีความรู้สึกนี้ และผ่านมาหลายปีขนาดนี้ความรู้สึกนั้นก็ไม่ลดลงเลย”

นายท่านจินกล่าว

นี่คือสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง

สัญชาตญาณมักนำมาซึ่งการคาดเดาและภาพจินตนาการที่เชื่อถือไม่ได้

เกรงว่าสิ่งที่นักพนันชอบใช้ที่สุดก็คือสัญชาตญาณของตัวเอง

นายท่านจินไม่ใช่นักพนัน แต่กลับยอมเชื่อฟังและมั่นใจสัญชาตญาณของตนในเรื่องนี้

ความจริงสัญชาตญาณกับภววิสัยก็ไม่ใช่ศัตรูที่ขัดแย้งกันอยู่แล้ว กลับจะส่งเสริมกันและกันไม่น้อย

สิ่งใดที่ตั้งใจทำสิ่งนั้นย่อมมีเหตุผล

แต่ก็เหมือนทั้งสามคนที่ดื่มสุราตอนนี้ การดื่มสุราคือสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง

สิ่งที่ทำด้วยเหตุผลมักต้องมีเป้าหมาย

แต่สิ่งที่ทำด้วยสัญชาตญาณส่วนใหญ่ล้วนทำเพื่อให้ตัวเองมีความสุขเท่านั้น

หากต้องพิจารณาอันไหนหนักอันไหนเบา เกรงว่าสัญชาตญาณจึงจะเป็นรากฐานของบุคคล

ไม่จำเป็นต้องสอนสิ่งใด แค่เป็นไปตามธรรมชาติ

เหวินฉีเหวินได้ยินคำพูดของนายท่านจินแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

นอกจากเขาจะไม่คิดว่าการทำตามความรู้สึกเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ยังถึงขั้นพยายามละทิ้งความรู้สึกของตัวเองทุกวิถีทาง

ดื่มหมดหนึ่งจอก มีอีกสามจอก

ผ่านไปสามจอก มีอีกหลายไห

บุญคุณความแค้น ความป่วนปั่นในวิถีทางโลกไม่มีวันถูกทำลายด้วยกระบี่ ฟันด้วยดาบหรือใส่ลงในจอก

จะยึดมั่นในตนตลอดเวลาได้อย่างไร

ตอนเป็นหนุ่มเพียงสวมชุดงามขี่ม้าดีชายตาแลสถานการณ์

แต่เมื่อช่วงเวลานี้ผ่านไป ไม่ว่ากลายเป็นคนแบบไหนล้วนต้องอาศัยสัญชาตญาณในใจ

“ตอนนี้เจ้าสองคนโตพอแล้ว ได้คิดไว้หรือไม่ว่าวันหน้าอยากทำอะไร”

นายท่านจินเอ่ยปากถาม

“พวกเรามีตัวเลือกด้วยหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเบิ่งตาถาม

นี่ทำให้นายท่านจินหดหู่จริงๆ…

ใช่แล้ว เกิดมาในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย…

คนอื่นเห็นเกียรติยศสูงส่งเป็นหมื่นจั้ง แต่พอมองใกล้ๆ กลับเปี่ยมด้วยการละทิ้งตัวตน

เล่าเรียนเป็นปัญญาชน ย่อมเมาสุรา สง่าผ่าเผย คิดถึงหญิงงาม

หากเดินเส้นทางยุทธภพพยัคฆ์คำรนมังกรคำรามเช่นนายท่านจิน ย่อมมีอำนาจทะลุฟ้า ราบรื่นไม่มีอุปสรรค

เป็นเช่นสนหิมะยืนต้นเขียวขจีท่ามกลางฤดูหนาว

หักได้แต่ไม่มีวันโน้มเอียง

ตั้งแต่ออกจากบ้านถึงตอนนี้ ชิงเสวี่ยชิงกับเหวินฉีเหวินได้สัมผัสความยากลำบากบนถนนสายนี้บ้างแล้ว

เมืองกันดารมักเงียบเหงาวังเวง แม้มือจับคมดาบไว้มั่นตลอดเวลา แต่ใช่ว่าจะมีความน่าเกรงขามทัดเทียมศัตรู

“เจ้าเล่าเรื่องเหล่านี้ให้พวกเขาฟังทำไม”

เสียงสายหนึ่งดังทอดมาจากประตู

นายท่านจินเงยหน้ามอง เป็นหลี่จวิ้นชางถือดาบเดินมา

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพวกเราอยู่นี่”

นายท่านจินเอ่ยถาม

“ได้กลิ่นหอมสุราก็รู้แล้วว่าพวกเจ้าอยู่นี่”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

นั่งลงแล้วจัดการหยิบกาสุราขึ้นมาเงยหน้าดื่มเต็มคราบ

นายท่านจินเห็นสีหน้าเขาผ่อนคลาย ให้อารมณ์เหมือนย้อนกลับไปอดีตหลายส่วน ในใจพลันเบิกบานหาใดเปรียบ

“ตอนนี้ดื่มสุราสี่คนแล้ว…”

นายท่านจินกล่าว

“ข้าเคยได้ยินแค่มีคนคิดเรื่องดื่มมากดื่มน้อย แต่เพิ่งจะได้ยินการนับจำนวนคนดื่มเช่นนี้ ในนั้นมีพิธีรีตองอะไรหรือเจ้ากังวลว่าตัวเองจ่ายค่าสุราไม่ไหว”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

“ข้านึกว่าเจ้าจะใช้เวลานาน”

นายท่านจินไม่ได้ตอบคำถามของหลี่จวิ้นชาง กลับพูดเปลี่ยนประเด็น

“ไม่จำเป็นต้องนาน เรื่องในความทรงจำสั้นเท่าไรยิ่งดี”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

“เพราะถ้าเกิดขึ้นซ้ำเป็นเวลานาน นั่นก็ไม่ใช่ความทรงจำแล้ว จำได้ แสดงว่าต้องมีส่วนที่ฝังลึกในใจ เก็บไว้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดต้องไปทำซ้ำ ข้าไม่อยากแก้ไขส่วนใดในความทรงจำ และไม่อยากจำอะไรซ้ำอีก”

หลี่จวิ้นชางกล่าวต่อ

นายท่านจินพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยคำใด

เหมือนบางครั้งอยากไปพบคนคนหนึ่งมาก หรืออยากทำเรื่องบางเรื่องมาก ไม่ใช่เพราะยังชอบหรือยังคิดถึงคนคนนั้น และไม่ใช่เพราะปรารถนาในเรื่องนั้นเหลือเกิน

แต่เป็นเพราะตนยังผูกติดกับตัวตนตอนอยู่กับอีกฝ่ายในยามนั้น รวมถึงท่าทีตอนทำเรื่องดังกล่าวในยามนั้นด้วย…

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ย้อนแย้งมากอยู่แล้ว ทั้งยังเห็นแก่ตัวที่สุดเช่นกัน

สิ่งที่คิดถึงมีแต่ตัวเองในตอนนั้น

สิ่งที่ทอดถอนใจมักเป็นสถานการณ์ปัจจุบันเสมอ

ในขั้นตอนนี้ มักจะมีคนคนหนึ่งมอบความรัก ความเอาใจใส่ ความทะนุถนอมและความเอ็นดูให้เจ้าโดยไม่คิดถึงผลลัพธ์ เพียงเพื่อทำให้เจ้าเป็นผู้ใหญ่ในวันหนึ่ง

มองดูทิวทัศน์รอบตัวถอยถดออกไป เห็นเค้าโครงกำแพงเมืองแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลได้รางๆ

สำหรับหลี่จวิ้นชาง ตระกูลหลี่ในอดีตก็คือ ‘คน’ คนนี้

เมื่อเทียบกันแล้ว จวนชิงก็ปฏิบัติกับนายท่านจินด้วยหลักการนี้เช่นกัน

แม้หลี่จวิ้นชางกล่าวคำพูดนี้ไม่ตรงประเด็น แต่นายท่านจินรู้ว่าการพูดคำเหล่านี้ออกมาได้ต้องใช้พลังกายใจและเวลาสิบห้าปีเต็มๆ ของเขา

ไม่มีคนอื่นคนใดเข้าใจความลำบากในนั้นได้

บนเส้นทางนี้ ทุกคนล้วนรีบร้อนยิ่งนัก

เพื่อประโยชน์ร่วมกันต่างฝ่ายก็นับพี่นับน้องได้ทั้งนั้น

แต่เมื่อกลองรบดังขึ้น คงมีแต่เข่นฆ่ากันเอง

สุดท้ายความห้าวหาญ ความหัวแข็ง ความขมขื่น ความลำบากและความเปลี่ยนแปลงในนั้นล้วนไม่พ้นคำว่าเห็นแก่ตัว

นายท่านจินกับหลี่จวิ้นชางก็เคยจินตนาการตัวเองเป็นคนเสเพลถือดาบเดินท่องแหล่งกามารมณ์เหมือนกัน

วสันต์ชาดสุราแรง รักปรารถนาชิงชัง ข้ายั้งอยู่เจ้าลาจาก หาข้องแวะเกี่ยวพันไม่

บทเพลงบรรเลงกู่ฉิน หญิงงามแย้มยิ้มพริ้มพราย ยลดูน้ำตาหลั่งริน ความรักมั่นทั่วผืนหล้า สนธยาพลันมาเยือน

มื้อนี้นายท่านจินกับหลี่จวิ้นชางเมาหนักตั้งแต่อาหารยังไม่ขึ้นโต๊ะ…

สุราสิบกว่ากาบนโต๊ะเพิ่งดื่มไปครึ่งหนึ่ง

นายท่านจินกับหลี่จวิ้นชางคนหนึ่งฟุบไปข้างหน้า คนหนึ่งหงายไปข้างหลัง

แต่สิ่งที่ทั้งสองเหมือนกันคือมือขวาจับด้ามดาบไว้แน่น แม้เมาพับอยู่กับพื้นก็ไม่เคยปล่อย

…………………………………………

[1] เห็นเขาตรงหน้าขี่ม้าตาย หมายถึง ระยะทางเหมือนใกล้แต่ที่จริงไกลมาก

……….